Tíminn - 02.04.1976, Blaðsíða 13

Föstudagur 2. april 1976,
TÍMINN
13
fara bara ekki rétt að, þessir
SLA menn. Guð blessi þig.
Viðbrögð yfirvaldanna við
kröfum SLA og gagntilboði
herra Hearsts voru jafn glögg
og þau voru snögg: — Ég hef
aldrei vitað neitt gott leiða af
samningaviðræðum við ótinda
glæp-amenn, sagði Charles
Bates, erindreki FBI. William
Saxbe dómsmálaráðherra gekk
enn lengra. Það er ekki hægt að
handsama mannræningja eða
bjarga fórnarlambinu með þvi
að láta undan kröfum ræningj-
anna. Ef yfirvöldin vissu hvar
ungfrú Hearst er niðurkomin þá
myndum við óðar senda lið til að
bjarga henni.
• Yfirlýsing Saxbes olli bæði
reiði og vonbrigðum á heimili
Hearsthjónanna. — Saxbe er
ekki faðir Patriciu, sagði herra
Hearst daginn eftir. Það er
næstum rakið ábyrgðarleysi að
lýsa þvi yfir í Washington, að
uppi séu áætlanir um að ryðjast
inn með skothrið og ofbeldi.
Samt sem áður höfnuðu menn
ekki einróma kröfum SLA eða
yfirlýsingum hreyfingarinnar. I
tilkynningunni voru nefndar 12
stofnanir eða samtök sem áttu
að hafa umsjón með matvæla-
dreifingunni eða aðstoða við
hana á annan hátt. Sex þeirra
neituðu með öllu eða svöruðu
alls engu.
— Okkur er fyrst og fremst
umhugað um öryggi dóttur ykk-
ar, sagði Cesar Chavez i Sam-
tökum landbúnaðarverka-
manna.
— Við höfum ekkert samband
við SLA og styðjum þá hreyf-
ingu alls ekki, sagði i handskrif-
aðri tilkynningu Huey Newtons,
forsvarsmanns Svörtu hlébarð-
anna.
En sex félög og samtök höfðu
með sér samvinnu og tilkynntu
að af ýmsum ástæðum ætluðu
þau að hjálpa til við að hrinda
kröfu SLA i framkvæmd.
Enda þótt yfirlýsing Saxbes
ylli okkur áhyggjum varð þó ein-
róma stuðningur almennings
okkur mikil huggun. Leiðtogi
samtaka eldriborgara sagði: —
Heldur munum við svelta en að
fá mat sem aflaðer með ofbeldi.
Forstöðumaður endur-
hæfingarheimilis fyrir fyrrver-
andi fanga lét hafa þetta eftir
sér: — Þeir menn sem eru hér
eiga þá ósk heitasta að troða
þessum sjötiu dölum ofan i
mannræningjana.
XXX
Ruddalegt mannrán SLA
hreyfingarinnar átti sér fáa for-
mælendur. Samt sem áður var
áætlunin um frian mat fyrir fá-
tæka borgara mjög virðingar-
verð. Á það var einnig að lita, að
ef til vill væri Patty bezt borgið
með þvi að láta að kröfum SLA.
Ef ekki hefði einhver stutt þessa
tillögu hefðu félagar SLA verið
sem dýr i gildru. Þá er ekki að
vita hvað þeir hefðu gert.
— Anauð og undirokun eru
bitur staðreynd i þjóðfélagi okk-
ar, sagði Cecil Williams, hinn
fyrirferðarmikli klerkur Glide
kirkjunnar. Williams var mikill
talsmaður þess að staðið væri
að matardreifingunni og varð
raunar sjálfskipaður leiðtogi
samsteypu þessarar, sem hafði
að markmiði að seðja hungraða
og bjarga Patty.
I útvarpsviðtali sagði Popeye
Jackson formaður samtaka
fanga: — Ég hef talað við fólk
sem segist vilja þiggja þennan
mat. —
Ég var á leið til Berkeley
ásamt Willie. Ætlunin var að
tryggja köttunum minum og
köttum Pattyar varanlegan
samastað og umönnun. Þá ætl-
aði ég einnig að taka með mér
eitthvað af fatnaði minum og
öðrum eigum. Satt að segja leizt
mér illa á þessa áætlun um
matargjafir. Ég man að ég
sagði við Willie: - Ef við hrind-
um i framkvæmd svona áætlun
verða vandræði...
Þá hafði ég enga hugmynd um
hversu sönn orð min áttu eftir
að reynast. Ég hugsaði um þær
Skopmynd af Patty birtist i bandariskum blöðum meðan hún var i höndum SLA-manna og var spurt
hvort hún væri af Patty eða Tanya.
fimm vikur, sem taka myndi að
skipuleggja þessa áætlun. Ekki
var hægt að hefja viðræður um
frelsi Pattyar fyrr en þá. Það
virtist með öllu útilokað að
Hearstfjölskyldan gæti þraukað
i fimm vikur við þessar
kringumstæður.
Ekkiminnkaði þunglyndi mitt
þegar við komum i ibúðina. Þar
varbæði kaltograkt. Götin eftir
byssukúlurnar voru kyrfilega
merkt með tölustöfum. Allur
dyraumbúnaður var þakinn fin-
gerðu dufti, sem skýra átti
fingraför. Pottablómin lágu á
gólfinu, blóðslettur voru á gólf-
inu og raunar viðar. Allt var
með nákvæmlega sömu um-
merkjum og þegar lögreglan og
FBI mættu með rannsóknarlið
sitt. Engu hafði verið hreyft
nema litlum buðk sem i var svo-
litið hass. Hann stóð snyrtilega
á kommóðunni minni en var
upphaflega i fataskápnum.
Ég las þau bréf sem mér
höfðu borizt með morgunpóstin-
um. Siðan hjálpaði Willie mér
að pakka þvi verðmætasta af
eigum minum. Við þvoðum
matarilátin og reyndum að
hreinsa það mesta af gólfinu. Á
eldhúshillu yfir vaskinum fann
ég trúlofunarhring Pattyar.
Uppi á lofti kom ég að fötunum
hennar. Þau voru enn á komm-
óðunni. Eitt heimspekiritið sem
ég var að lesa þegar Patty kall-
aði á mig til kvöldverðar þetta
örlagarika kvöld, lá enn á rúm-
inu okkar.
Þegar við Willie vorum búnir
að gera það sem við höfðum ætl-
að okkur, fórum við i MG-sport-
bil Pattyar og ókum honum á
Examiner bilastöðina. Þar átti
ég að skilja bifreiðina eftir til
geymslu. Við ókum niður Ben-
venue-götu, fram hjá gömlu
húsunum og nemendum, sem
vom á hraöri ferð i skólann.
Mér leið nú enn verr en áður.
Patty Hearst i höndum mannræningjanna.
XXX
Þegar ég kom heim til
Hearsthjónanna mætti ég herra
Hearst i anddyrinu. Hann sagði
mér að sig langaði aðkynna mig
fyrir manni, sem þar var stadd-
ur. Við gengum inn i tónlistar-
herbergið. Þar kynnti hann mig
fyrir Jan Steers. -Ég vissi þá
ekki hvað Steers þessi hafði að
atvinnu, en útlit hans og fram-
koma hafði þegar mikil áhrif á
mig. Hann var grannholda og
mjög snyrtilega til fara. Hann
skartaði finlegu hökuskeggi og
efrivararskeggi. Hann var
reistur i framkomu og talaði
með sterkum hollenzkum
hreim. Ég þóttist óðar geta séð
að maður þessi væri hvassvitur
og þekkti vel mannlegt eðli. Ég
settistandspænis honum og beið
meðan hann virti mig ein-
beitnislega fyrir sér. Eitt
andartak rikti þögn. Siðan
spurði hann mig skyndilega:
— Þessi stúlka með rauða
hárið. Hvar hefur þú séð hana
fyrr?
— Fyrirgefðu, sagði ég
hvumsa og hallaði mér fram á
við.
Hann hristi höfuðið. —
Krókódilsskór. Hvað koma þeir
þér við? Hvar hefur þú séð
krókódilsskó?
Ég starði opinmynntur á
manninn og fékk óþægilega til-
finningu i magann — Ég átta
mig ekki alveg á þvi hvað þér
eigið við, svaraði ég.
— Ég er að reyna að opna þig.
Steve. Þu verðurað opna þig. Ef
Patty er að reyna að opna sig þá
munið þið mætast. Þá verðum
við einhvers visari.
Jan Steers var Hindúþulur á
þriðja stigi. Kvöldið áður birtist
hann skyndilega og fékk Jay á
sitt band. — Ég finn það.. Ég
nálgast það... Jay reyndi að losa
sig við manninn, en það var
árangurslaust. — Ég nálgast
það... Fjandinn hafi það..
Að morgni næsta dags hringdi
hann dyrabjöllunni og var með
nokkrar persónulegar nauð-
synjar með sér i tösku. Hann
ætlaði greinilega að setjast upp
á heimilinu.
— Hvemig er með þennan vin
þinn, sem skuldar þér hundrað
dollara. Er hann búinn að
endurgreiöa þér? Hvað ertu
með undir rúminu þinu? Þannig
rigndi yfir mig sundurleitum
spurningum.
Enginn vina minna skuldaði
mér hundrað dali. Ég geymdi
gitarinn minn i þar til gerðum
kassa undir rúminu. Þegar ég
var kominn i ibúðina okkar,
treysti ég mér ekki til annars
sliks fundar.
Steers spurði mig allmargra
spurninga við viðbótar. Ég
reyndi að svara einskurteislega
og mér var framast unnt. Loks
bað ég þá að hafa mig afsakað-
an. Ég fór upp i herbergið mitt
til að vera einn um stund.
Jan Steers dvaldi á heimilinu
næstu tvær vikurnar. Á þessum
tveim vikum setti hann meðal
annars upp altari i einu her-
bergjanna til að komast i ,,betra
samband”. Altarið var raunar
litið borð. A þvi var mynd af
Patty, blómavasi og alls kyns
kort og uppdrættir, blýantar.
reglustrikur og áttaviti. Loks
rak lestina skór af Patty, sem
virtistbera hita og þunga þess-
ara sambandstilrauna. Fru
Hearst og Catherine, elzta dóttir
hennar, voru báðar strang-
kaþólskar. I þeirra augum var
þetta helgispjöllum næst.
En i minum augum var þetta
aðeins enn eitt dæmið um
hjálparleysi okkar og vonleysi.
NÆST:
SJÖUNDA GREIN
AFSKIPTI F.B.I.