Tíminn - 28.04.1976, Blaðsíða 4

4
TÍMINN
Miðvikudagur 28. april 197G
Skólinn verður að ganga fyrir
Maud Ackermann, 9 ára gömul
telpa, sem sjónvarpsáhorfendur
i Þýzkalandi kannst vel við,
hefur mikið að gera. Það má
segja að hún sé undir opinberu
eftirliti, bæði hvað snertir
einkunnir hennar i skólanum og
eins bæði likamlegt og andlegt
ástand. Það eru nefnilega
ströng lög komin þar i gildi um
það, að bannað er að láta börn
taka að sér launað starf, — en
nokkur undantekning er gerð á
þvi, ef barnið hefur sérstaka
listræna hæfileika. Strangt
eftirlit er haft með þvi að skóla-
gangan verði ekki látin sitja á
hakanum, og eins að heilsu
barnsins sé ekki misboðið. Hér
sjáum við mynd af Maud litlu,
við upptöku á sjónvarpsþætti.
Farfuglar fylgja strandlínu
fortíðarinnar
Sumir farfuglar fylgja á ferðum
sinum leiöum, sem svara til
þess þar sem eitt sinn lágu
strandlinur meginlanda og eyja,
sem nú eru sokknar i sæ. Þetta
er kenning, sem byggð er á
rannsóknum, er gerðar hafa
verið i langan tima, sem Viktor
Voronov, hjá rannsóknarstofn-
un sovézku visindaakademiunn-
ar á austurströnd Sovétrikj-
anna, hefur sett fram.
Með þvi að bera saman leiðir
farfuglanna og dýptarlinur á
sjókortum yfir Beringshaf
komst hann að raun um, að fugl-
arnir fygldu neðansjávarhrygg
frá Oljutorskinesi á strönd Asiu
til suðvesturhluta Bristolflóa á
strónd Norður-Ameriku, þar
sem eitt sinn lá landsvæði,
þekkt undir nafninu Beringia,
sem nú er sokki& i sæ.
Voronov telur aö leiðir far-
fuglanna yfir hafið ákvarðist
ekki aðeins af veðurskilyrðum
Hann álitur að vissar fugla-
tegundirhafi öldum saman látið
stjórnast af meðfæddum (erfð-
um) minnisatriðum, og að þær
hafi haldið fast við þær leiðir,
sem eitt sinn voru farnar af við-
komandi tegundum, þar sem
þær gátu aflað sér fæðu og leitað
skjóls i slæmu veðri á ferðinni.
Sams konar ihaldssemi telur
hann sig hafa orðið varan við
hjá sumum tegundum sjófugla.
Undanfarnar vikur höfum við
séð i sjónvarpinu þætti frá
heimsstyrjöldinni siðari. Mynd-
in, sem við birtum hér minnir á
þessa tima. Þarna stendur kvið-
andi móðir með mynd af syni
sinum, sem hún veit ekki hvort
er lifandi eða látinn, en vonin
vakir, og hún biður á járn-
brautarstöðinni til þess að
spyrja heimsenda hermenn um
hann. Það var mikið starf sem
alþjóðlegi Rauði krossinn hafði
að vinna eftir styrjöldina. Ár
eftir ár var unnið að þvi, að
reyna að sameina sundraðar
fjölskyldur og fá upplýsingar
umafdrif barna og fullorðinna.
Myndalistar voru festir upp á
fjölförnum stöðum og fólk beðið
að hjálpa til við að hafa upp á
þeim, sem saknað var. Nýlega
heiðraði Walter Scheel, forseti
Þýzkalands, forstjóra stofnunar
þeirrar, sem hefur staðið að
þessari leit að týndu fólki árum
saman. En Scheel sagði við það
tækifæri: — Enn er fólk að leita
að börnum sinum, eða ungt fólk
að leita að ættmennum sinum.
Við verðum að halda starfinu
áfram.
Hefur þú
séð hann?
— Hann er einmana, vinur hans
komst ekki.
DENNI
DÆMALAUSI
„Ég ætlaöi aö koma þegar þú
byrjaöir aö kalla en Wilson vai
ekki búinn aö öskra á mig.