Fréttablaðið - 18.12.2005, Side 26

18. desember 2005 SUNNUDAGUR
BT Smáralind
kl. 15-16
BT kringlan
kl. 16-17
BT Kringlan
kl. 17-18
BT Smáralind
kl. 18-19
Hljómar betur!
1.899
2.999
Sumt fólk er þannig að það
er hreinlega mannbætandi
að tala við það. Þannig er
það með Kristbjörgu Krist-
mundsdóttur, jurtagræðara
og jógakennara. Af hennar
fundi fer maður allur léttari
og bjartsýnni á lífið og
tilveruna. Hún vinnur enda
við að gefa af sér og létta
samferðafólki sínu gönguna
um lífsins refilstigu.
Við hittumst á Kaffi Hljómalind
á horni Laugavegar og Klappar-
stígs. Þetta er lítið og heimilslegt
kaffihús í eldgömlu íbúðarhúsi
þar sem allt er með gömlu sniði,
innréttingar og húsmunir; það
liggur við að maður hafi það á
tilfinningunni að vera kominn í
heimsókn til eldgamallar frænku,
já eða frænda.
Gestirnir eru hins vegar ekki
mjög gamlir; obbinn af þeim ungt
fólk; margt með fartölvuna uppi
við á vafri um veröldina.
Innri eldmóður
Hljómalind er lífrænt kaffihús,
þar sem hollustan er í fyrirrúmi.
Það smellpassar við Kristbjörgu,
sem lifir í nánara samneyti við
náttúruna en vel flestir og hefur
gert frá barnsaldri. Hún er fín-
gerð, alúðleg kona með hlýlega
nærveru og lætur ekki mikið
fyrir sér fara. Þegar hún fer hins
vegar að tala um hugðarefni sín,
geislar hún af einhverum innri
eldmóð og talar þá eiginlega með
öllum líkamanum. Þá ljóma augun
og lífsgleðin leynir sér ekki. Hún
afþakkar kaffi en þiggur engifer-
drykk. Hvað annað?
Jurtirnar kalla á hana
Í meira en tvo áratugi hefur Krist-
björg fengist við að búa til og selja
blómadropa sem hún kallar nú
íslenska náttúrudropa enda vinn-
ur hún þá úr íslenskum jurtum.
Og í raun er það ekki hún sem leit-
ar jurtirnar uppi heldur kalla jurt-
irnar á hana, segir hún. „Oft veit
ég ekki nákvæmlega hvað ég er að
fara að gera,“ útskýrir hún skæl-
brosandi og viðurkennir að þetta
hljómi kannski undarlega í eyrum
fólks. „Svo er bara eitthvað sem
kallar á mig, það getur verið fjall
eða jökull eða bara einhver staður
og þá fer ég þangað og finn alltaf
eitthvað sem ég get notað. Það er
bara eins og náttúran togi í mig,“
bætir hún við og fórnar höndum í
vanmætti við að reyna að útskýra
þetta flókna samband.
Eins og að vera ástfangin
Ég kemst ekki hjá því að spyrja
hvernig það sé að vera í svona
nánu sambandi við náttúruna.
„Þetta er bara eins og að vera
ástfangin,“ svarar hún að bragði
skellihlæjandi og hláturinn er
smitandi. Svo verður hún alvar-
legri á svip. „Þetta er eitthvað sem
gerist innra með manni, maður
fyllist af orku og hugurinn snýst
bara um þetta. Og þá get ég ekki
verið í Reykjavík, heldur verð ég
að fara og hitta fjöllin og jöklana.
Bara verð.“
Og hún lýsir því hvernig hún
flækist oft um á sumrin, helst
fjarri mannabyggðum, og sefur
iðulega úti undir beru lofti í
góðum svefnpoka.
Nær náttúrunni er vart hægt
að komast.
Hefur sterka skynjun
Hún segist oft hafa setið úti í nátt-
úrunni þegar hún var yngri og
spjallað við blómálfa, dísir og alls
kyns verur. „Ég gerði mér ekki
grein fyrir því að þetta væru ekki
sýnilegar verur,“ segir hún og
augnaráðið verður eilítið fjarrænt
þegar hún rifjar þetta upp. „Ég
lærði hins vegar fljótt að tala ekki
mikið um þetta því þetta þótti
ekki alveg í lagi,“ bætir hún við
sposk á svip.
Hún vill ekki viðurkenna að
þetta sé einhvers konar skyggni-
gáfa; það að vera skyggn geti þýtt
svo margt að hennar viti. „Þú
getur séð og þú getur heyrt og þú
getur skynjað og ég hef alltaf haft
mjög sterka skynjun,“ útskýrir
hún.
Ákvörðunin vísar veginn
Auk þess að búa til náttúrudropa
hefur Kristbjörg kennt jóga í
fjöldamörg ár; er lærður Kripalu-
jóga kennari frá í Bandaríkjunum,
fór síðar í framhaldsnám til Ind-
lands 1994 og kynnti sér þarlend
jógafræði. Hún ákvað þó í haust
að taka U-beygju eins og hún kall-
ar það, taka sér frí frá jógakennsl-
unni og helga sig náttúrudropun-
um og fyrirtækinu kringum þá, en
það heitir einfaldlega eftir henni:
Kristbjörg Elí ehf.
Hún segir raunar að jurtirn-
ar hafi kallað á sig að gera þetta,
hjálpað sér að taka þessa ákvörð-
un. „Það er svo merkilegt með
svona ákvarðanir sem maður er
búinn að velta lengi fyrir sér, að
þegar maður tekur ákvörðunina
að þá er eins og hún vísi manni
veginn. Þannig að það versta
sem maður gerir er að taka ekki
ákvörðun“, segir hún og brosir
sannfærandi.
Skaparinn og sköpunarverkið
En það er fleira sem hjálpar henni
á lífsins leið en náttúran og innri
skynjun.
Hún finnur sterkt fyrir návist
almættisins og telur sig trúaða
á sinn hátt. „Ég er mjög trúuð,“
segir hún af einlægni, „en ekki
í kirkjulegum skilningi,“ bætir
hún við hugsi. „Í mínum augum er
aðeins einn guð, við köllum hann
mismunandi nöfnum, við dýrkum
hann á mismunandi hátt, en hann
birtir sömu lögmálin alls staðar.
Hann er skaparinn og við erum
sköpunarverkið. Þetta er einhver
æðri kraftur sem við skynjum og
útskýrum á mismunandi hátt.“
Almættið leysir vandann
Kristbjörg biður daglega til
almættisins um hjálp og leiðsögn
og er ekki í minnsta vafa um að
á hana sé hlustað. Sem dæmi
nefnir hún að fyrir nokkru tókst
henni að koma náttúrudropunum
sínum í nokkrar heilsuverslanir
vestur í Kaliforníu. „Ég er í útrás
eins og hinir bissnessmennirn-
ir,“ segir hún hlæjandi. Og til
þess að koma þessu í kring þurfti
hún heldur betur að leysa ýmsar
þrautir. „Ég vaknaði í marga
daga að morgni og þurfti að leysa
eitthvert vandamál fyrir klukkan
tvö, og ég vissi ekkert hvernig ég
átti að fara að því. Og eina leiðin
sem ég sá var að leggjast á hnén
og biðja algóðan guð að leiðbeina
mér,“ segir hún brosandi út að
eyrum því það brást ekki að fyrir
klukkan tvö var lausnin komin.
Og svona leystust vandamálin
hvert af öðru á hverjum degi í
öllu þessu ferli.
Ekki gleyma að anda
Senn líður að jólum og framundan
er líklega einhver mesta annavika
ársins; ofan á dagleg störf er fólk
á þönum að undirbúa hátíðarn-
ar. Því er ekki úr vegi að spyrja
Kristbjörgu um góð ráð til að tak-
ast á við stressið. „Það er auðvitað
fyrst og fremst að hafa Lífsbjörg-
ina alltaf í vasanum,“ segir hún
og hlær sínum innilega hlátri.
„Lífsbjörgin er svona skyndi-
hjálpar blómadropar, sem hægt er
að grípa til þegar mikið liggur við
og þá eru settir þrír dropar undir
tunguna og það svo endurtekið
af og til þangað til það versta er
gengið yfir,“ útskýrir hún. „Síðan
er að anda, þegar við erum spennt
þá gleymum við oft að anda; það
er bara að draga andann djúpt að
sér,“ og hún sýnir mér þetta með
leikrænum tilburðum, „og svo
anda frá sér spennunni. Anda að
sér ró og anda frá sér spennu.“
Ég er ekki frá því að þetta svín-
virki og kveð Kristbjörgu með
þökkum fyrir skemmtilega og
fræðandi stund.
Náttúran togar í mig
> SUNNUDAGUR MEÐ SIGURÐI ÞÓR
Í mínum augum er að-
eins einn guð, við köllum
hann mismunandi nöfn-
um, við dýrkum hann
á mismunandi hátt, en
hann birtir sömu lögmál-
in alls staðar.