Tíminn - 17.07.1977, Blaðsíða 23

Sunnudagur 17. júli 1977
23
Ég var ekki i minu allra bezta
skapi, en ef ég hressti mig ekki
við niina, myndu brúðkaups-
gestirnir halda, að ég væri bara
öfundsjúk. Þrátt fyrir allt var
Mia litla systir min og þrjár
frænkur höfðu valdið þvi, að þetta
var i fjórða sinn, sem ég var
brúðarmær.
— Þú verður næst, Anne, sagði
einhver og ég svaraði með kjána-
legu brosi.
— Þú ert kannski þegar með
einhvern ákveðinn i huga? spurði
Britta frænka eftirvæntingarfull.
Ég vildi ekki valda henni von-
brigðum, svo ég tautaði eitthvað
um að hjarta mitt væri bundið
heimabænum, en svarið heyrðist
vist tæplega fyrir hlátrasköllum i
hinum enda stofunnar.
En Britta frænka brosti
ánægjulega og ég velti svolitið
fyrir mér, hvort henni hefði
heyrzt ég segja eitthvað annað,
og bráðlega gleymdi ég þessu. En
það rifjaðist upp fyrir mér á
laugardagskvöldinu, þegar ég
fylgdi henni á brautarstöðina.
Hún þrýsti hönd mina. — Mér
þykir svo vænt um að hafa fengið
að vita leyndarmálið, Anne...og
nú er bezt að þú farir niður á pall-
inn, þvi það er aldrei að vita, hve-
nær þeim dettur i hug að blása i
flautuna. Einu sinni varð vinkona
min að velja á milli þess að fara
með og toga i neyðarhemilinn.
— Britta frænka, sagði ég áköf.
— Hvað hélztu...
— Flýttu þér, ég heyri að þeir
eru farnir að skella hurðunum!
Það voru þrjár minútur til
stefnu, en ég lét undan og gekk út
á brautarpallinn. Samtalið fór nú
fram þannig að frænka stóð á tán-
um i ganginum og talaði við mig
gegnum hálfopinn gluggann.
— Já, það hefur sina kosti aö
vera meðlimur I alþjóðahóteleig-
endaklúbbnum — haföu það gott
og mundu, hvað okkur kom sam-
an um!
Ég veifaði og gat ekki annað en
brosað yfir þessum misskilningi,
sem frænka min hugsaði svona
mikið um. Hún kom alltaf i allar
brúðkaupsveizlur i fjölskyldunni,
sém var ógnarfjölmenn, en gat
aldrei gist vegna litlu hundanna
sinna tveggja. Þótt undarlegt
mætti virðast var hún óvenju skýr
I kollinum varöandi viðskiptamál
og rak hótel i höfuðborginni.
Ég fór heim aftur og þar var
enginMia lengur, aðeins pabbi og
mamma, sem reyndu að gleðja
sig svolitið. Þeim hefur sjálfsagt
tekizt það, þvi þeim hefur alltaf
komið sérstaklega vel saman.
Fyrir mig var ekki um neitt að
ræða nema leggja mig og lofa
þeim að spjalla saman um hveiti-
brauðsdagana — fyrir tuttugu og
átta árum.
Skapið var litið betra, þegar ég
vakriaði, þrátt fyrir aö ég átti fri
og gat gert það sem mér sýndist.
Sólinskein glaðlega og Buster var
ákafur að komast út.
Löng gönguferð i skóginum
myndi nægja til að róa hann það
mikið að ég gæti litið inn til Mar-
grétar á Sólstað og spjallað við
hana yfir kaffibolla.
Við lögðum af stað og maður
Margrétar tók á móti okkur,
brosandi út að eyrum. — Þarna
kemur fjölþættasta persóna
staðarins! í gær klökk brúðar-
mær, á morgun gáfnaljós með
hornspangagleraugu, I dag hrein-
asti villiköttur!
— Æ, láttu mig i friði! sagði ég
stuttlega.
Við Margrét settumst niður og
innbyrtum kaffi i litratali, meðan
við spjölluðum.
— Fannst þér ekki Mia falleg?
Nú eru þau Dan á Rhodos, er það
ekki? Svo er það Paris, Róm, De-
troit — en spennandi að giftast
forstjóra útflutningsfyrirtækis.
Stórkostlegt lif! En ekki fyrir
mig, takk.
— Ekki mig heldur, sagði ég.
— Hvernig gengur i „Krabban-
um”?
— Rólegt og friðsælt. Það er sá
timi núna.
—■ Likar þér vel að vinna þar? .
Eftir þvi sem frænka þin segir, er
hjarta þitt bundið staðnum. Mér
Að leita
langt yfir
skammt

unm
imabæ
mmum og
vildi helzt
finnst það hljóma eins og ýkjur.
— Hvað um það, ég finn enga
hvöt hjá mér til að flækjast um —
en ég ætti kannski að gera það.
Sjá heiminn. Hitta fólk. Nota mér
menntunina — en þú veizt hvað
mér þykir vænt um þennan bæ!
Hvern stein, hvern læk og hvert
tré.
— Já, ég veit það, en..
—....enég finn mér aldrei eigin-
mann með þvi móti? botnaði ég
setninguna.
— Þeir eru nú ekki alltaf þar
sem maður vill helzt finna þá.
Maður kemur oft ekki auga á þá
fyrr en maður færir sig svolitið.
Ef þú gætir þin ekki, endar það
með þviað þú giftist Spekingnum.
Við flissuðum. Það var aldeilis
óhugsandi, að yfirmaður minn,
„Spekingurinn”, tæki eftir stúlku,
hvað þá að hann kvæntist henni.
Ég hafði starfað I „Krabbanum”
á staðnum (auk þess voru tvö úti-
bú) i fjögur ár og hann glennti
ennþá upp augun i forundran, ef
hann rakst dvænt á mig einhvers
staðar annars staðar en innan
veggja fyrirtækisins.
— Hvað er hann að gera, þegar
hann er útiá markaönum, eins og
hann kallar það? Svona fyrirutan
það að týna skjalatöskunni og
gleyma hvar hann leggur biln-
um?
— Ja, hann ekur um og safnar
upplýsingum. Bækurnar hans um
sögu staðarins og nágrennisins
erufarnarað verða þekktar.Þess
vegna vill hann að ég starfi fyrir
sig — athugi upplýsingarnar, sem
hann byggir á. Annars gæti hver
sem er afgreitt þarna. Einhver
frændi hans flutti úr landi og lét
honum eftir fyrirtækið.
vera kyrr þar.
En ef ég ætlaði
að giftast, yrði
ég að fara burt.
Mér datt ekki í
hug, að það
væri að leita
langt yfir
skammt........
— Er þetta ekki leiöinlegt til
lengdar?
— Nei, nei. Mér finnst gaman
að grúska I sögunni — og lika að
afgreiða 1 gjafavörubúðinni. En
ég kemst svo sem ekkert lengra
með þvi móti. Ég ætti kannski aö
reyna eitthvað annaö.
— Já, sagði Margrét hugsandi
— það væri kannski ekki svo vit-
laust...
— Æ, þá er það vinnugallinn og
hafragrauturinn aftur i fyrramál-
ið, andvarpaði pabbi eins og
ævinlega um áttaleytiö á sunnu-
dagskvöldum.
— Dagarnir eru svo fljótir að
liða — bráðum er kominn mið-
vikudagur, huggaði mamma
hann, eins og venjulega.
Miðvikudagar voru reglulega
notalegir, hugsaði ég annars hug-
ar. Ekki svo að skilja, að ég hefði
nokkuð á móti mánudögum held-
ur, þó að það gerðist aldrei neitt
óvenjulegt I „Krabbanum.”
Þegar Spekingurinn var ekki
úti á markaðnum, kom hann ak-
andi i svarta, duttlungafulla biln-
um sinum, með fangið fullt af
pökkum, sem sifellt voru að opn-
ast, þótt hann þrýsti þeim fast að
sér. Loks sprungu þeir og frá
klukkan niu til f jórðung yfir gerði
ég ekki annað en laga til. Nokkur
bréf komu — og svo kaffitimi.
Um ellefuleytiö á ferðamanna-
timanum komu fyrstu gestirnir
eftir aðalgötunni, komu auga á
„Krabbann” og komust að raun
um að nú var kominn timi til að
kaupa gjafir og minjagripi.
Spekingurinn gaut aðeins
augunum til okkar, þegar ég dró
fram ódýra skrautmuni og nýjar
vörur, eða betri hluti úr skinni og
silfri, ef svo vildi til. Sumir gest-
anna skoðuðu hillurnar með
sjaldgæfum bókum, og þá kom lif
I Spekinginn og hann lét i ljós
hrifningu sina á koparstungum og
ævisögum helztu manna staðar-
ins.
Það sem eftir var af timanum
fór i að fara I gegnum sjcjöl hans
og pappira. Klukkan fimm gekk
ég þennan stutta spöl heim, en
Spekingurinn ók heim i gamla
húsið sitt utan við bæinn.
Þannig haföi lif mitt nú verið I
fjögur ár. Jæja, það kom fyrir að
eitthvað óvenjulegt gerðist. Um
hálfs árs skeið hafði ég farið i
langar gönguferðir með ungum
náttúrufræðikennara, sem leysti
af I unglingaskólanum. Þegar
ráðningartima hans lauk, lauk
einnig sambandi okkar og hvor-
ugt okkar varð andvaka þess
vegna.
Tvisvar hafði hávaxin, ljóshærð
stúlka I hvitum bil komið til að
finna Spekinginn. Um þær mund-
ir haföi hann verið óvenjulega
viðutan. Ég komst ekki að þvi,
hver hún var. En hún var ekki
rétta manngerðin handa Spek-
ingnum — reyndar hafði ég ekki
hugmynd um hvemig sú ætti að
vera.
Spekingurinn var á „óákveðn-
um” aldri, en rauðbrúna háriö
var ekkert byrjað að grána. Það
var eins og hann væri alltaf að
hugsaum eitthvaðfjarlægtog var
stöðugt að reka sig á hluti. Hann
var með grá augu, var hávaxinn
og með granna úlnliöi. Raunar
hét hann Alexander Thomas
Granerud.eneftir aðmaður hafði
heyrt viöurnefnið hans, Spek-
ingurinn, var ómögulegt aö kalla
hann nokkuð annað.
Nú var hann i lengri ferð en
venjulega, ætlaði ekki að koma
afturfyrren á miðvikudaginn. En
þegar ég kom að búðinni á mánu-
dagsmorguninn, stóð bréfberinn
úti fyrir og beiö eftir mér með
stóran, illa innpakkaðan bóka-
stafla.
— Enginn vafi á frá hverjum
þetta er, er þaö? sagði hann.
— Nei.sannarlega ekki,svaraði
ég brosandi.
Innihald pakkans reyndist
einkar athyglisvert, með nýjum
upplýsingum um einn af mestu
rithöfundum timabilsins um
aldamótin, sem þá hafði dvalizt i
héraðinu. A þriðjudeginum var ég
orðin svo niðursokkin i þetta,að
það var meö naumindum, aö mér
tókst að dylja gremju mina, þá
sjaldan viðskiptavinur kom inn
og truflaði mig.
Ég sat I herberginu inn af búö-
inni, umkringd uppsláttarbókum,
þegar glumdi i bjöllunni við úti-
dyrnar og ég varð að setja andlit-
ið I réttar stellingar i þriðja sinn