Tíminn - 17.07.1977, Side 25

Sunnudagur 17. júll 1977
25
Helgarsagan
þennan morgun. Þegar ég kom
fram meö elskulegt bros, stóð ég
augliti til auglitis viB geysistóran
karlmann meB ljóst hár og
glampandi, blá augu.
— Halló, sagBi hann. — Er
frændi minn nálægur?
— Varla, svaraBi ég. — Þú ert
bara þriBji viBskiptavinurinn i
dag.
Hann hló. — Hann er ekki viB-
skiptavinur. Hann á holuna. Ég er
frændi Alexanders, Mikael. Hann
er þá úti I „rannsóknarferB” er
það? Hef heyrt um þessi ferðalög
hans. Leitt, ég átti leiB hérna um
ogdatt i hug aB viB gætum borðaB
saman. Ég er á skotferB frá
Spáni. Hef ekki séB Alexander i
fimm ár — hvernig hefur hann
þaB?
— Hann er sérstaklega ánægður
um þessar mundir, býst ég viB.
Hann er nýbúinn að finna
skemmtilegar upplýsingar um
rithöfund, sem bjó hérna um
aldamótin — ég er einmitt aB at-
huga heimildirnar.
— Þarf aB ljúka því I dag?
— Nei, en...
— Gott, þá geturBu borBaB há-
degismat með mér! Ef ég get
ekki talaB viB Alexander, get ég
að minnsta kosti spurt þig um
hann.
Það var nokkuB til i því...Ég leit
Ikringum mig eftir skiltinu, sem
stóB LOKAÐ á — þaB var sjaldan
notað, þvi við Spekingurinn vor-
um vön að hafa meB okkur mat og
borBa í kompunni fyrir innan.
— Þá förum við — heitirBu ekki
Anne?
Það var notalegt aB borBa meB
Mikael, en hann gerBi mig dálitiB
ringlaBa. Til dæmis þaB, hvernig
samræBurnar snerust. í hvert
sinn, sem ég spurBi hann, hvernig
væri aB búa i SuBurlöndum, vor-
um viB alltaf áBur en ég vissi af
farin aB tala um heimabæinn
minn og hvers vegna ég væri
svona hrifin af honum.
—....já þaB er margt þar, sem
maBur þekkir ekki. Ef til vill of
mikiB. Hér heima kynnist maður
strax andrúmsloftinu. Þú þekkir
hverja götu, hvert hús — það er
allt annað.
Ég kinkaBi kolli.
— SjáBu bara „Krabbann”.
Þetta er ekki eins og hver önnur
minjagripaverzlun. Hún er alveg
sérstök. Þegar fólk einhvern tima
seinna sezt niBur og fer aB rifja
upp gamlar minningar, þá minn-
ist það „Krabbans” og „indælá
parsins, sem rak fyrirtækið”.
Skyldu þau vera þar ennþá? Skil-
urBu, við hvaB ég á?
Ég skildi þaB allt of vel og mér
fannst tilhugsunin ekkert sérlega
heillandi —aB ég væriá vakki um
verzlunina, þegar ég yrBi sjötug
og að gamlir viBskiptavinir hugs-
uBu til min meB eins konar heim-
þrá.
— Ég hef verið aB hugsa um aB
ferBast dálitiB — og þaB bráBlega,
sagði ég. — Ég er eiginlega búin
að ákveBa þaB.
— En auðvitaB kemurBu hingaB
aftur?
— ÞaB er ekki gott aB segja.
—- Jú, auðvitaB...Hann horfBi
fast á mig. — SegBu mér, hvernig
er Alexander um þessar mundir?
GeturBu ekki lýst honum fyrir
mér?
Ég deplaBi augunum. — Nei,
þaB get ég satt aB segja ekki.
Hann er — jæja, þú hlýtur aB
muna þaB — viðutan um daglega
hlutien einsog tölva,þegar um er
að ræBa rannsóknirnar. ViB-
skiptavinirnir tilbiðja hann, þó aB
hann virðist ekki sjá þá — hann
hefur svo aBlaBandi bros, finnst
þér þaB ekki?
Mikael kinkaði kolli. — Mjú,
hann er góður i sér. En hvernig er
að tala við hann?
— SamræBurnar snúast mest
um sögurannsóknirnar. EBa þá
hvortokkar eigiaB hita kaffiB. Nú
eBa loka búBinni á kvöldin.
— Þýðir þaB aB þiB heilsizt bara
ogkveBjiztog ekkert þar á milli?
— Okkur liður ágætlega þannig.
Ég furBaBi mig á þvi aB mér
fannst ég verBa aB verja þetta
mál af öllum kröftum.
Mikael saup hægt það sem eftir
var I kaffibollanum, svo kom þaB:
— Hefur hann kysst þig?
— Kysst mig?? Kysst....
— MeB öBrum orðum — mundi
lIBa yfir þig, ef hann gerBi þaB?
— Ég hef bara aldrei hugsaB
um það. Hann áreiðanlega ekki
heldur, það get ég fullvissaB þig
um.
— ÞaB er honum likt, andvarp-
aði Mikael. — Þegar hann var
strákur, taldi hann vist aB allir
gætu alltaf séB hvaB hann var aB
hugsa. AuBvitaB varB hann inni-
lokaBur og þögull af þvl. Sjálfur
er ég ekki hið minnsta innilokaB-
ur.
— Nei, ég hef tekið eftir þvi,
svaraBi ég.
— Nóg um þaB, en þegar ég
verB hrifinn af stúlku, þá segi ég
henni þaB blátt áfram — en nú
held ég aB ég verBi aB fara. Hann
stóB upp. — ÞaB er honum sjálf-
um aB kenna! ViButan, lifir bara
fyrir áhuga sinn á sögunni. En
þegar hann heyrir, aB þú ætlir aB
hætta...þá segi ég bara — ég er
glaður yfir aB verða ekki hér þá
og sjá svipinn á honum. En þetta
er þitt llf og þú verBur sjálf aB
ákveBa þaB, Anne.
Ég stóB lika upp. — En hvaB er
þaB, sem þú ert aB hugsa um?
Ertu viss um þetta?
— Já, alveg viss.
Alexander hlaut að hafa skrifaB
honum.
Þegar ég kom aftur I búðina,
gat ég ekki einbeitt mér fyllilega.
Spekingurinn — ástfanginn af
mér! ÞaB var einum of ótrúlegt!
Ég reyndi að gera mér I hugar-
lund, að hann sæti einn hérna I
„Krabbanum” og saknaBi min.
Mundi hann gera þaB?
Svo reyndi ég að imynda mér
mig einhvers staðar annars staB-
ar, en þaB gekk illa, þvl alltaf
birtist hún — hún sem tæki viB af
mér.
HUn var reglulega lagleg og
hann tók eftir henni, sat viB hliB
hennar og hjálpaði henni að lesa
hrafnasparkiB sitt, þannig aB
þegar hún leit upp, sá hún
skrýtna, litla brosiB fast viB sig,
bláu blettina I augum hans og öriB
viB vinstri augnabrúnina, sem
varla sást. Mjúk hönd hennar
mundi snerta ermina hans.
— Hmmmm? mundi hann segja
— blíölega...
Ég ýtti hugsuninni f rá mér með
þvl að ganga um gólf. Þá tók ég
eftir aB bréfberinn hafði komiB og
meB kort frá Alexander.
„Kem ekki aftur fyrr en á
þriðjudaginn i næstu viku. Er
kominn á reglulega skemmtilega
slóB. Segi þér allt, þegar ég kem.
Alexander.”
Það var þriBjudagur í dag.
Næstum þvl miBvikudagur. MiB-
vikudagurinn, sem Alexander
hefði átt að koma aftur. A laugar-
daginn þegar svo ógnarlangt virt-
ist til miBvikudagsins, hafBi ég
veriB eitthvaB svo undarlega
niðurdregin. En skapiB hafði
batnað hægt og hægt — en nú datt
það aftur niBur.
Hvernig var hægt aB skýra
þetta? Var þaB bara þaB sem
Mikael hafBi veriB aB fleipra? Allt
I einu langaBi mig til að snerta
hluti, sem hann hafBi snert.
SkrýtiB — þessi fjögur ár sem
viö höfðum verið saman án þess
að skiptast á orBum heilu dagana
— en samt— þessi gamla minnis-
bók I skinnbandi, gamla tóbaks-
pontan, hálftómt box með
magnyltöflum og stakur hanzki,
sem beiB bjartsýnn eftir mót-
partinum — allt minnti það á
hann.
Ég lagaBi sterkt te og tók tvær
magnyltöflur.
öll næstu kvöld fór ég meö
Buster Ilangargönguferöir, þó aö
rigndi eða blési. Það var það eina
sem ég gat gert annað en sitja
heima og hlusta á mömmu og
pabba spyr ja hvort eitthvaB væri
að.
Eftir margar aldir kom loks
þriðjudagur og Alexander átti aB
koma aftur. Ég komst að þeirri
niöurstöðu, aB bezt væri að
kanna, hvort Mikael hefði bara
verið að strlöa mér. Ég ætlaöi aB
segja Alexander (undarlegt aB ég
hugsaði bara um hann sem Alex-
ander nú orðiö, ekki Spekinginn)
um leiB og hann kæmi inn úr
dyrunum: — Halló, þaB er eins og
þú hafir veriö burtu I þúsund ár!
Ég ætlaöi að segja þaö hlæj-
andi. Ef þyrfti aö hjálpa honum
áleiðis, myndi þaö nægja, hann
gæti tekiö við þar. En auðvitaö
hefði hann ekki áhuga og það væri
það. Seinna ætlaBi ég svo aö gera
alvöru úr þvi að skoða svolltiö af
heiminum. Þaö var' vist mál til
komið.
Eftir tvöfalt gabb opnuðust
dyrnar loksins meö miklum
gauragangi. Enginn vafi — þetta
hlaut aö vera Alexander. Fyrst
tók ég aö mér troöfullar skjala-
töskur og illa farna pakka og
vaföi upp snæri, sem var aö skera
af honum vlsifingurinn, en að þvi
loknu, kom ég því upp:
—Halló —þaB er eins og þú haf-
ir verið burtu i þúsund ár!
Ég sagði þaö I alvöru. En þaö
hljómaði ekki glettnislega eins og
ég haföi ætlað, heldur var áherzla
á hverju orBi.
Honum varö greinilega illt viö,
þvl hann hallaði sér upp aö dyra-
stafnum. Þaö var áfall fyrir mig
— Mikael, sem ég ætlaöi aB
myröa ef ég sæi hann nokkurn
tlma aftur — haföi skjátlazt al-
gjörlega. Aldrei hafði ég séö
nokkurn mann svo undrandi.
—-Égskalhitakaffiö.tautaBi ég
og hvarf. Þegar ég kom fram aft-
ur, stóö Alexander við skrifborö-
iö, en virtist ennþá dálitið
ringlaöur. En þó ekki á sama hátt
og áöan.
— Hérna er kaffiö, sagöi ég
glaölega og setti bakkann fyrir
framan hann. En ég fékk höndina
á mér ekki aftur, þvi hann greip
fast um hana.
— Þú sagöir..núna rétt
áðan...stamaöi hann, — aö...þaö
væri...eins ogégheföiveriö burtu
... I þúsund ár.. og þaB er satt.
SkrýtiB, þvi það er vist ekki hægt
aö ætlast til aö þú veröir hérna að
eillfu? Alls ekki. En þaö hefur
ekki runnið upp fyri mér fyrr en
núna, hvaB það væri skelfilegt aö
koma aftur og finna þig ekki
hérna!
Hann varsvo þrumu lostinn, að
ég mátti til aö gera eitthvað svo
hann liti ekki svona út lengur og
fullvissa hann um aB ég yröi
hérna alltaf, að eillfu og af-
leiðingin varð sú, aö viö fálmuö-
um hvort eftir ööru og héldum
loks fast hvort utan um annaö —
fasturviðskiptavinur kom inn, en
hvarf jafnskjótt aftur, svo þetta
yröi komiö út um allan bæinn um
leið. Viö vorum alltof upptekin viö
aö segja orð eins og: „Alexander,
ó, Alexander” og „Anne, ó
Anne”.
Viö vorum margar vikur að
jafna okkur á þvi aö ekki hafði
munaö hársbreidd aö við kæm-
umst aldrei að þvi aB við elskuö-
um hvort annaö og gætum ekki
lifað hvortán annars.en það gekk
mun hraöar að undirbúa brúð-
kaupið. Þaö var við þaö tækifæri,
að Britta frænka var viðstödd og
dáöist að teakbakka meö útskorn-
um krabba og stúlku meö sitt hár
á. Gjöfunum var stillt upp, svo
allir gætu séö þær.
Alexander upplýsti, að bakkinn
værifrá Mikael,frænda sinum. —
Erhann ekki einstakur? Hann lét
gera hann sérstaklega handa
okkur. Þú veröur aö kynnast hon-
um einhvern daginn, Britta
frænka. Anne hefur þegar hitt
hann, þó aö ég hafi ekkert sam-
band haft viö hann árum saman.
Hann kom i búBina meöan ég var
burtu og bauö Anne út aö boröa,
en ég hitti hann ekki. Leitt, að
hann skyldi ekki geta komiö
núna. Ykkur kæmi vel saman,
Britta frænka.
Ef til vill var það sherryinu aö
kenna aö Britta frænka roönaöi
litillega I kinnum og sagöi allt of
kæruleysislega: — Undarlegt,
Alexander.en þar sem ég rek litiö
hótel og frændi þinn er lika I
hótelrekstri, þá hittumst við einu
sinni I Osló.
— Hvenær? flýtti ég mér að
spyrja.
Hún brosti dularfulla brosinu
sinu. — Seinast, þegar hann kom
heim til Noregs. ViB áttum reglu-
lega athyglisvert samtal.
— Um feröamannaflóöiB til
Spánar eöa veröið á hótelher-
bergjum spuröi ég kaldhæönis-
lega. ÞaB tók að renna upp fyrir
mér ljós.
Húnkinkaði kolli. — Meöal ann-
ars. Og þegar Alexander skrapp
frá til aö ræða eitthvað við for-
eldra mina, strauk hún um
mynstriö á bakkanum með visi-
fingri.
— Allir, sagði hún, — eiga ein-
hvers staöar frænda, bara ef leit-
að er. Og enginn gefur neinum
staö hjarta sitt, án ástæöu.
Hún hélt áfram: — Það er eng-
inn vandi aö leggja saman tvo og
tvo. Fyrirspurnir hér og þar —
þaö var heppilegt, að hann skyldi
koma til Oslóar á sálfræðilega
réttum tima....
Það var llka heppilegt, aö ég
skyldi eiga svona mikinn hugsuö
fyrir frænku. Ég þakkáði henni
með þvi aö faðma hana vel og
vandlega að mér.
krossgáta dagsins
Lóörétt
2530. 2) Lunkinn 3) ML 4) Ullinni 5)
Snæri 7) Gusta 14) Nú.
Lárétt
1) Kærleiks 6) Són 8) Fæða 9)
Skyggni 10) 54 11) Verkfæri
12) Tóm 13) Hvæs 15) Fljótir.
LóBrétt
2) Jata 3) Reipi 4) Blær. 5)
Krakka 7) Stig 14) Siglutré
Ráðning á gátu No. 2529
Lárétt
1) Ilmur 6) Ull 8) Nón 9) Lóu
10) Kái 11) Rói 12) Nit 13)
NNN 15 Snúin.
Kaupmenn —
Innkaupastjórar
Lokum vegna sumarleyfa frá 25. júli til 15.
ágúst.
Vinsamlegast sendið pantanir ykkar sem
fyrst.
Davið S. Jónsson & Co. hf.
Simi 24333