Tíminn - 27.10.1977, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 27. október 1977
13
hljóðvarp
Fimmtudagur
7.00 Morgunútvarp. Veöur-
fregnir kl. 7.00, 8.15 og 10.10.
Fréttir kl. 7.30, 8.15 (og for-
ustugr. dagbl.) 9.00 og 10.00
Morgunbæn kl. 7.50 Morg-
unstund barnanna kl. 8.00:
Kristján Jónsson les söguna
„Túlla kóng” eftir Irmelin
Sandman Lilius (12) Til-
kynningar kl. 9.30. Þing-
íréttirkl. 9.45. Létt lög milli
atriða. Við sjóinn kl. 10.25:
Ingólfur Stefánsson ræðir
við Gisla Konráðsson
frkvstj. tJtgerðarfélags Ak-
ureyringa: — fyrri þáttur.
Tónleikarkl. 10.50. Morgun-
tónleikar kl. 11.00: Konung-
lega filharmoniusveitin i
Lundúnum leikur ,,Le
Carnaval Romain”, forleik
op. 9 eftir Berlioz: Sir
Malcolm Sargent stj./Sin-
fóniuhljómsveitin i Boston
leikur Sinfónlu i h-moll nr. 6
op. 74 „Pathetique” eftir
Tsjaikovský: Charles
Munch stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar,
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. A frlvaktinni
Margrét Guðmundsdóttir
kynnir óskalög sjómanna.
14.30 Miðdegissagan: „Svona
stór” eftir Ednu Ferber.
Sigurður Guðmundsson
þýddi. Þórhallur Sigurðsson
les (13)
15.00 Miðdegistónleikar Itzh-
ak Perlman og Filharmon-
iusveit Lundúna leika Fiðlu-
konsert i fis-moll op. 14 eftir
Wieniawski: Seiji Ozawa
stjórnar. Sinfóniuhljóm-
sveitin i Minneapolis leikur
„Iberiu”, hljómsveitarsvitu
eftir Albéniz: Antal Dorati
stj.
16.00 Fréttir. Tilkynningar,
(16.15 Veðurfregnir)
16.20 Tónleikar.
17.30 Lagiö mitt. Helga Þ.
Stephensen kynnir óskalög
barna innan tólf ára aldurs.
18.00 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Daglegt mál.Gisli Jóns-
son flytur þáttinn.
19.40 Einleikur i útvarp^sal:
Simon tvarsson leikur á git-
ar tónverk eftir John Dow-
land, Girolamo Frescobaldi
og Johann Sebastian Bach.
20.00 Leikrit: „Hæliö” eftir
David Storey. Þýðandi:
Torfey Steinsdóttir. Leik-
stjóri.: GIsli Halldórsson.
Persónur og leikendur:
Jack....Valur Glslason,
Harry.....Þorsteinn ö.
Stephensen, Kathleen......
Sigriður Hagalin, Marjor-
ie..Guðbjörg Þorbjarnar-
dóttir, Alfred.Jón Hjart-
arson.
21.30 Flaututónverk eftir
Mozart. Hubert Barwasher
flautuleikari og Sinfoniu-
hljómsveit Lundúna leika
Flautukonsert i G-dúr
(K313) og Andante i C-dúr
(K315) Hljómsveitarstjóri:
Colin Davis.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Kvöldsag-
an: „Dægradvöl” eftir
Benedikt Gröndal. Flosi
Ólafsson les (22)
22.40 Kvöldtónleikar a.
Strengjakvartett nr. 2 i A-
dúr eftir Franxois Joseph
Fetis. Bruxelles-kvartettinn
leikur. b. Prelúdia, kórall og
fúga eftir César Franck.
Malcuzynsky leikur á pianó.
c. Sónata fyrir klarinettu og
pianó eftir Camille Saint-
Saens Ulysse og Jacques
Delecluse leika.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
David Graham Phillips:
SUSANNA LENOX
Jón Helgason

gestinn unga aldrei framar — „ó, vinurinn, vinurinn
Ijúfi, vertu um eilífð sæll". Rödd hennar var gædd seið-
mætti og hrífandi töfrum æskunnar. Burlingham var
klökkur — klökkur vegna örlaga stúlkunnar, klökkur
vegna hinnar falslausu viðkvæmni og dásamlegum
hreinleika raddarinnar, klökkur af gleði yfir að hafa
fengiðslíkan snilling í leikf lokk sinn. Þegar hún þagnaði,
klappaði hann holdugum höndum saman í stjórnlausri
gleði.
,,Hún getur sungið—ha, Pat? Hún settist. Burlingham
spratt á fætur, lagði handlegginn um hálsinn á henni og
kyssti hana. Hann hló, þegar hún hörfaði undan.
,,Þú skalt ekki fást um þetta, væna mín", hrópaði
hann. ,,Svona gengur það nú til í okkar hópi. Jæja, hvað
kanntu fleira?"
Hún hugsaði sig um, og með hjálp hans kom á daginn,
að hún kunni nóg af „gömlum og góðum lögum" til þess
að syngja: „Á leiðinni yfir rúgakurinn", „SvanafIjót",
„Onnu Láru" og „Söng Katrínar". Hún kunni auk þess
mörg lög önnur, sem annaðhvort Pat gat ekki leikið eða
Burlingham sagði, að mundu fara,, fyrir ofan garð og
neðan hjá .hyskinu".
„Það er meira en nóg að hafa þessi f imm", sagði Bur-
lingham. „Við setjum bara tvö á söngskrána, tvö syngur
þú aukalega, og það f immta hefur þú til vonar og vara,
ef þú kemst ekki hjá því að syngja eitt enn. Eftir há-
degismatinn veljum við Fjóla kjól handa þér. Þú skalt
svei mér vekja hrifningu í Sutherland í kvöld".
„Sutherland!" hrópaði Súsanna og náfölnaði. „Þar get
ég ekki sungið — það get ég ekki".
Burlingham leit til Pats, sem stóð við stjórnárina uppi
yfir þeim, en deplaði augunum framan í hana. „Þú
þarft alls ekki að vera smeyk við það, að þér f atist, væna
min. Þú stendur þig eins og hetja".
Súsanna skildi, að um þetta átti ekki að tala meira í
viðurvist Pats. Litlu síðar sagði Burlingham honum, að
hann skyldi skorða árina og fara niður í káetu. „Ég skal
haf a auga með þessu", sagði hann. „ Ég þarf að tala urrv
kaup og fleira við ungfrú Sackville, já, hana Lornu
mína".
Burlingham leit vingjarnlega til hennar, þegar Pat var
farinn. „Við látum leyndarmálin liggja í þagnargildi,
væna mín, minnztu þess", sagði hann. „Ég vil vita það
eitt, hvort það er ekki annað en venjulegur kvíði, sem
veldur þvi, að þú vilt ekki syngja í Sutherland".
„Nei", svaraði stúlkan. „Það er ekki neitt þess háttar.
Mér þykir þetta leiðinlegt— mér þykir það leiðinlegt, að
ég skuli ekki strax geta byrjað að vinna f yrir því, sem ég
skulda. En — ég get það ekki".
„Ekki einu sinni í flauelskjól með gylltum doppum —
flegnum, ermastuttum, og svo geturðu haft Ijóst, falskt
hár og málað þig og farðað? Þú myndir ekki einu sinni
þekkja þig sjálf, hvað þá aðrir".
„Nei, ég get það ekki", sagði Súsanna. „Ég gæti ekki
komið upp nokkru hljóði".
,, Jæja. Þá tölum við ekki meira um það". Það var auð-
heyrt, að Burlingham var mjög vonsvikinn. „Við ætluð-
um einmitt að byrja á því að setja Sutherland á annan
endann". Hann andvarpaði. „En — það þýðir ekki að
fást um það. Fyrst þú getur það ekki, þá getur þú það
ekki".
,, Ég held, að þú sért reiður við mig", sagði hún.
„ Ég — reiður". Hann hló. „Ég hef ekki reiðzt í tíu ár.
Ég er ræfils-tuska, sem ekkert hef getað lært af öllum
þeim áföllum, sem ég hef hlotið í líf inu. En svo langt hef
ég þó komizt að reiðast ekki af smámunum. Nei, ég skil
þetta vel, væna mín — og geymi þig, þangað til við kom-
um lengra niður eftir. Þú skalt svo ekki hugsa meira um
þetta", sagði hann. „Við höfum allt f Ijótið fyrir okkur".
Andlit hennar lýsti því langtum betur en hún hefði get-
að gert með orðum, hve þakklát hún var. Þau sátu bæði
þegjandi um stund. Þegar hún varð þess vör, að hann
horfði brosandi á hana aðdáunaraugum, mæti hún: „Þú
máttekki halda, að ég hafi gert eitthvað hræðilegt. Það
hef ég ekki gert, það hef ég alls ekki gert".
Hann hló innilega. „Og jafnvel þótt svo væri, þyrftir
þú ekki að vera niðurlút okkar á meðal, væna mín. Við
erum öll fólk, sem hefur lifað — og lífið er sannarlega
ekki neinn sunnudagaskóli, þar sem endalaus sálmalög
eru spiluð á orgelið og þeir elztu skiptast á um að veg-
sama guð. Nei, við höf um öll átt undir högg að sækja —
við höf um orðið að sætta okkur við það að bjargast eins
og bezt gekk, heldur en okkur byðust tækifæri". Hann
leit hvasst til hennar og kinkaði kolli. „Mér líkar vel við
þig.... Frá hverju var f ólk vant að segja, þegar það talaði
um barnæsku þína?"
Súsanna gaf sér ekki neinn tíma til þess að hugsa um
það, hve kyndug þessi óvænta spurning var. Hún beindi
allri hugsun sinni að því að rif ja þetta upp. „Ég er ekki
alveg viss um það, en ég held, að það tali oftast um það,
að ég hafi aldrei viljað láta leiða mig. Ég vildi alltaf fá
að trítla ein, jafnvel áður en ég gat í rauninni gengið".
Burlingham kinkaði kolli og skellti lófunum á lær sér.
„Þessu getég trúað", sagði hann. „Að þessu spyr ég fólk
alltaf, ef mig langar til þess að vita, hvort mér hefur
sýnzt rétt. Ég held, að mér haf i sýnzt rétt um þig, þarna
þegar þú sazt á móti mér við matborðið. Og vel á minnzt:
Ég finn lyktina af hádegismatnum. Eigum við ekki að
renna á hana?"
Þau f óru niður í káetuna, þar sem borð hafði verið búið
til með þeim hætti að leggja f jalir á bökin á öðrum og
þriðja bekk vinstra megin við ganginn. Karlmennirnir
þrír settust öf ugir á f remsta bekk og stungu fótunum út
á milli setunnar og baksins, en konurnar þrjár settust á
þann hátt, sem lög gera ráð fyrir, í f jórða bekk. Súsönnu
fannst ólund Fjólu Anstruther yfir matnum ekki rétt-
lætanleg. Hann var í sjálfu sér ágætur, og ennþá betri
fyrir það, hve hirðuleysislega hann var f ram borinn fyr-
ir þennan hirðuleysislega mannsöfnuð. Allt nöldur
gleymdist með fyrstu bitunum. Súsanna var ung og
bjartsýn og staðráðin í að láta sér vel líka sitt hlutskipti,
og hún vandist fljótlega útliti félaga sinna. Allt voru
þetta menn, og hún var sjálf óspillt og leit ekki á þau hin
eins og einhvern úrhrakslýð, eins konar dýr, sem ekki
gátu átt heima í virðingarverðu þjóðfélagi. Hún var enn-
þá gædd miklu af hinni náttúrlegu jafningjakennd
barnsins og hún dáðist að þessum nýju vinum, sem vissu
svo miklu f leira heldur en hún og höfðu þjáðst og barizt
og komið heim úr hinum hræðilegu orrustum með mörg
og stór sár, er þeir myndu bera merkin eftir til æviloka,
og höfðu þó ekki gefizt upp, heldur héldu áfram að lifa,
broshýrir, hugrakkir, hjartahlýir. Það var hjartagæzka
þeirra, sem hafði mest áhrif á hana. Það var tekið svo
vingjarnlega á móti henni — henni, sem var þeim öllum
ókunnug, og auk þess umkomulaus og fákæn. Og það
sem Spenser hafði sagt henni um leikarana og innræti
þeirra, veitti henni næstum því kjark til þess að trúa því,
að henni yrði ekki sparkað á dyr, þótt þetta fólk vissi
jafnvel hið hræðilega leyndarmál um uppruna hennar.
Tempest sagði tvíræða sögu. Súsanna starði forviða á
hann, en allir aðrir hlógu. Hún vildi umfram allt vera
kurteis, skemmtileg og viðfelldin. En hún gat alls ekki
„Brostu þegar ég segi þér”.
„Þetta er nóg, alveg nóg...”
DENNI
DÆMALAUSI