Fréttablaðið - 28.06.2006, Blaðsíða 21

Því miður passa síðustu tíðindi úr
bruggunarverksmiðju dómsmála-
ráðherra, ríkislögreglustjóra og
saksóknara hans vel inn í þá
heigulslegu sögu sem Baugsmálið
hefur verið frá upphafi. Ódrengi-
leg vinnubrögð við langdregna
hefndaraðför að Jóni Ásgeiri
Jóhannessyni og fjölskyldu hans á
undanförnum árum hafa smám
saman opinberað sig í illræðri
spillingu í helgustu véum ákæru-
valdsins.
Þessi vinnubrögð eru nákvæm-
lega þau sömu og viðgengust í
sovézka gúlaginu og Kína Maós og
eru nú daglegt brauð í Norður-
Kóreu. Ofsóknir koma í mörgum
myndum en þessi mynd er að verða
svo skýr að það brakar í mörkum
ljóss og skugga og því þarf ekki
lengur snefil af efa um þorpara-
legar aðferðir.
Ef dómsmálaráðherra, ríkis-
lögreglustjóri og saksóknarar hans
væru vinstrisinnaðir stjórnmála-
og embættismenn, væri allt á
öðrum endanum í Sjálfstæðis-
flokknum vegna samkrulls milli
þessara manna, valdmisbeitingar
þeirra og eineltis gagnvart nokkrum
almennum borgurum þessa lands.
Enda hafa þeir á undanförnum
árum hegðað sér eins og ráðuneyti
ríkisins og stofnanir þess séu í
þeirra einkaeigu til að fullnægja
duttlungum sínum og prívathvötum
í krossferð sinni gegn Baugi.
Dómsmálaráðuneytið er ekki
einkahlutafélag Björns Bjarnasonar
né embætti ríkislögreglustjóra
prívatkompaní Haraldar Johann-
essen þótt svo mætti ráða af hegðun
þeirra. Eins er efnahagsbrotadeild
ríkislögreglustjóra ekki einka-
sjoppa Jóns H. Snorrasonar
deildarstjóra hennar heldur er hún
í eigu íslenzka réttarríkisins sem
greiðir honum laun og sýnir honum
og öðrum saksóknurum gríðarlegt
traust í þágu réttlætisins.
Sjálfstæðisflokkurinn getur ekki
lengur látið þessa óvönduðu
embættismenn leika sóló og spotta
réttarríkið með þeim hætti sem
þeir hafa nú gert í mörg ár. Með
hegðun sinni eru þeir að breyta
borgaralegum öryggisstofnunum
þjóðarinnar og hugmyndum hennar
um réttláta málsmeðferð í eldglóðir
á heiftúðugu báli óréttlætisins.
Núverandi dómsmálaráðherra,
ríkislögreglustjóri og saksóknarar
hans eru vargar í véum stofnana
sinna og Sjálfstæðisflokknum til
skammar og skaða. Flokkurinn
þarf að binda enda á þessar gölnu
ofsóknir ákæruþríeykis sem
engum sönsum tekur. Ég vil hvetja
alla góða og gegna sjálfstæðis-
menn til að mynda sér skoðun á
þessu alvarlega máli og gera það
sem í þeirra valdi stendur til að
stoppa þetta opinbera hneyksli.
Orðstír dómsmálaráðuneytis-
ins er ónýtur. Björn Bjarnason
þarf að víkja sem dómsmála-
ráðherra áður en hann veldur enn
alvarlegri þjóðfélagsskaða og
eyðileggur líka orðstír Sjálfstæðis-
flokksins með persónulegu hatri
sem brenglað hefur dómgreind
hans. Ráðuneyti réttlætisins þarf
að taka við af dómsmálaráðuneyt-
inu.
Ráðuneyti réttlætisins í stað dómsmálaráðuneytis
UMRÆÐAN
BAUGSMÁLIÐ
RAGNAR HALLDÓRSSON
KVIKMYNDAGERÐAMAÐUR
„Ticket, ticket please!“ Unga
hreyfihamlaða stúlkan stóð and-
spænis vagnstjóranum og var ekki
frá því að vera skelkuð. Ég nudd-
aði stýruna úr vinstra auganu og
hugsaði með mér að mig væri
sennilega enn að dreyma. Næst í
röðinni var önnur unglingsstúlka,
hún byrjaði á að ráðfæra sig við
vagnstjórann, hvort hann færi að
Hagkaupum í Spönginni. Hann var
ekki lengi að stöðva hana með
orðunum „No speak Icelandic.
Sorry.“ Stúlkan gaf honum
fargjaldið og gekk af stað inn í
vagnin í þeirri von um að komast á
réttan stað. Nú var röðin komin að
mér, ég lét miðann renna í baukinn
og bauð kurteislega góðan dag,
vagnstjórinn muldraði eitthvað
óskiljanlegt út um hægra munn-
vikið. Ég fékk mér sæti og leit út
um gluggann, mín hugsun var
eitthvað í þessa áttina, hvar er ég
eiginlega?
Það var svo einn sunnudag, að
við vorum stödd í Smáralind, ég
og fjölskyldan, er við ákváðum að
fá okkur hamborgara á ónefndum
stað. Við vorum búin að bíða í
þónokkra stund er röðin kom að
okkur. Þetta var ung stúlka sem
heilsaði okkur með orðunum „Hi,
can I help you?“ og horfði á okkur
með sakleysissvip. Á bolnum
hennar var spjald sem á stóð
TRAINEE, sem yfir á íslensku
myndi þýðast í þjálfun. Ég og
konan mín horfðum hálf vand-
ræðalega á hvort annað, og svo
byrjaði konan mín að tjá sig á
bjagaðri ensku við stúlkuna. Eftir
þessa upplifun hugsaði ég með
mér, hvað ef ég væri sextugur
maður sem aldrei hefði setið á
skólabekk og væri með barna-
barnið mitt sem væri átta ára og
við værum á leiðinni að fá okkur í
svanginn. Eftir að hafa beðið í tíu
mínútur eftir afgreiðslu væri
gengið upp að mér og ég spurður
á framandi tungumáli, „Hi, can I
help you?“ Ég get rétt ímyndað
mér hver viðbrögðin yrðu, ég
myndi sennilega ganga í burtu
með barnabarnið grátandi. Ég
hugsa að ég hefði ekki getað sagt,
„eitt barnabox, takk,“ hvorki á
bjagaðri né réttri ensku.
Og ef ég set mig í þessi sömu
spor, mínus barnabarnið, og ég
stæði þarna fyrir framan vagn-
stjórann og spyrði hann hvort ég
þurfi að skipta um vagn á leiðinni
til að komast í heilsugæslustöðina
í Glæsibæ. Og viðbrögð hans yrðu
þau sömu og unglings stúlkan
fékk: „No speak Icelandic. Sorry.“
Þá myndi ég sennilega enda á því
að taka leigubíl. Með þessum
skrifum langar mig að spyrja,
hvar eru mörkin sett fyrir inn-
flytjendur sem eru að hefja störf á
íslenskum vinnumarkaði?
Hver eru
mörkin?
UMRÆÐAN
ERLENT VINNUAFL
ÁRNI EINARSSON
VERSLUNARSTJÓRI