Tíminn - 11.06.1978, Blaðsíða 32

32
LíiiiLiIIi
Sunnudagur 11. júnl 1978
Anthon Mohr:
t
Árni og Berit
FERÐALOK ”
Ævintýraför um Kyrrahafið og Suður-Ameríku
barnatíminn
Árni gekk síban af
stað á undan hópnum i
norð-austur-átt og
athugaði áttavitann
nákvæmlega. Á barmi
gjárinnar festu þeir
taugina vandlega. Árni
lagði siðan aleinn af
stað, bundinn i taugina.
Hún var um 40 metra
löng. Taugin var gefin
eftir jafnððum og hann
fjarlægðist. Ef hann
fyndi ekki leiðarmerkin,
þá átti hann að kippa
tvisvar i vaðinn, og yrði
hann þá strax dreginn
upp. Þetta var ákveðið
merki.
Fyrst var brattinn
ekki meiri en það, að
Árni gat haldið jafnvæg-
inu með þvi að styðja sig
við exina. Seinna
versnaði þetta. Árni
byrjaði austast, næst
gjánni og fikraði sig
svo norður eftir og
skyggndist stöðugt eftir
leiðarmerkjunum. Ekki
var hann langt kominn,
er hann sá það, að svo
austarlega hefðu þeir
ekki komið upp.
Klettarnir voru þarna
ókleifir. Hann varð að
leita norðar.
Ekki gat hann fært sig
til utan i hjarnskirðunni
þótt hann væri bundinn
i festina, heldur varð
hann að láta draga sig
upp og klifra niður aftur.
Þeir ákváðu þá að
flytja festarhælinn 20
metrum norðar í annað
sinn paufaðist Árni af
stað niður brattann. Nú
var hann heppnari. Hér
var ekki hengiflug eins
og á fyrri staðnum.
Hann gat komizt eins
langt niður og taugin
náði, en hvernig sem
hann skimaði og leitaði,
þá varð hann hvergi var
við pilviðargreinamar.
Annað hvort voru þær á
kafi i snjó eða stormur-
inn hafði feykt þeim.
Árni hafði nú fundið
uppnýttmerkjakerfi. Ef
hann kippti þrisvar i
festina, þá áttu þeir ekki
að draga hann upp, en
þokast með hann i fest-
inni norður eftir. Þetta
merki gaf hann stöðugt
um leið og hann
klöngraðist i sömu átt og
þeir, sem með vaðinn
voru uppi.
Þarna var snarbratt.
Ofan á var djúpur
nýfallinn snjór, en undir
glerhart, flughált hjarn-
ið, og var þvi erfitt að ná
fótfestu. Án festarinnar
hefði verið ómögulegt að
komast þetta og með
festinni var það mjög
erfitt. Þessi svangi og
dáuðþreytti drengur,
einbeitti sér sem kraftar
hans leyfðu, en stundum
fannst honum eins og
hann svifi i þokukafi.
En nú mátti hann ekki
vera sljór, ef hann
ætlaði að finna kvistina.
Hann herti sig þvi upp
sem hann jgat og starði
út i hriðina, en sá aðeins
örskammt frá sér. Lik-
lega voru leiðarmerkin
alveg glötuð. Nú var
Árni kominn i bratta
skriðu, og varð hann að
beita öxinni við hvert
skref, þótt hann hengi i
festinni. Enn sveiflaði
hann öxinni ofan i snjó-
inn, en i þetta sinn rótaði
öxin pilviðargrein upp
úr snjónum. Ámi þreif i
greinina, eins og hann
væri hræddur um að hún
rynni úr höndum sér.
Hann kippti tvisvar
sterklega i festina. Þessi
litla trégrein gaf vonir
um björgun.
„Liklega er drengur-
inn i lifshættu. Hann
kippir svo skarpt i fest-
ina”, hugsuðu félagar
hans og drógu hann upp i
flýti.
13.
Hvilik gleði! Nú ættu
þeir að komast ofan af
þessum hræðilega f jalls-
tindi. Veðrið var lika að
lægja, og snjókoman
ekki eins mikil og áður.
Þeim var þó full erfið
gangan niður. Ekki
þurftu þeir þó að óttast
klakahmnið svona hátt
uppi i tindinum, og gátu
þeir þvi haldið áfram
allan daginn, en það var
erfitt að finna leiðar-
merkin. Allan daginn
voru þeir að klöngrast
þessa stuttu leið niður að
gjánni. Þeir urðu að fara
gætilega, en komust þó
oft i lifshættu, er þeir
leituðu leiðarmerkja.
Oft voru þeir komnir af-
vega, og þá byrjaði aftur
ný leit, nýjar hættuferð-
ir og ný áreynsla.
Um klukkan fimm um
kvöldið komu þeir loks
niður á stallinn, þar sem
gjáin lá niður. Þar neð-
an undir áttu þeir von á
tjöldunum og burðar-
mönnunum. Skyldu þeir
vera þar enn? Ef þeir
hefðu nú talið þá af og
farið niður með allan
farangurinn. Þá væru
þeir litið betur staddir
hér en uppi á toppinum.
Tjaldalausir og
matarlausir kæmust
þeir vist aldrei niður
þessa löngu og erfiðu
leið.
Árni var ætið fyrstur.
Hann hafði hjartslátt af
eftirvæntingu, er hann
kom fram á brúnina.
Hann lagðist marflatur
og gægðist niður fyrir.
Jú guði sé lof. Hér sá
hann tjöldin. Hann
hrópaði og kallaði eins
og hann hafði þrek til.
Menn komu út úr tjöld-
unum og hrópuðu og
veifuðu. Árni viknaði af
gleði og fékk kökk i háls-
inn. Enginn sá það, en
sjálfur fann hann, að
tárin hrundu niður
vetðurbitið andlitið.
Hann gat ekki að þessu
gert. Sjaldan hafði hann
verið gripinn jafn taum-
lausri gleði.
Niður gjána gekk
þeim vel. Járnfleinarnir
og hringimir komu þar
að góðum notum og
dugðu vel, eins og á upp-
leið. Þeir settu tvöfald
an vað i hringina og svo
voru allir „halaðir” nið-
ur hver á eftir öðrum.
Eftir skamma stund
oru allir glaðir og
hressir i góðum vinahópi
i tjöldunum.
14.
Og þeir komu á elleftu
stundu. — Flestir burð-
armennimir höfðu gefið
upp alla von um að sjá
þá aftur. Illviðrið hafði
verið litlu betra þarna
niðri en uppi. Nokkuð af
burðarmönnunum hafði
lagt af stað niður strax
um morguninn. Hinir
vildu biða sólarlagsins
og fara svo. Um
morguninn höfðu nokkr-
ir þeirra klifrað upp á
næsta stall, og hóað þar
og kallað, án þess að fá
nokkurt svar. Þeir höfðu
heldur ekki komið auga
á nein leiðarmerki og
haldið niður aftur full-
vissir um það, að fjall-
göngumennirnir hefðu
allir farizt.
Góður matur, nægur
svefn og hvild, getur
gert kraftaverk. Næsta
dag vom þessir helköldu
örþreyttu menn kvölds-
ins hinir bröttustu. Kalið
á fótum Clays var ekki
eins alvarlegt og þeir
höfðu óttast, en tognun-
in á fæti Sinchi var
mikið verri. Fóturinn
hafði bólgnað mjög, og
hann gat varla tyílt i
hann. Hans vegna
ákváðu þeir að hvila sig
þarna til næsta dags.
Gangan niður var
álika erfið og uppgang-
an. Árni var einu sinni
svo óheppinn að missa
tökin i klettunum, og
hefði hann þá hrapað, ef
vaðurinn, sem hann var
bundinn i, hefði ekki
bjargað honum. En
ægileg voru þau augna-
blik, er hann hékk i
tauginni yfir ginandi
gljúfragjá, án þess að ná
nokkurs staðar hand-
festu. Hann meiddi sig
lika illa i vinstri öxlina
og gerði það honum
mjög erfitt fyrir alla
leiðina niður.
Viku eftir að fjall-
göngumennirnir komu
örþreyttir að tjöldunum
fyrir neðan gjána, reistu
þeir tjöld sin i hliðar-
slakka við rætur fjalls-
ins Sorata, sem þeir
höfðu gengið á.
Þar mættu þeir nokkr-
um burðarmönnum,
sem komu með
matarforða og aðrar
nauðsynjar til þeirra.
Þegar Ámi stóð fyrir
utan tjöldin um kvöldið
og horfði á fjallstindinn
Sorata, virtist honum
fjallið enn geigvænlegra
en þegar hann leit það
fyrst. Hann var
undrandi yfir þvi, hve
hátt þeir komust, þar
sem þeir áttu aðeins
ófarna rúma fjögur
hundruð metra upp á
sjálfan tindinn. Það var
þó mest um vert, að þeir
komust óskaddaðir nið-
ur aftur. Og hefði öxin
hans ekki hitt á pilviðar-
greinina i snjónum,
Arni var svo óhoppinn nð niissa jal'nvæsiS oi' stoypast.