Fréttablaðið - 26.11.2006, Qupperneq 23

ar, enda komst ég að því að umferðar-
menningin í Póllandi er ekki ósvipuð
því sem hún er á Íslandi – menn leggja
mikið á sig til að komast bíllengd fram-
fyrir náungann og gefa enga sénsa. Svo
er mikil vörubílaumferð á þessum
vondu vegum. Hjölförin eru 10-15 sm
djúp sem getur verið mjög hættulegt
mótorhjólum. Ég prísaði mig sælan að
það skyldi ekki rigna þar!“
Eftir þessa taugatrekkjandi reið eftir
þjóðvegum Póllands hvíldist Hjörtur
eina nótt á tjaldstæði í Kraká. „Þar fór
þetta að verða skemmtilegra – vegirnir
orðnir góðir og landslagið fjölbreytt-
ara,“ segir hann. Leiðin yfir Tatrafjöll-
in, milli Póllands og Slóvakíu, var sér-
staklega falleg. Næsti áfangi lá frá
Kraká til Kärnten í suðurhluta Austur-
ríkis. „Það var skollin á hitabylgja
þarna og ég ók frá Kraká til Bratislava
í Slóvakíu í yfir 30 stiga hita. Leiðin lá í
gegnum fjallaþorp og fallega náttúru.
Þarna í fjöllunum í Slóvakíu tók ég
smákrók til að kíkja á bæinn Ruzombe-
rok (sem eitt sinn hét Rosenberg upp á
þýsku).“ Svo lá leiðin til Bratislava,
sem er niðri á sléttunni við Dóná, um 60
km frá Vín.
„Mér fannst ég vera aftur kominn
yfir í menninguna þegar ég var kominn
til Austurríkis,“ segir Hjörtur. „Ég var
kominn suður fyrir borgina Graz sunn-
arlega í Austurríki þegar myrkur skall
á og ég fann mér þægilegan grasbala til
að sofa í, enda veðrið gott,“ segir Hjört-
ur.
Síðasti áfangi þessa leggs ferðarinn-
ar var svo úr grasbalanum í Kärnten til
Rimini við ítölsku Adríahafsströndina,
í gegn um Alpana. „Ég var þá byrjaður
að þreytast og þeysti eftir hraðbraut-
inni það sem eftir var,“ viðurkennir
ferðalangurinn. Við tóku hvíldardagar
á sólarströnd í faðmi fjölskyldunnar.
Tveimur og hálfri viku síðar var aftur
haldið af stað áleiðis norður eftir, en í
þetta sinn vestar. „Ég ók þvert yfir fjöl-
lin í Toskana, í gegnum Flórens til Pisa.
Þaðan meðfram ítölsku Rívíerunni, í
gegnum Genúa og gisti í San Remo.
Þaðan ók ég áfram eftir frönsku Rívíer-
unni, um Mónakó og Nice og sveigði
síðan upp í frönsku Alpana hjá Grasse,“
segir hann. „Þetta er skemmtileg leið
þarna norður eftir, í vesturjaðri
Alpanna í Suðaustur-Frakklandi. Ég
tjaldaði í litlum bæ sunnan við Greno-
ble.“ Þaðan lá leiðin til Genf í Sviss. Þar
var byrjað að rigna aftur.
„Ég ók í gegnum Sviss einmitt þegar
allra mest úrkoman var þar í ágúst,
aurskriður og tjón. Ég ætlaði að drífa
mig í gegnum rigningarsvæðið en það
reyndist endast alveg norður eftir öllu
Þýskalandi. Þegar ég var kominn í
gegnum Sviss yfir landamærin að
Þýskalandi valdi ég að fylgja þjóðvegi
B3 norður eftir. Hann liggur þvert
norður eftir öllu landinu og er fjórföld
hraðbraut á köflum.“
B3-þjóðvegurinn endaði norður við
Stade. „Ég tók svo ferju yfir Saxelfi frá
Wissenhafen til Glückstadt, en þar með
var ég kominn langleiðina til Danmerk-
ur. Næsti áfangastaður var Álaborg á
Norður-Jótlandi. Hjólið fór svo aftur í
skip í Árósum. Og ég flaug heim. Heild-
arkílómetrafjöldinn var 10.126,“ segir
Hjörtur, ánægður með að hafa látið
drauminn rætast.
Spurður um kostnaðinn við ferða-
lagið segir Hjörtur að vissulega hafi
hann verið töluverður, en hann hafi
ekki nennt að standa í því að leita
styrktaraðila og því borgað allt úr eigin
vasa.
En hvernig var ástandið á þrjátíu
ára gömlum vélfáknum eftir þessa
maraþon-yfirreið? „Hjólið stóðst þessa
prófraun með prýði,“ segir Hjörtur.
Ekkert gaf sig. Vélin var farin að leka
smá olíu undir restina, annað ekki. Í
Finnlandi varð það óhapp að hjólið
lagðist fullklyfjað á hliðina þegar til
stóð að smyrja keðjuna. Það olli ekki
neinum teljandi skemmdum en það var
hins vegar ekki hlaupið að því fyrir
einn mann að ná hjólinu aftur á réttan
kjöl með allar klyfjarnar. Á köflum, í
umferðarteppum í miklum hita, svo
sem í Suður-Frakklandi, fór ekki hjá
því að loftkæld vélin hitnaði meira en
góðu hófi gegndi. En enski öldungurinn
lét það ekki á sig fá og skilaði knapa
sínum heilum á leiðarenda.
Hættuleg-
ast var þó að
á vegunum
þarna norð-
ur frá stukku
hreindýr
gjarnan fyrir-
varalaust upp
á veginn, en
það er yfirleitt
mjög erfitt að
koma auga á
þau fyrir skóg-
inum.