Fréttablaðið - 06.01.2007, Qupperneq 22

Ætli það sé talinn
ómissandi þáttur í
hátíðlegu jólahaldi í
Hvíta húsinu að
kíkja á eina eða
tvær aftökur í sjón-
varpinu?
Alla vega er mér nýnæmi að
því að sjá alvöru aftöku í sjón-
varpinu um jólin. Ég verð að við-
urkenna að ég kann ekki að meta
skemmtanagildi þess að sjá grímu-
klædda gangstera murka lífið úr
varnarlausri manneskju – jafnvel
þótt þetta hafi ekki verið sérlega
góð né skikkanleg manneskja.
Hvað sem líður þessum óvenju-
lega dagskrárlið sem var sýndur
heimsbyggðinni í boði Hvíta húss-
ins kemst maður ekki hjá því að
geta þess að einungis einn aðili
hélt virðingu sinni á þessum
skelfilega stað þar sem sagt er að
margir andstæðingar hans hafi
látið lífið – og það var Saddam
sjálfur.
Böðlarnir, bæði nær- og fjar-
staddir, urðu sér og öllu mannkyni
til skamm-
ar.
Dauða-
refsingar
eru verri
ónáttúra
en nokk-
ur glæp-
ur.
Í kvöld
fórum við í
jólaboð til Þór-
höllu systur Sól-
veigar. Hér fyrr
á árum voru jóla-
boðin hjá þeim
systrum fremur
fámenn samkvæmi,
þrjár systur, þrír eigin-
menn og slangur af
krökkum sem enginn
vandi var að þekkja í sundur. Nú
eru krakkarnir orðnir fullorðnir
og makar þeirra og kærastar og
kærustur hafa bæst við, að ég tali
nú ekki um heila herskara af
barnabörnum sem ég er í vand-
ræðum með að réttfeðra eða
mæðra.
Ég tek eftir því að núna á efri
árum hef ég vaxandi áhuga á því
að ganga í kringum jólatréð með
börnunum. Hér áður fyrr fannst
mér þetta fremur tilgangslítil
gönguferð, það er ekki eins og
maður sé að fara neitt. Kannski ég
sé að þroskast úr því að ég er orð-
inn sáttur við að
ganga í hringi.
Heimakvöld hjá
okkur. Kalkúnn er
prýðilegur, ekki síst
ef maður kann það
trix að losa haminn frá bringunni
og stinga kryddsmjöri inn á fugl-
inn áður en steikingin hefst.
Í fyrsta sinn í háa herrans tíð
gat ég skellihlegið að áramóta-
skaupinu. Það er eins og
að ætla að þurrausa
sjóinn með teskeið
að ætla að skopstæla
uppátæki þeirra sem
stjórna og ráða í
klukkutíma þætti,
því að yfirleitt
hefur þetta lið
hegðað sér svo
ámátlega að það
þyrfti tuttugu-
ogsjö Spaug-
stofur í fullu
starfi allt
árið um
kring til
að gera
vitleys-
unni verð-
ug skil.
Mér fannst skaupið nýstárlegt
og ferskt og skemmti mér konung-
lega yfir því. Ég reikna með að
það hafi valdið mörgum vonbrigð-
um, einkum þeim sem eru svo
íhaldssamir að heimta að skaupið
á hverju ári sé nákvæmlega eins
og skaupið í fyrra, bara skemmti-
legra.
Síðan tóku við hinar hefð-
bundnu sprengingar á Landakots-
túni. Nú eru öll börn með öryggis-
gleraugu og næsta ár verða allir
skyldaðir til að vera með stál- eða
asbesthanska líka til að sprengja
ekki af sér fingur eða brenna sig.
Þrátt fyrir allan þennan örygg-
isútbúnað varð samt smáslys á
heimilinu. Litla Sól rak nefnilega
horn á bókarspjaldi upp í augað á
pabba sínum þegar hann ætlaði að
fara að lesa fyrir hana. Þetta leit
ekki vel út í fyrstu, en fór samt
betur en á horfðist ef svo má að
orði komast – og sýnir vitanlega
að bækur eru ekki síður hættuleg-
ar en sprengiefni, og sennilega
væri skynsamlegt
að allir notuðu
öryggisgleraugu við
lestur.
Hann Andri minn á
níu ára afmæli í
dag.
Hann var fyrsta barnið sem
fæddist eftir að árið 1998 gekk í
garð. Það gerðist um þrjúleytið á
nýársnótt. Ég var orðinn vondauf-
ur um að drengurinn mundi láta
sjá sig á meðan ég var heima í
jólafríi, en á þessum tíma var ég
að vinna suður í Arabíu og rétt
náði að heilsa upp á sonarsoninn á
fæðingardeildinni áður en ég lagði
af stað suður á Keflavíkurflug-
völl.
Við héldum smáveislu fyrir
afmælis-
barnið
og
vini og ættingja í dag. Allt fór það
vel fram og Andri er ánægður.
Samt er það sennilega ekki tekið
út með sældinni að eiga afmæli á
nýársdag því að hagsýnir aðilar
geta gert manni þann óleik að sam-
eina jól og afmæli í einum pakka.
Sumir eru glúrnir við ýmiss
konar nýárshugleiðingar og dug-
legir að rifja upp atburði liðins árs
og jafnvel að spá fyrir um nýja
árið. Þess konar er ekki mér gefið.
Ég man ekki eftir neinu mark-
verðu, nema einhverjum hvers-
dagslegum atvikum úr mínu eigin
lífi. Stóratburðir og afrek mikil-
menna tolla illa í mér.
Minnisstæðast er mér að við
Sólveig fórum suður til Afríku í
síðastliðnum febrúar, til Togo.
Þaðan á ég góðar minningar um
falleg börn sem góðu fólki í líknar-
félaginu SPES hefur tekist að
bjarga og gefa von um einhvers
konar framtíð.
Mér hlýnar um hjartarætur
þegar ég hugsa um hverju góð-
mennska og kærleikur getur áork-
að, en ég verð dapur þegar ég sé
hverju heimska og afskiptaleysi
afkasta að því er virðist fyrirhafn-
arlaust.
Ég er sjaldan mjög upprifinn
um áramót. Mér finnst ég hafa
komið alltof litlu í verk af því sem
ég hefði átt að gera.
Ég hef ekki úthald í
að halda 13 daga jól.
Fór í ræktina. Tími
til kominn.
Það var múgur
og margmenni í ræktinni og fólkið
hljóp í harðaspretti á færiböndun-
um svo að undir tók í húsinu eins
og styggð hefði komið að fílahjörð.
Þarna fuðruðu vonandi upp jafn-
margar hitaeiningar og í áramóta-
brennunum.
Ég er einu kílói og tvö
hundruð grömmum
þyngri en í júní síð-
astliðnum. Mér
finnst það vel við-
unandi árangur að
þyngjast ekki
nema um 200
grömm á mán-
uði í sex mán-
aða megrun-
arkúr en
geri ráð
fyrir að
Sól-
veig
mín
sé á annarri skoðun. Ætli Norð-
lendingar séu meiri meinlæta-
manneskjur en við Sunnlending-
ar?
Minn megrunarkúr er afar ein-
falt að útskýra. Hann heitir fimm-
orða-kúrinn og er svona: „Borða
minna. Hreyfa sig meira.“
Vandinn er trúlega ekki sá að
skilja í hverju kúrinn felst heldur
að lifa samkvæmt
honum.
Jólaboð hjá systur
minni. Hún er slung-
inn kokkur og að
þessu sinni bauð
hún upp á steina-
steik: Fram er borið niðurskorið
kjöt af ýmsum dýrategundum og
svo velja gestirnir sjálfir sér bita
og steikja á brennheitum stein-
hellum á borðinu.
Þetta gerði stormandi lukku og
ég er ákveðinn í að herma eftir
systur minni næst þegar ég held
matarboð. Steinasteik getur nefni-
lega ekki klikkað nema maður beri
fram kjöt af sjálfdauðu. Gestirnir
sjá sjálfir um matreiðsluna og ef
þeim líkar ekki maturinn geta þeir
engum um kennt nema sjálfum
sér.
Jólaboð í Alþingis-
húsinu hjá Sólveigu
Pétursdóttur, for-
seta Alþingis. Boðs-
gestir voru þeir
listamenn sem
Alþingi hefur sæmt heiðurslaun-
um. (Heiðurslaunin undanfarin ár
hafa verið 125 þúsund á mánuði –
fyrir skatt).
Sólveig er höfðingi heim að
sækja og kann vel að taka á móti
gestum. Þetta var prýðileg sam-
koma.
Jólin eru jú hátíð friðar.
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er fjall
að af-
tökur sem ómissandi þátt í jólahaldi, h
erskara
af börnum, göngur umhverfis grenitré,
kalkún
og kryddsmjör, öryggisgleraugu og hæt
tulegar
bækur. Einnig er minnst á sex-mánaða
-kúrinn
og fimm-orða-kúrinn og áramót án hu
gleiðing-
ar o.fl.
Kæra
Dagbók
Þráinn Bertelsson skrifar
Öryggisgleraugu við lestur