Fréttablaðið - 21.07.2007, Blaðsíða 44

Hafið þið hist áður og hvað vitið þið
hvort um annað?
Hlín: Nei, ég hef ekki hitt þig, hefur
þú hitt mig?
Haraldur: Nei.
Hlín: En ég veit að Haraldur er veð-
urfræðingur og hef fylgst með
honum frá því hann birtist fyrst á
skjánum. Og mér fannst hann svo
glaðlegur og glaðlyndur. Þá bjó ég
með manni og alltaf þegar Harald-
ur var í sjónvarpinu kallaði hann á
mig: „Hlín, komdu, komdu, Harald-
ur er í sjónvarpinu. Þessi krútt-
legi.“ Það var ekki síst þessi gleði
sem streymdi frá honum.
Haraldur: Ég verð nú bara and-
stuttur af þessu og get varla tromp-
að þetta. Það sem kemur fyrst upp í
huga minn þegar minnst er á Hlín
eru útvarpsþættirnir, Orð skulu
standa. Þeir eru svolítið skemmti-
legir, ég er svo gamaldags og finnst
gaman að hlusta á útvarp og þá
svona þætti helst. Ég er ekki viss
um að ég hafi séð leikritin þín því
flest leikrit sem ég hef séð undan-
farin ár eru barnaleikrit, og það er
nú dálítil skömm frá því að segja.
Svo var ég að reyna að rifja upp
þessi sjónvarpsleikrit sem ég hef
séð en það gekk ekkert betur.
Hlín: Minni okkar er nú líka svo
takmarkað alltaf að það nær ekkert
langt aftur. Það er svo mikið um að
vera í kringum okkur að allt gleym-
ist frekar fljótt.
Haraldur: Fallega gert af þér að
afsaka þetta.
Hlín: Mér finnst það alveg eðlilegt,
ég er ekkert viðkvæm fyrir því að
fólk muni ekki eftir því hvað ég hef
gert.
Haraldur: En ég get nú alveg sagt
þér það að þegar ég nefndi það við
þá sem næst mér stóðu að ég væri
að fara að hitta Hlín Agnarsdóttur í
viðtali fékk ég meðal annars það
svar að mér færi bara best að þegja
því Hlín væri svo miklu skemmti-
legri en ég.
Hlín: Hahahaha!
Nú eru nýafstaðnar þrjár kertavök-
ur vegna hundsins Lúkasar, sem
eftir sögur af barsmíðum og drápi
virðist nú vera upprisinn í Hlíðar-
fjalli – hvernig kemur málið ykkur
fyrir sjónir? Og hafið þið heyrt sögur
fara af stað, sem hafa varla snefil af
sannleik en grassera samt um borg
og bý?
Hlín: Nú þarf maður víst að passa
sig því að ég á ekki hund og ber
engar sérstakar tilfinningar til
hunda.
Haraldur: Já, við verðum að fara
varlega.
Hlín: Mér finnst þetta allt hrika-
lega fyndið. Mér finnst þetta svo
fyndið að ég er búin að hlæja að
þessu alveg frá upphafi til enda og
ég er enn að hlæja. Get ekki séð
neitt alvarlegt við þetta enn sem
komið er.
Haraldur: Ég hélt ég gæti ekki sagt
það en fyrst Hlín er búin að segja
það þá verð ég að segja að þetta er
auðvitað grátbroslegra en orð fá
lýst. Þegar þetta gerðist og fólkið
fór að fleyta kertum fór ég að velta
því fyrir mér hvernig hægt væri að
virkja þessa miklu umhyggju og
samúð sem kom þarna fram og
hvort ekki væri hægt að beina þess-
ari umhyggju inn á einhverjar
aðrar brautir.
Hlín: Nákvæmlega sama og ég
hugsaði! Hugsa sér ef þjóðin myndi
nú beina þessari samúð í aðrar áttir
– þar sem er nauðsyn fyrir hana.
Haraldur: Það eru sjúkdómar og
stríð ...
Hlín: Já, og börn sem líða skort, hér
á landi og erlendis. Það er eitthvað
sérkennilegt í gangi að í kringum
þetta geti skapast þrjár kertavök-
ur.
Haraldur: Ég hef nú grun um að
það sé einhvers staðar einhver að
hlæja, sá sem hrinti þessu samsæri
af stað gleðjist yfir vel heppnaðri
sviðsetningu. Fréttastofurnar
gleypa við hverju sem er þessa
dagana.
Hlín: Þetta er farsi og um leið
skammarlegt að þetta skuli ná þess-
um hæðum og verða ein af aðal-
fréttum sjónvarps og útvarps. Það
er litið á fréttir í dag sem afþrey-
ingu, skemmtiefni sem þarf að vera
í gangi. Og kjaftasagan er auðlind í
dag og það er hægt að selja hana.
En kjaftasögur segirðu. Myndaðist
ekki svakaleg saga í kringum
Trausta Jónsson veðurfræðing?
Haraldur: Jú, þessi saga um Trausta
var mjög sérkennileg. Hún var sú
að Trausti væri dáinn. Hún mun
eiga rætur að rekja til þess að það
sást til hans á spítala. Svo fór að
hann varð þreyttur á þessari sögu
og gaf út yfirlýsingu um að hann
væri á lífi.
Hlín: Innan listamanna- og leikara-
heimsins virðast sögur um meinta
samkynhneigð fólks vera hvað vin-
sælastar. Og ég hef lent í þessu
margoft – bæði varðandi kollega
mína sem fólk hefur haldið blákalt
fram að væri byrjað að vera með
einhverri manneskju af sama kyni
og svo hef ég heyrt þetta um sjálfa
mig. Mjög þekkt fréttakona spurði
mig þegar ég minntist á fyrrver-
andi manninn minn: „Nú, ertu svo-
leiðis?“ sagði hún – „Ég hélt þú
værir hinsegin.“ Á þessum síðustu
tímum erum við samt orðin svo
frjálsleg að þetta skiptir engu máli
þannig séð.
Haraldur: Já, ég held að það sé ein-
mitt tilfellið. En ég hef heyrt miklu
færri svona sögur af mér en ég
hefði verið til í að heyra. Engar
hommasögur til dæmis, því miður.
Bloggsíður hafa síðustu misserin
verið stofnaðar hægri, vinstri af
háum sem lágum – eigið þið eina
slíka, lesið þið blogg og hvað finnst
ykkur um þetta nýjasta æði?
Haraldur: Ég reyni að halda dag-
bók, að vísu ekki á netinu heldur
bara í tölvunni heima hjá mér. Ég
ber svolitla virðingu fyrir þeim
sem nenna að skrifa bloggsíður.
Og ég er glaður yfir því vegna
þess að þetta endurspeglar mikla
orku í fólki – að það skuli vera
svona óskaplega margir sem
nenna að skrifa og sumir vel
ígrundaða pistla, í stað þess að
horfa á sjónvarpið. Þetta er rit-
frelsi á borði, ekki nokkrir rit-
stjórar sem einoka umræðuna
heldur miklu fleiri sem taka þátt.
Hlín: Já, ég get alveg tekið undir
það og það er auðvitað gleðilegt
að það skuli vera til vettvangur
þar sem hinn almenni borgari
getur tjáð sig hindrunarlaust. Ég
hef fundið fyrir þrýstingnum að
taka þátt í þessum bloggskrifum
en ég hef ekki látið undan honum,
ekki frekar en ég læt undan
öðrum þrýstingi um það hvernig
á að lifa. Ég neita því ekki að ég
hef freistast til að lesa þá höf-
unda bloggsíðna sem mér finnst
skrifa ígrundað og vel. En mér
finnst líka svakalega mikið af
bulli í blogginu. Það eru skrif
þarna sem gera það að verkum að
ég hugsa bara með mér: Af hverju
er viðkomandi að þessu – af
hverju hringir hann bara ekki í
einhvern? Og notar bara gamla
lagið til að blaðra, því margir nota
þetta bara eins og símann áður.
En við erum auðvitað svo frjáls-
lynd og allt er leyfilegt, það má
varla krítísera nokkuð í dag. Það
má ekki segja neitt um Lúkas og
ekkert ljótt um bloggarana.
Fréttir vikunnar báru okkur einnig
þau tíðindi að matarverð væri hvað
hæst á Íslandi miðað við önnur
Evrópulönd. Fáið þið einhvern tím-
ann hland fyrir hjartað á kassan-
um?
Hlín: Já, ég verð að segja það. Þú
ert auðvitað með fjölskyldu og
börn á framfæri, Haraldur. Ég er
svo sem ekki með börn en ég býð í
matarboð og þarf að næra mig
sjálf og mér finnst þetta til skamm-
ar. Ég er mjög meðvituð um það
sem ég set ofan í mig og vil velja
það. En ég veit aftur á móti að
kannski er þetta öðruvísi fyrir
fólk sem getur gripið næsta pulsu-
pakka og verið sátt.
Haraldur: Auðvitað væri fínt að fá
ódýrari mat og engin ástæða til að
sætta sig við matarverðið. En það
eru kannski aðrir hlutir sem fara
enn meira í taugarnar á mér. Ég
var til dæmis að koma frá útlönd-
um og skildi bílinn eftir í Keflavík
og til að endurheimta bílinn þurfti
ég að borga himinháa upphæð.
Þetta er ekkert annað en fjárplógs-
starfsemi – fyrirtækið þarna hefur
fengið úthlutað landi og eins konar
einkaleyfi til að plokka ferðafólk.
Reyndar finnst mér allt við Flug-
stöðina í Keflavík með þessum
hætti. Umtalsverður hluti af far-
gjöldunum fer í að borga þetta
dýra hús. Ég þarf ekki svona höll,
með rönum í allar áttir, til að bíða
eftir flugvél, mér myndi nægja
strætóskýli.
Hlín: Það er alltaf verið að plokka
mann alls staðar. Mér þykir banka-
þjónustan líka mjög dýr.
Haraldur: Fyrir nokkrum árum
kom miði upp á vegg: Bannað er
að dvelja í flugstöðinni eða
nágrenni hennar að næturlagi.
Þarna eru einhverjir sem hafa
hagsmuna að gæta komnir upp á
dekk. Það er furðuleg ósvífni að
reyna að banna fólki fólki að slá
upp tjaldi úti í móa.
Hlín: Það er í rauninni alltaf verið
að beina okkur í þá átt að eyða
peningum og aðrir að skipuleggja
okkar buddu. En ég verð að segja
það að þótt umræðan um matar-
verð sé góð og gild, hef ég meiri
áhyggjur af því hvað fólk lætur
ofan í sig. Að fólk sé í raun og veru
að eyða peningum í vitleysislegt
át og þar vil ég fyrst og fremst
tala um hveitiátið og gosdrykkja-
þambið.
Haraldur: Tek undir þetta – það
liggur við að kókinu sé nánast
troðið ofan í kokið á börnunum
með því að hafa það í hvers kyns
tilboðspökkum. Ef maður kemur á
veitingastað liggur við að maður
þurfi að leggja inn umsókn í þrí-
riti til að fá vatn.
Hlín: Það er til dæmis mikil aftur-
för að fólki í flugi skuli ekki bara
verið gefið vatn. Þegar ég var á
leiðinni heim frá Krít í vor, ætlaði
ferðaskrifstofan að vera ægilega
sæt og gefa farþegum kók og
pitsu. Ég spurði hvort ég mætti
ekki heldur fá vatn í staðinn fyrir
kók. En það var ekki hægt án þess
að borga fyrir það. Ég hafði ekki
þann möguleika að fá vatn í stað
pitsu og kóks og það segir mikið.
En nú þegar við tölum um þetta
fær maður strax móral yfir því að
vera svo neikvæður. – Haraldur,
nú þurfum við að fara að mæra
allt sem mögulegt er það sem eftir
lifir dags!
Já, ég held að það sé einmitt tilfellið, að menn eru síður
viðkvæmir í dag en þeir voru. En ég hef heyrt miklu færri
svona sögur af mér en ég hefði verið til í að heyra. Engar
hommasögur til dæmis, því miður.
Lúkasarguðspjall
veðurspekings og leikstjóra
Haraldur Ólafsson hlustar reglulega á útvarpsþætti Hlínar Agnarsdóttur og hefur gaman af. Hlín hefur fylgst með Haraldi
segja veðurfréttirnar í 16 ár og hleypur jafnvel að skjánum þegar hann birtist. Júlía Margrét Alexandersdóttir fór yfir peninga-
plokk, Leifsstöð og kókdrykkju með rökstólapari vikunnar.