Fréttablaðið - 29.10.2007, Qupperneq 37

Þessa vikuna held ég
áfram að mæra þær
teiknimyndahetjur
sem eiga sér stað í
hjarta mínu. Í dag beini
ég sviðsljósinu að
sjálfum Andrési Önd.
Ég kynntist Andrési fyrst
á sænsku. Þá hét hann að sjálf-
sögðu ekki Andrés heldur Kalle
Anka, en persónutöfrar hans höfðu
strax mikil áhrif á mig. Þegar
íslensku Andrésblöðin fóru að
koma út gleypti ég þau í mig viku-
lega. Síðar, með tilkomu Disneyst-
undarinnar í Sjónvarpinu, lærði
ég að þessi önd átti sér víddir sem
blöðin gátu ekki miðlað: tíð bræðis-
köstin, glæsilegur limaburðurinn
og ógleymanleg, seiðandi röddin
dýpkuðu væntumþykju mína í
garð Andrésar til muna.
Miðað við aðra íbúa Andabæjar
er Andrés stórkostlega marg-
slunginn. Maður veit ekki hvort
maður á að halda með honum eða
glotta yfir misheppnuðum
áformum hans; lesandinn fylgist
með ævintýrum hans uppfullur af
sæluhrolli því oftast fer illa fyrir
Andrési að lokum. Stundum
stendur Andrés þó uppi sem sigur-
vegari. Hann er hvorki fullkomin
hetja né fullkominn skúrkur og
sögurnar um hann sjaldnast fyrir-
sjáanlegar.
Andrés er í grunninn góður
gaur, en hann á það til að verða
svolítið gráðugur og hann lætur
skapið stundum hlaupa með sig í
gönur. Hann er sumsé eins og við
flest; hann gerir mistök og ferðast
iðulega allt litróf tilfinninganna
fram og til baka innan einnar
sögu.
Við getum flest fundið til með
Andrési; hann er litli maðurinn
sem þarf að berjast fyrir stöðu
sinni í heiminum. Gaman þætti
mér að hitta þann mann eða þá
konu sem ekki getur sett sig í þau
fótspor. Þó er hann frábrugðinn
okkur líka: hann er náttúrulega
önd, svo er þetta sífellda buxna-
leysi einkennilegt. Stærsti munur-
inn á honum og okkur er þó líklega
sá að hann á þann öfundsverða
kost fyrir hendi, þegar hann hefur
klúðrað málunum stórfellt, að
stinga af til Fjarskanistans.
Auglýsingasími
– Mest lesið