Tíminn - 01.05.1981, Blaðsíða 12

16

Föstudagur 1. maí 1981
Minning
Isleifur Sveinsson
trésmíðameistari Hvolsvelli
F. 18.6. 1900 —
d. 21.4. 1981.
Nú sefur jöröin sumargræn.
Nú sér hún rætast. hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumbláa júlinótt.
Þetta fallega kvæöi Fagraskóg-
ar-skáldsins var uppáhalds ljóöiö
hans tsleifs Sveinssonar. Þaö var
sama hvort hann söng þaö eöa lék
þaö á litlu harmónikkuna áína.
Þaö var likast og ljóöiö og lagiö
leiddu hann á vængjum inn I
löngu liöna kæra og kyrra tíö, þar
sem bóndabær svaf á túni og friö-
ur drottins var yfir jörö.
tsleifur Sveinsson var fæddur
18. júnl 1900 aö Skiöbakka i Aust-
ur-Landeyjarhreppi.
Foreldrar hans voru Margrét
Guönadóttir, ógleymanleg
merkiskona frá Hallgeirseyjar-
hjáleigu I Austur-Landeyjahreppi
og Sveinn Jónsson frá Lambalæk
i Fljótshlíö, mikill hagleiksmaöur
á málm og tré. Eftir fárra ára bú-
skap á Skföbakka fluttu foreldrar
Isleifs búferlum aö Miökoti i
Fljótshliö og bjuggu þar til ársins
1922.
Ariö 1923 kvæntist Isleifur,
Ingibjörgu Kristjánsdóttur dug-
mikilli myndarkonu og tóku ungu
hjónin viö búsforráöum I Miökoti,
en sú jörö er landlitil, liggjandi i
miöri Fljótshliöinni á bökkum
Þverár.
Hagar jaröarinnar voru sunnan
Þverár á svonefndum Aurum.
Ekki var enn búiö aö veita Þverá i
Markarfljót á búskaparárum
hans I Miökoti. Ain var oft ill yfir-
feröar og vatnsmikil. Isleifur var
góöur vatnamaöur og átti trausta
og fallega hesta. Hann var ekki
hræddur viö kolmórauöa jökulál-
ana og vissi hvar sandbleytan
leyndist i eyraroddunum. Hann
var þvi iöulega fenginn til aö vera
fylgdarmaöur feröamanna yfir
Þverá.
En Aurarnir voru honum mikill
unaösreitur. Þar vall spóinn
angurvært I kyrröinni og krfan
lék listir sinar á vorin fvrir aödá-
anda sinn, meöan óöinshaninn
synti i hringi i bláum lónum. Og
útsýnið af Aurum býr líka yfir
seiömögnuöum töfrum. Vest-
mannaeyjar breiöa úr sér, bláar
viö hafsbrún. Yfir byggöinni vak-
ir sibreytilegur jökullinn, Merk-
urnesið, Þórsmörk og svo sjálf
Fljótshliöin, frföa sveitin, sem
hann unni. „Hvar sér augaö svip-
likt sviö” sagöi séra Matthlas fyr-
ir meira en hundrað árum.
Sex börn þeirra hjóna ólust upp
I Miðkoti og dóttir Ingibjargar,
1 Lilja Arnadóttir, húsmóöir i
Hvolsvelli, sem hún eignaöist
fyrir giftingu. Þá voru i heimilinu
tvær aldnar konur, Margrét
Guðnadóttir móöir Isleifs og
æskuvinkona hennar, Kristin
Kristmundsdóttir. Hjónin i Miö-
koti bjuggu þannig aö þessum eft-
irminnilegu heiöurskonum aö eigi
varð betur gert. Heimiliö I Miö-
koti var þvi stórt, en jöröin litil,
en flest sveitafólk var á þessum
árum fátækt, svolitiö misjafnlega
fátækt. Kreppan svarf aö sveita-
fólkinu eins og öörum landsbúum.
Hjónin I Miðkoti voru einstaklega
samhent, kærleikurinn þeirra I
milli var alla tiö aö dýpka rætur
sinar. Börnin læröu aö veröa öör-
um til góös og sjá þaö bjarta i til-
verunni. Húsfreyjan var hand-
takagóö, hvort heldur var viö úti-
verkin, prjóna og saumavélina.
Fatnaöurinn sem hún útbjó á
börnin sin bar vott um smekk og
vandað handbragö. Húsbóndinn
var völundur I verkum sinum.
Hann var ekki einungis snilldar-
smiður, heldur meö afbrigöum
úrræöagóöur. Hann sá oft leiöir til
aö leysa verkefni, þar sem öörum
sýndust lokuö sund.
Þar sem saman fór aö Miö-
kotshjónin voru bæöi bóngóö og
lagvirk lágu margra leiöir til
þeirra. Hún settist þá viö sauma
eöa prjónavélina, en hann fór I
smiðjuna eöa hitaöi lóöboltann, ef
tina þurfti i gat á kaffikönnu ná-
grannans. A öllu sem hann smiö-
aöi eöa geröi viö var listrænn
bragur. Hann var kominn yfir
miðjan aldur þegar hann aflaöi
sér réttinda sem húsasmiöur.
Hann var sérlega góöur aö teikna
og teiknaöi nokkur Ibúöarhús.
Siöla hausts áriö 1942 fluttust
Miökotshjónin meö fólk sitt út I
Hvolsvöll, sem þá var svo litill að
hvorki var hann nefndur þorp eöa
kauptún. Þá var talaö um aö fara
út I félag, eða Kaupfélag.
ísleifur hóf byggingu á snotru i-
búöarhúsi og var húsiö aö nokkru
leyti byggt upp úr bæjarhúsunum
i Miökoti. Húsinu var ekki gefiö
nafn eins og þá var venja. Barna-
börnin kölluöu nýja húsiö Ommu-
bæ og viö þá nafngift situr enn i
dag. Hjónin I ömmubæ byrjuðu á
fyrstu vordögum sinum I Hvols-
velli aö gróöursetja trjá- og
blómagróöur og geröu vlölendan
skrúögarö umhverfis nýja bú-
staðinn. Viö garöavinnuna voru
þau einhuga og samhent eins og
þau höföu veriö viö annaö og
meira hlutverk, sem þau skiluöu
þjóö sinni meö sæmd. Ingibjörg
Kristjánsdóttir andaöist I októ-
bermánuöi 1970. En áfram hélt
ísleifur viö garöræktina. Setti
agnarlitla anga undir gler og
sáöi. Slöast á skirdagsmorgun
haföi hann orö á aö nú þyrfti aö
fara aö klippa öspina, gömlu trjá-
klippurnar lágu á stéttinni.
Hann var óspar á aö gefa úr
garöinum sinum og með fylgdu
góö ráö til unga fólksins, sem var
aö byrja i garöræktinni og hann
fór siösumars I garöana til þess
og gladdist þar sem vel tókst til.
Hann var allsstaöar aö reyna aö
kveikja áhuga fyrir trjárækt. En
garöræktin og ilmur af mold og
gróöri var einn þáttur af mörgum
sem hann haföi ánægju, gleöi og
lifsfyllingu af , þótt oröinn væri
áttræöur.
I rennibekknum slnum útbjó
hann margskonar minjagripi af
vandvirkni og list. Hann tók mik-
iö af ljósmyndum og haföi næmt
auga fyrir mótifum.
Ljóö og stökur voru honum
endalaust yndi væri vel kveöiö, en
sjálfur var hann vel hagmæltur
og þótti gaman aö dansa. Söngur
og hljóöfæraleikur heillaöi hann
og hann rækti vináttu við vini sina
nær og fjær. Hann var góöur og
greiövikinn nágranni i sveit og
bæ. Vinnufélögum hans þótti vænt
um hann eins og öörum og sýndu
þaö I verki, þaö gladdi og yljaöi
aö hjartarótum. Hann haföi
húmorinn uppi en gamansemi
hans meiddi engan. Augun ljóm-
uðu I vinahópnum á góöum stund-
um og þá var söngurinn sjálf-
sagöur. Slikir menn fagna hverj-
um nýjum degi, og lifa lifinu lif-
andi. Hann trúöi á landiö og
treysti skaparanum. Hann sótti
vel kirkjuna sina og var lengi
hringjari. Það er lifslán aö hafa
átt samleiö meö honum mörg góö
ár.
Predikarinn segir:
„Ollu er afmörkuö stund og sér-
hver hlutur undir himninum hef-
ur sinn tima”.
Handföngin á gömlu trjáklipp-
unum eru oröin slitin og hendurn-
ar sem beittu þeim á kalsprotana
gera þaö ekki framar.
Isleifur Sveinsson liföi langa
heiða daga og hann notaöi þá og
naut þeirra. Hann dó inn i vor-
birtuna i sátt við Guö og menn.
Pálmi Eyjólfsson.
t
Kveðja
Elsku afi!
Þegar mér bárust þær sorgar-
fregnir aö þú væri farinn frá okk-
ur, fannst mér sem hjartað ætlaöi
aö bresta. — Þú varst svo hress
og kátur um jólin þegar ég hitti
þig og spilaðir fyrir mig á
harmónikkuna þina, meö mikilli
snilli. En svona er gangur lifsins,
menn koma og fara. —
Þegar ég sit hér og skrifa þér
þessi fátæklegu kveöjuorö, á ég
hálferfitt með aö fá oröin fram. —
Minningarnar bara streyma um
mig sem hlýr vorvindúr og margs
er aö minnast. — Allar þær yndis-
legu stundir, sem ég átti meö
ykkur ömmu heima I ömmubæ,
eins og viö krakkarnir kölluöum
húsiö ykkar, veröa aldrei frá mér
teknar. Þaö voru ekki bara gleöi-
stundir, heldur lika svo gefandi.
— Þú varst svo óspar aö miöla af
gáfum, sem þér voru gefnar. —
Já, oft var húsið ykkár fullt af
fólki, en alltaf fannst pláss fyrir
fleiri og voru þaö ekki fáir, sem
lögöu leiö sina til ykkar og fengu
aö njóta af hamingjunni og gleö-
inni, sem þar rikti. — 011 bréfin,
elsku afi minn, sem ég hef fengið
frá þér siðan ég flutti hingaö til
Malmö voru alltaf jafnkærkomin
og færöu mér mikla gleöi. Þaö
var ekki hægt aö hugsa sér aö þau
værufrá áttræöum manni. — Full
af lifsgleöi, ánægju og heilbrigöri
skynsemi, sem ég læröi mikiö af.
1 þessu minu siöasta bréfi til þin,
ætla ég að þakka þér fyrir allar
þær yndislegu stundir, sem þú
gafst mér og þótt missirinn sé
mikill og sorgin stór hugga ég
mig viö, aö ég veit aö þér liöur vel
núna og aö þú lagöir af staö i
þessa löngu ferð meö gleði og
þakklæti fyrir þá dvöl, er Guð gaf
þér hérna megin.
Góöa ferö i friöinn og sæluna afi
minn,
Þin Hanna.
Útför Isleifs Sveinssonar fer fram
frá Breiöabólsstaöakirkju I
Fljótshliö á morgun (laugardag-
inn 2. mai) kl. 2 siödegis.

Félag járn-
iðnaðarmanna
Sendum öllum félögum okkar bestu kveðjur
og árnaðaróskir í tilefni af 1. maí.
Sendum öllum félögum okkar, verkafólki til
lands og sjávar kveðjur og bestu árnaðaróskir
í tilefni af l. maí.
Verkamannasamband
íslands