Fréttablaðið - 27.05.2008, Blaðsíða 48

GÓÐAN DAG!
Sólarupprás Hádegi Sólarlag
Reykjavík
Akureyri
Heimild: Almanak Háskólans
SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 512 5000, fax: 550 5099 Ritstjórn: 512 5313, fax: 512 5301, ritstjorn@frettabladid.is
DREIFING: dreifing@posthusid.is Auglýsingadeild: auglysingar@frettabladid.is Veffang: visir.is
VIÐ SEGJUM FRÉTTIR SMÁAUGLÝSINGASÍMINN ER 512 5000
BAKÞANKAR
Karenar D.
Kjartansdóttur
Í dag er þriðjudagurinn 27. maí,
149. dagur ársins.
3.35 13.24 23.17
2.51 13.10 23.31
Við frændi minn nýttum hádeg-ishlé okkar fyrir skömmu til að
líta í heimsókn til róna og dópista.
Þeir voru hinir hressustu, fóru með
frumsamin kvæði fyrir okkur,
sumir sýndi okkur ómeðhöndluð
sár á líkama sínum til sönnunar um
hraustleika þess og aðrir ræddu
um hve mjög þeir væru menntaðir
og gætu í raun fengið vinnu hvar
sem væri ef ekki væri fyrir helvítis
alkohólismann. Allt þetta fólk átti
það sameiginlegt að vera sérlega
áhyggjulaust í fasi þar sem það sat
og naut veðurblíðunnar. Flest fólkið
bar frænda mínum vel söguna enda
var hann í þeirra hópi fyrir nokkr-
um árum svona rétt áður en þeir
snéru sér alfarið að róneríinu og
hann snéri sér frá því.
ÞÓTT frændi minn sé ein besta
manneskja sem ég hef fyrir hitt
verður ekki sagt að hann finni til
nokkurrar vorkunnsemi þegar
kemur að rónum. Bendir hann mér
iðulega á kosti þess að þurfa ekki
að muna eftir þeim leiðindum sem
fylgja venjulegu lífi. Rónar hafi
ekki nokkrar áhyggjur af barna-
afmælum, afborgunum, vöxtum,
sköttum eða öðru sem meðaljón
sundlar af áhyggjum yfir. Ábyrgð
róna sé engin og líði þeim illa kenni
þeir öðrum ávallt um ógæfu sína.
EITT sinn sá ég mann segja við
frænda minn góðan að hann langaði
svo mikið til að ná bata en helvítis
samfélagið vildi ekkert gera til
þess að svo mætti verða. Mannang-
inn aumkvaði sér mikið í ógæfu
sinni og sjálfsvorkunn, grét meira
að segja smá. Frændi lét sem hann
heyrði ekki kveinstafi hans heldur
spurði manninn hvort hann væri
ekki nýkominn úr meðferð, gera
mætti ráð fyrir því að kostnaður
samfélagsins vegna þeirrar aðstoð-
ar næmi um milljón og það væri
ekki í fyrsta skipti sem slík upphæð
væri reidd fram fyrir hann. Fengi
hann enn frekari aðstoð væri full-
víst að hann myndi aldrei sjá nokk-
urn tilgang í því að verða aftur nýti-
legur þegn.
ÉG er hlynnt því að samfélagið
bjóði ógæfufólki upp á fjölda mögu-
leika til að ná bata. Til mikils er að
vinna fyrir fólkið sjálft, börn
þeirra, fjölskyldur og auðvitað
samfélagið – lesist skattborgara –
þessa lands. Kostnaðargreiningar
sem gerðar hafa verið hérlendis og
erlendis sýna nefnilega að það er
ódýrara að veita þessu fólki aðstoð
og halda því fjarri afbrotum en
ekki. Hins vegar má ekki gleymast
að hver og einn ber ábyrgð á sjálf-
um sér og sumum finnst einfald-
lega best að vera alfarið lausir
undan slíkri leiðindakvöð.
Notalegheit
rónanna