Tíminn - 28.02.1982, Blaðsíða 24

1 Q ti l' *
> '- 4 Hl' » ‘ t

24________________________________________________mmm__________________________ Sunnudagur 28. febrúar 1982
nútfminn I
M „Hreint frábært!” „Engu
likt!” „Stórkostleg skemmtun!”
Þetta eru aðeins örfá sýnishorn
þeirra fjölmörgu upphrópana
sem heyrðust á skemmtistaðnum
Broadway sl. þriðjudagskvöid
þegar stjörnuhljómsveitir áranna
l!IK2til 1972 sýndu gestum gamla
snilldartakta sina við óheyrilegan
fögnuð viðstaddra. Það var bein-
linis undravert að sjá virðulega
broddborgara dagsins i dag,
hverfa í huganum aftur um 10 til
20 ár yngjast upp f andlitinu og
sveifla séri takt við tónlistina eða
bara að syngja hástöfum meö
þegar eitthvað valið, gamalt
uppáhaldslag hljómaði um sal-
inn. Það er vist óhætt að fullyröa
að i Broadway hafi þetta kvöld
rikt sannkölluð Glaumbæjar-
stem mning, enda minntust m arg-
ir flytjendanna á gamla góöa
Glaumbæ og sögðu að tónlistar-
menn gætu miðaö við þann tón-
listarsögulega atburð þegar
Glaumbær brann, þannig að þeir
segðu fyrir og eftir bruna, eins og
t.d. Vestmannaeyingar segöu
fvrir og eftir gos.
„Hit” kvöldsins
Fyrsta númer kvöldsins og
jafnframt- „hit” kvöldsins voru
Hljómar, og höfðu þeir fengið til
liðs við sig snillinginn Magnús
Kjartansson einn höifuöpaurinn
úr Trúbrot þvi Trúbrot kom ekki
fram þetta kvöld. Þannig að
hljómsveitin hlaut „nafnið
Hljómbrot”. 1 fyrsta laginu „Bláu
augun þin”, var liðskipan Hljóma
á þann veg að Rúnar Júliusson
var á bassanum, Gunnar Þórðar-
son á gftar, Pétur östlund á
trommum, Magnús Kjartansson
á pianó og Engilbert Jensen
annaðist sönginn. Það var frá-
bært að hlusta á gömlu Hljómana
— þeir höfðu engu gleymt en
margt nýtt lært. Þeir fóru á kost-
um og leikgleðin beinlinis ljómaði
af þeim. Engilbert getur enn
heillað áhorfendur með rödd
sinni, Magnús Kjartansson lék
við hvern sinn fingur á pianóinu
og sömu sögu var að segja um
aðra meðlimi hljómsveitarinnar.
Fagnaðarlætin voru lika svo
gífurleg i salnum eftir fyrsta
lagið að þeim ætlaði aldrei að
linna. Hljómar gáfu gestum samt
ekki langan tima til þess að berja
saman rauðum og þrútnum lóf-
um, en byrjuðu strax á „Fyrsta
kossnum” við jafnvel enn meiri
fagnaðarlæti áhorfenda. Það var
engu lfkt aö fylgjast með gestun-
um i Broadway: ungir menn
sennilega velflestir fæddir á ár-
unum 1948 til 1950 iðuðu i takt við
músikina og rómantiskri sl.ikju
slófyriraugu þeirra: ungar kon-
ur mjög sennilega fæddará sama
timabili, beinlinis hrylltu sig i
æsingnum og sögðu sumar ofur-
lágt.en aðrar hrópuöu: „Ooo, ég
fæ gæsahiíð!” Þegar Hljómar
höfðu lokið flutningi sinum, þá
var hrópað og klappað f salnum
og öskrin voru á þann veg, aö
maður átti ekki i neinum erfið-
leikum með að rifja upp hvernig
öskrin höfðu verið f Austurbæjar-
bió fyrir 17 árum, þegar hljóm-
sveitin Kinks heillaði fslenska
æsku upp Ur skónum. Sennilega
voru hér aö miklu leyti sömu
raddirnar á ferð aðeins 17 árum
eldri, sumar dýpri aðrar
skrækari.
Þegar i staö var maöur farinn
aö vorkenna þeirri hljómsveit
sem kæmi til með að troöa upp
næst á eftir Hljómum, þvi slikt
yröi ekki létt. Persónulega held
ég að það hafi verið feill að láta
Hljóma hef ja þessa frábæru tón-
leika þvi' þeir voru óneitanlega
hápunktur kvöldsins og sam-
kvæmt dramatiskri hefð þá á
drama að heíjsst frcmur rólega i
þvi á að vera stööugur stigandi,
þar til hápunktinum(cliirags) er
náð og siöan að fjara út. En
skipuleggjendunum fyrirgefst
þetta,þvi það sem þeir voru með i
huga, var aö gefa sögulegt yfirlit
yfir popphljómsveitir þessa tima-
bils f réttri timaröð og er það jú
alveg haldbær afsökun.
Ekki svo að skilja að næsta
hljómsveit, Pops, hafi á nokkurn
hátt orðið sér til skammar.
-
Rúnar Júliusson sló I gegn með Hljómbroti, þegar hann söng „Fyrsta kossinn”, sl. þriðjudagskvöld i Broadway. Mynd —F.H.
Sannkölluð
Glaumbæjar-
stemmning
á hátíð FÍH
í Broadway
Flutningur þeirra var mjög góður
og Pétur Kristjánsson og liðs-
menn hans stóöu svo sannarlega
fyrir si nu.
Jórtrafti tygg.jó
i gríft og erg
Þorgeir Astvaldsson var kynnir
kvöldsinsog stóö hann sig meö af-
brigðum vel i stykkinu, i forljótri
bleikri blúnduskyrtu enn ljótari
svörtum og rauðum rósajakka,
(tiska áranna skyldi einnig sýnd)
og með lifandi framkomu. Aðeins
einn hængur var á framkomu
Þorgeirs, en það var hvemig
hann jórtraði tyggigúmmi eins og
hann ætti lifið að leysa á meðan
hann var aö kynna eða afkynna
hljómsveitir. Sjálfsagt hefur Þor-
geir með þessu ætlað aö undir-
strika enn frekar hvernig menn
voruíháttáþessum árum,en þar
hygg ég að hann hafi skotiö yfir
markið þvf það hefur aldrei þótt
nein prýði af þvi að menn sem
koma opinberlega fram, jórtruðu
tyggigúmmi í grið og erg, engu
gáfulegri en beljur á bás, við
sömu iðju.
Ekki man ég röðina á hljóm-
sveitunum sem fram komu eftir
þetta, en ætla aöeins að rif ja upp
þaö helsta sem fyrir augu og eyru
bar.
Lúdó og Stefán komu fram i
rauðum bolum, merktum Lúdó —
sömu gömlu góðu hljóöfæra-
leikararnir en áberandi sverari
um mittið en þeir voru á 7. ára-
tugnum.Flutningurþeirraá „Þvi
ekki aö taka lifiö létt’, sló svo
sannarlega í gegn.
Diddi fiðla frábær
Strákarnir iNáttúru með Didda
fiðlu ifararbroddi sýndu og sönn-
uðu að þeir hafa engu gleymt.
Þeirsem voru Náttúruaðdáendur
hér á árum áður fengu i rikum
mæli að rif ja upp tónlist Náttúru,
flutta á frumlegan og nýstárlegan
hátt, þar sem hljóðfæri eins og
fiðla og pfanó spiluðu stórt hlut-
verk. Diddi fiðla fór á kostum i
Grieglaginu „Brúðkaupsdagur i
Trollhaugen” á pianóinu og ekki
var hann siöri þegar hann lék i
næsta lagi á fiðluna sina kinnarn-
ar, höfuöiö og allt það sem til féll.
Kom kunnuglegheitanna kliður i
þéttsetinn salinn á Broadway,
þegar Diddi fiðla f upphafi pró-
gramms Náttúru kom að hljóð-
nemanum og sagði: „Fyrst við
erum hér öll saman komin, er
ykkur þá ekki sama” og vippaði
sér þar með úr bolnum og þar
þekkti maður Didda fiðlu eins og
hann var á Náttúruárunum, ber i
beltisstað og berfættur, dansandi
um sviðiö með fiðluna sína að
vfsu með heldur meira mittismál
en á unglingsárunum, en þó ekki
svo að skaði væri af.
..Ekki komið saman
siftan þeir fóm i mútur”
Þorgeir Astvaldsson undirbjó
jarðveginn mætavel þegar hann
kynnti hljómsveitina Bravo sem
gekk hér á árum áður undir nafn-
inu Bravo-Bitlarnir en þeir eru
frá Akureyri. Sagði Þorgeir m.a.
„Strákarnir hafa ekki komið
saman siðan þeir fóru i mútur”.
Reyndust þetta eflaust orð af
sönnu þvi aðra eins misþyrmingu
á Bítlalagi hefur maður varla
heyrt þegar bjagaðir tónar og af-
skræmdur söngur á Bitlalaginu
fræga „Help” bárust um salinn.
Fólk var þó ánægjulega um-
burðarlynt, brosti í kampinn og
klappaði meira að segja svolitið
að misþyrmingunni i lokin. Hvað
væri lilca varið I þetta ef engir
hnökrar væru á flutningnum.
Strákarnir í Bravó náðu sér að-
eins á strik i seinna laginu sem
þeir fhittu „I’m down” enda
annaðist annar sönginn en eitt er
vist, Bravó verður aldrei nein
„super-grúppa”.
Þegar litlu sætu strákarnir i
Tempó (sem voru að sjálfsögðu)
komu fram með Bitlasyrpu sina
var allt annað hljóð i strokknum.
Röndóttu peysumar voru á sinum
stað og auðvelt var aö imynda sér
að maður væri kominn á úti-
skemmtun t.d. að Jaðri fyrir
svona 17 árum siðan. Ekki saikar
aö geta þess að söngurinn hjá
Halldóri var mun betri núna en
hann var þegar Tempó var og hét.
Mánar með sveitabassa-
stemmninguna að austan fengu
ýmsa til þess aö iða i sætum sin-
um, þegar þeirfluttu lagstubba af
plötu sinni og menn setti hljóða i
angurværð, þegar Roof Tops
fluttu lagið „Er ég hitti þig”.
., Ævintýri enn gerast”
Þá var það i hæsta máta viðeig-
andi þegar Ævintýri kom fram og
flutti „Ævintýri enn gerast”, þvi
þetta kvöld var einmitt ævintýri
fyrir marga viðstadda. Björgvin
Halldórsson hefur sennilega
aldrei sungið betur en einmitt nú,
og þegar Ævintýri flutti lagið
„Summertime” naut söngur hans
sin til fullnustu.
Finnur Torfi Stefánsson bassa-
leikari Óðmanna haföi orð fyrir
þeim þremenningum, þegar þeir
komu fram og sagði hann að þeir
hefðu haft mjög svo skamman
tima tB þess að undirbúa sig,
þannig að þeir myndu aðeins
leika þau tvö lög sem þeir kynnu
af gamla prógramminu sfnu.
Þegar flutningur þeirra höfst
kom svo i ljós að þessi kynning
hafði ekki alveg verið sannleikan-
um samkvæmt þvi þegar þeir
léku Cream-lögin tvö (Cream var
alltaf uppáhaldshl jómsveit
þeirra) kom i ljós að enginn við-
vaningsbragur var á flutningi
þeirra, og eftir þann flutning þá
tóku þeir að sjálfsögðu einn þjóð-
félagsblúsinn hans Jóhanns G.
sem var í rauninni ómissandi
þáttur i flutningi þeirra.
Pónik sem jafnframt var
hljómsveit hússins aðprógrammi
loknu kom fram ásamt Einar en
eins og kunnugt er hét hljóm-
sveitin áður Pónik og Einar.
Flutti hljómsveitin Chicago lög,
enPónfk átti sér eins og aðrar is-
lenskar hljómsveitir erlenda
uppáhaldshljómsveit, og var það
Chicago.
Eins og áður getur, er ekki
greint frá fiutningi hljómsveit-
anna í réttri timaröö, heldur aö-
einsstiklaö á þvisem undirritaðri
fannst vera hvað merkilegast á
þessu kvöldi sem var i hennar
augum, jafn einstakur atburður
og það var í augum flestra
viðstaddra.
Hér skal þvi alls ekki haldið
fram, aö viðstaddir hafi verið
færirum að leggja hlutlægan dóm
á gæöi flutnings hljómsveitanna,
því „nostalgian” beinlinis sveif
yfir vötnum og brenglaði dóm-
greind manna verulega. En slikt
er jú algjört aukaatriöi —
skemmtunin var frábær, framlag
þessara hljómsveita, i tilefni
hátiðahalda F.I.H. til fyrirmynd-
ar og ég leyfi mér aö fullyrða að
99.9% gesta hússins hafi horfið
heim á leið aö skemmtun lokinni i
sólskinsskapi. Hafi ótalda
prósentubrotið ekki gert sli'kt hið
sama þá votta ég þvi hér með
samúð mína.
—AB