Tíminn - 28.02.1982, Blaðsíða 26

26________________________ _____________________________________ Sunnudagur, 2g. febrijqr ,1982
undanrenna
■ Þessi mynd er heil stúdia út af fyrir sig. Viö getum ekki aöeins rannsakaö vendilega hárgreiöslu
Friðriks og sniöið á buxunum hans, hcldur og vasaklútinn sem stendur upp úr jakkavasanum, ýmisiega
hárgrciðslu manna sem hann teflir viö og hattkúfinn sem konan til vinstri ber á höföinu. Viö vitum ekki
nákvæmlega hvenær þessi mynd er tekin en alla vega fyrir 1960, hana tók Edward Sigurgeirsson, ljós-
myndari á Akureyri.
Úr myndasafninu:
FRIÐRIK ÓLAFSSON
■ Af kvikindisskap okkar hefj-
um við hér nýjan þátt: Úr
myndasafninu. Við ætlum að
draga fram gamlar myndir af
alls konarfrægum mönnum, helst
þar sem þeir eru sem púkalegast-
ir, og endurbirta þær, sjálfum
okkur og ef til vill öðrum til
skemmtunar. Það er fylgifiskur
frægöar hér á tsilandi að mynda-
H Þessi mynd mun vera rúmlega
20 ára gömul, alla vega birtist
hún i Timanum 22. ágúst 1961.
Takiöeftir þessu fallega bindi. Og
ef myndin prentast nógu vel —
sem hún gerir likiega ekki — sjá-
um viö aö skyrtan er alls ekki
hvit. Hún er röndótt. Ennþá
stendur vasaklútur uppúr jakka-
vasanum en heldur fer minna
fyrir honum en áöur...
■ Hér er Friörik súr á svipinn, hvers vegna vitum viö ekki. Félagi
hans er auövitáö Ingi R, Jóhannsson, en hann var næststerkasti skák-
maöur þjóöarinnar um þaö leyti sem myndin birtist, áriö 1966. Enn er
þaö bindistiskan sem viö veitum fyrst athygli, hvaö þau cru mjó! Og
jakkinn hans Friöriks er ekkert smáræöi... í'
söfn dagblaöannna tútna út af
ljósmyndum af viðkomandi fræg-
um manni, myndirnar eru ekki
birtar nema i hæsta lagi örfá ár,
þá er komin ný og betri. Og nú
tökum við sem sagt gömlu
myndirnar til handargagns.
Og hér riðum við á vaðið með
myndir af Friðriki Ólafssyni,
stórmeistara i skák. Friðrik hefur
um áratuga skeið verið lang-
fremsti skákmaður þjóðarinnar
og sem slikur hefur hann að sjálf-
sögðu oft veriö myndaður i bak
og fyrir. 1 myndasafni Timans er
fjöldinn allur af myndum af Frið-
riki, við birtum hér sex þeirra.
Með reglulegu millibili munu
aðrir sigla i kjölfarið — stjórn-
málamenn, listamenn af öllu tagi,
blaðamenn, embættismenn etc.
Okkur er ekkert heilagt!
■ 1971 — timi hvitu nælonskyrt-
anna og lakkrisbinda. Eöa viö
sjáum ekki betur. Hins vegar
hefur Friörik skipt um gleraugu
og þykja okkur þessi ólikt til-
komuminni en hin fyrri.
■ llér er Friðrik kominn meö gieraugu — og hvllík gleraugu. Svona
væri munur aö eiga nú til dags! Viö giskum á aö þessi mynd sé tekin
siðar en hin fyrsta, dagsetninguna eöa ártaliö vitum viö þó ekki. And-
stæöingur hans er Tékkinn Pachman.
■ Þessi mynd er siöan áriö 1975
og viö sjáum hvaöa afleiöingar
frjálsari tiska hefur haft. Friörik
er kominn meö barta og háriö er
ólikt siöara en áöur. Jakkinn er
hins vegar ennþá köflóttur.
Áf ramhaldandi
ævintýri Alfreðs
— Okkar maður í
undirheimum — 15. þáttur
■ Alfreð tókstað lokum að standa
á fætur og skreiddist að Bollu-
birgðum sinum. Hann kláraði
það sem eftir var og þung þoku-
ský birtust fyrir augum hans.
Næst þegar hann vissi af sér var
hann staddur á barnum á Hótel
Sögu ogeinhver uppdubbaður deli
gerði i'trekaðar tilraunir til að
halda uppi samræðum við hann.
„... þessi þarna, hann er tón-
skáld og ágætur kunningi minn.
Já! — það er sitt af hverju sem
við höfum upplifað saman. Og
þarna, þú þekkir auðvitað Brján
Brjánsson, rithöfund. Það er nú
ekki lengra siðan en i fyrradag að
viö Brjánn vorum að drekka sam-
an. Við Brjánn sko, við drekkum
hvenær sem okkur dettur i hug,
ekki bara um helgar.”
Alfreö Alfreösson ropaði. Del-
inn leit furðulostinn á hann en
hélt svo áfram eins og ekkert
hefði i skorist.
„Nú, þarna úti horni, þarna við
barinn, þetta er stórkritiker þjóð-
arinnar.” Alfreð pirði augun og
kom auga á mann sem hékk eins
og fuglahræða á einum barstóln-
um. ,,Ég þekki hann,” sagði
delinn.
,,Ég þarf á klóið,” sagði Alfreð.
Hann fann Bollurnar velkjast um
imaganum ásér.Þaðvafðisthins
vegar fyrir honum að finna sal-
ernið en loks áttaði hann sig á þvi
að karlaklósettið var nú merkt
meö beinni linu en kvenna — með
hring, likast til af þvi eins og allir
vita hugsa konur i hring en karlar
ilinu. Alfreð ældi vel og rækilega
og þegar hann kom fram aftur
var hann öllu hressari. Sér til
mikillar gleði sá hann að sessu-
nautur hans frá þvi áðan hafði
fundiö sér nýtt fórnarlamb svo
Alfreð fór á barinnog pantaði sér
ákaviti. Stórkritikerinn sat við
hlið hans og muldraði eitthvað
sem Alfreð skildi ekki. „Kúlaðu
það, maöur,” sagöi hann og fékk
sér svo sæti úti við vegg.
Alfreö þótti daufleg vistin
þarna á Sögu og litið við að vera.
Hann varð hins vegar sifellt
hissari og hissari á þvi hversu
neðarlega stórkritikerinn gat sig-
ið án þess aö detta út af stólnum.
Þegar minnst varði sigldi svo
mikil júfferta inn og greip kritik-
erinn traustataki.
„Þama felurðu þig þá, góði!”
sagði hún hátt og snjallt. Svo
sneri hún sér að áhugasömum
áhorfendum og sagöi: „Hann er
sko tengdasonur minn.”
Stórkritikerinn virtist lengi að
átta sig á þvi aö hann haföi verið
gómaöur. Hann hristi höfuöið
hvað eftir annað þunglyndur á
svip en loksins áttaði hann sig.
„Tengdamamma!” hrópaði
hann upp yfir sig. Svo greip hann
um axlir hennar og skipaði:
„Niður!”
Alfreð og öðrum viðstöddum til
mikillar undrunar lét júffertan
fallast á fjóra fætur og stórkritík-
erinn settist á bakið á henni með
iskyggilegan glampa i augun.
„Hott, hott!” skipaði hann
ákveðnum rómi. „Afram með
þig, bikkja! ”
Tengdamóðirin frisaði og
prjónaöi litið eitt, svo fdr hún á
hröðu brokki út að dyrum. Þar
nam hún staðar andartak og
hvislaöi til áhorfenda: „Þetta er
eina leiðin til að fá hann heim til
sia”
Svo fór hún á stökki út ganginn.
Ekki dugði þetta. Alfreö Al-
freðsson las I blöðum að heildsal-
an Svarta svipan plumaði sig rétt
vel og hyggðist nú flytja inn
skemmtikrafta. Fyrstá dagskrá
var vinsælasta popphljómsveitin i
Efri-Volta, siðan Gary Glitter.
, ,Ég næ mér niðri á þér þó siðar
verði... Arfur Kelti” tautaði
Alfreö þar sem hann sat á
Fjarkanum og snæddi hamborg-
ara. I blaðinu var mynd af Arfi
skælbrosandi og kominn með
flókahatt.
Það var föstudagur og Alfreð
vissi ekki hvað hann átti af sér að
gera svo hann ákvað aö fara i
rikið. Hann kom við i dótabúð á
Skólavörðustignum og sendi af-
greiðslustúlkuna á flakk eftir
alveg sérstakri tegund af aksjón-
man sem hlyti að vera til, á
meðan tæmdi Alfreð kassann og
smeygði sér þvi næst út. A
Lindargötunni birgði hann sig
upp af Bollu frá ÁTVR sem hann
fór með út i Hljómskálagarð.
Þar sat hann lengi dags undir
styttunni af Bertil Thorvaldsen og
þjóraöi.
Undir kvöld heyröi hann raddir
aö baki sér. Honum fannst hann
kannast við þá sem töluðu svo
hann laumaðist nær. Við Hljóm-
skálann stóðu nokkrir menn og
virtu bygginguna gaumgæfilega
fyrir sér.
„Já, hann er fallegur.”
,Jívað ætli hann kosti?”
„Laufskálinn er alla vega orð-
inn alltof litill.”
Svei mér þá hugsaði Alfreö Al-
freðsson. Voru þarna ekki komnir
eigendur og starfsliö heildsöl-
unnar Svarta svipan og ætluöu að
kaupa Hljómskáiann aö halda i
drykkjuveislur sinar. Hann fann
æðið renna á sig.
„Ósköp er að sjá þig, Alfreð
minn,” sagði Arfur Kelti vinsam-
lega, þegar Húnbogi og Uxaskalli
höfðu yfirbugað Alfreð og skellt
honum i jörðina. „Færöu ekki nóg
að borða hjá mömmu þinni? Þú
býrð þar núna, er það ekki?”
Alfreð mátti ekki mæla svo
hann tók þann kost aö froöufella,
spýta, urra og brjótast um.
„Sussubia, Alfreð,” sagði Arfur
i umvöndunartón. Svo leit hann á
gullúriö sitL „Jæja strákar, við
megum ekki vera að þessu slóri.
Við erum sko að fara i óperuna,”
sagði hann konungi undirheim-
anna til skýringar, ,,og viö ætlum
að fá okkur bita á Arnarhóli
fyrst.”
Uxi og Húnbogi slepptu taki
sinu á Alfreð, sem var of dasaður
til að standa upp. Þeir félagar
gengu að svartri limúsinu sem
þeir höfðu parkerað upp á gang-
stétten áður en Arfur settist inn
sneri hann sér aftur að Alfreð.
„Heyrðu.Okkurvantarsendil á
skrifstofuna. Það mætti kannski
bjóða þér það? Kaupið er að visu
ekki hátt, ekki svona til að byrja
með aö minnsta kosti, en þú hefur
alla vega fastar tekjur. Hvernig
Ust þér á?”
Alfreð tók á öllu sem hann átti
til, öskraði:
„ALDREI!”
Arfur hristi höfuðið og settist
aftur i. Húnbogi var bilstjóri og
Uxaskalli sat við hlið hans, áður
en limúsinan rann af stað haliaði
Uxi sér út um gluggann og hróp-
aðisærðurtil Alfreðs: „Vanþakk-
látur!”
Svo spóluðu þeir brott.