Tíminn - 17.10.1982, Blaðsíða 15

SUNNUDAGUR 17. OKTÓBER 1982
15
■ í þessu blaði og nokkrun
hinna næstu munum við ljúki
upp leyndardómum lófalestur:
fyrir þeim sem áhuga hafa á a<
kynna sér slík fræði nánar
Stundum hafa lítil brot úi
þessum fræðum verið birt
blöðum fólki til skemmtunar, ei
þau hafa vanalega rist grunnt
því við lófalestur er margs a<
gæta. í þessum greinum verðui
farið sem næst aðferð atvinnu
manna í lófalestri eða „kirom
anti“ eins og það heitir :
fræðimáli. Við munum byrja :
að skoða höndina, fingurna oj
neglurnar, en komum síðar a<
línum lófans. Hvetjum við þ:
sem áhuga hafa á þessu efni a<
halda þeim blöðum til haga sen
þessar útlistanir birtast í, því of
mun vísað til þess sem áður er
komið.
■ Leyndarmál, tiUinningar og peningar er allt vel geymt í þessari harðlokuðu hendi
og enginn leikur að ná neinu af því þaðan.
■ Eigandi þessarar handar er ósínkur á fé, kannske um of og þú gætir fundið
einhvern betri til þéss að trúa fyrir leyndarmálunum.
Sitthvað um lófalestur — Fyrsta grein:
Hver er hreinskilinn
við þig og hver ekki?
Með því að horfa á hendur ókunnugs manns kemst þú að fjölmörgu um hann
Lófalestur eða sú list að ráða í
skapgerð fólks, fortíð þess og framtíð,
er afar forn fræðigrein. Margar aldir eru
liðnar frá því er glöggir menn tóku eftir
því að línurnar í lófanum eru ekki
myndaðar við tómar tilviljanir, svo sem
samkvæmt því hvaða vinnu menn stunda
og svo framvegis, heldur eru þær skráðar
í lófann þegar í frumbernsku og hver
þeirra hefur sína þýðingu.
Ekki eru til nein ákveðin svör við
þeirri spurningu vegna hvers æviferill
manna og persónuleikaeinkenni eru
skráð í lófa þeirra. Ástæða þessa er enn
á meðal margra hulinna leyndardóma
lífsins, sem ef til vill munu ljúkast upp
fyrir okkur einhvern daginn. En okkur
á samt sem áður að vera mögulegt strax
að túlka það sem í lófann er skráð og
sjá þar sitthvað um framtíð sjálfra okkar
og kunningja okkar.
Raunar er ekkert á móti því að menn
gangi að þessu „námi“ sem fræðigrein,
sem er allrar athygli verð, því það er
hún. Þú munt komast að því að þetta er
mjög svo áhugavert, bæði ef þú vilt líta
inn í framtíðina og einnig ef þú ætlar að
sjá hvem mann vinir og kunningjar hafa
að geyma. í samkvæmum bregðast þér
ekki vinsældirnar ef þú kannt skil á
þessari list.
Það er líka nokkur kostur að þú ættir
að geta varað fólk við, ef þér virðist sem
eitthvað slysalegt sé í aðsigi. Þá er hægt
að afstýra því að það gerist nokkru sinni.
Slíkt er ekki óalgengt.
Menn segja: „Ef þetta stendur í
lófanum þá hlýtur það að gerast og við
því verður ekkert gert.“ En það er
hrapallegur misskilningur. Það sem í
lófann er skráð verður ekki endilega að
koma fram. Hins vegar mun það koma
fram, ef menn ekki sjá að sér og breyta
um stefnu. Slík varhugaverð teikn er að
sjá í þeim línum sem síst eru þróaðar og
lagaðar. Merkin og línurnar í lófanum
geta breyst og með breyttum lifnaðar-
háttum geta uggvænleg teikn máðst út
með tímanum.
Glöggur lófalesari getur séð það í lófá
lítils barns hvenær það mun fyrst verða
ástfangið á æfinni. Því mun barnið ekki
fá breytt. Þar með er þó ekki sagt að
það hljóti að giftast drykkjuræfli og
skilja að skömmum tíma liðnum. Að
vísu geta verið í lófanum merki sem
benda til þess, - en í lófanum er fyrst
og fremst sagt að barnið muni sem
fullvaxin manneskja verða ástfangið á
tilteknu tímaskeiði. Líkurnar á óheppi-
legu hjónabandi má minnka, sé eitthvað
til þess gert. Engin örlög neyða konu til
dæmis til þess að giftast einhverjum
sérstökum, vilji hún það ekki, - hversu
ástfangin sem hún kann að vera. Sama
á að sjálfsögðu við um karlmenn.
Athuganir
á ókunnugum
Ætlir þú að læra lófalestur af sjálfum
þér verður þú að lesa þær greinar sem
hér birtast mjög vandlega, lesa þær aftur
og aftur og fá sem allra flesta til að leyfa
þér að æfa sig á þeim. Þetta þarf þó að
gerast við hentugar kringumstæður og
það er margs að gæta. Geymið því
tölublöðin af Helgar-Tímanum sem
þessir kaflar um lófalestur birtast í,því
oft þarf að ráðgast við margar línur og
sérkenni eigi að fá botn í t.d. einhvern
skapgerðareiginleika, líkur á heilsufari
fram eftir aldri og svo framvegis.
Samt er hér undantekning, því sumt
er það sem þú getur athugað hvar sem
þú ert staddur, hvort sem er í yfirfullri
verslun eða úti á götu. Hér er átt við
það hvemig menn bera hendurnar til,
þegar þeim dettur síst í hug að einn eða
annar sé að fylgjast með þeim.
Þegar fólk veit að það á að lesa í
lófann á því hættir því til að gerast stíft
og tilgerðarlegt. Þannig hverfa þær
handahreyfingar sem því eru eðlilegast-
ar. En undir öðrum kringumstæðum get-
ur þú veitt handahreyfingum athygli og
komist þannig að ýmsu um fólk sem þú
kannske færð aldrei færi á að skoða
lófann á.
Þetta gæti stytt þér stundir á
leiðinlegum ferðum í strætisvagni eða á
biðstofu læknis og fólk sem lítur út fyrir
að vera ákaflega „óinteressant" getur
allt í einu orðið bráð athyglisvert þegar
þú skoðar á því hendurnar. Einkum
skalt þú fylgjast með tilburðum þeirra
sem ekki eru með neitt í höndunum og
eru ekki að gera neitt sérstakt. Þá munt
þú komast að því að það er mjög ólíkt
hvemig menn bera hendurnar til, þegar
þeir eru ekki að gera eitt eða neitt.
Þú getur til dæmis áttað þig á því hve
hreinskilið fólk er eftir því hvort það
kreppir hendurnar eða heldur þeim
opnum. Sá sem heldur höndunum vel
opnum er sjálfur opinn og reynir ekki'
að dylja þig margs, - líklega er ekki
heldur gott að trúa slíku fólki fyrir
leyndarmálum! Líklegt er einnig að
peningarnir skoppi auðveldlega út á
milli þessara vel aðskildu fingra og
líklega er því viðkomandi heldur
eyðslusamur. Það er líka talað um að
einhverjum sé fé ekki „fast í hendi.“
En sá sem sífellt hefur hnefann
krepptan lætur hug sinn ekki uppi við
hvern sem vera skal og sjálfsagt er hann
tilbúinn að hagræða sannleikanum
þegar um er að ræða hluti sem hann vill
síður að opinberir verði. Peningum er
ekki auðvelt að ná úr þessari harðlæstu
hendi. Þessi persóna upplýsir ekkert og
sleppir engu auðveldlega og það á við
um tilfinningar hennar, skoðanir og
peninga!
Sú hönd sem er hér mitt á milli, þar
sem fingurnir eru að hluta sveigðir inn í
lófann sem samt er vel sýnilegur, er sú
besta. Það er áreiðanlegur maður sem
getur þagað yfir leyndarmálum þegar
þörf gerist og er ekki of innilokaður né
fastheldinn.
Lafi handleggirnir niður með síðun-
um, eins og eigandinn hafi varla vald yfir
þeim, þá er hér á ferð mjög óákveðin
sál sem á erfitt með að einbeita sér í
eigin þágu og er gædd lítilli hæfni til
einbeitingar. Sjáir þú hins vegar hnefa
manna kreppast án þess að það sé
nokkur sýnileg ástæða til, þá er þar að
líkindum mjög einbeittur maður á ferð,
þá stundina að minnsta kosti, - gæti
nýlega hafa tekið mjög fasta ákvörðun.
„Fitlarinn", - sá sem stöðugt er á
ferðinni með hendurnar og er sífellt að
fitla við jakkann sinn, nefið, klóra sér í
hökunni o.s.frv. er oft sterkur
persónuleiki en óhaminn og í honum
ólga tilfinningar, sem hann hefur
takmarkað vald yfir.
Sumt fólk, einkum konur, spennir
greipar framan á maganum. Þessar eru
læglátar, vandar að virðingu sinni og
alvarlega þenkjandi.
Aðrir, einkum karlar, ganga með
hendur fyrir aftan bak. Slíkir menn eru
rólyndir, íhugandi og hafa næma
tilfinningu fyrir réttlæti og jafnvægi. Þeir
trúa engu fyrr en þeir sjá það svart á
hvítu og eru því vel lagaðir til alls lags
lögmennsku og löggæslu.
Algengt er að sjá menn sem láta
annan handlegginn lafa niður með
síðunni, en halda hinum upp í vinkil,
láta lófann snúa upp og kreppa fingurna
inn í hann. Slíkir menn hafa mikið álit
á sjálfum sér og ætlast til að sér sé sýnd
viðeigandi lotning.
Þeir sem sveifla handleggjunum ákaft
á göngu sinni eru athafnasamir og
eirðarlausir og oft má búast við að á
þeim bænum sé orkan meiri en
dómgreindin.
Hér hefur aðeins verið drepið á allra
algengustu fyrirbærin. Ef þú kemurauga
á fleiri útgáfur, þá skaltu reyna að leggja
sjálfur skilning í merkinguna, bæði eftir
kynnum þínum af manninum og eins
eftir því sem þú kannt að hafa lesið í
lófa hans, hafi þér 6efist tækifæri til þess.
Almenn atriði
varðandi höndina
Nú skulum við hugsa okkur að við
skoðum hönd einhvers nokkru nánar og
höfum tækifæri til þess að kanna hana
betur en færi gefst á í strætisvagni eða
úti á götu. Þótt breitt væri yfir allar línur
ættir þú samt að geta komist að mörgu
um eiganda handarinnar.(Þó ekki um
örlög hans) með því að skoða stærð, lit
og gerð handarinnar og lögun fingranna
og einkum þó þumalfingursins.
Slíka almenna athugun er ætíð rétt að
gera fyrst, áður en hugað er að hinum
eiginlegu línum lófans. Rétt eins og
'teiknari byrjar á aðal útlínum, áður en
hann fer að huga að því sem smærra er
og fíngerðara,eins ber að líta á höndina
sem heild, en ekki byrja strax á að
hnýsast í einstakar línur, til þess að lesa
úr þeim horfur í peninga og ástamálum.
Með þessu móti ættir þú að geta aflað
þér miklu nákvæmari upplýsinga um
viðkomandi og ættir að fara nær lagi í
niðurstöðum þínum. Góður lófalestur
byggist nefnilega að miklu leyti á öruggri
dómgreind. Oft kemur fyrir að
tilhneiging sem virðist áberandi á einum
stað í lófanum, kemur ekki fram á
öðrum stað, þar sem hennar ætti einnig
að gæta, og þá er að leggja dóm á að
hve miklu leyti hennar muri gæta í fari
einstaklingsins, - þegar öll kurl koma til
grafar. Með þessu er varað við að pikka
út litlar vísbendingar og reisa á þeim
miklar ályktanir. Sem dæmi má nefna
að þú kannt að hitta fyrir einstakling
með afbragðs sterka höfuðlínu, sem
benti til þess að hann væri prýðisgáfaöur
og mundi eiga miklu gengi að fagna.
Hins vegar mundi nánari athugun hafa
leitt í Ijós að þótt náunginn væri skarpur,
þá var hann því verr harla latur og
gersneyddur iðjusemi, til að láta sér
notast gáfurnar.
En lítum fyrst á stærð handarinnar, -
sem miðast við stærð eigandans að
sjálfsögðu. Er höndin lítil, miðlungsstór
eða stór? Það er viðtekin kenning í
lófalestrarfræðum að álíta þann hug-
sjónamann og háleitan í andlegum efn-
um sem hefur smáa hönd, en þann
heldur hneigðan fyrir hið jarðbundna og
smámunalega sem stóra hönd hefur.
Sá smáhenti þráir að sitja við
stjórnvölinn og hafa hönd í bagga með
miklum áætlunum eða stofnunum.
Hann lítur yfir hlutina í heild og leiðast
smáatriðin, en það er þar sem sá
stórhenti nýtur sín best. Sá stórhenti er
fyrirtaks undirmaður og lætur vel að
vinna við fíngerð verkefni og hluti, alls
lags dvergasmíðar og „rnódel." Hann
hefur þá þolinmæði sem til þarf og hinar
stóru hendur hans eru oftast mjög
lagtækar. Stjórnun hentar honum hins
vcgar ckki, þar sem hann sér ekki
skóginn fyrir trjánum.
En hér gildir sem oftar að flest höfum
við miðlungsstóru höndina, - nokkurn
stjórnunarhæfileika og nokkra lagtækni.
Liturinn á hendinni
Liturinn á hendinni (hér má ekki láta
sólbruna villa um fyrir sér!) fer eftir því
hve mikið blóðstreymið er og því hve
öfluglega hjartað slær. Því má gera ráð
fyrir ákafa og fjöri, góðri heilsu,
gjafmildi og samúðarvilja 'njá þeim sem
hafa hönd með sterkum bleikum lit, -
og þó einkum þegar höndin er orðin
rauðleit eða rauð. Því fölari sem húðin
cr, því rólyndari og daufgerðari er
viðkomandi og hann mun hafa
tilhneigingu til þunglyndis. Sé höndin
með óheilnæmum eða gullleitum blæ,
þá er það vísbending um lifrarsjúkdóm
í mörgurn tilfellum og gallbeiskt
lífsviðhorf. Þessi maður er tortrygginn,
lætur flest fara í taugarnar á sér og hann
er hncigður til þunglyndis.
Húðin á höndinni
Gáið að hvort húðin er fíngerð og
mjúk viðkomu eða gróf að áferð.
Fíngerða húðin heyrir til tilfinninga-
næmu og fíngerðu eðli, sem fer
mjúklega að öllu og hefur talsvert
hugmyndaflug. Þessi persóna er
auðsærð og hún mun eiga lítinn
viðnámsþrótt við örðugar kringumstæð-
ur. Gróf og óslétt húð sýnir þann sem
stendur fyrir stnu, er hæfur til að leysa
erfiða vinnu af hendi móðgast ekki vegna
smámuna og tekur oft magnið fram yfir
gæðin.
En hér í milli er svo sú hönd sem flest
fólk hefur, - fremur fíngerð húð, en þó
sterk og teygjanleg. Þetta fólk er næmt
án þess að vera of næmt tilfinningalega,
getur unnið erfiða vinnu þegar svo ber
undir, en kann þó vel að meta þægindi
og samræmi.
Hvernig er að
koma við höndina?
Með því fæst einnig vísbending um
þann kraft og dugnað sem viðkomandi
býr yfir. Þetta prófar þú þegar þú tekur
í hönd einhvers, en einnig með því að
taka lófann á milli þumal og vísifingurs
og þrýsta á hana. Finnist þér höndin
mjög mjúk og linleg sýnir það lítinn
viðnámsþótt og líklegt að viðkomandi
sé latur og værukær og láti hverjum degi
nægja sína þjáningu. Sé höfuðlínan hins
vegar vel mótuð getur starfsamur hugur
leynst að baki.
Besti lófinn er sá sem er fastur fyrir,
en þó ekki grjótharður, þegar á hann er
þrýst. Mjög hörð hönd, þar sem
sveigjanleika er ekki að finna, heyrir
þeim til sem stöðugt rekur sjálfan sig
áfram og ann sér varla hvíldar. Þegar
höndin er hins vegar mjúk viðkomu en
þú finnur mikla hörku undir niðri hefur
þú hitt einhvern sem leggur sig hart fram
við vinnu, en ætlar sér ríkuleg laun
erfiðis síns í frístundum.
Þetta látum við nægja í blaðinu í dag.
í næsta blaði munum við líta á fingurna
og neglurnar, en þar er fjöldi atriða sem
varpar enn skýrara ljósi á persónuleika
okkar.
- Þýtt AM