Tíminn - 29.07.1989, Blaðsíða 12

nrio* *jr«r rc mim * i
24 Tíminn
MINNING
Hjörleifur Sigurðsson
fyrrv. vegaverkstjóri og héraösstjóri í Ólafsvík
Fæddur 9. maí 1919
Dáinn 23. júlí 1989
Hjörleifur Sigurðsson, vinur minn
og frændi, er látinn. Hann fékk
hjartaáfall og lést á leið í sjúkrahús.
Utför hans fer fram í dag frá Fá-
skrúðarkirkju, Miklaholtshreppi, í
sveitinni þar sem hann fæddist og
átti heima í rúm 50 ár.
Hjörleifur fæddist á Hjarðarfelli í
Miklaholtshreppi. Foreldrar hans
voru Sigurður Kristjánsson bóndi og
Margrét Hjörleifsdóttir, kona hans.
Þau hófu búskap í Hrísdal í sömu
sveit, þar sem þau bjuggu til dauða-
dags.
Sigurður og Margrét í Hrísdal
voru öllum sem þeim kynntust eftir-
minnileg fyrir glæsileika, sterkan
persónuleika og hæfileika til að gera
lífið bjart í kringum sig. Þau settu
sterkan svip á mannlífið á Snæfells-
nesi og víðar á þessu tímabili, sem
ekki gleymist. Þau eignuðust 11
mannvænleg böm, sem öll komust
upp og hafa erft hæfileika foreldra
sinna. Síðastliðið haust var skrifað
um 100 ára minningu þeirra Hrís-
dalshjóna, Margrétar og Sigurðar.
Hjörleifur ólst upp í þessum stóra
systkinahópi í Hrísdal og var elstur
þeirra. Systkinahópurinn í Hrísdal
vakti athygli fyrir sérlega glæsilegt
yfirbragð. Það er bjart yfir fjölskyld-
unni í Hrísdal, fasið hlýlegt og
traust. Hjörleifur bar vel þessi ein-
kenni alla ævi. Hann var karlmenni
að burðum, hár vexti, bjartur yfirlit-
um og samsvaraði sér vel, glæsilegur
ungur maður. Hrísdalsbræður vom
allir góður íþróttamenn. íþróttafé-
lag Miklaholtshrepps var á þessum
ámm í fararbroddi á íþróttamótum,
með þá bræður fremsta í flokki.
Hjörleifur og Sigfús vom landskunn-
ir fþróttamenn á árabili í sögu íþrótt-
anna. í íslenskri glímu voru Hrís-
dalsbræður í broddi fylkingar.
Hjörleifur gekk í gegnum venju-
legt skólanám, eins og þá var venj an.
Um 1930, 11 ára að aldri, fór
Hjörleifur í vegavinnu, sem varð
hans lífsstarf. Naut hann þar m.a.
handleiðslu frænda sinna, Jóhanns
Hjörleifssonar, vegaverkstjóra,
móðurbróður síns, sem síðar varð
yfirverkstjóri Vegagerðarinnar, og
Sigurðar Jóhannssonar, vegamála-
stjóra. Var Hjörleifur hamhleypa til
starfa og naut sín vel við vegagerð,
sem var á þeim árum átakavinna.
Að leggja vegi um vegleysur og
byggja brýr yfir ár og lækni var
hlutverk sem féll vel að manngerð
Hjörleifs Sigurðssonar. Hann var
náttúmbarn, hafði yndi af útiveru og
naut þess vel að takast á við erfið
verkefni og hafði til þess bæði kraft,
áræði og meðfædda verklagni. Hann
varð flokkstjóri í vegagerð árið 1950
og verkstjóri 1958. Hann gekk í
gegnum öll stig verkstjóraþjálfunar
og lauk þeim 1957.
Hjörleifur hóf verkstjórn í vega-
gerð á Norðausturlandi, m.a. á
Langanesi. Þrjú ár starfaði hann í
Ámessýslu og Reykjanesi, m.a. við
lagningu Þrengslavegar. Hann tók
við verkstjórn í Snæfellsnes- og
Hnappadalssýslu þegar Jónatan Lff-
gjarnsson vegaverkstjóri féll frá og
tók við hlutverki Björns Hildimund-
arsonar og varð vegaverkstjóri í
Snæfellsnes- og Hnappadalssýslu
allri er faðir minn, Stefán Kristjáns-
son, hætti störfum vegna aldurs.
Síðar var þessu starfsheiti breytt í
„héraðsstjóri“.
Hjörleifur lét af störfum árið 1984,
að eigin ósk. Hafði hann þá starfað
nær óslitið að vegagerð frá því að
hann var unglingur 1930 - eða í 54
ár - þar af verkstjóri og héraðsstjóri
frá 1958, eða í 26 ár.
Hjörleifur var vinsæll í starfi og
átti gott með að umgangast fólk.
Vinnufélagar hans bám til hans
hlýjan hug og mátu hann mikils.
Hann var yfirvegaður í hugsun og
vildi leysa öll störf sín í sátt og
samlyndi. Yfirmenn hans bám til
hans fyllsta traust.
Vegagerð á fslandi hefur ávallt
verið erfið. Landslagi á okkar kæra
landi er þannig háttað. Nútímatækni
leysir þessi mál auðveldar í dag en
áður var. Þessi fullkomnu tæki voru
ekki til staðar fyrr en nú á síðustu
tveimur áratugum. Hæfni verkstjóra
við vegagerð hefur því ávallt haft
mikla þýðingu á íslandi.
Við vegagerð á Snæfellsnesi eru
fyrir hendi allar þær torfæmr sem
vegagerðarmenn verða að glíma við.
Hjörleifur Sigurðsson, vegaverk-
stjóri, stóðst vel það próf að leysa
þessi verkefni. Þrátt fyrir fjármagn
af skornum skammti má hvarvetna
sjá merki um stórvirki í vegagerð á
þessum slóðum og átti Hjörleifur
sinn stóra hlut í að leysa þau á
farsælan hátt.
Hinn 23. júní 1943 var mesti
hamingjudagur í lífi Hjörleifs. Þann
dag kvæntist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni, Kristínu Hansdóttur frá
Selhóli, Hellissandi. Þau hófu bú-
skap f Hrísdal, stofnuðu nýbýli
Hrfsdal II, þar sem þau áttu heimili
í 33 ár. Þrátt fyrir fjarvem húsbónd-
ans á sumrin vegna starfa við vega-
gerð var búskapur þeirra hjóna far-
sæll á þessum ámm. Reyndi þar á
afburða hæfni Kristínar til allra
starfa. Þau eignuðust 8 böm, en þau
em:
Sigurþór, kvæntur Magndísi Alex-
andersdóttur, búsett í Stykkishólmi,
Sigurður Grétar, sem þau misstu f
bernsku 1946, Sigurður Grétar,
kvæntur Elly Reneé Guðjohnsen,
búsett í Reykjavík, Ríkharður,
kvæntur Ingu Bimu Lúðvíksdóttur,
búsett í Ólafsvík, Edda Björk,
tvígift, síðari eiginmaður hennar,
Þorvaldur Elíasson, lést í febr. 1989,
búsett í Þorlákshöfn, Jóhann Bjarni,
kvæntur Særúnu Helgadóttur, búsett
í Borgamesi, Hjörleifur Kristinn,
kvæntur Magdalenu Hinriksdóttur,
búsett í Stykkishólmi, Bjöm Ægir,
kvæntur Ragnhildi Thorlacius, bú-
sett í Reykjavík.
Barnaböm em 21. Öll em börn
þeirra efnisfólk, sem erft hefur bestu
kosti foreldra sinna og bera vitni um
gott uppeldi í föðurranni. Hafa for-
eldramir ávallt vakað yfir velferð
Sigurður Gunnar
Wopnford (Bergvinsson)
Sigurður Gunnar Wopnford (Ber-
gvinsson), bóndi í Framnesbyggð
við Árborg, síðar tryggingaumboðs-
maður og héraðsstjóri (Reef) í Bif-
rastarhéraði Manitoba. F. 11. febr-
úar 1904.
Stóð hann á engi
iðjagrænu,
tápmikiU karl.
Taldi komöxin.
Engin sáust fjöllin,
ár né lækir.
íslendingafljót:
Aðeins nafnið.
Paulvanur vinnu
og vandamálum.
Héraðsstjórí
heillar sýslu.
Hæverskur bóndi,
og heimsborgari.
Átti til Austfjarða
ættir að rekja.
íslenska lá honum
létt á vörum.
Orti þó margt
á enska tungu.
Ávallt hjálpsamur,
oft í nefndum.
Sjálfmenn taður,
sannur drengur.
Safnaði fróðleik
um sfnar ættir
- Oft vill það gleymast,
Hjónin Helga og Sigurður Wopnford
sem ei er skrifað -.
Bjargaði mörgu
úr byggðasögu
sléttunnar miklu,
milli vatna.
Kvæntist hann mætri
merkiskonu.
Eignuðust bömin
bráðgreind fjögur.
Hurfu þau úr bænum
eitt af öðm.
Þannig er löngum
lífsins gangur.
Sé ég hann enn,
með silfrað háríð,
ganga um land sitt.
Að gróðrí hyggja.
Canadamold
er köld á stundum.
Oftast þó gefur
afurð góða.
7. desember 1988
Þórður Kárason.
þeirra.
Hjörleifur og Kristín fluttust til
Ólafsvíkur 1976 og byggðu nýtt
vandaö hús að Miðbrekku 1, þar
sem þau hafa átt heima síðan. Heim-
ili þeirra er glæsilegt, ber sérkennum
þeirra beggja vitni, hlýlegt og traust.
Listahæfileika Kristínar ber hvar-
vetna fyrir augu. Það leikur bókstaf-
lega allt í höndum hennar, hvort um
er að ræða hússtjórn, útsaum, leir-
brennslu, myndlist o.fl. Hefur hún
staðið fyrir námskeiðum í Ólafsvík
og vakið sjálfstraust hjá fólki, ekki
síst konum, á þessum vettvangi. Á
listahátíðum í Ólafsvík hafa verk
eftir Kristínu vakið mikia athygli.
Þau hjón, Hjörleifur og Kristín,
hafa tekið virkan þátt í félagslffi í
Ólafsvík, vinsæl og vel látin, enda
fylgt þeim birta og gleði, sem bætir
mannlífið.
Síðustu fjögur árin starfaði Hjör-
leifur sem aðalvigtarmaður hjá
Ólafsvíkurhöfn, umsvifamikið starf,
ekki sfst um hávetrarvertíð. Þetta
trúnaðarstarf fórst honum vel úr
hendi og naut traust, jafnt við-
skiptamanna sem yfirmanna. Hann
ákvað að láta af störfum um sl.
áramót og var ætlun þeirra hjóna að
njóta efri ára í rólegheitum í samvist-
um við hinn stóra hóp ástvina og
huga betur að ýmsum áhugamálum,
eftir því sem heilsa og kraftar leyfðu.
Og í hópi ástvina var haldið upp á
sjötugsafmælið 9. maí sl. þar sem
hamingja og gleði sat í fyrirrúmi.
Verkalokin gerðu ekki boð á und-
an sér. Hann fór í friði, sáttur við
lífið, hafði skilað sínu lífsstarfi með
fullum sóma.
Hjörleifur hefur í gegnum árin
verið einn af mínum traustustu
vinum. Það hefur verið mér mikils
virði að eiga hlýja vináttu og traust
þessa frænda míns, sem á öllum
tímum hefur verið reiðubúinn til
starfa og viðræðna um lausnir á
ýmsum málum, sem upp koma á
löngum starfsferli. Nú þegar hann er
allur er skarð fyrir skildi.
Ég vil með þessum fátæklegu
línum flytja bestu þakkir mínar og
fjölskyldu minnar fyrir trausta vin-
áttu og góð samskipti og samstarf
við vin minn og félaga Hjörleif
Sigurðsson. Birta fylgir minningunni
um hann.
Ég flyt Kristínu og börnunum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og bið góðan guð að blessa þeim
minninguna.
Minning hans lifir.
Alexander Stefánsson.
Að morgni síðasta sunnudags
barst mér sú fregn að Hjörleifur
frændi minn frá Hrísdal hefði látist
af hjartabilun þá um morguninn.
Ég vissi að hann hafði fengið
aðvörun fyrir nokkrum árum, en
samt kom þessi frétt mér að óvörum,
því hann hafði virst vel hress að
undanfömu.
Hjörleifur fæddist að Hjarðarfelli
9. maí 1919, en foreldrar hans
bjuggu þar sitt fyrsta búskaparár.
Hann var elstur af ellefu bömum
Sigurðar Kristjánssonar í Hjarðar-
felli og Margrétar Hjörleifsdóttur
frá Hofsstöðum.
Foreldrar Hjörleifs fluttu með
hann ársgamlan að Hofsstöðum og
Laugardagur 29. júlí 1989
bjuggu þar í tvíbýli við föður Mar-
grétar í sjö ár. Þá fluttu þau að Dal
og vom þar í fjögur ár en fóm þaðan
að Hrísdal vorið 1931 þar sem þau
bjuggu alla tíð eftir það.
Þar ólu þau upp sinn stóra barna-
hóp. Heimilið þurfti margs við, því
marga munna þurfti að metta.
Heimskreppan hófst um það leyti
sem fjölskyldan flutti að Hrísdal og
því var vandinn meiri að sjá heimil-
inu farborða. Engar almanna-
tryggingar vom þá komnar. En þrátt
fyrir að kjörin væm þröng var þó
aldrei skortur í búi.
Böm Hrísdalshjóna þroskuðust
vel bæði andlega og líkamlega. Mikil
samheldni var á heimilinu, lífsgleði
og ánægja ríkti í daglegri umgengni
og þar undu bömin sér vel. Hjörleif-
ur fékk öran þroska, varð stór og
rammur að afli eins og hann átti kyn
til. Hann tók ungur þátt í lífsbaráttu
heimilisins, t.d. með því að fara
11-12 ára gamall eða yngri í vega-
vinnu hjá Jóhanni móðurbróður sín-
um til að afla tekna fyrir heimilið.
Hann var vinnufús, verklaginn og
taldi ekki eftir sér að leggja fram sitt
lið, þó ungur væri. Þá strax beygðist
krókurinn að því, sem verða vildi
um framtíð hans.
Til marks um krafta Hjörleifs og
ósérhlífni hans er mér minnisstætt
atvik frá æskuámm okkar. Hann var
oft á unglingsámm á Hjarðarfelli til
aðstoðar foreldmm mínum tíma og
tíma. Það var um kvöld snemma
vetrar að hringt var úr Stykkishólmi
og tilkynnt frá kaupfélaginu að bíll
væri að fara suður í hreppa með
vörur, sem sveitafólkið hafði
pantað. Þar á meðal var ýmis vam-
ingur að Hjarðarfelli, t.d. einn 100
kg sekkur af síldarmjöli. Enginn bíll
eða vél var þá á heimilinu og ekki
hestur á húsi. En nauðsynlegt var að
verja vömmar fyrir skemmdum.
Hjörleifur sem þá var 17 eða 18 ára
tók að sér að hlaupa út á veginn með
ábreiðu til að setja yfir síldarmjöls-
pokann og ætlaði að bera smádót á
bakinu heim. Eftir nokkra stund
kom hann til baka og var þá með
síldarmjölssekkinn á bakinu og lét
sig ekki muna um að bera hann í
niðamyrkri um eins km vegalengd.
Þannig var hann gerður.
Oft sinnti hann á ámm áður eins
og bræður hans löggæslustörfum á
samkomum í héraðinu. Óróaseggj-
um þótti ekki álitlegt að ybbast við
Hrísdalsbræður, því þeir voru svo
þekktir fyrir krafta sína. Þeir Hrís-
dalsbræður vom íþróttamenn góðir,
þó þeir hefðu takmarkaða mögu-
leika og lítinn tíma til æftnga. Hjör-
leifur gaf sig aðallega að kúlu og
kringlu og spjótkasti og keppti í
þeim greinum á íþróttamótum.
Mjög skemmtileg atvik em mér í
minni frá æskuámm okkar Hjörleifs
í leik og starfi. Hann var afar
kraftmikill og ósérhlífinn verkmaður
og gekk glaður til verka, þó þau
væm erfið. Það náði til alls félags-
starfs í sveitinni. Eitt einkenni Hjör-
leifs var það, að honum þótti afar
gaman af öllum veiðiskap. Ungur að
ámm veiddi hann silung og lax í ám
og vötnum. Einnig stundaði hann
refaveiðar og var grenjaskytta í
sveitinni í nokkur ár. Það verk fórst
honum afar vel úr hendi. Þessi
veiðihneigð fylgdi honum ævilangt.
Hann hafði sérstakt lag á að nýta
stopular stundir sér til ánægju við
veiðiskap.
Vorið 1943 kvæntist hann Kristínu
Hansdóttur frá Selhóli við Hellis-
sand. Þau hófu búskap í Hrísdal í
sambýli við foreldra Hjörleifs og
bjuggu fyrst í stað í sama íbúðarhúsi
og foreldrar hans. Tíu ámm síðar
stofnaði Hjörleifur á einum þriðja
hluta jarðarinnar nýbýlið Hrísdal II
og byggði nýtt íbúðarhús fyrir fjöl-
skyldu sína. í Hrísdal bjuggu þau í
30 ár, en fluttu árið 1973 til Ólafsvík-
ur.
Hrísdalur leyfði ekki á þessum
ámm neinn stórbúskap. Hjörleifur
varð því að vinna utan heimilis með
búskapnum til að geta sé sínu stóra
heimili farborða. Hann átti greiða
götu að fara til að fá vinnu hjá
Vegagerð ríksins. Þar hafði hann oft
unnið hluta úr sumri. Fljótlega gerð-
ist hann flokksstjóri fyrir sínum
vinnuflokki og eftir fá ár var hann
verkstjóri. Hann vann sem verk-
stjóri víðsvegar á landinu um skeið.
En þegar Stefán Kristjánsson úr