Tíminn - 15.02.1992, Blaðsíða 14

14Tíminn
Laugardagur 15. febrúar 1992
Vera og Nigel Ferris höföu veriö gift í meira en þrjátíu ár. Hjóna-
bandiö gekk illa og aö lokum kom aö skuldadögunum.
Köld eru
kvennaráð
Hatur og hefnigirni eru magnaðar tilfinningar
sem koma oftar en ekki við sögu þegar morð-
mál eru annars vegar. En sjaldan hefur þess-
um tilfinngum verið blandað saman — og þær
notaðar — eins djöfullega úthugsað og í mál-
inu varðandi Veru Ferris.
Vera Ferris var 54 ára gömul
þegar hún lést. Hún fannst
drukknuð í fljótinu Trent á Mið-
Englandi með grunsamlega áverka
á höfði. Svo var helst að sjá sem
hún hefði verið slegin af alefli í
ennið áður en hún drukknaði.
Vitni höfðu séð til ferða Veru Fer-
ris þar sem hún gekk eftir göngu-
stíg meðfram fljótinu í fylgd eigin-
manns síns, hins 55 ára gamla
Nigel Ferris. Það var því ekki að
undra að sá grunur vaknaði að
Nigel hefði fundið sér undan-
komuleið úr ömurlegu hjónabandi
á gönguferðinni sem fór fram
seint um kvöld.
Það átti þó eftir að koma í Ijós að
þar var á ferðinni allt of einföld
skýring á þeim atburðum sem áttu
sér stað á bökkum Trentfljóts að
kvöldi hins 2. apríl 1985. Þess
vegna er best að rekja söguna frá
byrjun.
Vera og Nigel Ferris höfðu verið í
hjónabandi í meira en 30 ár þegar
þeir atburðir, sem hér er skýrt frá,
áttu sér stað.
Sambúð þeirra hafði farið versn-
andi ár frá ári, fyrst og fremst
vegna þess að vera hafði —
ástæðulausan — grun um að Nig-
el héldi framhjá henni. Þetta var
reyndar orðið að þráhyggju hjá
henni og málum var orðið þannig
komið að hún ofsótti Nigel stöð-
ugt með tilhæfulausum ásökun-
um.
Smám saman þróaðist þessi þrá-
hyggja hennar upp í þann grun að
Nigel hefði í hyggju að ganga af
henni dauðri. Og kannski ekki að
ástæðulausu. Óþolandi framkoma
hennar hefði eflaust orðið tilefni
til morðs fyrir þolinmóðari mann
en Nigel.
Gönguferðin
En reyndar var málum þannig
háttað að Nigel þótti vænt um
konu sína og hafði gifst henni af
einskærri ást. Hlýjar tilfinningar
hans í garð konu sinnar höfðu,
þótt ótrúlegt megi virðast, ekki
dáið alveg þrátt fyrir ofsóknar-
brjálæði það sem hún var haldin.
Þess vegna varð hann nánast glað-
ur þegar hún að kvöldi hins 2. apr-
íl kom með þá uppástungu að þau
færu í gönguferð meðfram fljót-
inu. Það var svo sannarlega til-
breyting frá hinum stöðugu ásök-
unum.
En Nigel Ferris hefði kannski
verið á annarri skoðun ef hann
hefði haft hugmynd um þann
óhugnanlega undirbúning sem
kona hans hafði viðhaft fyrir
kvöldgönguna. Hún hafði nefni-
lega ákveðið að fremja sjálfsmorð,
en binda þannig um hnútana að
hann yrði grunaðar um að hafa
orðið henni að bana.
Hjónin tóku rútuna frá heimili
sínu í Scunthorpe til Keadby sem
var í fimm kílómetra fjarlægð.
Þaðan ætluðu þau að ganga eftir
göngustíg meðfram Trent, en það
Vera Ferris hafði komið sér upp þráhyggjuhugmyndum með
aldrinum. Hún var viss um að maður hennar væri henni ótrúr og
hygðist myrða hana.
höfðu þau ákveðið, að því er Nigel
taldi, í sameiningu.
Nigel Ferris veitti því ekki sér-
staka athygli að kona hans hafði
meðferðis innkaupapoka úr plasti.
Og þá ekki því að hún lagði bréf í
póstkassa á leiðinni. Þetta voru þó
atriði sem áttu eftir að hafa alvar-
legar afleiðingar í för með sér fyrir
hann.
Þegar þau komu til Keadby
stefndu þau beint niður að fljótinu
og inn á göngustíginn. Þau höfðu
aðeins gengið nokkur hundruð
metra þegar Vera Ferris bað mann
sinn um að hafa sig afsakaða, þar
sem hún þyrfti að bregða sér afsíð-
is. En hún sagði honum að halda
sínu striki, hún kæmi síðan á eftir
honum.
Nigel var ekki fyrr komin úr sjón-
máli en Vera tók til óspilltra mál-
anna við að koma ráðagerð sinni í
verk. Fyrst klæddi hún sig úr
skónum og kastaði þeim f fljótið.
Að því loknu tók hún upp innihald
innkaupapokans — 30 sentímetra
langt þykkt járnrör. Eftir smáhik
sló hún sjálfa sig í ennið með rör-
inu. Höggið var nógu þungt til að
veit henni verulegan áverka. Síðan
óð hún sallaróleg út í kalt vatnið
þangað til hún gat ekki botnað
lengur. Stuttu síðar flaut lík henn-
ar hægt með straumnum.
Vera Ferris hafði framið sjálfs-
morð, en gert það á þann hátt ekki
kom annað til en að maður hennar
yrði grunaður um að hafa banað
henni. Enda varð atburðarásin á
þann veg sem hún hafði hugsað
sér hana.
Nigel Ferris rölti grunlaus áfram
eftir árbakkanum. Hann leit ekki
við þar sem hann vissi af gamalli
reynslu að kona hans myndi ekki
láta það viðgangast með þegjandi
þögninni. Að lokum fór hann þó
að undrast um hana og sneri við.
En hann fann hana ekki — af
þeirri einföldu ástæðu að á þeirri
stundu flaut hún drukknuð niður