Tíminn - 01.06.1996, Blaðsíða 15

Laugardagur 1. júní 1996
15
étt fyrir hádegi mi&-
vikudaginn 17. maí
1995, nam svartur Toy-
ota pallbíll sta&ar viö Shelter
Road í Lewiston, Idaho. Út
steig mi&aldra, hvítur karl-
ma&ur sem hélt á rétthyrnd-
um kassa. Hann gekk inn í
Tony's Specialized Autom-
otive, bílaverkstæ&i á sta&n-
um.
„Er Ron Bingham hérna?"
spur&i maðurinn. Robert
Warnock vélvirki benti á Bing-
ham, sem var aö störfum undir
upplyftum pallbíl. Kona Bing-
hams, Luella, stóö rétt hjá.
„Hér er svolítið handa þér,"
heyrði Warnock aö maðurinn
sagöi viö Bingham. „Hérna er
nokkuð alveg sérstakt handa
þér."
Aö svo mæltu, segir lögregl-
an, dró maðurinn Tec-9 hríð-
skotabyssu upp úr kassanum
og dældi 23 skotum í brjóst,
handleggi og hendur Rons
Bingham.
„Skepnan þín!" öskraöi Lu-
ella Bingham. Hún ætlaöi aö
flýja, en þá skaut maðurinn
hana niður líka og drap hana
með sex kúlum í bakið.
Virtir borgarar
Þessi kaldrifjuðu morð hálf
lömuðu hina 31.000 íbúa bæj-
arins, sem er í Snake River Vall-
ey héraðinu í Idaho. Bingham-
hjónin höfðu búið þarna lengi
og áttu 16 ára son. En engu
minna blöskraði þeim hver
maðurinn var, sem sakaður var
um morð hjónanna. Hann var
Ken Arrasmith, 44 ára, fyrrum
aðstoðarfógeti í Asotin Co-
unty.
Enda þótt litið væri á morðin
sem harmleik, er það þó hinn
meinti morðingi sem margir
bæjarbúar telja hið raunveru-
lega fórnarlamb. „Ken Arra-
smith er fjölskyldumaður, sem
þoldi ekki að horfa upp á dótt-
ur sinni nauðgað," segir Diane
Paine, barþerna í Campbell's
Corner, vinsælum samkomu-
stað. „Það hljómar kannski
hörkulega, en ég segi um Bing-
hamhjónin að farið hefur fé
betra."
Arrasmith segir Bingham og
konu hans hafa neytt vímuefn-
um ofan í dóttur hans Cynt-
hiu, sem þá var 15 ára, og mis-
notað hana kynferðislega
nokkrum sinnum. Einnig segir
hann að embætti fógetans á
svæðinu, þar sem starfa 10
manns, hafi vitað um að
minnsta kosti eina þessara
ásakana mánuði fyrir drápin,
en samt ekki handtekið Bing-
hamhjónin. Arrasmith heldur
því fram að Binghamhjónin
hafi árum saman „gert sér ab
bráð unglinga sem lynti ekki
við fjölskyldu sína" og lögregl-
an „var annaðhvort of tómlát
eba of duglaus til að stöðva
þau." Lögmaður Arrasmiths
segir hann hafa verið ráðþrota
og uggandi um öryggi dóttur
sinnar og því skotið í nauö-
vörn.
Nauðgunarkærur
Ef saga Binghamhjónanna er
könnuð, var gób ástæða fyrir
lögregluna að taka ásakanir
Arrasmiths alvarlega. Árið
1978 voru hjónin sökuð um að
misnota tvær frænkur sínar,
sem þá voru 13 og 11 ára, en
saksóknarar létu málið niður
falla eftir að faðir stúlknanna
fór með þær út úr fylkinu og
vildi ekki leyfa þeim að bera
vitni. Og árið 1984 játaði Ron
Bingham á sig að hafa nauðgað
16 ára barnapíu sonar síns, en
hann sat aðeins 18 mánuði
inni fyrir það.
„Ekki myndum við taka villt-
an skógarbjörn og sleppa hon-
um lausum á börnin okkar, en
það eru dómsvöld að gera með
því að sleppa þessum rándýr-
um," sagði Arrasmith þar sem
hann sat í fangelsi í Nez Perce
County. Hann kom fyrir rétt í
nóvember á sl. ári, sakaður um
morð af fyrstu gráðu og á yfir
höfði sér dauðarefsingu. Arra-
smith lýsti sig saklausan; lög-
menn hans héldu því fram að
drápin væru réttlætanleg
mannvíg. „Hvað
mynduð þið gera, ef
þetta væri dóttir ykk-
ar?" spyr Arrasmith.
Spurning Arra-
smiths hefur komið
við kviku sumstaðar.
Síðan morðin voru
framin hafa 15 konur
komið fram og sagt að
Binghamhjónin hafi
misnotað þær þegar þær voru á
aldrinum 12-16 ára. Arrasmith
fékk hundruð bréfa með stuðn-
ingsyfirlýsingum og 30.000
dollarar söfnuðust í sjóð til
styrktar málsvörn hans.
„Asotin County hefði átt að
aðhafast eitthvað út af Ron
Bingham fyrir löngu," segir
Tammy Evans (32 ára), ein
kvennanna 15 sem gefið hafa
sig fram. Evans kærði Bingham
fyrir nauðgun árið 1980, þegar
hún var 17 ára, en segist hafa
fallið frá kærunni þegar sak-
sóknarar voru seinir að bregð-
ast við: „Þeir geröu alls ekki
neitt."
Fjörugt kynlíf
Fjölskyldur Arrasmiths og
Binghams eru líka vel kunnug-
ar hvor annarri.
Foreldrar Arrasmiths búa að-
eins í nokkur hundruð metra
fjarlægð frá Binghamhjónun-
um við friðsælan veg í Clark-
ston, Washingtonfylki, sem er
andspænis Lewiston hinum
megin við ána. Þegar þau voru
táningar óku Arrasmith og Lu-
ella Bingham saman í skóla-
strætó.
Ken Arrasmith hafði lengi
virst traustur borgari í augum
flestra þeirra sem þekktu hann
í Lewiston. Hann réðst til starfa
við fógetaembættið í Asotin
SAKAMAL
County árib 1975, en hætti
þremur árum seinna eftir að
hafa stutt frambjóðandann
sem tapaði í kjöri til fógeta.
Þegar hann framdi morðin
starfaði hann sem vöruflutn-
ingabílstjóri. Hann var þrí-
kvæntur og tvískilinn og hafði
ekki komið við sögu réttvísinn-
ar nema fyrir að standa ekki
skil á barnsmeðlagi og fyrir
ölvun við akstur.
Ron Bingham, sem varð 47
ára, vann eitt og annab: vann
við húsasmíðar, ræktaði kanín-
ur og seldi, gerði vib bíla; oft
tók hann unglinga, sem áttu í
erfiöleikum, inn á heimili sitt
þar sem hann bjó með konu
sinni, syni og tengdamóður. 14
ára fór hann ab heiman og
vann í kolanámu, gekk 17 ára í
herinn og vann til þriggja heið-
ursviðurkenninga í Víetnam.
Hann kynntist Luellu árið
1969, þegar hún var 16 ára, og
nokkrum mánuðum seinna
hætti hún í menntaskóla og
giftist honum. „Hann var eini
kærastinn sem Lu átti nokkru
sinni," segir móðir hennar,
Rilla Smith (69 ára).
Binghamhjónin stundubu
oft kynlíf með öðrum hjónum
á móteli í grenndinni. „Þetta
var ekki sá heimur sem ég ólst
upp í," segir tengdamóðirin,
„menn sem skiptast á konum
og allt hvaðeina." En Smith
heldur því fast fram að hjónin
hafi ekki stundað þetta líferni
heima hjá sér þar sem sonur
þeirra, Joshua, gat séð til. „Ég
kom þar hvergi nærri," segir
Josh, sem hafði vitneskju um
leynilegt líf foreldra sinna.
„Þau héldu mér frá því."
Þó þau stunduðu villt líf á
síðkvöldum, virtust Bingham-
hjónin þó næsta hversdagslegt
fólk; Luella afgreiddi í kjörbúð.
Smith þvertekur fyrir að þau
hafi verið nauðgarar.
Fangi hjónanna
í marsmánuöi 1995 fluttist
Cynthia Arrasmith inn til
Binghamhjónanna. Hún hafði
áður búið í húsvagni á lóð
Binghamhjónanna ásamt kær-
asta sínum. Þegar þau hættu að
vera saman, varb hún um
kyrrt. Hún hafði neytt vímu-
efna og oft strokið að heiman
úr húsi móður sinn-
ar. „Ætli henni hafi
ekki fundist hún yf-
irgefin," segir Ken
Arrasmith, sem var
fluttur til Sunny-
side í Washington-
fylki, nokkur
hundruð km í
burtu. Honum leist
ekkert á að Cynthia
byggi hjá Binghamhjónunum,
en kveðst ekkert hafa munaö
eftir fyrri ákærum á hendur
hjónunum.
Cynthia segir að það hafi
verið síðla um kvöld seint í
mars '95 sem Binghamhjónin
réðust fyrst á hana. „Það var
um kl. 1 eftir miðnætti. Ég var
að máta nokkur af fötum Lu-
ellu í svefnherberginu hennar.
Allt í einu hrinti hún mér ofan
í rúmið og fór að hamast á mér.
Þegar hún var búin, kom Ron
inn."
Cynthia segir að Ron Bing-
ham hafi oft neytt hana til að
taka inn lyf. Hún segir að hann
hafi staðið yfir henni „með
öskrum og óhljóðum" þar til
hún hafði gleypt töflurnar —
stundum Valíum, stundum
metamfetamín. (Við krufningu
á líkum Rons og Luellu fundust
leifar af metamfetamíni í blóði
þeirra). Cynthia var skelfingu
lostin, en flýði samt ekki burtu,
enda sagðist Ron alltaf myndu
geta haft upp á henni. Orðum
sínum til frekari áherslu, segir
hún, otaði hann að henni
byssu.
Um miðjan apríl taldi Cynt-
hia loks ab björgunar væri að
vænta. Lögreglan hafði fengið
ábendingu um að Bingham-
hjónin seldu fíkniefni og gerbi
húsleit á heimili þeirra. í
skýrslu lögregluþjónanna segir
að þeir hafi fundið nokkur
grömm af maríjúana og um
gramm af metamfetamíni á
tveimur unglingspiltum, sem í
húsinu voru. Lögreglan setti
piltana í varðhald, en Bing-
hamhjónin voru ekki ákærð.
Cynthia var aðeins spurð um
nafn móbur hennar og síma-
númer, en Ron var fljótur til að
segja að stúlkan hefði leyfi til
ab vera þarna. Hún byggi
þarna.
Faöirinn fer á stúfana
Arrasmith-fjölskyldunni og
kunningjafólki hennar er það
hulin ráðgáta hvers vegna lög-
reglan aðhafðist ekkert frekar í
málinu. „Þeir nenntu ekki að
hringja í mömmu hennar. Þeir
nenntu ekki að hringja í pabba
hennar eða barnaverndar-
nefnd. Fyrir hvern fjandann fá
þessir menn kaup?" kvartar
einn vinur fjölskyldunnar. Yf-
irvöldin vilja ekkert segja,
hvorki lögreglumaðurinn sem
stjórnaði húsleitinni, fógetinn
né sækjandinn í máli Arra-
smiths.
Eftir að Cynthia sagði loksins
móður sinni og eldri systur frá
því hvernig hún sætti kynferð-
islegu ofbeldi af hálfu Bing-
hamhjónanna, fór eitthvað að
gerast í málum hennar. Haft
var samband við föður hennar
og hann lét setja dóttur sína í
varðhald, af ótta við að hjónin
reyndu að ná til hennar. Til
þess að hún fengist úrskurðuð í
varðhald, varð Cynthia að
koma fyrir dómara. Arrasmith
sagði seinna: „Hún var leidd
inn í réttarsalinn í hand- og
fótjárnum. Hvað skyldi hún
hafa verið að hugsa: ,Fullorðin
manneskja nauðgaði mér, en
það er ég sem er lokuð inni.'"
Cynthia var vistuð á betrunar-
heimili í hálfan mánub, en
Arrasmith fór ab hitta fóget-
ann. „Ég trúði því ekki að ekk-
ert hefði verið gert í málinu.
Þeir höfðu vitað um þessar
naubganir hálfum mánuði
fyrr. Ég hefði allt viljað til
vinna að koma Ron Bingham í
tugthúsið."
En ekkert var aðhafst, hvern-
ig sem Arrasmith suðaði í lög-
reglunni og þótt hann benti á
fólk sem hann taldi geta að-
stoðað við rannsóknina. Loks
ákvað hann að mæta Bing-
hamhjónunum augliti til aug-
litis. Hann sagði við Ron Bing-
ham: „Ef þessar ásakanir reyn-
ast sannar, þá fei ég og sæki
fógetann." Þá brást Bingham
illur við og sagði: „Þá verður
það þitt síðasta verk."
Um hádegisbilið þann 17.
maí var Rilla Smith að hlusta á
lögreglurásina í eldhúsinu hjá
sér, þegar hún heyröi frétt um
skotárás á bílaverkstæðinu þar
sem Ron starfaði. „Ég vissi það
hálft í hvoru að Ron hefði ver-
ið skotinn," segir hún. Hún
vonaði að Luella, sem hafði
lagt af stað til verkstæðisins
skömmu ábur, hefði ekki verið
komin þangað.
Nokkrum mínútum seinna
lagði Arrasmith bíl sínum fyrir
framan lögreglustöbina í
Clarkston og gaf sig fram þegj-
andi og hljóöalaust. Ekki veit
blaðið, eftir heimildum sínum,
hvernig dómur féll í máli hans,
en víst er að konurnar sem saka
Binghamhjónin um kynferðis-
lega misnotkun, voru kallaðar
fyrir. í Bandaríkjunum er hefð
fyrir því ab mega taka lögin í
sínar hendur, þegar lögverðir
bregðast, og sú hefð, auk þeirr-
ar samúðar sem Ken Arrasmith
nýtur vegna misnotkunar á
dóttur hans, hlýtur að hafa
unnib honum í vil.
Hjón í smábœ nokkrum voru grun-
uö um nauöganir og kynferöislega
misnotkun á ungum stúlkum. Loks
kom aö því aö aöstandandi eins
þolandans lét til skarar skríöa.