Réttur - 01.01.1969, Síða 23

V.
HVAÐ ER í HÚFI?
En hvað er framundan, ef alþýðan áttar sig ekki
í tíma?
Stórsókn erlenda auðvaldsins gegn Islendingum
hófst fyrir alvöru 1967. Voldugustu stjórnarherrar
Islands hafa endanlega gerst umskiptingar sem
leiða nú erlend auðfélög til hásætis í efnahagslifi
lands vors og gera það undirgefið amerísku
þankavaldi, sem arðrænir oss nú þegar vægðar-
laust.*
Islenzk borgarastétt er — að nokkrum einstak-
lingum hennar undanteknum — að sökkva niður í
það að sætta sig við hlutskipti hins feita þjóns,
jafnvel farin að dreyma um það sem hið æðsta
hnoss. Er það nú þegar öllu er á botninn hvolft,
orðin öll hennar „frjálsa samkeppni", allt hennar
..frjélsa framtak": kapphlaupið um þjónshlutverkið?
Það var líka eitt sinn æðsti draumur litilsigldra
Islendinga að verða búðarlokur hjá dönskum ein-
okunarkaupmönnum.
Á líka að takast að gera verkalýðinn aftur hinn
barða þræl? Hann hristi þó hlekki fátæktarinnar og
reis upp úr örbyrgðinni á árunum 1942—58 og
sýndi þjóðinni þá á stundum hvað hægt var að gera
á Islandi, þegar afturhaldið vissi engin ráð — nema
kaupkúgunina eins og vant er.
Það er þegar farið að berja verkalýðinn með at-
vinnuleysissvipunni. Það er nú verið að pinta hann
með gaddakylfu gengislækkananna. Og eignum
hans verður rænt, framtíðarvonirnar um atvinnuör-
yggi, batnandi launakjör og frelsi slökktar nema
hann taki sjálfur framtíð sína og þjóðarinnar I eigin
hendur.
Útlenda auðvaldið er orðið hinn raunverulegi
drottnandi landsins bak við tjöldin og verður það
með hverju árinu meir, ef á er ei þegar að ósi
stemmd.
Nýlendueinkennin færast þegar yfir landið sem
skuggi: Landflóttinn er þegar hafinn sem forðum.
Faglærðra manna bíða hvarvetna í iðnvædda heim-
inum margfalt betri laun en hér. Island er þegar
auglýst sem land hins ódýra vinnuafls, til þess að
vekja áhuga erlendra arðræningja á gróðamögu-
leikunum: hálfnumdu landi með launalágu fólki, sem
nýir herrar taka að sér að halda undir okinu.
Ríkisvaldið er að verða kúgunartæki erlends
valds og þjóna þess, til þess að féfletta vinnandi
stéttir Islands.
örlagaspurning islenzku þjóðarinnar er: Rís
verkalýðurinn — studdur af menntamönnum, bænd-
um og starfsmönnum Islands — upp með öllum
þeim mætti, sem í honum býr, til að hnekkja með
valdi samtaka sinna árásunum, sem á hann eru
gerðar, — og taka I krafti þess meirihluta þjóðar-
innar, sem launastéttirnar eru, ríkisvaldið í sinar
hendur og bandamanna sinna, til þess að gera það
að sterkasta vopninu í lífsbaráttu alþýðunnar og
sjálfstæðisbaráttu Islendinga? Og tekst þá jafnvel
lika að knýja íslenzka atvinnurekendur til samstarfs
um þjóðlega atvinnuþróun, þá þeirra, sem ekki hafa
gengið á mála hjá útlenda auðvaldinu?
Baráttan getur orðið hörð við þau atvinnuskilyrði,
sem afturhaldið nú hefur skapað. En reynslan sýnir
að það verður þá að vinnast upp með harðfylgi og
hugviti sem tapazt hefur i ytri aðstöðu.
* Allt dagvinnukaup 18000 af 35000 verkamönnum ís-
lands verður nú að ganga til þcss að greiða vexti og af-
úorganir af skuldum: Og amerísku okurbankarnir munu
nú heimta l"c okurvexti af okkur við komandi virkjan-
ir þegar við gætum fengið lán með 2Vi% hjá Sovétríkj-
unum til raforkuvera.
23