Réttur - 01.10.1985, Blaðsíða 10

„Syndaflóðið“ síðara
Verður því afstýrt?
I.
Syndaflóðið fyrra
Svo scgir í hinni helgu bók Gyðinga og
kristinna manna, Gamla Testamenti Bibl-
íunnar, Mósebók hinni fyrstu:
„En er mennirnir tóku að fjölga á jörð-
inni og þeim fæddust dætur, sáu synir
Guðs, að dætur mannanna voru fríðar og
tóku sér konur meðal þeirra, allar sem
þeim geðjuðust.“ (I. Mósebók, 6. 1-3)...
„A þeim tímum voru risarnir á jörðinni,
og einnig síðar, er synir Guðs höfðu sam-
farir við dætur mannanna og þær fæddu
þeim sonu; það eru kapparnir, sem í
fyrndinni voru víðfrægir.“ (1. Mósebók,
6, 4),'
Síðan segir:
„Og er Drottinn sá að illska mannsins
var mikii á jörðinni og að allar hugrenn-
ingar hjarta hans voru ekki annað en
illska alla daga, þá iðraðist Drottinn þess,
að hann hafði skapað mennina á jörðinni
og honum sárnaði það í hjarta sínu. Og
Drottinn sagði: Eg vil afmá af jörðunni
mennina, sem ég skapaði: bæði mennina,
fénaðinn, skriðkvikindin og fugla loftsins;
því mig iðrar, að ég hafi skapað þau. En
Nói fann ráð fyrir augum Drottins.“ (I.
Mósebók, 6, 5-8).
Framhaldið af þessari sögu um tortím-
ingu alis mannkyns, — nema þeirra fáu,
sem í örkinni voru, — geta menn svo les-
ið í I. Mósebók 7. og 8. kafla.
Svo inörg eru þau orð — og má hver
meta sem vill.
II.
Ættasamfélagið og hrun þess
Mannkynið óx og uppfyllti jörðina.
Fað samanstóð af aragrúa örsmárra ætta-
samfélaga, dreifðum um víða veröld og
vissu lítt hvort af öðru, nema þeim, er
næst voru. En innan hvers ættasamfélags
var samheldni og sameign. Fyrir rúmri
öld skiþti hver grænlenskur veiðimaður
öllum afla sínum, er að landi kom jafnt
milli allra íbúa byggðarinnar litlu.
Um þúsundir ára bjó mannkynið við
þessi frumstæðu, fátæku samfélagsform.
Á síðustu 4-5000 árum, allt fram á
okkar daga hafa þessi frumstæðu ætta-
samfélög verið að leysast upp, spillast og
tortímast eöa verið brotin á bak aftur.
Fað var myndun yfirstétta innan þeirra og
síðar ríkisvalds þeirrar stéttar, er batt
enda á tilveru ættasamfélaganna á hinum
ýmsu skeiðum sögunnar.
Engels lýsir undirrót tortímingar þessa
frumstæða samfélags svo:
„Það eru hinar lægstu hvatir, sem ryðja
hraut hinu siðmenntaða samfélagi, stétta-
þjóðfélaginu. Vesæl ágirnd, óhefluð
nautnasýki, auðvirðileg nízka — og sín-
gjarnt rán á sameign ættsveitunga segja
þar til sín. Og aðferðirnar eru hinar fyrir-
litlegustu, þjófnaður, misnotkun valds,
vélabrögð og svik. Þetta er það, sem
grefur sundur gamla, stéttlausa ættsveita-
þjóðfélagiö og veldur hnignun þess.“2
(Dettur nokkrum í hug lýsing Móse-
bókar á illsku mannanna?)
186