Morgunblaðið - 11.08.2006, Side 30

30 FÖSTUDAGUR 11. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Axel Sigur-björnsson fædd-
ist 21. júlí 1926 í
Reykjavík. Hann
andaðist 2. ágúst
síðastliðinn á
Sjúkrahóteli Land-
spítalans. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Guðrún Jónsdóttir
húsmóðir, f. 21.3
1890 á Borgarlæk í
Skagafirði, d. 2.4.
1968, og Sigur-
björn Jósepsson
verslunarmaður, f.
12.10. 1896 á Syðri Völlum V.
Húnavatnssýslu, d. 17.10. 1977.
Systkini Axels voru 1) Kristín
Sigurbjörg, f. 8.8. 1923, d. 30.5.
1995, maki Þorsteinn Halldór
Þorsteinsson, f. 25.12. 1917, d.
5.8.1990. Þeirra börn eru Sig-
rún, Viggó, Hjördís, Sigurbjörn
og Þorsteinn. 2) Jón Björgvin, f.
29.3.1925, d. 28.10.1962. 3)
Fjóla, f. 6.2.1930, maki Gunnar
Sveinsson, f.
10.3.1923. Þeirra
börn Magnús,
Ragnheiður,
Sveinn, Sigurbjörn
og Gísli. 4) Mar-
geir, f. 12.5. 1931,
d. 28.2. 1979.
Axel ólst upp í
Reykjavík og gekk
í Austurbæjar-
skóla. Á unglings-
árunum vann hann
ýmis störf , m.a var
hann sendill hjá
Verslun Haraldar
Árnasonar. Árið 1950 útskrifað-
ist hann úr Samvinnuskólanum.
Hann vann hjá Ludvig Storr í 18
ár frá 1951 til 1969 og síðan sem
skrifstofumaður í Gluggasmiðj-
unni í 24 ár frá 1969 til 1993 eða
til starfsloka. Axel var ókvæntur
og barnlaus. Hann verður jarð-
sunginn frá Langholtskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Kæri bróðir.
Nú er jarðvist þín á enda. Þú náðir
því aðeins að verða áttræður og svo
var öllu lokið. Þú gekkst hljóðlega
gegnum lífið, en þú leist í kringum þig
og tókst vel eftir hlutunum og hafðir
gott minni. Þú varst líka mikill lestr-
arhestur og fróður um margt.
Axel var barnfæddur Reykvíking-
ur og bjó þar alla ævi. Hann þekkti
gömlu Reykjavík mjög vel enda vann
hann lengi við Laugaveginn og bjó
þar um tíma. Axel ólst upp á Urð-
arstígnum og átti þar góða æsku.
Hann átti góða fjölskyldu. Það voru
margir krakkar á Urðarstígnum og
nærliggjandi götum á þessum tíma.
Þau hópuðu sig saman og léku sér á
götunni því bílaumferð var lítil á
þessum litlu götum. Á veturna var
stutt að fara niður á tjörn og renna
sér þar á sleðum og skautum.
Axel gekk í Austurbæjarskólann
og síðan lærði hann í Námsflokkum
Reykjavíkur og seinna fór hann í
Samvinnuskólann. Axel lærði líka
esperanto og fór á heimsmót esper-
antista sem haldið var í Sviss 1947.
Þetta var mikið ferðalag og keyrt í
gegnum mörg lönd. Axel minntist oft
á þessa ferð en í henni var einnig Þór-
bergur Þórðarson. Axel var hrifinn af
bókunum hans og hann var að lesa Ís-
lenskan aðal síðustu dagana sem
hann lifði.
Axel tók mikið af myndum á fyrri
árum. Flestar myndir sem ég á frá
því ég var krakki og fram á fullorðins
aldur voru teknar af Axel.
Hann hafði alltaf mikið samband
við mig og mína fjölskyldu. Þegar ég
lít til baka sé ég að Axel var alltaf við-
staddur þegar eitthvað var að gerast í
fjölskyldunni. Hann tók þátt í gleði
okkar og sorg á sinn hógværa hátt.
Axel var oft glaður á góðri stund.
Honum fannst gaman að fá sér í glas
og var ræðinn og skemmtilegur. Þeg-
ar hann kom til okkar Gunnars var
alltaf spilaður Manni og þegar honum
fannst sjónvarpið lélegt sagði hann:
„Það væri nær að taka einn Manna.“
Axel eignaðist ekki fjölskyldu og
þegar foreldrar okkar og bræður
voru látin þá held ég að hann hafi oft
verið einmana. Fyrir nokkrum árum
lenti hann í vondu bílslysi og náði sér
aldrei eftir það. Hann grenntist og
varð stirður í hreyfingum. Axel var
veikur síðasta árið. Hann var hjá okk-
ur Gunnari um tíma, en aldrei kvart-
aði hann þó að hann væri þjáður. Síð-
ustu mánuðina var hann aðallega á
Sjúkrahóteli Landspítalans. Ég vil
þakka því góða fólki sem þar starfar
og annaðist hann mjög vel. Einnig
þakka ég konunum í Karitas fyrir að
aðstoða hann á allan hátt og sýna
honum hlýju.
Ég þakka bróður mínum sam-
fylgdina gegnum árin. Blessuð sé
minning hans.
Fjóla Sigurbjörnsdóttir.
Okkur langar að minnast móður-
bróður og vinar með nokkrum orðum
en Axel lést þann 2. ágúst síðastliðinn
á Rauðakrosshótelinu. Það var fagurt
síðasta ævikvöldið hans Axels, eitt
það fallegasta sem komið hefur í sum-
ar enda ekki ólíkt honum að kveðja á
slíkri stundu.
Nú þegar hugurinn reikar aftur til
æskuáranna á Urðarstígnum þá er
margs að minnast. Gaman var að
alast upp í þessu umhverfi í návist afa
og ömmu, langömmu og móður-
bræðra. Þetta var stórt heimili og má
kannski líkja því við sveitaheimili, þar
sem fjórir ættliðir bjuggu í sama húsi.
Mjög gestkvæmt var á heimili for-
eldra Axels á þessum árum og kom
þangað frændfólk og aðrir vinir úr
sveitinni auk þeirra sem nær bjuggu.
Axel var einstaklega greiðvikinn
og hjálpsamur maður. Hann lagði
aldrei illt til nokkurs manns og var
alltaf tilbúinn að greiða götur ann-
arra og við minnumst þess nú er Axel
var kominn á eftirlaunaaldur, þá
gerði hann skattaskýrslur fyrir fjölda
fólks og þáði aldrei greiðslu fyrir. Á
árunum 1946–1947 lagði Axel stund á
esperantó-málanám sem naut vin-
sælda þá. Eftir að esperantónámi
lauk fór Axel með esperantófélögum í
heilmikið ferðalag til Frakklands,
Sviss, Þýskalands og Danmerkur og
var ferðast með rútu milli staða, eft-
irminnanleg ferð, þar sem hörmung-
ar stríðsins blöstu víða við, og vitnaði
Axel oft í þessa ferð. Axel ferðaðist
heilmikið innanlands sem utan á ár-
um áður, fór til dæmis til Júgóslavíu á
sjötta áratugnum, sem ekki var al-
gengt á þeim árum.
Axel lauk prófi frá Samvinnuskól-
anum 1950 og hafði góða menntun og
starfsreynslu miðað við fólk af hans
kynslóð. Axel hafði mikið yndi af tón-
list, helst klassískri, og eins að fara í
leikhús þó minna væri gert af því
seinni árin.
Þó Axel væri alla tíð einhleypur þá
stóð hann ekki einn, en hann skipaði
alla tíð háan sess hjá systrum sínum
og þeirra fjölskyldum. Á jólum og öll-
um viðburðum hjá fjölskyldunum
þótti hann sjálfsagður gestur hjá öll-
um enda maður ræðinn og skemmti-
legur. Hann hafði góða frásagnar-
hæfileika og fór mjög nákvæmt út í
hlutina þegar talað var um hvaða ár,
dag eða klukkan hvað atburðurinn
gerðist, fannst sumum nóg um, en
enginn efaðist um sannleiksgildið.
Axel hafði líka góða kímnigáfu og
gerði grín að sjálfum sér og öðrum.
Nú er of seint að spyrja um liðna tíð
og eins ferðina sem við frændur ætl-
uðum að fara í til Skagafjarðar og
Húnavatnssýslu, á slóðir foreldra Ax-
els.
Eftir að Axel hætti að vinna fannst
okkur hann þjóna Bakkusi einum of
mikið og af þeim sökum var sam-
bandið stundum minna. Það kom best
í ljós hvað hann átti góða að þegar
eitthvað bjátaði á og eins þegar heilsu
hans fór að hraka. Hann tók veikind-
um sínum af æðruleysi og kvartaði
aldrei þó hann vissi í hvað stefndi.
Ekki lét hann deigan síga því hann
ákvað að kaupa sér ný spariföt fyrir
80 ára afmælið sitt sem hann var
ákveðinn í að halda upp á enda náði
hann þeim áfanga skömmu fyrir and-
lát sitt og átti ánægjulegan dag með
fjölskyldunni.
Við viljum að lokum færa sérstakar
þakkir til hjúkrunarþjónustu Kar-
ítasar og til starfsfólks Rauðakross-
heimilisins á Rauðarárstíg fyrir góða
umönnun.
Megi Guð blessa minningu þína.
Viggó K. Þorsteinsson og
Margrét Bjarnardóttir.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast móðurbróður míns Axels
Sigurbjörnssonar. Ég man fyrst eftir
Axel frænda hjá ömmu og afa á
Garðavegi í Keflavík þegar ég var 4–5
ára, í kringum 1965. Hann var þá
kominn frá Reykjavík í heimsókn til
foreldra sinna. Í minningunni eru
þetta sunnudagar með sólskini, við
systkinin að leik úti í garði og kaffi
hjá ömmu á eftir. Axel ávallt snyrti-
lega klæddur, í jakkafötum með
bindi, oft með myndavél á lofti.
Axel var fæddur í Reykjavík, gekk
í Samvinnuskólann og starfaði sem
skrifstofumaður stærstan hluta
starfsferils síns, síðustu áratugina
hjá Gluggasmiðjunni. Hann var
örugglega góður starfsmaður, af-
skaplega samviskusamur, minnugur
og talnaglöggur en gerði ekki miklar
kröfur.
Axel var hlédrægur og hafði sig
ekki mikið í frammi. Kannski er það
ástæða þess að hann giftist aldrei og
bjó alltaf einn. Hann keypti sér litla
íbúð í Ljósheimum 2 og bjó þar í rúm-
lega fjörutíu ár. Hann var þó glaður í
góðra vina hópi og hafði gaman af því
að lyfta glasi þegar svo bar undir og
púa einn vindil eða svo. Þeir bræður
Axel og Margeir, sem líka var ein-
hleypur, voru mikið saman. Margeir
lést langt fyrir aldur fram og saknaði
Axel bróður síns. Axel var fróður og
víðlesinn. Hann þekkti vel til gömlu
Reykjavíkur, kunni skil á atburðum
og ættartengslum og hafði gaman af
því að segja frá. Hann ferðaðist tölu-
vert á yngri árum bæði innanlands og
utan þegar ferðalög voru ekki eins al-
geng og í dag. Hann lærði esperantó
á yngri árum og minntist oft á ferða-
lag til Evrópu sem hann fór í rúmlega
tvítugur í tengslum við það nám.
Þegar ömmu og afa naut ekki leng-
ur við kom Axel reglulega í heimsókn
til foreldra minna í Keflavík. Í áratugi
kom hann annan í jólum og þá var
alltaf spilað bridge. Seinna þegar Ax-
el var hættur að vinna kom hann að
jafnaði einu sinni í mánuði og dvaldi
hjá þeim, systur sinni og mági, í
nokkra daga. Fjölskyldan var Axel
mikilvæg, hann átti ekki sjálfur börn
en sýndi okkur systrabörnunum og
okkar fjölskyldum ræktarsemi, kom í
heimsókn og gaf jólagjafir og ferm-
ingargjafir.
Síðasta árið var Axel erfitt, hann
var greinilega sjúkur þó svo að ekki
hafi verið staðfest að hann væri með
krabbamein fyrr en fyrir örfáum
mánuðum. Allir vissu hvert stefndi en
Axel tók því af stóískri ró, það var
ekki hans vani að kvarta. Þann 21. júlí
sl. varð Axel áttræður. Þá komum við
fjölskylda hans saman. Þá var af Axel
dregið en hann var mættur í nýju
jakkafötunum. Þetta var ánægjuleg
stund, Axel var glaður að vera innan
um sitt fólk og skála fyrir afmælis-
deginum. Við hin vorum ánægð með
að fá að hitta hann öll saman í síðasta
sinn.
Blessuð sé minning Axels Sigur-
björnssonar.
Sigurbjörn Gunnarsson
.
Þegar kemur að leiðarlokum eru fá
orð nógu lýsandi sem koma upp í hug-
ann sem gera þeim liðna rétt skil. Ax-
el bjó í Ljósheimum og kannski var
það táknrænt því hann var sjálfur
eins og kyndill sem lýsti upp líf ann-
arra. Axel var mjög sérstakur maður
og hafði tiltekna eðliskosti sem voru
sterkir og stöðugir. Hann var mikil
málagarpur og kunni skil á mismun-
andi tungumálum þannig að undrum
mátti sæta. En hann fór leynt með þá
kunnáttu sína eins og flest annað í lífi
sínu, því hann var maður þagnarinn-
ar þegar það átti við en hrókur alls
fagnaðar þegar þannig stóð á. Hann
átti ótrúlega marga vini sem honum
þótti mjög gaman að eiga samskipti
við og tala um heima og geima, en
kunnáttu sína átti hann meira fyrir
sig. Hann hafði gengið menntaveginn
og tók Samvinnuskólann með trompi
en seinna á lífsleiðinni átti hann sann-
arlega eftir að bæta við þekkingu sína
með því að efla með sér eins og áður
sagði, kunnáttu á hinum ýmsu tungu-
málum.
Axel auðnaðist ekki að kvænast
enda kannski svo upptekinn að slíkt
hefði verið honum fjötur um fót, en
það breytti því ekki að hann var allra
manna hugljúfastur og hefði getað
gert hvaða eiginkonu sem var ekki
bara hreykna af sér heldur mjög
hamingjusama. Axel var mjög grand-
var, heiðarlegur, staðfastur og ekki
bara trúaður heldur ákaflega velvilj-
aður og fátt sem hann hefði ekki gert
fyrir vini sína ef þannig vildi til. Hann
var rólegur og hægur, og svo prúður
að undrum sætti. Þannig að nærveru
hans var oftar en ekki óskað jafnvel
þó að hann segði ekki orð.
Ég harma mjög nú gengna leið
hans en á frekar von á því að við tök-
umst í hendur þó að ekki sé það leng-
ur hérna, þegar kemur að því að ég
sjálf hverf inn í handanheim sem er
ofar öllu og inni í öllu, og nær Guði
heldur en orð fá lýst. Að lokum sendi
ég þér kveðju frá mér og allri fjöl-
skyldu minni sem tregar þig mjög en
veit þó að að lokum munum við öll
hittast við vistaskiptin.
Stirðnuð er fífilsins brosmilda brá
og brostinn er lífsins strengur.
Helkaldan grætur hjartað ná
því horfinn er góður drengur.
Kyrrum klökkum tregarómi
kveð nú vininn hljóða.
Af sálarþunga úr sorgartómi
signi drenginn góða.
Farinn ert á friðarströnd
frjáls af lífsins þrautum.
Styrkir Drottins helga hönd
hal á ljóssins brautum.
(Jóna Rúna Kvaran.)
Farðu frjáls veginn langa, gangi
þér allt í haginn á Guðs vegum, þess
óskar þín vinkona,
Kristín T. Ágústsdóttir.
AXEL
SIGURBJÖRNSSON
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birtist
valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst.
Minningar-
greinar
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
JÓNS PÁLSSONAR
húsasmíðameistara,
Fannafold 3,
Reykjavík.
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Kristján Jónsson, Kristjana Sæunn Ólafsdóttir,
Hörður Jónsson, Klara Jóhannsdóttir,
Már Jónsson,
Málfríður Jónsdóttir, Sveinlaugur Kristjánsson,
Þórunn Jónsdóttir, Hermann Alfreðsson,
afabörn og langafabörn.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar móður okkar, teng-
damóður, ömmu og langömmu,
ELÍNAR ÓLAFSDÓTTUR,
Suðurtúni 3,
Keflavík.
Ólafur Marteinsson, Margrét Jóna Guðjónsdóttir,
Anna Kristín Marteinsdóttir, Goði Sveinsson,
Þorsteinn Marteinsson, Maríanna Einarsdóttir,
Bryndís Marteinsdóttir, Indriði Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát
og útför ástkærrar móður, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
GUÐRÚNAR CLAESSEN.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á lungnadeild A-6
Landspítalans í Fossvogi.
Gunnlaugur Claessen, Guðrún Sveinbjörnsdóttir,
Helga Kristín Claessen, Ragnar Hinriksson,
Júlíus S. Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.