Morgunblaðið - 11.08.2006, Side 34

34 FÖSTUDAGUR 11. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
HESTAR
Sem ég flýg í steikjandiHekluhrauninu – af bakihins sjónhrædda 15 vetragamla sprautu- og dýra-
læknafælna Blæs – spyr ég sjálfa
mig hvern fjandann ég sé eiginlega
að gera. Ég er komin í sumarfrí og
þá á maður að slaka á og njóta lífs-
ins – í hestaferð. Í náttstað er erfitt
að koma auga á slökunina sem felst
í hroðalega bólgnum fótlegg og
marbletti á stærð við Rússland.
En hestamennska er skrítin
skepna sem hugsar sjálfstætt og
eftir að hafa náð hestinum og áð
undir Hafrafelli hef ég hrist af mér
neikvæðnina (sumir myndu segja
skynsemina). Svekkelsið út í klár-
inn, sem þrátt fyrir dynti hefur
aldrei sýnt af sér ólund fyrr, hverf-
ur alveg eins og tíbráin við Heklu
framundan.
Vissulega er þetta skemmtiferð,
annars værum við, þessi um tíu
manna hópur af Suðurlandinu og
höfuðborgarsvæðinu, ekki mætt
upp á hálendið enn eitt sumarið. Í
þetta sinn er auk þess ætlunin að
hafa ferðina hina þægilegustu:
stuttar dagleiðir, trússinn fylgi okk-
ur nánast hvert spor, ágætis gisti-
skálar og í náttstað njóti menn og
hestar góðs félagsskapar og lifi í
vellystingum. Ferðinni er heitið um
fagra leið inn á Rangárvallaafrétt,
og reyndar víðar, með u.þ.b. 30
hesta og flest okkar hafa farið
þarna um áður. Lagt er upp frá
Gunnarsholti á Rangárvöllum í júlí-
mánuði og riðinn stuttur kafli upp
að Fossi við Eystri-Rangá, þá
Hungursfit, Hvanngil, Einhyrn-
ingur og loks Fljótshlíðin. Fyrsti
leggurinn frá Gunnarsholti var víst
ansi skrautlegur, eins og stundum
gerist þegar frelsisfagnandi tún-
hross eiga í hlut, en þar sem ég er
ekki til frásagnar um fyrsta daginn
læt ég nýyrðið Gunnarsholtsródeó
duga. Þrátt fyrir smáhnökra í upp-
hafsleggjum tveggja fyrstu dag-
anna er létt yfir hópnum á leiðinni
inn að Hungursfit en þegar þangað
kemur hittum við fyrir hóp fólks
sem er að ljúka fjárrekstri inn í
Laufaleitir.
Og allir komu þeir aftur …
Skálinn í Hungursfit er alls ekki
svo óvistlegur en óþefurinn á kamr-
inum hefur hins vegar lítið með
þægindi að gera. Okkur berst liðs-
auki alla leið af Héraði í góða át-
veislu og gítarspil og söng. Árleg
togstreita myndast á milli „nútíma-
laga“ og ættjarðarsálma en ennþá
hefur enginn bannað að kyrja ís-
lenskan tvísöng á milli Hit me baby
one more time og Space Oddity,
sem betur fer. Undir nóttina berast
leikar út um grundir, sennilega fyr-
ir seiðmagn fjallanna, og verður að
segjast að menn eru misfljótir í
hnakkinn daginn eftir. Ekki veitir
þó af að menn séu í góðu formi fyrir
daginn sem reynist erfiðari en í var
lagt. Ég bið hestana mína náðar-
samlegast um töltið og sannfæri
sjálfa mig um að tvöfaldur fót-
leggur sé næsta eðlilegur.
Hreint frábær reiðleið er inn að
Krók þar sem við maulum flatköku
á flötunum áður en haldið er lengra.
Við förum að ráðum afréttarmanna
og leggjum í einstigið utan í Sátu í
stað þess að fara þá leið sem við
þekkjum betur, suður af Krók um
Þverárbotna. Leiðin er glæfraleg,
svo ekki sé fastar að orði kveðið, oft
er riðið á móbergsklöpp og er
lausamöl þar ofan á í töluverðum
halla og ef hesti skrikar fótur er
engin undankomuleið. Víða er erfitt
um vik í eftirreiðinni og stundum
best að stóla á að hrossin elti. Menn
bölva þó leiðinni mismikið en allir
finna eitthvert tilefni til þess – og
köllum við ekki allt ömmu okkar,
sum okkar vanir fjallmenn – hér
dugir hvorki fótalúinn né nýtaminn.
Allt fer þetta þó vel að lokum.
Heimtufrekur Frakki
Framundan er ægifagurt Torfa-
jökulssvæðið, þá Álftavatnið og
þegar nær dregur Hvanngili verður
mikið kast á hrossunum sem girn-
ast orðið tugguna sína. Mönnum
hleypur líka kapp í kinn og hrossin
fljúga niður síðustu brekkuna en
því miður hefur hágeng hryssa
gripið svolítið á sig í látunum og er
síðar keyrð niður í byggð.
Í Hvanngili er gott að vera, frá-
bær skáli, sturta og vatnssalerni!
Við tökum stöðuna eftir matinn um
tíuleytið og sötrum kaffið en þá
birtist úrillur franskur ferðamaður í
gættinni og biður okkur um að hafa
hljótt, hann þurfi að safna kröftum
fyrir erfiði morgundagsins. Undr-
unarsvipurinn á okkur yfir heimtu-
frekju mannsins leynir sér ekki,
enda segja reglur til um að slík
frekja megi ekki gera vart við sig
fyrr en í fyrsta lagi eftir klukkan
ellefu, og helst ekki í fríi á fjöllum.
Goðsögnin um erfiða þýska ferða-
langinn sem í bítið glamrar í pott-
um löngu áður en hann má það vík-
ur brátt fyrir annarri nýrri, fúlir
frakkneskir ferðamenn í Land-
mannahelli fyrir nokkrum árum
styðja kenninguna.
Regnið bylur á rúðunum um
morguninn og ekki hægt annað en
að vorkenna göngufólkinu, jafnvel
þeim franska sem horfir kvíðafullur
út í grámann úr anddyri skálans.
Traustir vinir manns á fjöllum,
hafragrauturinn og 66-gallinn,
klikka aldrei á svona dögum. Við
sláum líklegast Íslandsmetið niður
að Mosum með vindinn í bakið en
svo mikið liggur á að í áningu við
Hattfell ræðst eitt ófyrirleitið hross
á spottann og stóðið er farið! Í
hestaferð er lykilatriði að hafa snör
handtök og missa ekki af lestinni …
bókstaflega. Ekki hafa allir náð að
beisla en við leggjum á í flýti og
brunum á eftir. Einn úr eftirreið-
inni sem var hefur náð fyrir hópinn
og meirihlutinn fær far með
Landrovernum.
Lífið er ljúft á Bólstað við Ein-
hyrning en þar er notalegur ný-
uppgerður skáli. Síðasti dagur
rennur upp, bjartur og fagur, og
Markarfljótið og Þórsmörk leiða
okkur niður í Fljótshlíð en árkvíslir
eru engin fyrirstaða og lítið í. Við
njótum höfðingsskapar í Eyvindar-
múla en þar lýkur ferð okkar og við
föllumst í faðma líkt og Njáll og
Gunnar forðum.
Nú er Rússland horfið af fót-
leggnum en eftir situr smáþykkildi
sem minnir á að stutt er ekki endi-
lega auðvelt, erfitt er oft skemmti-
legra en auðvelt og linkind þrífst
ekki á fjöllum.
Morgunblaðið/ÞMB
Glæfraleg leið í Sátu er að baki og stóðið brunar í áttina að hinu ægifagra Torfajökulssvæði.
Morgunblaðið/ÞMB
Það er ekki hægt annað en að brosa í vel heppnaðri hestaferð. Einhyrningur í baksýn.
Morgunblaðið/ÞMB
Hópurinn nýfarinn frá Hungursfit á leið inn á Krók. Tindfjallajökull blasir við.
Ljósmynd/Einar Á.E. Sæmundsen
Moldrok í nágrenninu en reiðmenn í rigningu. Undarlegt veðurfar myndast oft í skjóli jökla.
Þreyttir og svangir
bakpokaferðalangar
eru ekkert sérlega
hrifnir af söngglöðum
hestamönnum sem
borða heilu lambalærin
í náttstað. Þuríður
Magnúsína Björns-
dóttir fór í árvissa
hestaferð á dögunum
og þar ríkti engin
lognmolla.
Ljósmynd/Guðbjörg Ólafsdóttir
Hluti ferðahópsins saman kominn í Hungursfit. Framundan er átveisla og söngur.
Enga linkind á Rangárvallaafrétt
thuridur@mbl.is