Morgunblaðið - 19.03.2007, Side 26

26 MÁNUDAGUR 19. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Haraldur Sig-urðsson fæddist
14. apríl 1930 á
Hjalla í Ölfusi.
Hann lést hinn 11.
þ.m. á hjartadeild
Landspítalans. For-
eldrar hans voru
Sigurður Stein-
dórsson, bóndi á
Hjalla og formaður
í Þorlákshöfn, f. 5.
febr. 1888 á Egils-
stöðum í Ölfusi, d.
16. júlí 1973 í Rvík,
og k.h. Arndís Jóns-
dóttir, f. 15. febr. 1894 á Hlíð-
arenda í Ölfusi, d. 25. febr. 1990 í
Rvík. Alsystkini Haraldar voru
Þórunn, f. 26. 5. 1915, Jón, f. 22. 9.
1916, d. 17. 10. 1979, Sigurlaug, f.
31. 12. 1919, d. 10. 11. 1991, Ása,
f. 30. 3. 1921, og Magnús, f. 19. 2.
1925. – Haraldur ólst upp á
Hjalla, varð gagnfræðingur frá
Laugarvatni og útskrifaðist með
verslunarréttindi frá Samvinnu-
skólanum á Bifröst 1950. Hann
syni, f. 1. júlí 1957. Dætur þeirra:
Sigríður, f. 5. ágúst 1977, rekstr-
arfræðingur, í sambúð með Ólafi
Arnari Friðbjörnssyni, f. 31. júlí
1977 (dætur þeirra: Arndís Birta,
f. 18. júní 2001, og Freyja, f. 18.
maí 2004); Rut, f. 10. sept. 1979,
nemi í HÍ, í sambúð með Kristni
Lárussyni, f. 30. nóv. 1977 (sonur
þeirra er Vilhjálmur Helgi, f. 29
maí 2001). Dagrún átti fyrir dótt-
urina Steinunni Kjartansdóttur, f.
9. jan. 1950; sambýlismaður henn-
ar er Friðrik Friðriksson (dóttir
þeirra: Helena Margrét Friðriks-
dóttir), en eldri dóttir Steinunnar
er Anna María Guðmundsdóttir
(börn hennar: Arndís María Karls-
dóttir og Guðmundur Kristinn
Magnússon). – Seinni kona Har-
aldar: Guðrún Guðný Guðlaugs-
dóttir, f. 16. ág. 1932 í Rvík. Þau
áttu ekki börn saman og skildu
2003, en fjögur börn átti hún úr
fyrra hjónabandi, og hið yngsta
þeirra Valrún Valgeirsdóttir, f. 9.
sept. 1966, var uppeldisdóttir
Haraldar, hún er gift Arnari Frey
Ingimundarsyni, f. 22. sept. 1966.
Börn þeirra: Ingibjörg Eva, f.
1993, Marianna Elín, f. 1996, og
Sigurborg Ásdís, f. 2001.
var ungur sjómaður í
Reykjavík, síðar
byggingaverkamað-
ur í Breiðholti, en
borstjóri hjá Orku-
stofnun frá 1974.
Hann var tvíkvænt-
ur. Fyrri k.h. (26.
des. 1954): Dagrún
Erla Ólafsdóttir, f. 6.
nóv. 1929 á Ísafirði.
Þau skildu, en áttu
þrjú börn: 1) Ólafur,
f. 15. mars 1955,
matreiðslumeistari,
var í sambúð með
Guðrúnu L. Kristmundsdóttur
leikskólakennara, f. 23. maí 1953.
Börn þeirra: Kristmundur Þór, f.
15. febr. 1981, nemi í HÍ, og Dag-
rún Ása, f. 13. júlí 1988, nemi í
MS. 2) Þórarinn, f. 23. mars 1957,
til heimilis í Rvík, var kvæntur
Ragnhildi Rögnvaldsdóttur, f. 16.
ág. 1962. Sonur þeirra: Rögnvald-
ur Gauti, f. 4. maí 1982. 3) Arndís,
f. 6. des. 1959, d. 11. apríl 1993,
var gift Vilhjálmi Sigurði Péturs-
Við fjölskyldan kveðjum nú stjúp-
föður, tengdaföður og afa.
Halli og móðir mín, Guðrún, tóku
saman þegar ég var rétt 14 ára og við
Halli tengdumst sterkum böndum í
gegnum árin.
Margar voru sögurnar sagðar úr
æskusveit Halla en hann var frá
Hjalla í Ölfusi og afskaplega stoltur af
heimaslóðum sínum, enda ekki langt
liðið á samband þeirra þegar farið var
í fyrsta bíltúrinn austur fyrir fjall til
að sýna mér heimaslóðirnar. Mamma
var kunnug þar, enda hafði hún verið
vinnukona á næsta bæ og þau Halli
kynnst fyrst þá, ung og frísk á sveita-
böllum að hossast um á gömlum jepp-
um og mér fannst það sætt að þau
skyldu verða saman aftur seinna á
lífsleiðinni. Þrátt fyrir að leiðir hans
og móður minnar lægju ekki lengur
saman í hjónabandi síðustu 3 árin
áttu þau vináttu hvort annars fram til
hins síðasta.
Þegar ég svo kom heim með kær-
astann sem seinna varð eiginmaður
minn tók hann honum afskaplega vel
og þeir tveir urðu mestu mátar.
Ófáar stundirnar áttum við í Laug-
arási, sumarbústaðnum undir Hest-
fjalli í Grímsnesi, með þeim Halla og
mömmu. Sumarbústaðurinn var líf og
yndi Halla, þar gróðursettu hann,
móðir mín og Þórarinn sonur hans
fjöldann allan af græðlingum, sem nú
eru orðnir að stórum og sterklegum
trjám af öllum gerðum. Ljósavélin
átti hug mannsins míns og voru þeir
löngum á vorin úti við skúr, að dytta
að henni saman, Halli og Arnar, á
meðan við mæðgur grilluðum og
gerðum klárt fyrir veisluhöld kvölds-
ins. Í sumarbústaðnum voru alltaf
veislur og aldrei til sparað í mat og
drykk. Seinna komu svo dætur okkar
til sögunnar og nutu þær ekki síður
verunnar fyrir austan hjá afa og
ömmu.
Seinna þegar við fluttum svo vest-
ur komu þau iðulega á sumrin til okk-
ar og þá var nú margt brallað. Farið
var í ferðir til Grunnavíkur, út í Æð-
ey, Hesteyri og Vigur.
Sjóstangaveiði var uppáhaldsiðja
Halla hér fyrir vestan. Þeir Arnar
fóru að morgni með nesti og komu
ekki fyrr en undir kvöldmat með
slatta af vænum þorskum og einstaka
ýsu og þá var tekið til við flökun. Þá
fannst Halla gaman að lifa, hann
montaði sig af stærstu fiskunum, sem
hann sagðist auðvitað hafa veitt alla.
Hann hafði þó keppinauta sem
voru systursynir mínir sem dvöldu oft
hér á sumrin eða komu með ömmu og
afa vestur. Jón Pétur átti oft vinning-
inn og þá hló Halli afi að ákafanum í
honum, þegar strákurinn stóð slorug-
ur upp fyrir haus með sigurbros á
vör.
Þá var ekkert sem breytti því að
Halli var tengdafaðir mannsins míns
og afi dætra okkar.
Við vorum alltaf í góðu sambandi
og kom Halli vestur til okkar hjóna
síðastliðið sumar og var hjá okkur í
nokkra daga. Þrátt fyrir að Parkin-
son-sjúkdómurinn væri farinn að
herja á hann skellti hann sér út á sjó
með Arnari að veiða, að þessu sinni
bara á 4 metra gúmmíbát sem við eig-
um núna. Halla þótti það gaman, en
erfitt, og sagðist heldur vilja fara á
trillu, ekki þetta hopp og skopp. Því
lofuðum við að redda fyrir næsta
sumar og fermingu Ingibjargar Evu
nú um næstkomandi hvítasunnuhelgi,
þá ætlaði hann að koma vestur.
Það sumar kemur ekki hjá Halla.
Það er erfitt að horfa á þá sem
manni þykir vænt um tapa öllum lífs-
gæðum sökum sjúkdóma. Parkinson
tók málið frá Halla og Alzheimer
hefði fyrir rest tekið annað frá hon-
um, sem þótti svo gaman að spjalla og
var svo fróður um náttúruna, sögu,
báta, skip, pólitík, sem hann hafði nú
miklar skoðanir á, fótbolta og Man-
chester United, uppáhaldsliðið.
Dætur mínar lærðu fljótt að svara
þegar spurt var „hvert er besta lið-
ið?“
Mansester uniti, sagði Ingibjörg
Eva þegar hún var lítil í fanginu á afa
sínum, sem þá brosti, hló dátt, klapp-
aði saman höndunum og kveikti svo í
einum kamma, en það kölluðum við
sígaretturnar hans. Það koma svo
margar minningar upp í hugann þeg-
ar maður sest og rifjar upp liðna tíma,
ég gæti t.d. alveg hugsað mér eitt
knús núna og að heyra hvíslað í eyrað
á mér „elsku stelpan mín“.
Síminn hringdi hér í gær, Marí-
anna Elín svaraði og fór með símann
til pabba síns en Sigurborg vildi vita
hver væri að hringja. Maríanna sagði
„þetta er afi“.
„Hvaða afi?“ spurði Sigurborg sem
oft spjallaði við Halla nammiafa í sím-
ann, sem svo alltaf átti stóran poka af
blandi handa henni þegar þau hittust.
Halli nammiafi á ekki eftir að
hringja oftar, hún skilur það varla,
enda bara nýorðin sex ára, við hin er-
um með söknuð í hjarta.
Við vottum þeim Óla og Þórarni,
sonum Halla, systkinum hans, þeim
Ásu, Magnúsi og Þórunni, barna-
börnum, móður minni, sem hefur
misst kæran vin, og öðrum ættingjum
og vinum Halla samúð okkar.
Valrún, Arnar, Ingibjörg
Eva, Maríanna Elín
og Sigurborg Ásdís.
Að heilsast og kveðjast, það er lífs-
ins saga og kveðjustundunum fjölgar
þegar árin færast yfir. Haraldur Sig-
urðsson hefur nú kvatt og haldið til
framtíðarlandsins, alltof snemma að
mati okkar vina hans, þó ljóst væri
síðustu vikur hvert stefndi. Kynni
okkar Halla eru orðin býsna löng því
þau hófust þegar ég var sumarstrák-
ur í sveitinni hans, Ölfusinu, fyrir
réttum sextíu árum. Ekki grunaði
okkur þá að við ættum eftir að starfa
hlið við hlið svo áratugum skipti en sú
varð þó raunin. Leiðirnar lágu aftur
saman tólf árum eftir sveitardvölina
er báðir fóru að starfa við jarðboranir
á nýjum stórum bor Jarðborana rík-
isins, sem þá var nýkominn til lands-
ins og átti að afla heits vatns og gufu
fyrir landsmenn. 1964 tók Halli sér frí
frá borstörfunum og fór til sjós um
tíma og síðan í störf hjá byggingar-
fyrirtæki sem kranamaður en 1975
kemur hann aftur til starfa hjá Jarð-
borunum og varð það síðan hans starf
til starfsloka um síðustu aldamót eða í
tuttugu og fimm ár. Þessi tuttugu og
fimm ár vorum við verkstjórar á jarð-
bornum Jötni sem nú var stærsta
tæki fyrirtækisins en hann kom til
landsins vorið 1975. Starfsstaðir
þessa tækis voru helstu háhitasvæði
landsins, svo sem Krafla, Svartsengi,
Nesjavellir ofl. Starfið var áhættu-
samt og krefjandi en heillandi og æv-
intýralegt og krafðist aðgæslu, út-
sjónarsemi og árvekni sem Halli hafði
til að bera í svo ríkum mæli. Halli var
ákaflega vel liðinn sem verkstjóri
enda fóru honum öll mannaforráð ein-
staklega vel úr hendi. Sem aðra menn
er starfa við stál og stein dreymdi
Halla um mold og gróður og fyrir um
tuttugu árum lét hann drauminn ræt-
ast. Hann keypti sér land í Grímsnesi
og hófst þar handa við ræktun og
byggingu sumarhúss. Þarna eignað-
ist hann fljótlega fallegt hús sem inn-
an fárra ára stóð í friðsælum skóg-
arlundi með dýrlegu útsýni yfir Hvítá
og Suðurlandsundirlendið. Allt frá
því að við hófum störf við jarðboranir
var Halli einn besti fjölskylduvinur
okkar hjóna, enda oft stutt á milli
heimila okkar og heimsóknir tíðar.
Sérstaklega var oft gaman að heim-
sóknum í sumarbústaðinn, þar var oft
glatt á hjalla á góðviðriskvöldum á
sumrin. Nú er skarð fyrir skildi sem
vandfyllt verður. Með þessum fátæk-
legu orðum viljum við kveðja Harald
vin okkar og biðjum algóðan Guð að
varðveita hann og styrkja ástvini
hans alla í sorgum þeirra.
Bjargey og Dagbjartur.
Haraldur Sigurðsson
Minningarkort
588 9390
www.throskahjalp.is
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
✝ Guðmundur Móe-ses Jónsson
fæddist í Hnífsdal 30.
júní 1917. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 12. mars sl.
Foreldrar hans voru
Jón Hálfdánarson, f.
3. okt. 1880, d. 1925
og Jensína Móeses-
dóttir, f. 9. mars
1889. d. 24. des. 1963.
Systkini Guð-
mundar voru Þor-
björg, f. 1906, Björg
Sigríður, f. 1911 og
Garðar, f. 1915. Þau eru öll látin.
Guðmundur kvæntist Ragnheiði
Guðrún Loftsdóttur 1947. Þau
eignuðust fimm börn: 1) Jensína
Sigríður, f. 19. febr. 1948, fyrrver-
andi maki Björn Hermannsson,
þau eiga fjögur börn og níu barna-
börn. 2) Ingigerður Anna, f. 13. júlí
1949, maki Sigþór Sigurðsson, þau
eiga 3 börn og 8 barnabörn. 3)
Rúnar, f. 23. mars 1952, maki El-
ísabet Pálmadóttir, þau eiga fjög-
ur börn og 8 barnabörn. 4) Katrín,
f. 8. júní 1954, maki Hans Isebarn,
þau eiga 3 börn og 3 barnabörn. 5)
Viktor, f. 9. júlí 1963, maki Mar-
grét Óskarsdóttir, þau eiga þrjár
dætur. Guðmundur
og Ragnheiður slitu
samvistir.
Guðmundur
kvæntist Sigrúnu
Stellu Ingv-
arsdóttur frá Ísafiði
1984. Hún á fimm
börn frá fyrra
hjónabandi, þau
eru: 1) Herbjörg,
maki Henning
Skjødt, þau eiga tvö
börn. 2) Inga Sigríð-
ur, hún á tvö börn.
3) Hrönn, maki Tor-
ben Bliesmann, þau eiga tvö börn.
4 ) Ingvar, maki Helga Margrét
Backman, þau eiga þrjú börn. 5)
Jón Þór, maki Jóhanna Gunn-
arsdóttir, hann á tvö börn.
Guðmundur var einn af stofn-
endum Hraðfrystihússins Norð-
urtanga hf. á Ísafirði árið 1942, og
starfaði þar alla tíð þar til Norð-
urtanginn var seldur árið 1996.
Guðmundur og Stella fluttu til
Reykjavíkur í byrjun árs 1997,
keyptu íbúð í Miðleiti 2 og hafa bú-
ið þar síðan.
Útför Guðmundar fer fram frá
Fossvogskirkju mánudaginn 19.
mars kl. 13.
Elsku afi
Mikið voru tilfinningar mínar
skrítnar þegar mamma hringdi í mig
og lét mig vita að þú hefðir fengið
hvíldina.
Ég var í senn leið og glöð, glöð var
ég því ég vissi að þú þráðir hvíldina.
Við vissum að lífið hefði sinn gang
og á endanum þyrftum við öll að
kveðja en maður er aldrei undirbúinn
samt sem áður. Elsku afi minn, ég
veit að þér líður vel núna og þakka
fyrir allar stundirnar sem við áttum
saman.
Ég man svo vel eftir því að við hitt-
umst á jóladag ár hvert heima hjá
þér og Stellu, það var alltaf svo gam-
an að hitta alla fjölskylduna sem bjó
hér á Ísafirði þá.
Það voru ekki allir unglingar svo
heppnir að geta hringt í hann afa sinn
og beðið um vinnu en það gerði ég og
var ég svo glöð að hafa „reddað“ mér
vinnu „sjálf“ og var ég að skola fiski-
bakka í Norðurtanganum fyrsta
vinnusumarið mitt.
Miklar breytingar urðu svo þegar
þú og Stella fluttuð suður til Reykja-
víkur en það var alltaf jafn ljúft að
heimsækja ykkur þegar við fórum
suður í höfuðborgina. Sigþór og Eva
Björg voru alltaf spennt að hitta
langafa og Stellu og hefur það gefið
þeim góðar minningar sem munu lifa
í hjarta þeirra um ókomna tíð.
Nú síðast þegar við Hilmar fórum
til Reykjavíkur kíktum við einmitt til
þín og áttum við mjög góða stund
saman sem mun lifa í hjarta okkar
um ókomna tíð. Elsku afi og langafi,
þú munt alltaf lifa í hjarta okkar.
Fræ í frosti sefur,
fönnin ei grandar því.
Drottins vald á vori
vekur það upp á ný.
Elska hans gefur
öllu líf og skjól.
Guðs míns kærleiks kraftur,
kom þú og ver mín sól.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Þín,
Sigga, Hilmar, Sigþór
og Eva Björg
Elsku afi.
Það er ekki auðvelt að koma orðum
að því hvað hrærist í huga manns
þegar maður kveður afa sinn, það
streyma fram ótal góðar minningar
sem ég geymi og lifa með mér, eins
og t.d. þorrablótið þegar þú fékkst
mig til að smakka hákarl í fyrsta sinn
og ég virkilega reyndi, hélt fyrir nefið
en gat bara alls ekki kyngt honum.
Ég gleymi aldrei brosinu sem ég fékk
fyrir að gera allavega tilraun. Ég átti
ógleymanlega stund með þér þegar
við fórum þrjú, ég, þú og mamma, á
kaffihús í Hveragerði í haust, fórum
svo heim til mömmu og pabba, sett-
umst á pallinn, sólin skein og þú
sagðir mér frá því þegar þú varst lítill
strákur, sagðir mér frá Jensínu
ömmu, snjóflóðunum sem lentu á
Búð í Hnífsdal og hvernig líf þitt var
á þeim tíma. Þessi dagur lifir í hjarta
mínu. Allar þær stundir sem við sát-
um og spiluðum saman fjölskyldan
eru mér ómetanlegar. Hlýja, styrk-
ur, sanngirni, virðing, það er það sem
einkennir þig í huga mínum. Elsku
afi ég trúi því að nú hafir þú fundið
hvíldina og að þér líði vel.
Þín
Ragnheiður.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Ninna afa míns sem lést
eftir stutt en ströng veikindi þann 12.
mars sl.
Afi var mestan hluta barnæsku
minnar búsettur fyrir vestan þannig
að samgangurinn var ekkert sérstak-
lega mikill. Í minningunni er afi þó
alltaf flottur í tauinu, á bláum Volvo
og svo fylgdi honum alltaf smá fiski-
lykt.
Það eru líka fleiri minningabrot
sem skjóta upp kollinum þegar að er
gáð.
Ég get alltaf hlegið innra með mér
þegar ég rifja upp þegar ég var send
vestur á Ísafjörð fjórtán ára gömul til
að vinna í Norðurtanganum.
Fyrsta daginn er ég að koma inn í
vinnslusalinn, með hárnet eins og lög
gera ráð fyrir í frystihúsum. Mér
fannst reyndar alveg ótækt að hylja
allt hárið með því enda Reykjavík-
urpæja og lét því toppinn koma upp-
úr að framan og fléttuna niður úr að
aftan. Þar sem ég geng inn salinn
mæti ég Ninna afa sem ég var ekki
búin að hitta síðan ég kom vestur.
Hann stoppaði hjá mér og ég hélt
hann ætlaði nú aldeilis að bjóða elsku
barnabarnið velkomið til vinnu hjá
sér en það var nú öðru nær, hann
þrumaði yfir mér ræðu um það að
hárnet væru til að passa að hárin
færu ekki í fiskinn og ég skyldi gjöra
svo vel að láta það ná yfir allt hárið!
Svo fór hann bara.
Ég stóð eftir alveg þrælmóðguð og
velti því fyrir mér daglangt hvernig
hefði nú staðið á því að minn eigin afi
hefði ekki þekkt mig. Það gæti bara
ekki verið að hann hefði sagt svona
við mig ef hann hefði vitað hver ég
var!
Hann þurfti sem betur fer ekkert
að skamma mig aftur þetta sumarið,
enda passaði ég hárið rosalega vel
eftir þetta, allavega þegar hann sá til.
En það var alveg á hreinu hjá honum
að barnabörnin fengu enga sérmeð-
ferð hvað vinnuna varðaði.
Ættarmót Gromsara á Reykjanesi
sumarið 2005 stendur líka uppúr í
Guðmundur Móeses
Jónsson