Morgunblaðið - 09.06.2007, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JÚNÍ 2007 41
✝ HólmfríðurSveinsdóttir
fæddist á Brúna-
stöðum í Fljótum 6.
mars 1916. Hún lést
á Heilbrigðisstofn-
uninni Sauðárkróki
4. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Jóns-
dóttir, f. 2.6. 1886, d.
1.3. 1968, og Sveinn
Þórarinn Arn-
grímsson, f. 19.7.
1885, d. 7.3. 1963.
Systkini Hólmfríðar:
Herjólfur, f. 23.6. 1911, d. 28.11.
2001, kv. Margréti Lilju Ólafs-
dóttur; óskírður, f. 1.4. 1917, dó
þremur dögum síðar; Jón, f. 15.6.
1919, d. 1922, Guðrún, f. 4.12.
1920, d. 1922; Jóna Sigrún, f. 11.5.
Sonur þeirra er Sveinn Rúnar,
verslunarstjóri, f. 5.8. 1946,
kvæntur Heiðrúnu Friðriks-
dóttur, læknaritara, f. 22.11.
1949. Börn þeirra eru: 1) Hólm-
fríður Sveinsdóttir, doktorsnemi,
f. 8.2. 1972, gift Stefáni Friðriks-
syni dýralækni, f. 2.6. 1973. Börn
þeirra eru Friðrik Þór, f. 11.7.
1995, Herjólfur Hrafn, f. 15.12.
2001, og Heiðrún Erla, f. 9.4.
2007. 2) Ingibjörg, hársnyrtir, f.
23.3. 1973, sambýlismaður hennar
er Ingólfur Ingólfsson, f. 5.7.
1970, þjónustustjóri. Barn þeirra
er Birgitta, f. 22.10. 2005. 3) Rún-
ar, tölvunarfræðingur, f. 9.5.
1981, sambýliskona hans er
Efemía Rún Sigurbjörnsdóttir,
viðskiptafræðingur, f. 15.2. 1980.
Útför Hólmfríðar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag kl. 14:00.
1923, d. 16.4. 2000, g.
Gísla Bessasyni; Jó-
hanna, f. 27.1. 1925,
d. 2.6. 1990, g. Kristni
Steindórssyni; Þor-
björg, f. 10.11. 1927,
g. Kristófer Jóhann-
essyni; Sigríður Jód-
ís, f. 15.3. 1932, d.
11.12. 1986, g. Að-
albirni Rögnvalds-
syni. Á æskuheimili
hennar ólust einnig
upp Sigurbjörg Ingi-
mundardóttir, f. 11.6.
1909, d. 29.9. 2003, og
Karl S. Bjarnason, f. 31.8. 1916, nú
vistmaður á Heilbrigðisstofn-
uninni Sauðárkróki.
Hinn 31. maí 1941 giftist Hólm-
fríður Sigfúsi Svarfdal Guðmunds-
syni, f. 20.3. 1911, d. 5.8. 1974.
Elsku amma Fríða, okkur systkin-
in langar til að kveðja þig með nokkr-
um orðum í hinsta sinn. Amma var
einstaklega dugleg, sjálfstæð og
vönduð kona sem fyllti okkur stolti af
því að eiga hana fyrir ömmu. Allt sem
amma kom nálægt var gert af alúð og
kostgæfni. Amma var ekki bara
amma, hún var einnig okkur systk-
inunum góður vinur. Hún hafði ætíð
mikinn áhuga á því sem við vorum að
gera og var fljót að setja sig inn í hlut-
ina þegar hún þekkti ekki til þeirra.
Við gátum talað um allt við ömmu,
hvort heldur um okkar persónulegu
mál eða atburði líðandi stundar.
Stundum setti amma sig sérstaklega
inn í hluti sem hún vissi að við hefðum
áhuga á. Okkur er það minnisstætt
þegar amma hringdi í Rúnar til að
tala um Formúlu 1 kappaksturinn.
Hún vildi vita hvers vegna Shúmí
(Shumacher) ynni alltaf og hvers
vegna þeir væru ekki á almennilegum
dekkjum þannig að þeir þyrftu nú
ekki alltaf að vera að skipta um dekk.
Síminn var óneitanlega það tæki
sem amma var óhrædd við að nota.
Oftar en ekki þegar foreldrar okkar
voru í hestaferðalögum var amma
iðulega búin að hringja á þá bæi sem
voru á leið þeirra til að spyrjast fyrir
hvort sést hefði til hestamanna. Eins
var það þegar við vorum á ferðalög-
um jafnt innanlands sem utan. Það
leið sjaldnast langur tíma áður en
amma var búin að ná á okkur til að
vita hvernig við hefðum það. Þetta
sýnir að amma hafði alltaf hugann við
fjölskylduna sína.
Þegar við gengum upp stigagang-
inn á Víðigrund 28 hljómuðu oftar en
ekki lög úr Evróvisjón út úr íbúðinni
hennar ömmu. Ömmu var gefið
myndbandstæki árið 1986 og hún tók
keppnina upp á myndband á hverju
ári upp frá því. Hún hlustaði nær dag-
lega á annaðhvort Evróvisjón eða
ABBA og stillti hátt í sjónvarpinu til
að heyra nú örugglega í því hvar sem
hún var stödd í íbúðinni.
Amma hafði mikinn áhuga á pólitík
og voru ófá samtölin sem fóru í það að
ræða það sem gerst hafði í stjórnmál-
unum þann daginn. Nú fyrir kosning-
arnar í vor hafði amma á orði að hún
hefði fæðst sama ár og Framsóknar-
flokkurinn var stofnaður og sagði svo
í framhaldinu „ætli hann deyi ekki
bara með mér“. Þessi orð sýna hversu
hnyttilega amma komst að orði og sá
ætíð spaugilegu hliðarnar á málun-
um.
Elsku amma, það verður erfitt að
horfast í augu við þá staðreynd að
ekki verði hægt að skreppa til þín á
Víðigrundina og fá sér kók og prins
en við eigum margar minningar um
þig sem eiga eftir að ylja okkur um
ókomna tíð.
Guð geymi þig.
Hólmfríður, Ingibjörg og Rúnar.
Hólmfríður Sveinsdóttir-1
Við systkinin erum sannarlega
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Fríðu frænku og frétt um andlát
hennar fyllti okkur óneitanlega sökn-
uði og hryggð.
Við vorum þeirrar gæfu aðnjótandi
að eyða sumrum á Króknum hjá
Fríðu frænku. Fyrir borgarbörnin
var það sannkallað ævintýri að hrist-
ast í rútunni norður í land og fá að
dvelja í kastalanum á Suðurgötunni
hjá Fríðu og Siffa. Kastalinn hennar
Fríðu var bæði óvenjulegur og dul-
arfullur. Það var sérstakt fyrir mal-
arbúana að sitja í eldhúsinu hennar
Fríðu og horfa á glæsilega hestana og
hesthúsin í bakgarðinum. Í eldhúsinu
var oft laumað að okkur súkkulaði,
kandís og eðaldrykknum hans Siffa,
Sinalcoi. Að sjálfsögðu hafði kjallar-
inn mest aðdráttarafl því okkur var
fyrirskipað að þangað mættum við
alls ekki fara. Svenni frændi hræddi
okkur með að þar væru draugar og að
sjálfsögðu gleyptum við það. Jói
reyndist hugdjarfastur af okkur og
uppgötvaði þar læst herbergi sem
eftir frekari eftirgrennslan geymdi
skotfæri. Sá sannleikur var hulinn
okkur systrunum þar til löngu seinna
eftir að dulúðin af dularfulla herberg-
inu var löngu horfin. Fríða hafði sér-
stakt lag á að koma fram við okkur
krakkana eins og fullorðna. Mesta
upphefðin var að fá að sitja í fína
rauða plusssófanum í stofunni hennar
Fríðu og hlusta á frænku segja sögur
af lífinu úr sveitinni og af mömmu,
ömmu og afa. Á góðviðrisdögum fór
Fríða með okkur gangandi upp í
kirkjugarð að leiði ömmu og afa. Hún
kenndi okkur að virða minningu
þeirra sem á undan okkur hafa farið.
Eftir að við systkinin komumst til
manns var alltaf gaman að heim-
sækja Fríðu á Króknum. Að sjálf-
sögðu var ekki hægt að fara norður
án þess að stoppa hjá Fríðu frænku.
Hún var höfðingi heim að sækja.
Fyrst var sest niður við kaffi, pönnu-
kökur og smurt brauð. Ekki ósjaldan
var koníaki eða rommi bætt við kaffið.
Nokkru seinna var lambalæri skellt
inn í ofninn og kvöldmatur fram-
reiddur með öllu tilheyrandi. Síðan
var sest inn í stofu, í gamla góða
rauða plusssófann og heimsgátan
leyst, að minnsta kosti rædd!
Það má segja að Fríða hafi verið
heimskona þrátt fyrir að hún hafi
aldrei yfirgefið landhelgi okkar kæra
lands. Hún skyldi mátt menntunar í
okkar nútíma þjóðfélagi og oft minnt-
ist þess að ef hún væri ung í dag
myndi hún mennta sig. Hún saknaði
mest að geta ekki talað annað tungu-
mál. Hún hafði einnig á orði að það
væri auðveldara að heimsækja fólkið
sitt í útlöndum ef hún gæti talað
ensku. Eftir að Gunna giftist útlend-
ingi talaði hún bara íslensku við hann
og kallaði hann „fallega manninn“.
Minningar okkar af Fríðu frænku
eru okkur systkinunum sérstaklega
dýrmætar. Fríða var einstök frænka
og svo sannarlega kenndi hún okkur
margt sem seinna meir á lífleiðinni
hefur reynst okkur dýrmætt. Við
vottum Svenna, Heiðrúnu, Hófí, Ingi-
björgu og Rúnari og þeirra fjölskyld-
um okkar dýpstu samúð og vonumst
til að Krókurinn muni halda áfram að
vera áfangastaður á leið okkar um
landið.
Jóhannes, Guðrún og
Kristín Kristófersbörn.
Fyrir um það bil tveimur mánuðum
heimsóttum við Kýrholtsbörn Gísla
og Jónu, ásamt mökum okkar, Hólm-
fríði móðursystur okkar á Króknum.
Hún var hress að vanda, tilbúin með
kaffi og meðlæti og ekki vantaði koní-
akið.
Fjörugar umræður urðu við eld-
húsborðið um menn og málefni og
stýrði Fríða umræðunum að vanda og
ekki var að finna að minnið væri farið
að bregðast. Stutt var í alþingiskosn-
ingar og því stjórnmál rædd af kappi.
Svo vel var hún að sér í ræðum þing-
manna og þingsköpum að ætla mætti
að hún ætti sæti á þingi. Sagðist hún
gjarnan fylgjast með í sjónvarpinu og
lá ekki á skoðunum sínum um ein-
staka menn og flokka. Hún fór aldrei
dult með pólitískar skoðanir sínar en
taldi þó að ýmsu hefði hrakað síðan
Ólafur Jóhannesson hvarf af þingi.
Rætt var um gæðinga fyrri tíma en
hún fylgdist af áhuga með hesta-
mennsku fjölskyldunnar þótt ekki
stundaði hún útreiðar að marki. Rifj-
aði hún upp sögur af eftirminnilegum
hestum og kostum þeirra. Hún gat
þess líka að hún hefði augastað á her-
bergi á dvalarheimilinu en vonaðist
þó til þess að þurfa ekki að fara að
heiman. Þessi síðasta heimsókn til
Fríðu frænku er okkur öllum kær og
góð minning.
Ég bjó á Suðurgötunni á mínum
gagnfræðaskólaárum hjá þeim heið-
urshjónum Fríðu og Sigfúsi. Þá voru
þar einnig Sveinn sonur þeirra og
Guðrún móðuramma. Við spiluðum
vist flest kvöld en Guðrún amma var
mikil spilamanneskja og nokkuð taps-
ár en gat þess ætíð þegar spila-
mennsku lauk að allir væru jafnir
þegar upp væri staðið. Fríða tók líka
þátt í spilamennskunni og þarna
skemmtu þrjá kynslóðir sér fyrir
daga sjónvarpsins. Fríða annaðist
móður sína af natni og alúð síðustu
æviár hennar.
Aldrei var farið í kaupstaðaferð frá
Kýrholti á Krókinn án þess að koma
við á Suðurgötunni og þiggja veiting-
ar og þá voru sagðar fréttir úr sveit-
inni og í minningunni var Fríða
gjarnan í sporum spyrilsins. Sumt
þótti henni vitlaust en annað betra og
duldist engum hugur hennar til mál-
efnisins þegar umræðu lauk en hún
var gestrisin og góð heim að sækja.
Hún var sannur Skagfirðingur, trú
sinni heimabyggð.
Fríða var létt á fæti, glaðleg, björt
yfirlitum og bauð af sér þokka sem
flestum líkaði. Hún gat verið býsna
stíf á meiningu sinni og tók oft lítt
undir skoðanir annarra ef þær fylgdu
ekki hennar. Flestir voru samt sáttir
þegar kvatt var og höfðu jafnvel snú-
ist á hennar band. Ég og fjölskylda
mín vottum Sveini, Heiðrúnu og fjöl-
skyldu þeirra samúð okkar og kveðj-
um mæta konu.
Bessi Gíslason.
Þegar sumarið var loksins komið
eftir kalt vorið kvaddi Hólmfríður
Sveinsdóttir okkur. Hún er áreiðan-
lega fegin að hafa ekki þurft að heyja
langa baráttu sem hvort eð er hlaut
að fara á einn veg. Hún hefði ekki vilj-
að vera ósjálfbjarga og upp á aðra
komin. Það var ekki hennar háttur.
Við sem áttum því láni að fagna að
vinna með Fríðu, eins og hún var
jafnan kölluð, á bæjarskrifstofunni á
Króknum áttum í henni tryggan vin.
Og sú vinátta stóð allt þar til Fríða
lést þótt nú séu 20 ár liðin frá því hún
hætti að sjá þar um kaffi og ræst-
ingar. Við sem þar unnum vorum
fólkið hennar eins og hún orðaði það.
Það fór svo sem ekki mikið fyrir
henni Fríðu en hún var hrein og bein
og sagði það sem henni bjó í brjósti,
hver sem í hlut átti. Hún sagði okkur
samstarfsfólkinu umbúðalaust ef
henni fannst að hlutirnir væru ekki í
lagi eða hún taldi að eitthvað mætti
betur fara. Hún gerði það á þann ljúfa
hátt að það var ekki hægt annað en að
taka tillit til sjónarmiða hennar.
Framsóknarflokkurinn var flokkur-
inn hennar hvernig sem allt veltist en
það breytti engu um trúmennsku
hennar gagnvart þeim sem við stjórn-
völinn voru hjá bænum þá og þá.
Henni varð aldrei orða vant og það
var skemmtilegt bæði að spjalla við
hana og eins að heyra hana segja frá.
Eiginlega var hún eins og fóstra
okkar. Og eftir að hún lét af störfum
fylgdist hún áfram grannt með
hvernig okkur farnaðist enda vel ern
fram á síðustu stundu. Á níutíu ára af-
mælinu bauð hún til veglegrar afmæl-
isveislu heima hjá Sveini syni sínum.
Þar lék hún á als oddi enda fólkið
hennar mætt.
Þegar hist var á förnum vegi var
ætíð spurt um fyrrum samstarfsfólk
og svo fylgdi faðmlag og koss á kinn.
Það er með söknuði sem við kveðj-
um Fríðu okkar en líka ómældu þakk-
læti. Það er dýrmætt að hafa eignast
vináttu hennar.
Við sendum Sveini syni hennar og
öðrum ástvinum samúðarkveðjur og
Fríðu fylgja hlýjar hugsanir á þeirri
vegferð sem hún hefur lagt í.
Samstarfsfólk á bæjarskrif-
stofunni á Króknum.
Hólmfríður Sveinsdóttir
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og dóttur,
PÁLÍNU MARGRÉTAR REYNISDÓTTUR,
Höskuldarvöllum 4,
Grindavík,
sérstakar þakkir til þeirra sem komu að umönnun í
veikindum hennar.
Guðmundur Jónsson,
Reynir Ólafur Þráinsson, Ásrún Helga Kristinsdóttir,
Lilja Guðmundsdóttir, Teitur Guðmundsson,
Jón Guðmundsson, Steinunn Árnadóttir,
Sigurlilja Þórólfsdóttir,
og barnabörn.
✝
Okkar elskulegi,
ÓSKAR HELGASON,
Lindasíðu 4,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 7. júní.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn
15. júní kl. 10.30
Helga Björnsdóttir,
börn og fjölskyldur.
En okkur var sjálfsagt ætlað að ná
saman aftur, fyrir um það bil 7 árum
fór hún að vinna hjá mér, í hlutastarfi
með mörgum öðrum störfum sem
hún sinnti. Hún var dugleg í vinnu og
samviskusöm, enda eftirsóttur
starfskraftur, alltaf var húmorinn til
staðar, sem var hárbeittur og ná-
kvæmur. Tilsvör voru þannig að
menn gripu andann á lofti af hlátri, og
enginn átti inni hjá henni. Hún var lít-
ið fyrir breytingar á vinnustað, vildi
hafa hlutina eins og venja var, borðið
á réttum stað og tól og tæki líka, ef
ekki þá var allt ómögulegt, hún neit-
aði alfarið að læra á ný tæki og að-
ferðir en lét þó tilleiðast um síðir.
Föstudagskvöldin voru frátekin
með Huldu undanfarin ár, Idol-kvöld
og svo síðasta vetur X-factor, þetta
voru ógleymanleg kvöld. Það var
mannbætandi að vera í hennar návist,
hún var alltaf glöð og gáskafull, oft
hafði hún nú orð á því að óþarfi væri
að bjóða sér í mat, en lét samt oftast
tilleiðast.
Mikill fagurkeri var hún, fallegra
heimili kom maður ekki inn á.
Að lokum vil ég þakka þér kæra
vinkona fyrir góðar stundir, bæði í
leik og starfi. Ég bið góðan Guð að
styrkja syni þína, móður og systkini
svo og aðra aðstandendur í þessari
miklu sorg.
Hvíldu í friði.
Ingunn Guðmundsdóttir.
Í dag kveðjum við vinkonu okkar
Huldu Brynjólfs, þá miklu sómakonu
sem hefur á ekki langri ævi þurft að
upplifa erfiða tíma. Hún lést langt um
aldur fram eftir erfið veikindi. Við
sem nágrannar Huldu í rúma tvo ára-
tugi viljum minnast hennar með
nokkrum orðum. Hjónin Hulda og
Fróði heitinn eiginmaður hennar
byggðu glæsilegt einbýlishús í Gras-
haganum á sínum tíma sem var upp-
hafið að okkar góðu kynnum. Þau
voru sérstaklega duglegt ungt par,
sem lögðu sig fram um að gera heim-
ilið fallegt og aðlaðandi. Þau voru af-
skaplega góðir nágrannar, hjálplegir
og tilbúin til aðstoðar ef með þurfti.
Þau voru mjög virkir þátttakendur í
götusamfélaginu og lögðu metnað
sinn í að allt færi vel fram. Það var því
okkur öllum mikið áfall þegar Fróði
heitinn lést fyrir tólf árum síðan, frá
eiginkonu og tveimur ungum sonum
þeirra. Huldu blessaðri og drengjun-
um varð það afar erfitt og sorglegt að
missa Fróða á þessum tíma. En hún
Hulda, þessi dugnaðarkona hélt
áfram ásamt drengjunum að lifa líf-
inu og bjarga sér fram á veginn. Hún
jók við sig vinnu og var ósérhlífin.
Hún var staðráðin í að takast á við líf-
ið sem hún og gerði. Hulda flutti úr
Grashaganum og eignaðist fallega
íbúð í blokk þar sem vel fór um hana.
Það var sama hvort heimilið var, yf-
irbragðið var hið sama. Hulda var
einstaklega snyrtileg kona, það var
alveg sama á kvaða tíma komið var í
heimsókn, alltaf var hún að þrífa eða
viðra. Þá dáðist maður að hennar stíl
innanhúss, hún átti glæsilega hluti og
falleg húsgögn sem hún raðaði saman
og stillti upp af einstakri smekkvísi.
Við minnumst þess þegar Hulda bað
Fróða að breyta einhverju eða færa
til hluti, þá sagði Fróði, nú hefur hún
fengið einhverja flugu í höfuðið.
Hann var henni góður, hjálplegur og
alltaf tilbúin að laga. Hulda var afar
sjálfstæð og mikil heimskona með
innbyggða þekkingu á fallegum hlut-
um sem heimilin hennar nutu góðs af.
Við fjölskyldan á Grashaga 17 þökk-
um Huldu og Fróða fyrir einstaklega
góð kynni og góðar samverustundir
og ekki hvað síst synir okkar hugsa til
þessara góðu nágranna með hlýju og
söknuði.
Elsku Hulda, nú ert þú komin til
hans Fróða þíns eins og þú talaðir
stundum um, hann mun taka vel á
móti þér.
Við vottum drengjunum Bent og
Kalla og fjölskyldum þeirra, aldraðri
móður Huldu og systkinum, tengda-
móður og öðrum aðstandendum inni-
lega samúð og biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur á erfiðum tímum.
Minningin um góða konu mun lifa.
Hólmfríður og Björn Ingi.
 Fleiri minningargreinar um Huldu
Brynjólfsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu á næstu dög-
um.