Morgunblaðið - 24.10.2007, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. OKTÓBER 2007 27
✝ Reginn Valtýs-son fæddist á
Hjaltastað í Norður-
Múlasýslu hinn 9.
apríl 1936. Hann
andaðist á Land-
spítalanum við
Hringbraut hinn 16.
október síðastlið-
inn. Foreldar Reg-
ins voru Valtýr H.
Valtýsson læknir, f.
í Volda í Noregi, 16.
júní 1902, d. 18.
nóv. 1949, og Stein-
unn Jóhannesdóttir
hjúkrunarkona f. í Skáleyjum í
Breiðafirði 30. nóv. 1899, d. 7.
ágúst 1985. Systir Regins er Kol-
brún Rögn Valtýssdóttir Rode-
man, f. 24. ágúst 1939, maki Ro-
bert Rodeman, þau eru búsett í
Bandaríkjunum. Sonur hennar er
Jón Pétursson f. 22. okt. 1962,
kvæntur Kathy Pétursson, þau
eru búsett í Bandaríkjunum.
Eiginkona Regins er Svanhildur
Árney Ásgeirsdóttir f. 24. nóv.
1937. Reginn og Svanhildur giftu
læknir. Fjölskyldan flutti síðan til
Hólmavíkur í Strandasýslu þar
sem faðir hans var héraðslæknir
til 1947 en síðan á Kleppjárns-
reykjum í Reykholtsdal í Borgar-
firði, til dauða hans 1949. Flutti
hann þá til Vestmannaeyja, með
móður sinni og systir, og bjó þar
einn vetur, en flutti til Reykjavík-
ur árið 1950. Gekk þar í Gagn-
fræðaskóla og síðar í símvirkja-
skóla hjá Pósti og Síma.
Reginn starfaði hjá Póst og
Síma í 42 ár en hann hóf þar störf
sem símvirki 10. desember 1963.
Árið 1977 var hann síðan skipaður
til að gegna stöðu tæknifulltrúa í
skiptiborða- og fjölsímadeild Póst-
og síma. 21. sept. 1979 var Reginn
skipaður til að gegna stöðu sím-
virkjaverkstjóra hjá fjölsímadeild
tæknideildar þar til árið 1982 að
hann var skipaður til að gegna
stöðu deildarstjóra á fjölsímadeild
tæknideildar. Reginn hlaut síðan
nafnbótina meistari í rafeinda-
virkjun árið 1984.
Reginn bjó lengst af á Álfhóls-
vegi í Kópavogi ásamt fjölskyldu
sinni.
Reginn verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
sig á þrítugsafmælis-
degi Regins árið
1966. Börn Svanhild-
ar af fyrra hjóna-
bandi eru: a) Theo-
dóra Sveinbjörns-
dóttir f. 25. mars
1955, gift Sigmari
Guðbjörnsyni, þau
eiga þrjú börn og tvö
barnabörn, b) Aðal-
heiður Kristín Svan-
hildardóttir f. 7. apr-
íl 1959, gift Snorra
B. Arnarsyni, þau
eiga þrjú börn, og c)
Tómas Sveinbjörnsson f. 19. júní
1961, kvæntur Guðborgu Kol-
beins, þau eiga tvo syni. Börn
Regins og Svanhildar eru Valtýr f.
9. júní 1967, kvæntur Ingibjörgu
Pétursdóttur, þau eiga tvær dæt-
ur, og Kolbeinn f. 12. des. 1968, í
sambúð með Ingveldi Margréti
Kjartansdóttur, þau eiga þrjú
börn.
Reginn ólst upp fyrstu árin á
Hjaltastað í Norður-Múlasýslu,
þar sem faðir hans var héraðs-
Við kynnumst í Brú í Hrútafirði
sumarið 1965 en þar var ég ráðskona
á símstöðinni. Kynni okkar atvikuð-
ust þannig að ég hafði nýlega keypt
litla kvikmyndavél, 8 mm, og hafði
mikinn áhuga á því að taka myndir af
ýmsu, enda tæknin nýlunda. Ég var
að þvo upp, enda voru uppþvottavél-
ar ekki algengar, er mér er litið út
um gluggann sem sneri að ánni. Þar
var einn af símvirkjunum á kajak, en
þeir höfðu þarna aðstöðu í Brú. Ekki
þótti mér það merkilegt að hann
væri þarna á kajak fyrr en hann fór
skyndilega á bólakaf í kalda ána. Um
leið kviknaði sú hugmynd hjá mér að
mynda hann við að fara í kaf svo og
ég hljóp út með vélina og niður að
ánni til að biðja hann sérstaklega um
að endurtaka þessa athöfn aftur svo
ég næði góðum myndum af atvikinu.
Þessu tók hann vel og gerði það ekki
einu sinn heldur tvisvar. Þakkaði ég
honum því næst fyrir og kláraði upp-
þvottinn.
Viku seinna kom símvirkinn aftur,
vegna bilunar í símstöðinni, og not-
aði tækifærið til spyrjast fyrir um
hvort búið væri að framkalla film-
una, en á þeim tíma þurfti að senda
slíkar filmur til Þýskalands til fram-
köllunar. Ekki var filman tilbúin, en
venja var að það tæki um það bil
þrjár vikur að fá þær til baka úr
framköllun. Þrátt fyrir þetta kom
símvirkinn í hverri viku og spurðist
fyrir um filmuna en óvenju mikið af
bilunum voru í símstöðinni á þessum
tíma. Loksins kom filman og útbjó ég
sýningarsal í matsalnum og bauð
honum að vera viðstaddan frumsýn-
ingu myndarinnar um kvöldið ásamt
öllu starfsfólki stöðvarinnar auk þess
sem fólk úr sveitinni dreif að því bíó-
sýningar voru fátíðar. Fyrst var
myndin sýnd af honum hvolfandi í
ána, ekki einu sinni heldur tvisvar.
Næst á eftir var sýnd mynd með
Steina & Olla en síðan í lokin mynd
með Chaplin. Myndasýningunni lauk
síðan með löngu lófaklappi sýninga-
gesta, sem fóru glaðir heim eftir
kaffisamsæti.
Upp frá þessu tókust kynni okkar
Regins og stóðu þau í fjörutíu og eitt
ár.
Þín elskandi eiginkona
Svana.
Ég veit ekki hvort hægt er að lýsa
honum Regin, honum fósturföður
mínum, „pabba“, hann var allt í senn.
Mamma heillaðist af honum þrítug-
um símvirkja og svo var hann asni
klár á kajak.
Þegar hann kynnist mömmu vor-
um við systkinin þrjú, ég tíu ára,
Heiða sex ára og Tommi fjögurra
ára. Það var heilmikið að taka þenn-
an barnahóp að sér. Fjölskyldan
hans, Steinunn móðir hans, sem
seinna var aldrei kölluð annað en
amma Steinunn og systir hans Kol-
brún, hress og hlýleg, tóku okkur
opnum örmum eins og hann gerði.
Fljótlega bættust gullmolarnir Val-
týr og Kolbeinn í hópinn. Þá voru
börnin orðin fimm. Þetta var ansi
þungt heimili með eina fyrirvinnu en
þetta gekk einhvern veginn upp og
okkur skorti aldrei neitt.
Hann var mjög sparsamur og
keypti aldrei neitt nema eiga fyrir
því. Lagði mikla áherslu á það við
okkur að vera sparsöm og eyða ekki
um efni fram. Þetta var gott vega-
nesti. Hann hvatti okkur systkinin til
að læra og lagði mikla áherslu á það.
Hann var vel gefinn, las mikið og var
mjög fróður um alla skapaða hluti.
Íslensk tunga var alveg heilög hjá
honum. Hann leiðrétti mig oft en ég
var ekki alltaf ánægð með það, en
hann vildi vel. Þjóðfélagsmál og ýmis
dagleg mál ræddi hann af miklum
eldmóði og ekki var leiðinlegt að vera
honum ósammála, þá var hann í ess-
inu sínu.
Einu sinni átti ég hamstur, stund-
um gaf hann honum eldspýtu til að
sjá hamsturinn brosa. Svona gat
hann verið uppátækjasamur. Þetta
vissu ekki allir, bara þeir sem þekktu
hann vel. Í raun og veru var hann
mikill einfari og þurfti að hvíla sig á
fólki. Sjálfum sér nógur. Hann pass-
aði barnabörnin oft, en stundum
gerðust þau hávaðasöm og þá setti
hann iPod í eyrun og lét fara lítið fyr-
ir sér.
Mig langar að þakka þér fyrir okk-
ur, að þú tókst okkur að þér, ólst önn
fyrir okkur og gerðir það með mikl-
um sóma.
Þegar hann hætti að vinna vegna
aldurs var sá tími honum erfiður.
Mamma var þá að vinna og hann orð-
inn veikur. Honum þótti óskaplega
vænt um mömmu og mátti aldrei af
henni sjá. Hann bar veikindi sín ekki
á torg, enginn gerði sér grein fyrir
veikindum hans, hvað hann var langt
leiddur. Hann dó tuttugu dögum eft-
ir að hann var lagður á krabbameins-
deild Landspítalans og lést úr
krabbameini. Hans er sárt saknað.
Elsku pabbi, takk fyrir allt og allt.
Þín dóttir
Theodóra.
Kæri pabbi.
Ég man eftir því þegar þú kynntist
henni mömmu í Brú í Hrútafirði. Þá
var ég 6 ára, Tommi bróðir 4 ára og
Thea systir 10 ára. Mikið var okkur
systkinunum vel tekið af fjölskyldu
þinni. Amma Steinunn, móðir þín,
breiddi út faðminn á móti okkur og
sagði, „mikið er ég rík að eignast 3
barnabörn“. Þá var ekki síðra að
kynnast systur þinni, Kollu, sem mér
fannst svo mikð til um. Síðar nokkr-
um árum seinna bætast Valtýr og
Kolli í systkinahópinn.
Þegar ég hugsa til baka þá man ég
eftir því hvað þú varst hrikalega
stríðinn. Þú tókst upp á ýmsu. Ég
sagði við þig að minn tími kæmi.
Þegar ég var 13 ára var ég sendill á
Alþýðublaðinu og konurnar í auglýs-
ingardeildinni hjálpuðu mér að út-
búa bréf til þín. Þar stóð að þú og þín
fjölskylda væruð valin fjölskylda
mánaðarins og ljósmyndari frá
Morgunblaðinu kæmi eftir hálfan
mánuð. Þarna náði ég þér. Við gátum
hlegið að þessu, og mörgu öðru. Mér
þótti vænt um stríðnina í þér. Þú
varst ekki margmáll, en við systkinin
fundum öryggið sem þú veittir fjöl-
skyldunni. Þetta fundu börnin mín
líka og sakna nú afa síns. Þú varst
orðinn mjög veikur og á Landspít-
alanum áttum við góða stund saman.
Ég er þakklát fyrir það. Við þessi
leiðarlok viljum við þakka þér fyrir
allt.
Hvíldu í friði.
Heiða og fjölskylda.
Elsku pabbi. Nú skilur leiðir okk-
ar að sinni. Ég óska þér farsældar
áfram veginn og inn í ljósið sem vísar
leið okkar allra. Það er svo óraun-
verulegt að sitja hér og skrifa til þín
nokkur fátækleg kveðjuorð. Þú
hvarfst svo snöggt. Mér varð það
ljóst þegar ég sat yfir dánarbeði þín-
um og sá líf þitt fjara út hægt og
hljótt hversu dauðinn er nálægur og
oft miskunnarlaus. Ég sætti mig
ekki við hvað hann tók þig snögglega
héðan en ég lofa að læra að lifa með
því.
Hann pabbi var ekki maður
margra orða og hafði sjaldan hátt,
þótt hann hefði sitt fram á sinn hæg-
láta hátt. Undir niðri hafði hann
skemmtilegan húmor, þó að það átt-
uðu sig kannski ekki allir á því, þar
sem hann hafði þykka skel sem hann
hleypti ekki hverjum sem er inn fyr-
ir. Húmor hans og oft mikil stríðni
lýsti sér t.d. þegar mínum mönnum í
enska boltanum gekk ekki sem best,
þá var hann oft fyrsti maðurinn sem
hringdi í mig og sagðir: „Hvað er að
frétta af Liverpool?“
En þín stoð og stytta í lífinu, og sú
sem hefur alltaf haldið í höndina á
þér í 41 ár, er hún mamma, en betri
lífsförunaut er ekki hægt að hugsa
sér. Mér finnst samt að þú hefðir átt
að hlusta betur á hana í þínum erfiðu
veikindum. Á dánarbeði þínum átt-
um við góða stund saman pabbi, þar
sem þú lást á Landspítalanum. Þá
hlógum við mikið og gerðum góðlát-
legt grín að hinu daglega lífi.
Að lokum vil ég þakka starfsfólki á
krabbameinsdeild Landspítala, deild
11 E, fyrir stórkostlega umönnun.
Takk fyrir allt pabbi minn.
Þinn sonur
Valtýr (Valli).
Hinsta kveðjan mín til pabba.
Þegar ég lít yfir farinn veg og rifja
upp ævina mína, með þér við hlið, þá
minnist ég þess hve mikilvægur hluti
þú varst fyrir mig. Þegar ég var barn
og hélt í höndina á þér og fann hvern-
ig höndin mín hvarf í þína stóru
hendi þá veittir þú mér það öryggi
sem ég þarfnaðist. Alla tíð síðan hef-
ur þú ætíð verið til staðar fyrir mig
og okkur systkinin og auðvitað
mömmu. Þessi umhyggja þín skilaði
því að bernsku- og uppvaxtarárin
mín voru góð og gæfurík. Ég man
hve gaman mér þótti, sem lítill snáði,
að spyrja þig út í ótrúlegustu hluti og
alltaf gafstu þér tíma til að útskýra í
smáatriðum svörin og aldrei kom ég
að tómum kofanum. Minnisstæðar
voru þær ferðir sem ég fékk að fara
með þér í vinnuna í stóru tækjasalina
hjá símanum og einnig ferðirnar út á
land. Alltaf var stutt í glettnina hjá
þér og við fjölskyldan áttum ótal
skemmtilegar og yndislegar stundir
saman. Okkur í fjölskyldunni kom
vel saman, alla tíð, og engin mál svo
erfið að ekki væri hægt að ræða þau
og leysa fljótt. Alltaf varstu bóngóð-
ur og aðstoðaðir mig ætíð þegar svo
bar við og taldir það aldrei eftir þér.
Auðvitað voru mörg atriði sem gátu
farið í skapið á þér og þú vildir hafa
eftir þínu höfði en aldrei þannig að
sárindi hlytust af. Alltof fáir fengu að
kynnast þessum góðu hliðum þínum,
en þú sóttir lítið í annan félagskap en
fjölskylduna sem var þér allt.
Nú þegar ég eignaðist sjálfur börn
þá sá ég hvernig sagan endurtók sig,
en börnin mín hændust strax að afa
sínum og hann tók þeim með opnum
örmum. Reginn Tumi og Huginn
Goði munu sakna afa síns sárt enda
voru þeir oft daglegir gestir hjá hon-
um. Alltaf var hægt að plata afa í smá
búðarferð til að kaupa eitthvert góð-
gæti eða gera eitthvað sniðugt. Sól-
katla Rögn var líka í uppáhaldi þó
svo að hún væri ekki komin á þann
aldur að fá að fara með strákunum til
afa.
Svo dró til tíðinda og þú fórst í
þína hinstu för, baráttuför sem var
bæði kröpp og óvægin. Ferðina bar
nokkuð óvænt að og stóð stutt. Þegar
yfir lauk þá stóðum við fjölskyldan,
sem síðustu dagana stóðum öll dag-
legar og næturlangar vaktir yfir
pabba, agndofa yfir þessum missi.
Við hefðum svo sannarlega viljað fá
að njóta þín mun lengur en erum
samt svo þakklát guði fyrir þann
tíma sem við áttum með þér í þessu
lífi.
Guð varðveiti þig um alla eilífð,
þinn sonur
Kolbeinn.
Elsku afi Reginn.
Mikið erum við sorgmæddar yfir
því að þú sért dáinn en á sama tíma
erum við systurnar svo þakklátar
fyrir allar stundirnar sem við áttum
með þér. Við kveðjum þig afi með
söknuði og eftirsjá og við vonum að
þér líði vel á himnum. Við vitum að
þú vakir yfir okkur öllum.
Elsku afi, við munum hugsa vel
um ömmu fyrir þig og við skulum sjá
til þess að hún borgi alla reikninga.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Thelma Lind og
Theódóra Steinunn.
Það var langt á milli. Við bjuggum
sinn á hvorum landsenda.
Pabbi hans var héraðslæknir á
Austurlandi og sat á Hjaltastað.
Móðir hans Steinunn föðursystir mín
kom í heimsókn á æskustöðvarnar
með drenginn sinn. Áður hafði víst
amma okkar beggja kynnt mér
þennan frænda minn og spyrt okkur
saman með fræðum sínum. Steina
frænka, hagyrðingurinn, kvað heima
í Skáleyjum:
Hann Reginn datt á rassinn sinn.
Til Rómaborgar skellurinn.
Heyrðist austur að Hjaltastað,
þá hugsar hann pabbi: „hvað er að?
Er þetta í rumpinum á honum Regin eða
hvað?“
Við slógumst eftir þörfum víst og
fór þá jafnan annar að grenja, ég.
Hann var eldri, stærri og harð-
skeyttari. Þó var ein eftirminnileg
undantekning: Hópinnileikur. Hann
vildi ekki vera með en veltist í gólfinu
og var í fýlu. Vafalaust legið þá undir
umvöndunar- og fortölu-skothríð.
Ég hefi víst viljað árétta þá pólitík og
tróð hann undir fótum. Og undur
skeði. Hann tók ekki á móti en fór að
grenja. Að ég skuli muna þennan at-
burð hlýtur að stafa af því að ég hafði
fyllst stolti yfir unnu afreki.
Trúlega hafa heimsóknir þeirra
orðið tíðari, e.t.v. árlegar, eftir að
þau fluttu til Hólmavíkur. Mér þótti
víst talsvert til um þennan frænda,
kaldan karl og ófyrirleitinn. Við vor-
um að sigla bátum á Löngutjörn.
Hann stóð í stígvélunum sínum í
tjörninni og settist á hækjur svo
rassinn lafði niður í vatnið. Ég, góða
barnið, taminn við að bleyta mig ekki
eða óþrífa, benti honum á þetta.
Hann lét sér fátt um finnast. Hann
var harður vitur að bölvi, sagði sögur
af liðsdrætti og flokkaskærum á
Hólmavík. Ég var bljúgur, gat þó
þrætt, en jafnan með kökkinn í háls-
inum. Á fermingaraldri missti hann
föður sinn og var eftir það þrjú sum-
ur vinnumaður foreldra minna. Á
þessum unglingsárum, þegar
bernskuleikirnir voru að mestu að
baki en skyldur starfsins teknar við,
hélst máski valdajafnvægi hörku og
klökkva óbreytt. Og þó. Skapgerð-
armunur birtist kannski í öðrum
myndum. Við smíðuðum okkur sinn
bátinn hvor úr fjöl og kappsigldum
þeim er byr gaf á tjörnum. Sparaði
hvorugur ádeiluna ef keppnisheiðar-
leik var misboðið. Um eitt vorum við
þó samstiga. Það mátti endalaust
reyna að betrumbæta bátana svo
betur gengi næst og var mikill metn-
aður um búnað allan.
En hann, tveim árum nær fullorð-
ins aldri en ég, missti dag einn áhug-
ann. Tók sér öxi í hönd og mölvaði
skip sitt mélinu smærra hlæjandi og
flissandi, háðsglósum ausandi. Sjald-
an varð ég jafn hissa. Ég var fjarri
því að vera horfinn frá þróun hins
fullkomna farkosts.
En samkeppnin var að baki. Skip
mitt varð niðurníðslunni að bráð. Við
reyndum með okkur í rími og stuðl-
um. Veitti þar báðum miður að ég
held. Orðbragðið var voðalegt og
ekki eftir hafandi.
Þessar æskuminningar eru það,
sem ég vildi sagt hafa um Regin Val-
týsson. Þó miklu fyllri mættu vera. Á
fullorðinsárum strjáluðust fundir.
Ég kom að vísu oft gestur á hlýlegt
heimili Steinu frænku minnar meðan
það var. Eftir að við vorum báðir
orðnir fjölskyldumenn kom ég einu
sinni í kvöldboð með fjölskyldu mína
á heimili hans. Mörgum árum seinna
komu hann og hans ágæta kona
Svanhildur Ásgeirsdóttir heim til
mín og stoppuðu dagstund, við minn-
ingar og gamalkunnugt umhverfi.
Minningin er notaleg. Fjölskyldu
Regins sendi ég kveðju mína og bið
henni farsældar.
Jóhannes Geir Gíslason.
Reginn Valtýsson
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
✝
Okkar ástkæri
SIGURDÓR JÓHANNSSON,
rafvirkjameistari,
Akranesi,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn
22. október.
Sigríður Eyjólfsdóttir,
Sigrún Sigurdórsdóttir,
Bragi Þór Sigurdórsson,
Jóhann Sigurdórsson,
Hlynur Sigurdórsson.