Morgunblaðið - 05.04.2008, Síða 38

38 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ásgeir Krist-insson fæddist í
Höfða í Höfð-
ahverfi 25. nóv-
ember 1935. Hann
lést á Landspítala
Fossvogi 20. mars
síðastliðinn. Hann
var sonur
hjónanna Kristins
Indriðasonar, f.
7.4. 1890, d. 16.11.
1953 og Sigrúnar
Jóhannesdóttur, f.
18.7. 1892, d. 7.12.
1989. Systkini Ás-
geirs eru Jóhannes Steinþór, f.
15.2. 1917, d. 9.5. 1934, Ragn-
heiður, f. 24.12. 1918, d. 18.3.
1991, Kristmann, f. 29.4. 1920,
d. 26.2. 1977, Valdimar Gestur,
f. 6.10. 1921, d. 30.9. 1984, Sig-
ríður Rósa, f. 10.8. 1923, Indriði,
f. 16.11. 1924, d. 6.1. 1974, Sig-
Hjartardóttir, f. 9.11. 1967, börn
þeirra eru Hjörtur Geir, f. 1.5.
1991 og Sigríður Júlía, f. 2.6.
1997. Fyrir átti Heimir dótt-
urina Hörpu Rut, f. 7.1. 1982,
sambýlismaður Björgvin Björg-
vinsson, f. 11.1. 1980, þau eiga
son, f. 14.3. 2008. 2) Sigríður
Soffía, f. 16.2. 1966, d. 21.6.
1985. 3) Ingólfur Kristinn, f. 3.1.
1968, sambýliskona Álfheiður
Karlsdóttir, f. 25.9. 1972, börn
þeirra eru Ásgeir Tumi, f. 2.10.
1999 og Sigurður Hrafn, f.
31.1.2004.
Ásgeir lauk barnaskólanámi
og tók síðar meirapróf öku-
manna og vinnuvélaréttindi.
Hann starfaði sem sjálfstæður
atvinnurekandi frá árinu 1961,
en þá eignaðist hann sinn fyrsta
vörubíl ásamt því að rækta kart-
öflur öll sín búskaparár. Ásgeir
og Elísa byrjuðu búskap 1963 á
Grenivík og bjuggu þar alla tíð.
Útför Ásgeirs fer fram frá
Grenivíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
urður Árni, f. 10.5.
1926, d. 11.5.2001,
Ásmundur Hreiðar,
f. 16.6. 1927, Flosi,
f. 10.3. 1929, María
Soffia, f. 16.5. 1930,
d. 19.2. 2000, Anna
Kristbjörg, f. 6.11.
1931, d. 9.10. 1996,
Jón Ingvi, f. 24.2.
1933, d. 30.10. 1999,
Jóhannes, f. 19.4.
1934, d. 27.1. 2003,
og Haraldur Krist-
ófer, f. 9.10. 1938.
Ásgeir kvæntist
2.6. 1963 Elísu Friðriku Ingólfs-
dóttur, f. 29.6. 1944. Foreldrar
Elísu voru Ingólfur Jóhannsson,
f. 24.1. 1909, d. 14.3. 1994 og
Bára Eyfjörð Jónsdóttir, f. 20.7.
1915, d. 27.1. 2000. Börn Ásgeirs
og Elísu eru: 1) Heimir, f. 3.10.
1963, sambýliskona Ólöf Bryndís
Mér finnst það svo skrítið að hann
afi Geiri sé dáinn, því ég hélt að hann
gæti ekki dáið, afi var bara þannig
maður. Hann var alltaf svo kátur og
hress og var aldrei lasinn. Ég fer
alltaf þegar ég get út á Grenivík til
afa og ömmu, þar er gott að vera. Ég
brasaði oft með afa í kartöflugeymsl-
unni eða upp í skemmu. Ég fékk að
snúa gröfunni meðan afi smurði
hana og stýra vörubílnum eða segja
afa til þegar hann bakkaði vörubíln-
um.
Við afi sungum mikið saman, hann
kenndi mér mikið af lögum og ég
kenndi honum líka nokkur lög.
Uppáhaldslagið okkar afa er Söngur
villiandarinnar. Elsku afi minn, þeg-
ar ég syng Villiöndina hugsa ég um
þig og ég veit að þú fylgist brosandi
með mér. Ég ætla að kenna Sigga
bróður lagið okkar, svo hann geti
sungið það með mér og pabba.
Í vor kom ég sunnan með sólskin í hjarta,
hún seiddi mig dýrðin á landinu bjarta.
Ó, íslenska byggð
þú átt ein mína tryggð.
Ég byggði mér hreiður við bakkana lágu
Og bjó þar með ungunum, fallegu, smáu.
Í friði og ást
sem að aldreigi brást.
Og bóndi minn prúður á bakkanum undi
Hann brosti við ungum léttum á sundi.
Þeir léku sér dátt
og þeir döfnuðu brátt.
En dag nokkurn glumdi við gjallandi
seiður.
Það glampaði eldur, ég flúði mitt hreiður.
Og bóndi minn dó,
þá var brostin mín ró.
Og annar minn vængur var brotinn og
blóðið
með brennandi sársauka litaði flóðið.
Ég hrópaði hátt
út í heiðloftið blátt:
„Ó flýið þið börn mín til framandi stranda,
með fögnuði leitið þið öruggra landa.“
Svo hvarf hún mér sýn
ljúfust hamingja mín
Við íslensku vötnin er fegurð og friður.
Og fagnandi ríkir þar vornætur kliður.
Ef gefið þið grið,
öllum fuglunum frið.
(Sænskt þjóðlag – Jakob V. Hafstein)
Elsku afi, takk fyrir allar góðu og
skemmtilegu stundirnar sem við átt-
um saman. Ég ætla að vera duglegur
að heimsækja ömmu þar sem ég veit
að hún saknar þín mikið.
Þinn vinur,
Ásgeir Tumi.
Það er ótrúlegt til þess að hugsa
að elsku Geiri afi sé nú farinn frá
okkur. Yndislegar minningar sem
maður átti með honum hrannast upp
og tárin fossa niður kinnarnar.
Það var mikill sorgardagur þann
20. mars síðastliðinn þegar við feng-
um þær fréttir að þú værir nú
skyndilega farinn frá okkur. Ég var
þá aðeins búin að vera einn dag
heima með lítinn yndislegan langaf-
astrák sem ég hlakkaði svo ofboðs-
lega stolt til að sýna þér þegar þú
kæmir heim. En heim komstu aldrei.
Tilhugsunin um að þú hafir ekki
fengið að sjá litla strákinn minn, þitt
fyrsta langafabarn er mér mjög erf-
ið. Hefði ég aldrei trúað því hversu
stutt væri á milli gleði og sorgar.
Þarna áttaði ég mig á því sem oft
hefur verið sagt en maður aldrei
komist í snertingu við fyrr en nú að á
meðan eitt líf kviknar þá slökknar á
öðru. En ég trúi því að þú sért nú bú-
inn að sjá hann af himnum ofan og
leiðir mig ávallt á rétta braut í upp-
eldi hans.
Í dag kveðjum við okkar yndislega
afa með miklum söknuði. Afi var ein-
staklega góður við okkur barnabörn-
in sín og var manni ávallt tekið fagn-
andi við komu í Stórasvæði.
Minningarnar eru margar og
munum við geyma þær í hjörtum
okkar um ókomna tíð. Við eigum svo
margar minningar um hann afa og
þegar við hugsum um afa er amma
Lísa einnig í huga okkar. Þau voru
svo einstaklega góðir vinir, samheld-
in hjón og samstíga í einu og öllu.
Þær eru ófáar stundirnar sem við
höfum átt með afa í kartöflugeymsl-
unni, kartöflugarðinum, vörubílnum,
hesthúsinu eða með spil í hendi við
eldhúsborðið í Stórasvæði.
Afi var sérstaklega skemmtileg
persóna sem heillaði fólk við fyrstu
kynni. Kímnigáfa hans var sérstök
og vakti athygli hvar sem hann kom
og laðaði fólk að sér. Það var ekki
hægt annað en að laðast að honum
með brosið sitt fallega og glettnina í
augunum.
Elsku afi, við þökkum þér fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman, þú varst klettur okkar allra
og verður það ávallt í minningu okk-
ar. Við munum sakna samveru þinn-
ar, fallega brossins, útgeislunarinn-
ar og hraustlega góða faðmlaginu
þínu. Minning um ljúfan, yndislegan
og ástríkan afa geymum við í hjört-
um okkar. Með þökk fyrir allt, elsku
afi Geiri.
Þín barnabörn,
Harpa Rut, Hjörtur Geir og
Sigríður Júlía Heimisbörn.
Allt er í heimi hverfult
hratt flýgur stund, lánið valt.
Góðar og glaðar stundir
þú geyma við hjartað skalt.
(Ómar Ragnarsson)
Kallið er komið – alltof fljótt finnst
okkur sem eftir stöndum. Okkur
langar með örfáum orðum að minn-
ast Ásgeirs. Kynni okkar hófust
skömmu eftir að yngsta dóttir okkar
og yngri sonur hans og Lísu fóru að
vera saman. Allt frá fyrstu kynnum
sem alltaf hafa verið ánægjuleg
sýndi Geiri okkur sem og öllum vel-
vild og vinsemd. Hann lá ekki á
skoðunum sínum, kom til dyranna
eins og hann var klæddur en sýndi
skoðunum og viðhorfum annarra
mikið umburðarlyndi. Hann var
hjálpfús og greiðvikinn og það voru
margir sem nutu góðs af því. Við er-
um svo lánsöm að eiga tvo yndislega
drengi sem sameiginleg barnabörn.
Þeir sakna nú afa Geira sárt, en
minningarnar ylja.
Ásgeir var mikill athafnamaður
með mörg járn í eldinum, einstak-
lega glaðsinna, mikil félagsvera sem
lá hátt rómur og það var aldrei nein
lognmolla í kringum hann.
Við þökkum fyrir þær stundir sem
við fengum að eiga með honum og
sendum öllum aðstandendum hans
innilegar samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Margrét Elísabet og Karl.
Sveitungi okkar og vinur Ásgeir
Kristinsson hefur verið kallaður til
nýrra heimkynna. Það er erfitt að
sætta sig við þá staðreynd en henni
verður ekki haggað. Fáir einstak-
lingar sem við höfum verið samtíða á
lífsleiðinni standa okkur jafn skýrir
fyrir hugskotssjónum og Ásgeir.
Hann var einfaldlega þannig. Hann
hreif fólk með sér og gerði mannlífið
skemmtilegra. Enda var hann vina-
margur.
Það eru ekki miklar ýkjur að
halda því fram að lífshlaup Ásgeirs
hafi spannað merkilegt tímabil í þró-
unarsögu okkar samfélags. Hann
hóf ferðina í 15 barna systkinahópi
þar sem lífið snérist um að hafa mat
og klæði fyrir kraftmikinn barnahóp
frá degi til dags. Hann lauk henni á
fallegu heimili með yndislegri fjöl-
skyldu þar sem ekkert skorti.
Það sem einkennir Höfðaættina er
dugnaður, útsjónarsemi, óendanleg-
ur kraftur og fumlaus framkoma.
Ættmóðirin Sigrún í Höfða var
landsþekkt, ekki síst eftir að hún
lenti í sex daga stríðinu fyrir botni
Miðjarðarhafs og prjónaði sokka á
meðan ósköpin gengu yfir. Það kom
ekki til greina að kvarta eða sýna
vanstillt viðbrögð. Það var ekki
hennar háttarlag.
Það gerði hún ekki heldur þegar
fjölskyldan bjó í Hringsdal á Látra-
strönd þar sem hallar frá bænum
niður í sjó. Sagt var að hún hefði
þurft að binda börnin við bæinn til að
koma í veg fyrir að þau rynnu fram
af klettunum.
Þegar Arvid kom til Íslands árið
1972 varð heimili þeirra Ásgeirs og
Lísu að mörgu leyti hans nýja heim-
ili. Hann var í fæði hjá Lísu og
tengdist fjölskyldunni strax sterkum
böndum sem hafa varað alla tíð síð-
an.
Það var mikið áfall þegar Ásgeir
og Lísa misstu einkadóttur sína
Síssu árið 1985. Það var missir fyrir
fjölskylduna sem aldrei verður unnið
úr að fullu en henni hefur þó engu að
síður tekist að lifa með.
Við vottum Lísu og fjölskyldunni
allri dýpstu samúð.
Með virðingu.
Valgerður og Arvid
Lómatjörn.
Elsku Ásgeir, lífið kemur okkur
alltaf jafnmikið á óvart, ekki bjugg-
umst við við því að þurfa að kveðja
þig strax. Þú sem varst svo fullur af
lífi og krafti og gafst aldrei upp.
Kærleikur og dugnaður hefur ein-
kennt þig alla tíð og ávallt stutt í
gleði og söng.
Þú varst hestamaður mikill og
hafði maður gagn og gaman af þegar
þið feðgar tókuð mann með í útreið-
artúra.
Við eigum margar og góðar minn-
ingar saman en þau voru ekki ófá
skiptin sem „Ása, Signý eða Helga“
komu í heimsókn og ýmist var spilað,
smurðar rúllupylsubrauðsneiðar eða
flokkuð frímerki. Þú varst okkur
mjög kær og munt alltaf eiga stóran
stað í hjarta okkar. Blessuð sé minn-
ing þín.
Elsku Lísa og fjölskylda, megi
Guð styrkja ykkur og englarnir vaka
yfir ykkur.
Bára, Síssa og Júlía Jónsdætur.
Ég heyrði fyrst talað um Ásgeir
Kristinsson frá Höfða þegar ég var
gutti, er pabbi og bræður hans voru
að tala um vörubíla og vegagerð. Síð-
ar, þegar ég var sjálfur orðinn vöru-
bílstjóri, kynntist ég þessum öðlingi
er við unnum saman í mörg sumur í
klæðingarflokki Vegagerðarinnar
undir verkstjórn Sigurjóns heitins
Sigurðssonar. Alltaf var Geiri í
Höfða, eins og hann var jafnan kall-
aður, hress og vildi hafa gang á hlut-
unum, sama hvort var við spila-
mennsku á kvöldin eða við akstur á
Benzanum góða. Það rifjast upp
núna hve gaman mér þótti er við
Steindór, sem einnig var vörubíl-
stjóri, höfðum eitthvað verið að rugla
í gamlingjunum, eins og við kölluðum
þá Ásgeir og Geir Guðmundsson, er
annar sagði „þið eruð ekki á vetur
setjandi“ og hinn „þið eruð ljótu skít-
hausarnir“. Allt var þetta samt í
góðu meint og gátum við hlegið vel
og lengi á eftir. Þegar ég vann við
snjómokstur á leiðinni til Grenivíkur
var alltaf jafn gott að koma á verk-
stæðið hjá Geira til að spjalla, þó að
alltof sjaldan hafi verið tími til slíks.
Ég bið góðan Guð að styrkja Elísu,
Heimi, Ingólf og fjölskyldu í þeirra
miklu sorg. Hvíl í friði, vinur.
Jón Pétursson, Danmörku.
Góður vinur og félagi er fallinn frá,
langt um aldur fram. Leiðir okkar
Ásgeirs eða Geira eins og hann var
kallaður meðal vina og kunningja
hafa legið saman nánast allt mitt líf
þar sem við erum fæddir og ólumst
upp í sömu sveit undir bröttum norð-
lenskum fjöllum austanmegin Eyja-
fjarðar. Þrátt fyrir um 5 ára aldurs-
mun áttum við fjölmargt
sameiginlegt bæði á þessum árum og
seinna í lífinu.
Minnisstæð er ferð okkar, ásamt
verðandi eiginkonum, á útihátíð í
Atlavík, sennilega í ágúst árið 1960.
Þessi útihátíð var svipuð öðrum af
sama toga. Gestirnir staðráðnir í að
skemmta sér alveg konunglega þann
skamma tíma sem hátíðin stóð yfir
með þeim afleiðingum að of margir
héldu ekki út alla hátíðina en fengu
sér blund hér og þar í skóginum á öll-
um tímum sólarhringsins.
Ég minnist þess að síðustu nóttina
þurftu einhverjir gestanna að gera
upp sín mál á gamla mátann við hlið-
ina á tjöldunum okkar með þeim af-
leiðingum að þau héngu tæpast uppi
að uppgjörinu loknu.
Þegar ég skreið út úr brakinu og
leit þangað sem tjald Ásgeirs átti að
standa var þar ekkert að sjá sem
minnti á tjald annað en tjalddúkur-
inn sem þau hjónaleysin höfðu vafið
um sig og héldu áfram að sofa eins
og ekkert hefði í skorist.
Þannig var Ásgeir, hann lét ekki
smámuni eins og þá hvort tjalddúk-
urinn hékk uppi eða ekki raska ró
sinni.
Lengst af starfaði Ásgeir við akst-
ur eigin vörubifreiðar í sveitinni
heima. Hann sá um megnið af flutn-
ingum bæði fyrir bændurna í sveit-
inni og einnig útgerðina í Grenivík.
Þar bar hæst túnáburðinn á vorin
og síðan sláturlömbin og kartöflurn-
ar á haustin.
Yfir hásumarið var það vegavinn-
an, þ.e. á meðan ríkið sá um fram-
kvæmdirnar, en eftir að nánast allar
vegaframkvæmdir voru boðnar út
minnkaði sá þáttur starfseminnar.
Síðast fréttum við af Ásgeiri með bíl-
inn í vinnu hjá Vegagerðinni fyrir
um 4 árum vegna þess að elsta
barnabarnið okkar var þá í sumar-
vinnu hjá Vegagerðinni. Hann lét af-
ar vel af samskiptum sínum við Ás-
geir því þrátt fyrir mikinn
aldursmun þá kom hann ekki fram í
daglegum samskiptum. Þar var Ás-
geir léttur og skemmtilegur og þátt-
takandi í öllu því sem hópurinn tók
sér fyrir hendur í það og það sinnið.
Síðast ferðuðumst við saman á
liðnu sumri þegar við ásamt eigin-
konum og bróður mínum og konu
hans heimsóttum bæði Frakkland og
Þýskaland. Við flugum til Frankfurt
Hahn, tókum þar bíl á leigu og
keyrðum meðfram ánum Mosel og
Rín og gistum á litlum gistiheimilum
sem nóg er af við árnar. Einnig
keyrðum við til borgarinnar Nice í
Frakklandi.
Þessi ferð heppnaðist alveg sér-
lega vel fyrst og fremst vegna þess
hve ferðafélagarnir voru jákvæðir og
skemmtilegir. Við leiðarlok þökkum
við Ásgeiri samfylgdina á liðnum ár-
um sem aldrei bar skugga á. Með
honum er genginn heilsteyptur ein-
staklingur sem hafði bætandi áhrif á
þá sem hann umgekkst. Við vottum
Lísu, börnum og barnabörnum okk-
ar dýpstu samúð.
Guðrún Elín og Helgi Laxdal.
Fallinn er frá Ásgeir Kristinsson
eða Geiri frá Höfða eins og við köll-
uðum hann. Geiri var einstakur mað-
ur á margan hátt og fengum við
bræður að kynnast því. Stórasvæði
4, heimili Lísu og Geira, stóð okkur
ávallt opið hvort sem var að morgni,
kveldi eða á matmálstímum.
Á uppvaxtarárum okkar vorum
við þeirrar gæfu aðnjótandi að búa í
næsta húsi við þau sómahjón. Oft á
tíðum var skroppið á kvöldin út í
Stórasvæði og þá gjarnan gripið í
spil. Það var alltaf mikið líf við spila-
borðið og Geiri fór þar manna
fremstur í sögnum. Í kana sagði
hann oft 11, 12 og jafnvel hærra og
þá heyrðist í Lísu: „Í guðsbænum,
þú ert ekki með nokkur spil í þetta,
Ásgeir.“ Geiri lét sér ekki segjast.
Þeir sem þekktu Geira vita að
hann var einstakur matmaður og úr-
vals kokkur. Ekki fór hann alltaf
troðnar slóðir í matseldinni. Eitt
sinn fengum við plokkfisk með klein-
um og oftar en ekki feitt hrossakjöt
eða saltkjöt. Sjálfur fékk hann sér
smurt rúgbrauð með jólaköku sem
álegg.
Aldrei var lognmolla í kringum
Geira, hann var vörubílstjóri, kart-
öflubóndi, sölumaður, lyftuvörður og
allsherjar reddari.
Þær voru ófáar ferðirnar sem við
fengum að sitja í vörbílnum með
honum. Eitt skipti að hausti til fékk
Geiri okkur til að tína stórgrýti úr
mölinni sem hann var að dreifa á
heimreið hér í sveitinni, ef við vorum
búnir að tína grjótið áður en hann
kom með næsta hlass, áttum við að
fara út í móa og tína ber handa hon-
um meðan við biðum. Þannig var
Geiri, honum líkaði illa við að menn
sætu auðum höndum.
Ásgeir Kristinsson
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800