Morgunblaðið - 05.04.2008, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 39
✝ Haukur Krist-jánsson, vél-
stjóri á Siglufirði,
fæddist í Haganesi á
Húsavík 7. apríl
1935. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Siglufjarðar 26.
mars síðastliðinn.
Hann er sonur
hjónanna Kristjáns
Stefáns Jónssonar
sjómanns frá Ár-
bakka á Húsavík, f.
14.2. 1908. d. 21.10.
1959 og Ingibjargar
Jósefsdóttur, f. á Kúðá 8.3. 1915.
Systkini Hauks eru Erling, f.
28.12. 1933, Kolbrún, f. 20.2. 1938,
Dóra Guðný, f. 5.4. 1945, og Lára
Júlía, f. 25.10. 1952.
Hinn 17.11. 1956 kvæntist
Haukur Hugborgu Jónínu Frið-
geirsdóttir, f. 14.6. 1933. For-
eldrar hennar voru hjónin Frið-
geir Árnason, f. 28.10. 1905, d.
18.6. 1984 og Ingibjörg Sigurlaug
Skúladóttir, f. 23.12. 1904, d. 3.10.
1952. Börn Hauks og Hugborgar
eru: 1) Vigfús Ingi rafmagns-
iðnfræðingur, f. 18.12. 1955,
kvæntist Guðrúnu Guðmunds-
dóttur (skilin). Börn þeirra eru: a)
14.10. 2006, b) Brynhildur hár-
greiðslusveinn, f. 1.11. 1984, maki
Harry Freyr Guðmundsson, f.
14.6. 1987, og c) Karen, f. 22.1.
1993.
Sonur Hauks og Hlaðgerðar
Gunnarsdóttur, f. 27.10. 1936, er
Gunnar Helgi vélfræðingur, f.
5.11.1955, kvæntur Guðrúnu
Björgu Einarsdóttur lyfjatækni, f.
15.1. 1956. Börn þeirra eru Rakel,
f. 10.3. 1980, Sara, f. 20.1. 1982 og
Arnar, f. 6.2. 1988.
Haukur var uppalinn á Húsavík
en á síldveiðiárunum lá leið hans
til Siglufjarðar þar sem hann bjó
lengst af. Hann stundaði sjóinn á
ýmsum síldveiðiskipum til ársins
1960 en þá hóf hann störf hjá Síld-
arverksmiðju ríkisins á Siglufirði
ásamt því að leysa af á síldarflutn-
ingaskipinu Haferninum. Árið
1983 réð hann sig sem vélstjóra á
fraktskip hjá Nesi hf. og starfaði
við það um nokkurra ára skeið.
Aftur lá leiðin í land og um tíma
starfaði hann hjá Helga Magn-
ússyni pípulagningameistara. Síð-
ustu árin á vinnumarkaði starfaði
hann sem vélstjóri hjá Rækju-
vinnnslu Ingimundar hf., síðar
Pólar hf., þar til starfsemi hennar
var hætt í desember 2003.
Útför Hauks fer fram frá Siglu-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Dagný stjórnmála-
fræðingur, f. 17.5.
1979, maki Kristinn
Þrastarson vélstjóri,
f. 2.12. 1976, sonur
Reynir Örn, f. 4.9.
2005, b) Linda
Hrönn, f. 3.3. 1985,
og c) Stefanía, f. 14.7.
1991. Sambýliskona
Inga er Anna Jó-
hannsdóttir, f. 2.10.
1962. 2) Sigurlaug
Jónína hár-
greiðslumeistari, f.
2.5. 1958, gift Herði
Júlíussyni, f. 21.7. 1958. Börn
þeirra eru: a) Hugborg Inga lyfja-
tæknir, f. 9.1. 1978, gift Kristjáni
Sturlaugssyni stýrimanni, f. 25.1.
1972, börn þeirra eru Haukur
Orri, f. 16.9. 1999, Hörður Ingi, f.
14.2. 2003 og Sigurlaug Sara, f .
26.1. 2008. b) Brynjar, f. 16.12.
1982, maki Dagmar Markúsdóttir,
f. 7.9. 1983, sonur Haraldur Ágúst,
f. 9.6. 2007. 3) Guðný Stefanía leið-
beinandi, gift Jóhanni Erni Jó-
hannssyni bifvélavirkja, f. 14.2.
1960. Börn þeirra eru: a) Rögn-
valdur Guðni f. 7.12. 1979, maki
Guðlaug Jóhannsdóttir, f. 25.6.
1986, dóttir Guðna er Emma Sól, f.
Mig langar að minnast hans pabba
míns í örfáum orðum. Það var í maí
árið 2006 sem að við Höddi fórum til
Reykjavíkur og þú, elsku besti pabbi
minn, ákvaðst að koma með og fara
til tannlæknis. En þú fórst aldrei til
tannlæknis heldur fórst þú í mikla og
erfiða rannsókn. Þú varst kominn
með ólæknandi sjúkdóm, þú lagðir
upp í erfiða baráttu, aldrei kvartaðir
þú, svo sannfærður um að fá lækn-
ingu en því miður hafði sjúkdómur-
inn vinninginn.
Þakka þér fyrir allt sem þú hefur
kennt mér, elsku pabbi, handlagnari
maður er varla til. Alltaf ef eitthvað
bilaði þá varst þú til staðar og hjálp-
aðir, sannkallaður þúsundþjalasmið-
ur eins og mamma sagði alltaf, hann
pabbi þinn, hann getur sko lagað
þetta. Það er skrýtið að koma á Hlíð-
arveginn og enginn pabbi, nógu
skrýtið var það þegar þú hættir að
keyra og bíllinn var ekki lengur fyrir
utan húsið. Þín verður sárt saknað.
Minningin um traustan og góðan
mann lifir í hjörtum okkar, nú hefur
þú fengið hvíldina, elsku pabbi.
Lýs milda ljós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
Styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
(Matthías Jochumsson.)
Þín dóttir,
Sigurlaug.
Elsku pabbi, nú ert þú horfinn á
braut og kemur ekki aftur. Illvígur
sjúkdómur hefur lagt mikla hetju
eftir erfiða og langa baráttu. Ekki
kom mér í hug eftir ferðina okkar
suður í byrjun desember að hún yrði
okkar síðasta saman. Góð skoðun hjá
lækninum eftir atvikum og góð líðan,
ekki að mæta aftur fyrr en í febrúar,
kominn í jólafrí. En eins og oft er
sagt var þetta lognið á undan storm-
inum. Í mars var hann skollinn á og
þú kominn á spítalann til að heyja
síðustu orustuna. Þegar við Guðný
systir komum að sunnan til ykkar
mömmu, Sillu systur og Boggu
frænku á spítalann var stutt eftir hjá
þér. Sorgin var átakanleg, en mitt í
allri sorginni var þó mikið þakklæti
að hafa getað verið með þér síðustu
stundirnar og eins að þú þurftir ekki
að kveljast of lengi. Þetta sama
kvöld fékkst þú hægt andlát og fórst
á vit feðra þinna. Þú hafðir barist
lengi og með reisn og hélst henni allt
til enda.
Þegar ég horfi með söknuði til
baka á liðnar samverustundir og
harma að þær verða ekki fleiri kem-
ur margt upp í hugann. Eitt sinn átt-
ir þú trillu og fékk ég þá stundum að
fara í róður með þér. Í einum slíkum
vorum við fyrir utan Siglunes, ég
smápolli, er ég sá hval koma vel upp
úr sjónum við hliðina á bátnum og
varð skelfingu lostinn. Ekki haggaði
það þér mikið heldur róaðir þú poll-
ann á þinn einstaka og rólega hátt og
sagðir að hann myndi ekkert skaða
okkur, við værum öruggir. Einnig
eru minnisstæðar allar ferðirnar
sem fjölskyldan fór á hvítu „bjöll-
unni“ að Höfða á Höfðaströnd til að
tjalda, tína ber og veiða sjóbirting í
fjörunni. Ekki gleymi ég því þegar
mamma sendi mig með nesti til þín
niður í síldarbræðsluna þegar þú
þurftir að taka aukavaktir. Stóru
þurrkararnir snerust hratt við hlið-
ina á löngum stiganum, hitinn, há-
vaðinn og lyktin var yfirþyrmandi.
Það var feginn snáði sem fann á end-
anum pabba sinn í verkstjórakomp-
unni.
Elsku pabbi ég sakna þín svo mik-
ið. Ég vona að þú hafir það gott hvar
sem þú ert staddur.
Elsku mamma, systur mínar,
amma og allir ættingjar, við höfum
margs að minnast. Munum pabba
eins og hann var, rólegur, hugsandi
og yfirvegaður hvað sem á dundi.
Þinn elskandi sonur,
Vigfús Ingi Hauksson.
Í dag kveðjum við höfðingjann og
heiðursmanninn Hauk Kristjánsson.
Haukur var kvæntur Boggu systur
minni. Hann var því mágur minn en
var mér í raun svo miklu, miklu
meira. Þegar þau Haukur og Bogga
hófu búskap á Hlíðarvegi 34 á Siglu-
firði fylgdi ég húsinu. Þar hafði ég
búið ásamt systrum mínum, Boggu
og Árnýju, og föður okkar eftir að
móðir okkar systranna dó. Aldurs-
munur okkar systra er tólf og þrett-
án ár og ég því litla stelpan á heim-
ilinu.
Við komu Hauks inn á heimilið
óttaðist ég að missa prinsessusæti
mitt. Þegar von var á þeirra fyrsta
barni fylltist ég öfund, enda var
barnið skyldara Boggu en ég. Allur
minn ótti var ástæðulaus. Haukur
reyndist mér vel eins og hans var
von og vísa. Eflaust hefur hann
reynt að siða mig til, enda ekki van-
þörf á, en ekki man ég eftir neinum
árekstrum. Ólst ég upp hjá þeim
hjónum ásamt börnum þeirra, Inga,
Sillu og Guðnýju, sem ein úr fjöl-
skyldunni.
Allt sem Haukur sagði og gerði
var rétt og gott. Hann var traustur,
laginn og vandvirkur. Systur minni
reyndist hann yndislegur eiginmað-
ur og börnum sínum góður faðir.
Þegar ég eignaðist mín eigin börn,
Gunnar, Hauk og Sunnu, reyndist
hann þeim líka vel. Sérstaka virð-
ingu báru synir mínir fyrir honum,
fylgdu honum hvert fótmál þegar
hann var að bardúsa í kjallaranum.
Með mikilli virðingu kölluðu þeir
hann „Stórauk“, sem á máli fullorð-
inna er Stóri-Haukur.
Þegar við hjónin hófum búskap í
Reykjavík heimsóttum við Hauk og
Boggu á sumrin. Þangað var alltaf
gott að koma. Hauki og manni mín-
um, Pálma, varð vel til vina. Saman
stofnuðu þeir, ásamt fleirum, skipa-
félagið Nes 1974. Starfaði Haukur
þar um tíma af sömu trúmennsku og
annars staðar.
Nú hefur fækkað á Hlíðarvegin-
um, höggvið skarð sem ekki verður
fyllt. Elsku Bogga, missir þinn er
mikill. Megi Guð styrkja þig, börn
þín og barnabörn, og aðra aðstand-
endur í sorginni. Við Pálmi og börn
kveðjum Hauk Kristjánsson með
söknuði og virðingu. Blessuð sé
minning hans.
Soffía, Pálmi og fjölskylda.
Mikið sem ég sakna þín, afi minn.
Alltaf vorum við velkomin til ykkar á
Hlíðarveginn enda vorum við nánast
daglegir gestir. Þú varst ætíð boðinn
og búinn að hjálpa mér með strák-
ana og núna síðasta mánuðinn með
litlu dömuna. Hún kemur til með að
fá að heyra sögur af afa sem hún
missti því miður af að kynnast. Afa
sem rúllaði litlar kaldar hendur eftir
útiveru. Afa sem kvaddi alltaf svo
innilega litlu bræður hennar. Afa
sem gat lagað ótrúlegustu hluti.
Tengsl okkar afi minn hafa alltaf
verið sterk, ég gat alltaf talað við þig
og ömmu um allt milli himins og
jarðar, með þér þurfti ég aldrei að
þykjast. Það er svo skrýtið að koma í
sæta húsið ykkar ömmu og enginn
afi sem tekur á móti mér. Enginn afi
að horfa á sjónvarpið. Enginn afi
sem situr við eldhúsborðið í kaffi.
Enginn afi niðri í kjallara að brasa
eitthvað eða jafnvel í sólbaði á pall-
inum ykkar. Þínir síðustu dagar, afi
minn, voru erfiðir en þrátt fyrir það
kvartaðir þú aldrei. Ég hugga mig
við það að þar sem þú ert, ertu ekki
með neina verki, með fullkomna sjón
og vel hlýtt, ég er alveg sannfærð um
það. Ég lofa þér því, afi minn, að ég
og mín fjölskylda verðum áfram dag-
legir gestir á Hlíðarveginum hjá
ömmu. Minningin mun lifa um ynd-
islegan afa og langafa.
Guð geymi þig.
Þín afastelpa,
Hugborg Inga.
Elsku afi.
Núna er þessari erfiðu baráttu
lokið. Hún var löng og ströng en þú
gafst aldrei upp og barðist eins og
hetja alveg til síðasta dags, þú varst
svo sterkur og lést aldrei bilbug á
þér finna.
Ég á svo margar yndislegar minn-
ingar um þig og okkar tíma, elsku afi
minn. Þessar minningar ylja mér um
hjartarætur þegar ég hugsa um þig
og til þessa góða tíma sem við áttum
saman.
Ég man allar stundirnar sem við
áttum saman niðri í kjallara að ves-
enast. Allar heimsóknirnar mínar í
verksmiðjuna til þín, þegar þú varst
að hjálpa mér að laga hjólið mitt,
kenna mér að sjóða og brýna hnífa.
Þegar við fórum til Spánar saman,
ég, þú og amma ásamt fleiri fjöl-
skyldumeðlimum. Þú varðst alltaf
svo brúnn, en ég brann til kaldra
kola á skallanum. Alla hádegis- og
kaffitímana sem við áttum saman á
Hlíðarveginum í litla kotinu þínu og
ömmu, svo ég tali nú ekki um allar
sunnudagssteikurnar sem þú eldaðir
handa okkur. Ég gat alltaf komið til
ykkar ömmu á sunnudögum og alltaf
var steik í matinn í hádeginu. Þú
hafðir aldrei mikinn áhuga á fót-
bolta, en alltaf hafðir þú áhuga á því
hvernig mér gekk og mundir alltaf
eftir því að spyrja mig útí leikina
mína. Þú varst svo hjálpsamur, afi
minn, alltaf fyrstur á staðinn til þess
að aðstoða, ef fjölskylduna vantaði
aðstoð. Þú varst sannkallaður þús-
undþjalasmiður. Svona gæti ég lengi
talið upp.
Allar þessar minningar lifa áfram
og ég mun aldrei gleyma þeim.
Þú varst einstakur maður afi
minn. Það voru forréttindi að læra af
þér og upplifa þennan góða tíma með
þér. Minningin um ljúfan, duglegan,
kláran og skemmtilegan mann lifir
það sem eftir er. Ég elska þig, afi
minn.
Guð geymi ömmu og vaki yfir
henni. Við hjálpumst að og stöndum
saman í gegnum sorgina, elsku
amma mín.
Þinn,
Brynjar.
Í dag kveðjum við Hauk afa með
söknuði. Við trúum varla ennþá að
þú sért farinn. Þegar við hugsum til
baka er svo stutt síðan allt lék í lyndi
og ekki hvarflaði að okkur að þú ætt-
ir eftir að ganga í gegnum þennan
erfiða sjúkdóm.
Eftir stendur aragrúi af minning-
um um þig elsku afi sem eru okkur
svo dýrmætar. Hvort sem við hugs-
um um heimsóknirnar til Siglufjarð-
ar eða utanlandsferðirnar til Spánar.
Þar varstu í essinu þínu. Best mun-
um við eftir þér með speglagleraug-
un í sólbaði, syndandi baksund í
lauginni, eða á vindsænginni, langt
úti á sjó.
Það var alltaf svo hlýlegt og gam-
an að koma í heimsókn til ykkar
ömmu á Sigló.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem við eigum um þig sem við
geymum vel í hjörtum okkar.
Við horfum á eftir þér með tár í
augum, en um leið erum við þakklát
fyrir að hafa átt þennan yndislega
tíma með þér og eftir sitjum við stolt
af því hversu sterkur þú varst á síð-
asta sprettinum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Takk fyrir allt elsku afi. Einstakur
er orðið sem lýsir þér best.
Rögnvaldur Guðni, Guðlaug
Líney, Emma Sól, Brynhild-
ur, Harry Freyr og Karen.
Elsku besti afi.
Við söknum þín og allra góðu
stundanna sem við áttum saman.
Mesta sportið var að fá að fara með
þér niður í kjallara að leika, fara upp
á loft fyrir ykkur ömmu að ná í gos
og svo var auðvitað frábært að fá að
hjálpa þér að slá í sumar þegar þú
varst orðinn lasinn, við vorum svo
duglegir saman nafnarnir.
Við ætlum sko að passa að ömmu
Boggu leiðist ekki og vera duglegir
að hjálpa henni. Svo auðvitað ætlum
við, þegar Sigurlaug Sara er orðin
nógu stór, að segja henni hvað þú
varst flottur og góður afi og frá
ferðalögunum sem við fórum í sam-
an. Við eigum sko til myndir til að
sýna henni.
Við elskum þig.
Þínir langafastrákar,
Haukur Orri og Hörður Ingi.
Haukur KristjánssonMatarboðin hjá Lísu og Geira ágamlárskvöld eru okkur bræðrum
minnisstæð. Þá hefur stórfjölskyld-
unni verið boðið til kvöldverðar eins
lengi og við munum. Alltaf var glatt
á hjalla og Geiri hrókur alls fagn-
aðar. Hápunktur kvöldsins var svo
þegar byrjað var að skjóta upp flug-
eldum. Þá varð okkar maður ungur í
annað sinn og hljóp með flugeldana
eins og smástrákur, þannig að sum-
um fjölskyldumeðlimum þótti nóg
um.
Við munum ávallt minnast Ás-
geirs með hlýhug og þakklæti fyrir
að fá að kynnast þessum einstaka
höfðingja. Við vottum Lísu, Heimi,
Ingólfi og fjölskyldum okkar dýpstu
samúð og megi góður guð hjálpa
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Ægir og Ingólfur Jóhannssynir.
Á dánardegi frelsarans – er ég sat
við gluggann og starði út á akurinn,
hugsandi um lífið og tilveruna, bár-
ust mér þær fréttir að heiman að Ás-
geir föðurbróðir minn hefði dáið
deginum áður.
Ásgeir mátti aldrei sjá neitt ógert.
Sagt er að um suma gusti, en sann-
arlega var rok þar sem Ásgeir fór.
Glaðværð hans og kraftur smitaði
alla í kringum hann þannig að dags-
ins önn varð að leik í návist hans.
Maður getur svo sem skilið gang
lífsins – því öll erum við fædd til
þessa heims til að yfirgefa hann aft-
ur þegar sá tími er kominn. En alltaf
verð ég samt svo sorgmæddur þegar
fólk kveður þetta jarðlíf á alröngum
tíma. Sannarlega má segja það um
frænda. Hann í fullu fjöri, farinn að
minnka við sig vinnu og byrjaður að
njóta lífsins enn meir með konu
sinni, börnum og barnabörnum.
Ásgeir elskaði uppruna sinn.
Hann fæddist við Grenivík og þar
vildi hann ætíð vera. Þar bjó hann
fjölskyldu sinni fallegt heimili í skjóli
við Höfðann sem honum var svo
kær. ,,Út vestaní“ ræktaði hann sín-
ar kartöflur sem sköpuðu honum
tekjur og ekki síður ánægju því kart-
öflur voru eitthvað sem hann gat
alltaf glatt gesti með. Aldrei fór
maður kartöflulaus frá Grenivík.
Ég man fyrst eftir Ásgeiri þegar
hann kom heim til okkar í Akurhól í
þeim erindum að hitta bróður sinn.
Stóri vörubíllinn var þá oft í gangi
úti. Þó einhverjum þætti nógu líflegt
á því 8 barna heimili þá fylltist húsið
af krafti þegar Ásgeir kom. Hann
hafði alltaf frá einhverju skemmti-
legu að segja. Stundum vantaði
aukabúnað á borðið í Akurhól – tók
þá Ásgeir til ausunnar. Þetta þótti
okkur krökkunum fyndið.
Frásagnargleðin og tæknin var
slík að eftir því var tekið. Sá kostur
eltist aldrei af honum. Í öllum
veislum og samkomum þá leitaðist
maður við að vera þar sem Ásgeir
var. Maður vissi sem svo að þeim
megin sæti fólk ekki og horfði í
gaupnir sér.
Ásgeir fæddist í Höfða þremur ár-
um eftir gönguna frægu frá Hrings-
dal og suður í Höfða þegar barna-
fjöldinn var slíkur að þegar sá fyrsti
kom á áfangastað við Kljáströnd þá
fór sá síðasti frá Látraströndinni.
Lífsbaráttan var oft hörð og
vinnudagurinn langur. Vinnan og ör-
yggið sem afrakstur vinnunnar gaf
var það sem skipti máli. Þess vegna
féll Ásgeiri aldrei verk úr hendi.
Honum bar gæfa til að giftast frá-
bærri konu , Elísu Friðriku Ingólfs-
dóttur frá Grenivík, og eignast með
henni þrjú börn.
Ásgeir er úr 15 barna hópi. Hann
hefur oft þurft að horfa á eftir sínum
nánustu og vissi því nákvæmlega
hvað lífið bauð. Hann hefur séð á eft-
ir tug systkina en stærsta áfallið var
þó 1985 þegar 19 ára gömul yndisleg
stúlka varð bráðkvödd í Þýskalandi.
Í Bókinni um Veginn segir kín-
verski heimspekingurinn Lao Tse;
,,Það, sem gróðursett er á réttan
hátt, verður ekki rifið upp; það verð-
ur aldrei á braut borið, sem vel er
varðveitt. Það vekur virðingu niðj-
anna“.
Elsku Lísa, Heimir og Ingólfur,
við biðjum þess að þið fáið styrk í
sorginni og biðjum fyrir kveðjur til
annarra aðstandenda.
Johannes Valdemarsson,
Júnía Vald Jia, Svíþjóð