Morgunblaðið - 05.04.2008, Síða 44

44 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón Sigurðssonfæddist í Syðsta-
hvammi í Vestur-
Húnavatnssýslu 20.
desember 1930.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 27. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Davíðsson, kaup-
maður á Hvamms-
tanga, f. 13.9. 1896,
d. 27.3. 1978, og Ósk
Jónsdóttir, hús-
móðir, f. 10.7. 1893,
d. 21.2. 1964. Albróðir Jóns er
Björn Þórir, f. 1935. Systkini sam-
feðra eru Davíð, f. 1919, d. 1981,
Anna, f. 1921, d. 1996, Gunnar Dal,
f. 1923, Garðar, f. 1924, og Guð-
mann Heiðmar, f. 1928, d. 2004.
Jón kvæntist 20. desember 1953
Ástbjörgu Ögmundsdóttur, tal-
símaverði, f. 4.5. 1932. Foreldrar
hennar voru Ögmundur Kr. Sig-
urgeirsson, bóndi og verkamaður,
f. 3.6. 1901, d. 11.4. 1969, og Anna
Gunnlaugsdóttir, húsmóðir, f.
31.7. 1900, d. 13.12. 1993. Börn
Jóns og Ástu eru þrjú: 1) Sigurður
Birgir, f. 11.8. 1953, búsettur á
Hvammstanga. Birgir kvæntist
Ernu I. Helgadóttur, f. 15.12.
Jón ólst upp á Hvammstanga og
bjó þar alla ævi. Hann vann á
unga aldri í vegavinnu, fyrst sem
verkamaður og síðar sem öku-
maður á flutningabíl. Einnig vann
hann um tíma á vélaverkstæði
Hjartar Eiríkssonar, en fljótlega
eftir tvítugt hóf hann störf hjá
Kaupfélagi Vestur-Húnvetninga
sem flutningabílstjóri í áætl-
unarferðum um héraðið og á milli
Hvammstanga og Reykjavíkur.
Síðar tók hann við vélgæslu frysti-
véla sláturhúss kaupfélagsins og
starfaði við vélgæslustörf til
starfsloka, 70 ára að aldri. Einnig
var hann sjúkrabílstjóri meðfram
föstu starfi allt frá u.þ.b. 1956
þegar Sigurður faðir hans eign-
aðist Chervolet Custom station-
bifreið sem þótti upplögð til
sjúkraflutninga. Jón tók þátt í
starfi leikflokksins á Hvamms-
tanga, sem leikari og leikmynda-
smiður en ekki síst sem leikmuna-
smiður. Jón átti sterkar taugar til
fæðingarstaðar síns Syðsta-
hvamms, hann kom sér upp sælu-
reit í hvamminum þar sem hann
hóf ræktun trjágróðurs. Hann
hafði yndi af að nostra við gróð-
urinn í frítíma sínum, setjast í
grasbalann, hlusta á fuglana
syngja sinn söng, njóta staðarins
og stundarinnar.
Útför Jóns fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
1951, þau slitu sam-
vistir. Börn þeirra
eru Erla Birna, f.
1976, sambýlismaður
hennar er Magnús
Örn Jóhannsson, f.
1975, dóttir þeirra er
Arnrún Ósk, f. 2005.
Sonur Magnúsar er
Jóhann Örn f. 1998.
Búsett í Mosfellsbæ.
b) Jón Helgi, f. 1981,
kvæntur Dönu Jó-
hannsdóttur, f. 1983,
börn þeirra eru Seb-
astian, f. 1999, Tara
Líf, f. 2004, og Tiffany Lind, f. 2005.
Búsett í Svíþjóð. c) Ástmar Yngvi, f.
1989. Búsettur í Reykjavík. 2) Anna
Kristín, f. 5.3. 1956, búsett í Noregi,
gift Arne Braaten, f. 27.11. 1954.
Synir þeirra eru a) Reidar Freyr, f.
1979. Kvæntur Hege Jakobsen, f.
1979, sonur þeirra er Ymer, f. 2003.
Þau eru búsett í Noregi. b) Ásgeir,
f. 1981. c) Jón Sindre, f. 1986. 3)
Ósk, f. 16.3. 1959, búsett í Reykja-
vík, gift Magnúsi Kristinssyni, f.
24.6. 1959. Börn þeirra eru a) Elm-
ar, f. 1984, sambýliskona hans er
Linda Sivertsen, f. 1986, búsett í
Danmörku. b) Ernir f. 1993. c)
Salka Arney, f. 1997, og Kolka Mán-
ey, f. 1997.
„Tilvera okkar er undarlegt ferðalag …“
Þannig orti Tómas forðum og
segja má að líf þitt og starf hafi
lengst af verið ferðalag. Kæri pabbi,
það er mín mesta gæfa að hafa átt
þig að, þegið huggun og handleiðslu
gegnum farinn veg. Hafðu hjartans
þökk fyrir allt.
Gangi þér vel á þínu ferðalagi.
Þinn sonur,
Birgir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég mun alltaf sakna þín.
Þín dóttir,
Anna Kristin.
Í dag verður þú, elsku pabbi, lagð-
ur til hinstu hvílu eftir snarpa við-
ureign við manninn með ljáinn. Þú
hafðir allt það sem þarf til að vera
góð manneskja. Vildir öllum vel og
alltaf tilbúinn að þjóna öðrum. Þú
gafst svo mikið af þér, gladdir svo
marga og kenndir okkur öllum
hversu gott er að gefa. Minningin
um þig er svo falleg og mun ég alltaf
geyma hana í hjarta mínu.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um, hugsið ekki um dauðann með harmi eða
ótta. Ég er svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gef-
ur og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Hvíldu í friði elsku pabbi minn.
Ósk Jónsdóttir.
Jón, eða bara afi eins og við ávallt
kölluðum hann, er horfinn, en lifir
þó áfram í hjörtum okkar. Afi, sem
var tengdafaðir minn og mjög góður
faðir konu minnar, góður afi og fyr-
irmynd þriggja sona okkar, þeirra
Jóns Sindra, Ásgeirs og Freys.
Maður gæti kannski haldið að
tungumálið hefði verið til hindrunar
og gert það erfiðara fyrir okkur frá
Noregi að kynnast honum til hlítar.
En svona var það ekki. Hann hafði
alveg einstakt lag á að fá mann til að
finna að maður væri elskaður og við-
urkenndur, án margra orða. Afi átti
þennan eiginleika í ríkum mæli.
Þegar ég kom ungur til Íslands í
fyrsta skipti var ég mikið með hon-
um. Mér fannst notalegt og hlýlegt
að vera nálægt honum, orð voru
óþörf.
Þegar ég kvaddi hann, þegar
hann heimsótti okkur síðast til Nor-
egs og við tókumst í hendur, lagði
hann hina höndina yfir hönd mína
eins og hann vildi lengja „kveð-
juaugnablikið“ og þannig segja mér
að allt yrði gott og blessað. Hann
lagði mikla áheyrslu á kveðjuorðin
án þess að það yrðu djúpar samræð-
ur.
Det er en lykke i livet
Som ikke kan vendes til lede:
Det at du gleder en annen,
Det er den eneste glede.
Þetta ljóð eftir Arnulf Överland
finnst mér gefa okkur skýra mynd
af afa, eins og hann lifði fyrir aðra.
Takk fyrir að þú gafst okkur inni-
haldsríkara líf, afi!
Þinn tengdasonur,
Arne.
Látinn er fyrrverandi tengdafaðir
minn eftir stutt veikindi, sem komu
eins og reiðarslag fyrir okkur sem
eftir lifa, en er gott fyrir hinn veika.
Ég á Nonna margt að þakka eftir
tæp 40 ára kynni, en ég veit að hann
hefði ekki viljað mörg orð um sín
verk. Þakkir fyrir það sem hann
gerði voru óþarfar, því það var allt
svo sjálfsagt.
Hann var ekki margmáll maður,
em hugsaði sjálfsagt þeim mun
meira, sem sannast á verkum hans.
T.d. bjó ég hjá þeim hjónum í eitt
og hálft ár, þá var hann vélagæslu-
maður hjá kaupfélaginu og ég að
vinna á sjúkrahúsinu á kvöldvökt-
um. Hann fór alltaf síðustu eftirlits-
ferð fyrir nóttina, þegar ég var að
ljúka vakt, og tók mig með heim.
Eins var þegar við sonur hans
vorum að byggja, þá átti hann mörg
handtökin þar óbeðinn, svo leit hann
oft inn til að athuga hvort það væri
ekki allt í lagi, svo var hann farinn.
Við barnabörnin var hann mjög
natinn bæði í leik og sagði þeim sög-
ur, átti til handa þeim nammi og afa-
kex (kremkex).
Margt hef ég fleira að segja um
þennan mæta mann, en læt hér stað-
ar numið. Hitt er í minningunni.
Votta ég konu, börnum og öðrum
honum nánum mína innilegustu
samúð.
Blessuð sé minning hans.
Erna I. Helgadóttir.
Elsku afi, dagurinn sem ég vonaði
að myndi aldrei koma hefur komið
og farið með þig með sér. Það er svo
margt sem mig langaði að segja við
þig áður en þú færir. Þú kunnir
ógrynni af sögum sem alltaf var
gaman að fá að heyra. Alltaf varstu
tilbúinn að hjálpa og það var eins og
þú gætir alltaf fundið tíma fyrir
barnabörnin þín. Engin orð geta lýst
því hversu góð manneskja þú varst.
Mig langar til að þakka þér fyrir allt
sem þú kendir mér, allt frá að
byggja snjóhús til að keyra bíl. Aldr-
ei skammaðirðu mig, þú varst bezti
afi í heiminum en nú er lítið eftir
nema minningar og þær mun ég
geyma vel. Þú varst mikill hugsuður
og veltir þér upp úr kenningum á
borð við kenningar Erichs von Däni-
ken og vangaveltum eins og hvort
það sé líf á öðrum hnöttum. Ég vona
að þú hafir fengið svör við þessum
spurningum. Allar minningar um
þig eru góðar og það er það sem ger-
ir þær svo verðmætar en í senn
sorglegar.
Ég mun aldrei gleyma þér afi
minn.
… að allt verði loks upp í dvölina tekið frá
oss,
er dauðinn, sá mikli rukkari, réttir oss
reikninginn yfir það sem var skrifað hjá oss.
(Tómas Guðmundsson)
Megi hjartkær afi minn vera um-
vafinn ljósinu eilífa.
Elmar Magnússon.
Elsku afi, ég vil þakka þér fyrir
þær fáu en góðu stundir sem ég átti
með þér. Minningarnar um þig eru
fyrir mér alltaf sú umhyggja og
kærleikur sem orðalaust streymdi
frá þér. Ég mun líka getað hugsað
til baka um góðan og umhyggjusam-
an mann sem bæði sýndi að honum
þótti vænt um mig og var stoltur af
mér.
Þó að við fengjum ekki mikinn
tíma saman, til að virkilega kynnast
hvor öðrum, fannst mér alltaf eins
og þú værir mér nálægur, þrátt fyrir
þá löngu leið sem var á milli okkar.
Ásgeir.
Elsku afi.
Ég veit að það er óþarfi að segja
það, en ég vildi óska þess að ég gæti
sagt það við þig. Að þrátt fyrir ólík
tungumál og langan veg á milli okk-
ar voru orð óþörf til að finna hlýju
þína og þau bönd sem tengdu okkur
saman. Því hugur þinn og sú nær-
vera sagði mér meira en orð fá sagt.
Í þér lærði ég að þekkja sjálfan mig
betur.
Takk fyrir allt.
Jón Sindre.
Farinn er hann afi minn á betri
stað. Margar góðar minnigar á ég
eftir allar samverustundir okkar.
Alltaf var hægt að fara til afa í vinn-
una. Og alltaf var hann til í að hjálpa
mér með allt sem þurfti að gera.
Takk afi fyrir að hafa kennt mér
margt og gert mig að þeim sem ég
er í dag.
Þinn
Jón Helgi.
Elsku afi minn.
Eitthvað hefur nú gengið á á
himnum úr því að þú varst kallaður
til. Það hefur eflaust verið mikil þörf
á þúsundþjalasmið og snillingi. Ég
viðurkenni að ég er ekki sátt við að
þú sért farinn frá mér – verð líkleg-
ast seint sátt. Þú ert og varst og
verður minn súperman.
Ég var eina afastelpan í 21 ár og
fékk ég að njóta þess til hins ýtr-
asta. Hef eflaust komist upp með
meira en margar afastelpur.
Ég ólst upp með þig í næsta ná-
grenni, fyrstu mánuði lífs míns
bjuggum við hjá ykkur ömmu, en
fluttumst ekki langt frá. Vinnan þín
var mikið til í götunni minni og ófáir
voru rúntarnir þínir framhjá heimili
okkar til að athuga með okkur.
Bílar hafa alltaf skipað stórt hlut-
verk í þínu lífi, flutninga- og sjúkra-
bílar. Og ekki fyrir löngu gerði ég
mér grein fyrir að flestir þeir bílar
sem hafa komið inn í líf mitt eru úr
þínum fórum. Þið amma gáfuð mér
bílabraut þegar ég varð 5 ára,
nokkrum árum síðar gáfuð þið mér
gamla rauða bílinn ykkar þegar
hann gaf upp öndina og var hann
leiktæki í garðinum. Þegar ég fékk
bílpróf létuð þið mig hafa rauða Fí-
atinn til að draslast á og núna hef ég
til umráða rauðu Toyotuna þína sem
fylgdi þér í 14 ár.
Þú leyfðir mér líka að keyra í
fyrsta sinn – uppi í hvammi fékk ég
oft að sitja í fanginu á þér, keyra um
á túninu og flauta á rollurnar sem
var verið að reka í burtu. Einnig
fékk ég að keyra Land Roverinn í
heyskap eitt haustið.
Ég veit að hvammurinn átti hug
þinn allan og kraftaverkið sem þú
hefur unnið þar er ótrúlegt. Til eru
myndir frá um 1980 þegar þú varst
að byggja húsið uppfrá og þar var
allt bert. Núna er þar allt grænt og
gróið og stóð til að græða þar meira
– planta fleiri trjám og fegra – ég
lofa að passa upp á hvamminn og
halda verki þínu áfram. Tilfinningar
þínar til þíns sælureits held ég að
hefði mátt túlka með eftirfarandi:
Ó, leyf mér þig að leiða
til landsins fjalla heiða
með sælu sumrin löng.
Þar angar blóma breiða
við blíðan fuglasöng.
Þar aðeins yndi fann ég,
þar aðeins við mig kann ég,
þar batt mig tryggðarband,
því þar er allt sem ann ég.
Það er mitt draumaland.
(Jón Trausti.)
Ég á aldrei eftir að gleyma
gönguferðum á háhesti um hvamm-
inn þar sem ég sat á öxlunum á þér
og hélt í eyrun til að ég dytti ekki
niður. Hringlinu í klinkinu í vasan-
um og lyklakippunni í buxna-
strengnum. Mandarínum og kon-
fekti á jólum, ferðum í kaupfélagið
til að kaupa nammi í poka og svo
ótal mörgu fleiru. Ég þakka aðstoð-
ina með nafnið hennar Arnrúnar
Óskar – hún fær að vita það þegar
hún verður eldri. Svo er ég líka
óendanlega glöð að ég gat sagt þér
nöfnin sem koma til greina á barnið
sem ég á von á eftir nokkra daga.
Ég veit þú samþykkir þau líka.
Það er svo margt sem ég vil þakka
þér fyrir og margt sem ég átti eftir
ósagt og á ég eftir að segja þér það
síðar þegar hittumst á nýjan leik.
Þangað til kveð ég í bili elsku afi
minn.
Gangi þér vel þar sem þú ert og
góða skemmtun – hvort sem það
verður á keyrslu, við trjárækt, smíði
reiðhjóla eða karamellukvarna.
Erla Birna.
Nonni er látinn. Jafnaldri minn og
besti vinur frá barnæsku til hinsta
dags. Við áttum heima hvor sínum
megin við götuna. Handan götunnar
var Fjaran, leikvöllur okkar með til-
heyrandi skeljum og kuðungum,
rauðum, hvítum og grænum stein-
um, stórum og smáum, ásamt öllu
öðru sem í fjörunni finnst. Við
stunduðum þarna útgerð og fluttum
varning milli landa. Báta, bryggjur
og annað tilheyrandi smíðuðum við
sjálfir úr því efni sem til féll. Þegar
ég hugsa aftur til þessara áhyggju-
lausu æskuleikja detta mér í hug lín-
ur úr kvæði Stefáns Jónssonar:
Báran suðar við sand og sólin gyllir traf
og gaman er að eiga skip við Atlantshaf.
Sérstaklega er mér fast í minni
sumarið 1939. Þá var steikjandi hiti
og logn nánast allt sumarið og við á
stuttbuxum og bol. Föstu verkin
voru að reka kýrnar, vinna við hey-
skap og sendiferðir. En æskuárin
liðu fljótt og haustið 1949 fórum við
Nonni vestur á Ísafjörð á mótorvél-
stjóranámskeið fyrir verðandi vél-
stjóra á fiskiflotanum. Þar var
kennsla mikil og góð og hægt að
læra margt á stuttum tíma. Þegar
heim kom fórum við að vinna á véla-
verkstæði og þá komst ég að því
hversu góður fagmaður Nonni var.
Öll hans verk voru vönduð og vel
unnin. Nokkrum árum síðar gerðist
hann vélstjóri í frystihúsi KVH og
enn síðar fékk ég hann til að taka að
sér akstur sjúkrabifreiðar héraðs-
ins. Bifreiðin var sú fyrsta sem kom
til þeirra nota í héraðið. Þetta gerði
hann í nær þrjá áratugi og leysti vel
af hendi eins og allt sem hann gerði.
Hjartans þakkir fyrir órofa vin-
áttu við mig og mína alla tíð. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Eiginkonum, börnum, barnabörn-
um og frændgarði öllum votta ég
samúð mína.
Sigurður H. Eiríksson
og fjölskylda.
Jón Sigurðsson
✝
Ástkær móðir mín, dóttir okkar, systir, dótturdóttir
og mágkona,
ÞÓRANNA GUÐBJÖRG RÖGNVALDSDÓTTIR,
Hringbraut 34,
Hafnarfirði,
andaðist laugardaginn 29. mars.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 8. apríl kl. 11.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á námssjóð til styrktar
sonar hennar. 1145-05-444161 Kt. 280363-3249.
Rögnvaldur Þór Gunnarsson,
Rögnvaldur Þórhallsson, Unnur Björnsdóttir,
Björn M. Rögnvaldsson, Fanney Baldursdóttir,
Hólmfríður Rögnvaldsdóttir, Örn Friðriksson,
Svava Rögnvaldsdóttir, Gunnar B. Gestsson,
Katrín Rögnvaldsdóttir, Ágúst Kristófersson,
Ásdís Rögnvaldsdóttir, Þórhallur Bergþórsson,
Matthías Rögnvaldsson, Erla Jóhannesdóttir,
Guðrún Rögnvaldsdóttir,
Hólmfríður Steinþórsdóttir
og aðrir aðstandendur.