Morgunblaðið - 05.04.2008, Síða 46

46 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar Gíslasonvar fæddur á
Seyðisfirði 5. apríl
1914. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks 31.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Gísli Jónsson
frá Mýrum í Horna-
firði, kaupfélags-
stjóri á Sauðárkróki
og síðar versl-
unarstjóri á Seyð-
isfirði, og Margrét
Arnórsdóttir hús-
freyja, fædd að Felli í Kollafirði.
Alsystkini Gunnars: Arnór Sig-
urður, skipstjóri, f. 1911, d. 1992,
Stefán, verslunarmaður, f. 1912, d.
1942, Ragnar Eggerts, skipa-
smiður, f. 1915, d.1936 og Hrefna
Thoroddsen, húsmóðir, f. 1918, d.
2000.
Hálfsystkini Gunnars, börn Gísla
og Guðrúnar Guðmundsdóttur frá
Fáskrúðsfirði: Margrét Blöndal,
húsmóðir, f. 1923, d. 2005, Guð-
mundur, bankastarfsmaður, f.
1926, d. 2008, Hólmfríður, tal-
símakona, f. 1928, d. 2007 og Að-
alsteinn, vélstjóri, f. 1930.
Gunnar kvæntist Ragnheiði Mar-
gréti Ólafsdóttur á Þingvöllum
þann 17. júní 1944. Foreldrar
Ragnheiðar, f. 13.4. 1915, d. 19.2.
1999, voru Ólafur Ágúst Gíslason,
stórkaupmaður í Reykjavík, og
Ágústa Áróra Þorsteinsdóttir.
Börn Gunnars og Ragnheiðar
eru: 1) Stefán Ragnar, f. 28.2. 1945,
d. 15.9. 1996, yfirflugvélstjóri hjá
Cargolux í Lúxemborg, kvæntur
Grétu Maríu Bjarnadóttur og eru
synir þeirra a) Stefán, sambýlis-
kona hans er Pamela Frisch, b)
Davíð, í sambúð með Mandy Van
Duuren og er dóttir þeirra Selina.
Fyrri kona Stefáns var Jónína
Bjarnadóttir og eignuðust þau tvö
börn, a) Gunnar, kvæntur Helgu
Ágústu Sigurjónsdóttur, börn
Árni, c) Margrét, d) Aldís Rut.
Frá sex ára aldri ólst Gunnar
upp hjá afa sínum sr. Arnóri
Árnasyni í Hvammi í Laxárdal
og seinni konu hans Ragnheiði
Eggertsdóttur. Hann lauk guð-
fræðiprófi frá Háskóla Íslands árið
1943
og vígðist sama ár sóknarprestur
að Glaumbæ í Skagafirði.
Hann var skipaður prófastur í
Skagafjarðarprófastsdæmi árið
1977 og þessum störfum gegndi
hann til ársins 1982 er honum var
veitt lausn frá embætti prófasts og
sóknarprests
Glaumbæjarprestakalls, en þjón-
aði áfram Barðssókn í Fljótum, til
1984. Sr. Gunnar var varaþingmað-
ur Skagfirðinga fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn frá 1954-56. Hann sat á
Alþingi um skeið árin 1955 og
1957, og var þingmaður Norður-
landskjördæmis vestra samfellt frá
1959 til 1974.
Hann sat á allsherjarþingi Sam-
einuðu þjóðanna 1965 og í
bankaráði Búnaðarbanka Ís-
lands frá 1969-85. Gunnar gegndi
fjölda trúnaðarstarfa í Skagafirði.
M.a.
sat hann í hreppsnefnd Seylu-
hrepps frá 1946-86, var sýslunefnd-
armaður 1984-1988, í stjórn
Varmahlíðar frá 1947-73, í stjórn
Skógræktarfélags Skagfirðinga
1947-81 og var formaður þess frá
1961-1981 og heiðursfélagi. Hann
var í stjórn Byggðasafns Skagfirð-
inga frá 1948-86 og formaður
Karlakórsins Heimis í tæp tíu ár á
árunum 1954-65. Hann var einn af
stofnendum hestamannafélagsins
Stíganda (1945) og var í stjórn fé-
lagsins frá 1951-75 og heið-
ursfélagi þess. Sr. Gunnar stundaði
búrekstur í Glaumbæ samhliða
prestsskap og hafði af því mikla
ánægju.
Árið 1983 fluttu Gunnar og
Ragnheiður frá Glaumbæ og
bjuggu þau í Varmahlíð síðustu ár-
in.
Útför sr. Gunnars fer fram frá
Glaumbæjarkirkju í dag . og hefst
athöfnin klukkan 11.
þeirra eru Íris Björk,
Stefán Rafn og Agnes
Ösp. b) Gunnlaug
Margrét, f. 10.8. 1965,
d. 10.1. 1969.
2) Gunnar, f. 27.6.
1946, hæstarétt-
arlögmaður, aðstoð-
arvegamálastjóri
Reykjavík. Kona hans
er Þórdís Elín Jóels-
dóttir myndlist-
armaður. Börn
þeirra: a) Gunnar,
kona hans er Barbara
Björnsdóttir, börn
þeirra eru Eiður Rafn og Sara
Sunneva, b) Helga Kristín, c) Arn-
ór, sambýliskona hans er Berglind
Ósk Guðmundsdóttir og sonur
þeirra er Róbert Leó.
3) Ólafur, f. 18.4. 1950, deild-
arstjóri í Reykjavík. Hann var
kvæntur Ásdísi L. Rafnsdóttur
skrifstofumanni, þau skildu. Börn
þeirra: a) Ragnheiður Margrét, b)
Davíð Örn, kvæntur Hjördísi Við-
arsdóttur og eru börn þeirra Viðar
Snær, Dagur Kári og Arna Katrín.
4) Arnór, f. 19.7. 1951, bóndi í
Glaumbæ II, kvæntur Ragnheiði G.
Sövik kennara, og eru synir þeirra
a) Óskar, b) Atli Gunnar. 5) Mar-
grét, f. 17.7. 1952, kennari í Garða-
bæ, var gift Eiríki Tómassyni fram-
kvæmdastjóra, þau skildu. Synir
þeirra eru: a) Heiðar Hrafn, börn
hans og Ástríðar J. Guðmunds-
dóttur eru Róshildur, Margrét Ás-
laug, og Eiríkur Þór. b) Tómas Þór,
í sambúð með Sonju Björk Elías-
dóttur og börn þeirra eru Sandra
Ýrr, Elísa Sól og Lúkas Nói. c)
Gunnlaugur, í sambúð með Helgu
Jakobsdóttur, d) Gunnar, 6) Gísli, f.
5.1. 1957, sóknarprestur í
Glaumbæ. Kona hans er Þuríður
Kristjana Þorbergsdóttir, sjúkra-
liði og bóndi. Börn þeirra eru: a)
Gunnar, b) Þorbergur, sambýlis-
kona hans er Birna Valdimars-
dóttir og sonur þeirra Valdimar
Ég sit hér á stjörnubjörtu kvöldi
og minnist tengdaföður míns Gunn-
ars Gíslasonar með virðingu og
þakklæti. Samferð okkar er orðin
rétt 26 ár og hefur verið gjöfull tími
fyrir mig. Varla leið sá dagur að
Gunnar kæmi ekki í Glaumbæ til að
líta á búskapinn og mörg voru
handtökin hans við sauðburð og
fjárrag. Var hann þá með stafinn á
lofti til að stugga fénu þangað sem
það átti að fara. Ég sá hann líka
nota þennan staf til að verjast
brjálaða hananum mínum, sem
hann hélt að vísu alltaf fram að
væri mesta gæðablóð.
Já, aðstoð hans var ómetanleg.
Börnin okkar nutu góðs af þessum
heimsóknum og er það dýrmætt
fyrir börn að fá að alast upp með
afa og ömmu í nálægðinni.
Í Varmahlíð, þar sem þau Gunn-
ar og Ragnheiður höfðu búið sér
fallegt heimili, ræktaði hann garð-
inn sinn, gróðursetti tré, plantaði
sumarblómum og gaf fuglunum,
jafnt sumar sem vetur. Hann var
ánægður þegar ég sagði honum að
nýir húseigendur héldu þeim góða
sið.
Þegar Ragnheiður fór út á vinnu-
markaðinn tók Gunnar til við að
elda og var maturinn hjá honum
sérlega góður, allt frá kalkún að
fiskibollum og tala börnin oft um
þær með fortíðarþrá. Ég bíð enn
eftir að þessir matreiðsluhæfileikar
erfist í næstu kynslóð.
Já, mörg voru börnin búin að
dvelja í sveitinni hjá afa og ömmu.
Skemmtilegar sögur eru af sam-
skiptum í kringum verkin og læt ég
eina fylgja hér með.
Sonarsonur frá Lúxemborg var í
heimsókn og átti að sækja kýrnar.
Afi sagði honum að segja bara hott,
hott, þegar hann kæmi að þeim.
Leið og beið og ekki komu kýrnar.
Loks kom drengurinn og sagði nið-
urlútur: „Afi, hvað átti ég aftur að
segja við kýrnar?“ Þetta fannst
honum Gunnari skemmtilegt.
Árin liðu og heilsu Ragnheiðar
hrakaði og kom að því að hún gat
ekki lengur búið heima. Öllum sem
fylgdust með var ljóst að Gunnar
sýndi einstaka umhyggju og alúð.
Fór nær daglega til hennar og eftir
lát hennar hélt hann heimsóknum
áfram á Dvalarheimilið og las þar
fyrir fólkið og stytti því stundir.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum hönd-
um um Gunnar og kom að því að
hann gat ekki lengur búið einn
heima. Flutti hann þá á Dvalar-
heimilið á Sauðárkróki, þar sem
hann dvaldi síðustu árin. Þar fannst
honum gott að vera í öryggi, nálægt
samferðamönnum sínum. Alveg
fram að andláti gat hann rætt við
fólkið sitt. Hann kvaddi á fallegum
degi og fylgjum við honum síðasta
spölinn á fæðingardegi hans. Hvíld-
in var honum kærkomin, hinsta
hvílan er við hlið eiginkonunnar,
sem stóð ávallt sem klettur við hlið
hans. Ég kveð og þakka fyrir sam-
veru okkar. Farðu í Guðs friði.
Þuríður.
Föstudaginn langa lagði ég í ferð
með foreldrum mínum norður í
Skagafjörð til að heimsækja afa
minn. Við höfðum frétt að hann
væri kominn með lungnabólgu og
væri mjög veikur. Ég hef búið er-
lendis síðustu ár og hafði því ekki
náð að heimsækja hann lengi, en ég
fann á mér að ég yrði að fara þessa
ferð.
Pabbi hafði varað mig við því að
mér myndi bregða þegar ég sæi
hann. Hann hafði rétt fyrir sér.
Hruma og veika mannveran sem lá
þarna í sjúkrarúminu var aðeins
skugginn af manninum sem ég
þekkti þegar ég var að alast upp.
Það var eins og það væri gripið fast
um hjartað í mér og ég þurfti að
taka á öllu mínu til að tárast ekki.
Afi var ekki maður margorður um
sínar tilfinningar, en þó vissi ég
alltaf að honum þótti vænt um mig
eins og öll sín barnabörn, það var í
tóninum á röddinni hans þegar
hann sagði „Helga mín“ og ég bara
vissi.
Þar sem ég sat við rúmið fann ég
sterka löngun til að koma við hann,
leggja mína hönd á hans, láta hann
finna að mér þætti vænt um hann.
Afi var ekki mikið fyrir að flíka til-
finningum sínum, hann var sterkur
karakter sem fólk bar virðingu fyr-
ir en að sama skapi góður maður
sem þótti vænt um fólk. Hann var
þó ekki mikið fyrir að sýna það, við
áttum bara að vita það. Þessi ein-
falda athöfn krafðist því heilmikils
hugrekkis af minni hálfu, bara það
að rétta út höndina og snerta hans.
Mér leið eins og ég þyrfti að brjót-
ast í gegnum ósýnilegan „ekki
snerta“-múr sem ég hafði líklegast
sjálf búið til sem barn í huga mín-
um, enda alltaf borið óttablandna
virðingu fyrir honum. Þar sem ég
strauk létt um hönd hans langaði
mig til að geta stýrt allri orkunni
og tilfinningunum, öllum góðu
minningunum frá heimsóknum okk-
ar í sveitina á sumrin, inn í þennan
gamla líkama, orku sem gæti deyft
hans sársauka og mína sorg. Hann
átti erfitt með að tala en gat þó
spurt mig hvað ég væri nú að haf-
ast að, hvernig ég hefði það. Það
var gott að vita að hann vissi enn
hver ég var, að hugur hans væri
enn með okkur. Ég svaraði, reyndi
að vera létt í máli og segja aðeins
frá mínu lífi, en það er erfitt að
reyna að „spjalla“ þegar verið er að
tala við manneskju sem á ekki langt
eftir. Það var svo margt sem ég
vildi segja en orðin köfnuðu með
kökk í hálsi.
Þegar kom að kveðjustund þá
Gunnar Gíslason
✝ Herdís Ólafs-dóttir fæddist í
Álftagerði í Seylu-
hreppi 10. febrúar
1911. Hún lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauð-
árkróki 29. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Arnfríður
Halldórsdóttir f. í
Álftagerði og Ólaf-
ur Sigfússon bóndi
f. í Hringey í Vall-
hólmi. Herdís var
þriðja í röð fjögurra alsystkina,
sem voru, auk hennar, Sigríður,
Björn og Sigrún, öll látin, en auk
þess átti Herdís fjögur hálfsystk-
ini; Ólafíu, Sesselíu, Hjalta Eym-
kona hans er Pálína Sigurð-
ardóttir, hárgreiðslukona. Þau
eiga soninn Stefán en fyrir átti
hún soninn Sigurð Pál Pálsson.
Herdís er söngkona að mennt, gift
Kusse Soka Gignarta, flugmanni.
Þau eiga dótturina Margréti
Ólöfu.
Herdís ólst upp og dvaldi í
Álftagerði fram yfir tvítugt en
flutti þá til Reykjavíkur. Þar
stundaði hún m.a. fiskvinnu og
ýmis þjónustustörf, auk húsmóð-
urstarfa. Árið 1946 keyptu þau
Stefán Brennigerði í Borgarsveit,
þar sem þau bjuggu með Margréti
dóttur sinni, þar til þau brugðu búi
1971 en dvöldust eftir það hjá
dóttur sinni og tengdasyni allt til
þess að þau fluttu á Heilbrigð-
isstofnunina á Sauðárkróki árið
2004.
Útför Herdísar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.
ann og Eggert og er
Hjalti einn þeirra á
lífi.
Herdís giftist árið
1936 Stefáni Stef-
ánssyni f. 14.10.
1908, d. 1.8. 2004.
Þau eignuðust tvö
börn, Braga f. 1936,
sem dó rúmlega sex
mánaða gamall, og
Margréti, sem er
bóndi og síðar starfs-
maður Vegagerð-
arinnar á Sauð-
árkróki, f. 1942,
maki Álfur Ketilsson, fyrrv. skrif-
stofustjóri hjá Kaupfélagi Skag-
firðinga. Börn þeirra eru tvö: Stef-
án og Herdís. Stefán starfar hjá
Landsbanka Íslands, sambýlis-
Dísa í Brennigerði er flogin í faðm
látinna ástvina. Búin að þrá vista-
skiptin allt frá því að Stebbi hennar
kvaddi fyrir tæpum fjórum árum en
kvartaði þó aldrei. Sagðist þó ekki
skilja í Skaparanum „en tíminn er víst
ekki kominn ennþá“. Níutíu og sjö ár
eru þó óneitanlega hár aldur og oft
hefur maður velt því fyrir sér hvaða
eðlisþættir valdi langlífi öðrum frem-
ur. Þeirri spurningu er ósvarað en hjá
Dísu var það örugglega létta lundin
og sönggleðin, ásamt fullvissunni um
góðar móttökur hinum megin þegar
kallið kæmi. Hræðsla við dauðann var
henni alla tíð víðsfjarri.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
eignast Dísu fyrir tengdamóður og
búa undir sama þaki og hún í meira en
þrjá áratugi. Það er því ekkert und-
arlegt að minningarnar sæki fast á og
haldi huganum föngnum. Nokkrar
skulu hér nefndar:
Dísa var einstaklega óeigingjörn og
hugsaði seinast af öllu um sjálfa sig.
Aðrir voru alltaf í fyrirrúmi. Hún var
sívinnandi og lék sér að því að hafa
tvö og jafnvel þrjú verk með höndum í
einu. Þegar þannig lá á Dísu fór þó
nokkuð fyrir henni og varð þá Stebba,
bónda hennar, stundum að orði: „Það
er straumur á Dísu núna.“
Hagsýn var hún fram í fingurgóma
og reikningsglögg í betra lagi, en hag-
sýninni var fyrst og fremst beitt til
þess að geta gefið meira því að gjaf-
mildin var henni í blóð borin og sann-
aðist þar sem oftar hið fornkveðna að
„sælla er að gefa en þiggja“. Þennan
eðlisþátt þurfti Dísa ekki lengra að
sækja en til móður sinnar, Arnfríðar í
Álftagerði, sem var þekkt að gjafmildi
og góðsemi.
Dísa var hispurslaus í orðum og
sagði það sem henni bjó í brjósti og
ætlaði ekki öðrum nema hið sama og
hnjóðsyrði voru henni fjarri. Þar voru
þau hjón, Herdís og Stefán, samstiga
eins og í mörgu öðru því að sambúð
þeirra var innileg og náin. Komin yfir
nírætt og lent í horninu hjá dóttur
sinni sátu þau gjarnan saman á bekk
og héldust í hendur, þegjandi. Það var
hrífandi sjón.
En söngurinn er sá þáttur, sem
lengst lifir í minningunni um Herdísi.
Hann tók hún með sér frá Álftagerði,
þessu rótgróna söngheimili, sem óm-
aði þar frá morgni til kvölds. Í Víði-
mýrarkirkju sungu þær systurnar
þrjár frá Álftagerði og því var það,
þegar karlakórinn Heimir var stofn-
aður, að sr. Hallgrímur í Glaumbæ
spurði í einlægni: „Og voru Álftagerð-
issystur ekki þar?“
Söngurinn fylgdi þeim Brennigerð-
ishjónum næstum til leiðarloka og þá
fyrst naut Dísa sín virkilega þegar
góða gesti bar að garði. Í söngveislum
og afmælum var Dísa líka hrókur alls
fagnaðar og ég get ekki stillt mig um
að nefna, að Dísa í Brennigerði var
ekki fyrst til þess að kveðja á slíkum
stundum. Þá var hægt að fara beint í
fjósið.
Dísa var síðustu fjögur árin á Heil-
brigðisstofnuninni á Sauðárkróki og
fékk þar hina bestu umönnun, sem við
í fjölskyldunni þökkum innilega fyrir.
Ég kveð Dísu, tengdamóður mína,
með ómældum þökkum fyrir vináttu
og fórnfýsi og geri ávarpsorð Stebba
bónda hennar að mínum: „Hafðu far-
arheill.“
Álfur Ketilsson.
Elsku amma, við viljum þakka þér
fyrir allar góðu og yndislegu stund-
irnar í gegnum árin. Það voru forrétt-
indi að geta alist upp með ömmu og
afa á þriggja kynslóða heimili og við
vorum lánsöm að geta haft þig og afa
heitinn í svona langan tíma.
Tónlist skipaði stóran sess í lífi
ömmu og við minnumst skemmtilegra
tíma í Brennigerði þegar afi spilaði á
orgelið og hún söng með gestunum.
Þegar allir voru búnir að syngja fór
hún að taka til kaffið og þar var ekk-
ert til sparað, allt það besta borið
fram.
Við minnumst ömmu fyrir hennar
mörgu mannkosti sem okkur verða
enn ljósari með aldrinum. Hún var
mjög iðjusöm, glaðlynd, gjafmild og
óeigingjörn. Við minnumst orða
hennar þegar hún sagði: „Ekkert er
nógu gott fyrir barnabörnin mín.“
Amma ætlaðist aldrei til neins af öðr-
um en vildi gera allt fyrir alla.
Þegar við lítum til baka þá höfum
við visku og kærleika í farteskinu sem
hún miðlaði til okkar. Eftir að afi dó
fyrir tæpum fjórum árum var alltaf
sár söknuður í hjarta ömmu. Þau voru
búin að vera saman í rúmlega 70 ár.
Samband þeirra var fallegt og báru
þau mikla virðingu hvort fyrir öðru.
Aldrei minnumst við þess að styggð-
arorð hafi farið þeirra á milli. Nú vit-
um við að amma og afi hvíla saman í
dýrðarfaðmi Guðs.
Elsku amma, við höfum frá svo
mörgu að segja en látum þessi orð
nægja. Að lokum þökkum við þér fyr-
ir allt það sem þú varst okkur.
Þín barnabörn
Herdís og Stefán.
Brennigerði – Dísa – Stebbi.
Þessi þrjú nöfn eru samofin í minn-
ingunum sem leita á hugann nú, þeg-
ar bæði Dísa og Stebbi eru farin héð-
an í ferðina sem að lokum bíður okkar
allra.
Þau bjuggu í Brennigerði í meira
en hálfa öld og hvaða bæjarnafn gat
passað þeirra búskap betur; hann frá
Brenniborg og hún frá Álftagerði.
Vinnusemi og ósérhlífni voru eig-
inleikar sem bæði Dísa og Stebbi voru
gædd í ríkum mæli og þannig unnu
þau saman við uppbygginguna í
Brennigerði og síðan við búskapinn
þar alla tíð. Í Brennigerði áttu þau
fallegt, glaðvært og snyrtilegt heimili
þar sem gott var að koma og gott að
vera, bæði fyrir menn og dýr.
Þeirra hjónabandi og lífshlaupi má
líkja við óvenju vel samstilltan dúett
Herdís Ólafsdóttir