Morgunblaðið - 05.04.2008, Side 52

52 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Biggi frændi er dáinn. Ég ætla að
reyna að kveðja hann með nokkrum
fátæklegum orðum.
Hann var frændi eins og góðir
frændur eru. Lét mann aldrei
gleyma því að þar sem hann var þar
átti maður góðan frænda sem gott
var að leita til og njóta samveru með.
Það var alveg sama hvar og hve-
nær maður hitti þig, elsku Biggi
minn, alltaf heilsaðir þú mér: „Sæl
frænka“. Mér fannst þú alltaf vera
stóri frændi minn þó ekki hafi mun-
að nema 4 árum á okkur. Kannski
leið mér svona af því hvernig þú
varst. Alltaf stór, stórhuga, litríkur
og sterkur. Allt fas þitt bar það með
sér að þarna var sterkur maður á
ferð, maður sem lætur ekki bugast.
Gefst ekki upp. Heldur áfram. Tek-
ur sér ný verk fyrir hendur þegar
hin gömlu hafa klárast. Sjálfstæður
sem stendur með sjálfum sér. Þann-
ig kemur þú mér fyrir sjónir.
Vá hvað ég er búin að vera rík á
minni ævi að hafa fengið að alast upp
með ykkur bræðrunum og kynnast
ykkur svona vel. Það er stórt skarð
hoggið í frændgarðinn þar sem þið
eruð báðir kvaddir burtu með svo
stuttu millibili, þú og Villi Rúnar.
Villi Rúnar svo skemmtilegur
strákur, oft var ég að hanga með þér
fram yfir unglingsárin. Þú varst ekki
ólíkur bræðrum þínum. Kátur, með
húmorinn í lagi, stutt í hláturinn og
glettnina.
Minning um góða drengi lifir í
hjörtum okkar.
Elsku Dúna frænka, Birna, Sessa,
Logi, Diddi og Heiðrún Brynja.
Bræður og fjölskyldur.
Innilegar samúðarkveðjur.
Erla Sigrún.
Þegar mér barst sú frétt að Birgir
Vilhjálmsson hefði látist í vélsleða-
slysi við Fardagafoss á Fjarðarheiði
helltust yfir hrikalegar tilfinningar
missis og tómleika. Lífið varð í einni
svipan svo óumræðanlega fátæklegt.
Biggi; jafnaldri, vinur og frændi.
Frá því ég fyrst man eftir var Biggi
nálægur, á svo sjálfsagðan hátt að
aldrei hafði mér dottið annað í hug
en svo yrði meðan ég lifði. Barnæsk-
an og unglingsárin liðu þar sem ég
naut verndar þessa öfluga vinar og
frænda. Biggi fór að búa með Birnu
sinni strax á skólaárununum, þau
voru kóngurinn og drottningin í
bekknum. Lífsbaráttan hófst
snemma hjá Bigga og Birnu og
börnin komu eitt af öðru. Þau héldu
tryggð við æskuslóðirnar og bjuggu
sinn búskap á Egilsstöðum. Þó svo
að ég byggi á Djúpavogi og síðar í
Reykjavík hélst okkar sjálfsagða
samband frá æskuárunum.
Þegar ég bjó í Reykjavík fór ég oft
á flutningaafgreiðsluna hjá Aðal-
flutningum til að fá Bigga til að
flytja fyrir mig gersemar sem ég
taldi engum treystandi fyrir nema
honum og alltaf sagði Biggi: „Hafðu
ekki áhyggur af þessu Maggi minn,
þetta geymi ég inni í bíl hjá mér í
kojunni.“ Stór þáttur í þessum ferð-
um mínum á flutningaafgreiðsluna
var að sækja styrk í jákvæðnina og
kraftinn sem einkenndi Bigga. Þeg-
ar ég flutti síðan aftur á Egilsstaði
urðu samskipti okkar Bigga og fjöl-
skydu mikil, ég hitti þau eða sá svo
að segja daglega í flutningafyrir-
tækinu þeirra þar sem greiðviknin
og þjónustulundin var einstök.
Stundum gafst smá tími til að
spjalla, þá smitaðist maður af
gleðinni sem einkenndi þeirra fyr-
irtæki. Ég er sannfærður um að allir
hafa haft hag af því að eiga viðskipti
við Bigga og fjölskyldu enda
blómstraði fyrirtækið þeirra á ein-
stakan hátt. Ég trúi að allir sem
kynntust Bigga hafi upplifað svipað í
þeim samskiptum og ég, því er miss-
irinn svo óumræðanlegur, því hafa
Egilsstaðir misst einn af sínum
bestu sonum.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég votta ykkur Birnu, Sesselíu,
Loga, Sigbirni, Heiðrúnu, Dúnu
frænku og sonum mína dýpstu sam-
úð.
Magnús Sigurðsson.
Birgir
Vilhjálmsson
Fríða, okkar kæra
vinkona, nokkur
kveðjuorð og þakklæti
fyrir að hafa gengið með þér hluta af
lífsgöngunni sem við vitum aldrei
hversu löng verður. Eitt er víst að
þú varst bara hálfnuð á þinni lífsleið
þegar lífi þínu lauk.
Það var aðdáunarvert og lær-
dómsríkt að fylgjast með hvað þú
varst ákveðin og ekkert annað í þín-
um huga en að sigrast á krabba-
meininu. Því eins og þú sagðir svo
oft að þú færir ekki fram á meira en
að fylgjast með barnabörnunum
vaxa úr grasi. Þú barðist hetjulegri
baráttu og við trúðum því að ef gerð-
ist kraftaverk þá yrði það hjá þér.
Það er margt sem kemur upp í huga
okkar og margs að minnast, t.d.
óvissuferða og boða með samstarfs-
fólki okkar hjá SS. Einnig er að
minnast jólahlaðborðs rétt fyrir síð-
ustu jól þar sem þú komst glæsileg
og brosandi að hitta okkur og annað
samstarfsfólk. Ótrúlegt eins og þú
varst orðin veik, en áttir með okkur
góða stund. Öllum fannst svo góð
nærvera þín, svo blíð en líka
skemmtileg.
Við vinkonurnar hittumst og
hringdum oft hvor í aðra, spjölluðum
um allt sem okkur datt í hug. Við
minnumst ljóma og gleði í augum
þínum og bross þegar þú varst að
tala um syni þína, Gunnar þinn og
gimsteinana tvo Róbert og Kol-
brúnu.
Gunnar, Davíð, Ásgeir og að-
standendur, megi góður Guð veita
ykkur styrk og blessun.
Hvíli í friði, kæra vinkona.
Guðný Elín og Sigríður.
Þegar ég kveð mína kæru frænku
og vinkonu rifjast upp öll þau góðu
ár sem við áttum saman. Þær eru
ómetanlegar minningarnar frá því
að krakkarnir okkar voru litlir en þá
vorum við duglegar að heimsækja
hvor aðra og eiga góðar stundir sam-
an. Þrátt fyrir að ferðunum hafi
fækkað eftir því sem börnin urðu
eldri þá urðum við frænkurnar þeim
mun duglegri að halda sambandinu
með því að hringja reglulega í hvor
aðra. Þessi símtöl skiptu okkur báð-
ar miklu máli þar sem við gáfum
okkur tíma til að spjalla um það sem
gekk á í okkar lífi. Mig óraði því ekki
fyrir því þegar við kvöddumst eftir
gott spjall á sunnudagskvöldinu að
morguninn eftir væri hún Didda far-
in og að símtölin yrðu ekki fleiri. En
slysin gera víst ekki boð á undan sér.
Hún Didda fór sínar eigin leiðir í
lífinu og lét engan segja sér fyrir
verkum. Eflaust hefur hún stundum
gengið fram af fólki en þessi eig-
inleiki hennar gerði hana að þeim
mun áhrifaríkari persónuleika fyrir
þá sem kynntust henni.
Didda var mjög listræn og mikill
fagurkeri. Það má glöggt sjá á heim-
ili þeirra hjóna. Það voru líka alltaf
höfðinglegar móttökur á Smára-
grundinni enda var Didda mikill
listakokkur sem naut þess að elda
fyrir góða gesti og snaraði fram
veislu á svipstundu. Hún lagði einnig
mikið upp úr því að garðurinn á
Smáragrundinni skartaði alltaf sínu
fegursta. Frænka eyddi ómældum
tíma í garðrækt og því ekki að furða
að garðinn hafi hlotið athygli fyrir
einstaka fegurð og verið verðlauna-
garður.
Didda og Bjössi misstu Þórð son
sinn í bílslysi árið 1994 og var það
þeim mikið áfall sem Didda komst
aldrei yfir. Það er mér því nokkur
Hólmfríður
Þórðardóttir
✝ HólmfríðurÞórðardóttir
fæddist á bænum
Stóragerði í Skaga-
firði 16. maí 1950.
Hún lést á heimili
sínu á Sauðárkróki
24. mars síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Sauðárkrókskirkju
29. mars.
huggun að hugsa til
þess að Doddi hafi
tekið á móti mömmu
sinni þegar hún
kvaddi þennan heim.
Bjössi, Halldór,
Snæbjörn og fjöl-
skyldur, þið eigið okk-
ar dýpstu samúð á
þessum erfiðu tímum.
Guðrún Erla
(Gunna frænka)
og fjölskylda.
Elsku Hólmfríður,
það er margt sem rifjast upp á
stundum sem þessum, við höfum átt
margar góðar stundir, en eins og
gengur þá höfum við ekki alltaf verið
sammála. Veikindi þín og það að við
bjuggum ekki í sama landshluta
hafði líka þau áhrif að stundum var
sambandið lítið.
Eftir 12 ár skildi leiðir okkar Hall-
dórs, en við eigum 3 yndislegar dæt-
ur sem munu geyma minningar um
Hólmfríði ömmu á Smáragrund,
sambandið var því miður ekki alltaf
mikið. En ég er ævinlega þakklát
fyrir að hafa fengið tækifæri til að
eiga yndislegt símtal við þig í rúma 3
klukkutíma um daginn. Við ræddum
allt milli himins og jarðar, hlógum
mikið og sögðum frá líðan okkar.
Þér fannst svo leiðinlegt að þekkja
ömmuskvísurnar þínar ekki meira
og vorum við staðráðnar í því að laga
það. Við tvær ætluðum að tala okkur
saman og varst þú búin að biðja mig
um að fá stóru stelpurnar eins og
eina viku í vor til að hjálpa þér í
garðinum, kannski fara þær bara í
garðinn í vor með Bjössa afa.
Elsku Hólmfríður, þín veikindi
voru stundum erfið og tóku eflaust
mest á þig sjálfa. Ég vona innilega
að þú hafir það gott og ég veit að þú
munt fylgja dætrum mínum eftir á
öðrum stað, því jú, þú varst ákeðin í
að fylgjast meira með þeim og veit
ég að þú munt standa við það.
Hvíldu í friði elsku vina.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem.)
Elsku Bjössi, Halldór, Snæbjörn
og aðrir aðstandendur, ég sendi ykk-
ur innilegar samúðarkveðjur mínar.
Elísabet Sóley Stefánsdóttir.
Í dag er kvödd hinstu kveðju kær
vinkona mín til margra ára.
Er mér barst sú frétt að morgni
þriðjudags að það hefði orðið alvar-
legt slys og þú værir dáin, elsku
Didda, varð mér mjög brugðið, eng-
inn aðdragandi, bara allt búið, en svo
skildi ég af hverju ég var með hug-
ann hjá þér dagana á undan, öðru
hvoru komstu svo sterkt upp í huga
minn, og eftir á veit ég að þetta voru
þessi ótrúlegu tengsl sem voru á
milli okkar. Svo ótrúlega miklar vin-
konur, svo ótrúlega ólíkar, þú svo
ótrúlega mikið trippi ég svo ótrúlega
lítið trippi en báðar ótrúlegar skellur
saman. Eftir að við Didda stofnuðum
heimili, eignuðumst okkar eigin fjöl-
skyldur, bjuggum við alltaf hvor í
sínum landshluta, það gátu liðið 2 og
3 ár að við hittumst ekki, en þeim
mun oftar notuðum við síma og þá
gátum við talað tímunum saman og
þá gekk símtalið út á „manstu
þetta?“ og „hvað varð um þennan?“
og svo hlógum við út í eitt. En lífið
var ekki og er ekki alltaf dans á rós-
um og var ekki dans á rósum hjá vin-
konu minni síðustu árin, fyrir 12 ár-
um missti hún son sinn í bílslysi, þá
18 ára gamlan, og var það henni og
fjölskyldu mjög þungbært og fyrir
mína kæru vinkonu var eins og það
hefði gerst í gær, svo sárt og svo erf-
itt. Elsku Bjössi og synir, innilegar
samúðarkveðjur færi ég ykkur.
Til þín, elsku Didda, verða þetta
lokaorð mín til þín með þakklæti og
virðingu.
Hvíl í friði, elsku vinkona, þess
óskar þín vinkona.
Elsa.
Þegar Bjössi hringdi snemma
morguns annan dag páska og til-
kynnti mér að hún Didda vinkona
mín væri dáin, hélt ég að þetta væri
aðeins vondur draumur. En snögg-
lega dró fyrir sólu og ótrúleg sorg
tók við, hvernig gat þetta verið satt
að mín besta vinkona væri farin fyrir
fullt og allt? Við sem ætluðum að
hittast strax eftir páska og skipu-
leggja sumarfrí saman.
Ég kveð hana Diddu vínkonu
mína með miklum söknuði og trega.
Hún verður eftirminnileg þeim
sem henni kynntust og voru það for-
réttindi að fá að eiga jafn vandaða og
góða vinkonu.
Hún var stórglæsileg kona á allan
hátt, var með sítt, ljóst hár, stór blá
augu og persónuleikinn skein af
henni, það var engu líkara en maður
væri að horfa á fallegasta engil sem
til væri, því myndarlegri og vandaðri
konu er vant að finna. Hún var lista-
kona mikil og allt sem hún tók sér til
verka lék í höndum hennar. Hún var
vinur vina sinn en ég kem meira inn
á það á eftir. Hún var mjög orðhepp-
in kona og alltaf var stutt í bros og
gaman hjá henni.
Ég ætla að segja ykkur sögu af
henni Diddu minni sem lýsir henni
mjög vel. En ég man eins og þetta
hafði gerst í gær, við vinkonurnar
fórum á ball í Höfðaborg á laugar-
dagskvöldi, hún var stórglæsileg að
vanda og fáar eða engar stúlkur
myndarlegri en hún vinkona mín, en
eftir skemmtunina bauð hún okkur
heim í partý; er við komum í hús, þá
byrjaði fólkið að tala um hungur, þá
gerði hún sér lítið fyrir eins og henni
er einni lagið og eldaði sunnudags-
stórsteikina þarna um nóttina, en
þetta var steikin sem Bjössi og börn-
in áttu að borða daginn eftir. En eins
og sést vel í þessari sögu var hún sko
mikill vinur vina sinna og betri vin-
konu er ekki hægt að hugsa sér.
Elsku Didda mín, takk fyrir ynd-
isleg kynni og gömlu, góðu stund-
irnar, ótímabært andlát þitt er eitt-
hvað sem er svo ósanngjarnt en við
fáum þessu ekki breytt.
Elsku Bjössi, Snæbjörn, Halldór
og fjölskyldur, okkar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra. Guð
blessi ykkur, elskurnar.
Amý, Hafsteinn og strákarnir.
Sofðu vært, sofðu rótt
hina síðustu nótt.
Burt úr þjáning og þraut
þú ert svifinn á braut.
Vakir vinur þér hjá,
hann mun vel fyrir sjá.
Sofðu vært, sofðu rótt
hina síðustu nótt.
Sofðu vært, sofðu rótt
hina síðustu nótt,
fyrir frelsara þinn
fer þú vinurinn minn.
Vafinn kærleika, Krist
átt í komandi vist.
Sofðu vært, sofðu rótt,
hina síðustu nótt.
(Sigurður Helgi Guðmundsson.)
Hafðu kæra þökk fyrir góðan
frændskap og vináttu.
Elsku Bjössi, Dóri, Snæbjörn,
Doddi, Tóta og fjölskyldur.
Með hlýhug færum við ykkur okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur, kæru
vinir.
Leifur, Guðrún og
fjölskylda Miklabæ.
Elsku Didda okkar.
Við trúum ekki enn að þú sért far-
in þótt við höfum kvatt þig síðastlið-
inn laugardag í Sauðárkrókskirkju.
Að við heyrum ekki aftur svolítið
hása röddina þína segja fóstri eða
fóstra eftir því hvort okkar svaraði.
Það voru orðin mörg og löng símtöl í
gegnum árin. Þú varst 14 ára að fara
í skóla þegar þú komst til okkar
fyrst. Og kveiðst svo fyrir að fóstri
kæmi heim af síldinni, þú nefndir
það oft, en svo urðuð þið perluvinir.
Ekki eins stjórnsamur og fóstra.
Svo varstu hérna veturinn áður en
Bangsi (Halldór) fæddist. Akurnes-
ingurinn. Þú varst ótrúlega dugleg,
vannst hjá H.B. í frystihúsinu alla
meðgönguna tæplega nítján ára
gömul. Krakkarnir okkar eiga
margar og góðar minningar frá
þessum árum, fannst allt flott sem
þú gerðir. Já það er margs að minn-
ast. Elsku stelpan okkar, við þökk-
um fyrir að þú hafir verið hluti af lífi
okkar öll þessi ár. Og þótt stundum
hafi gefið á bátinn var tryggð þín
einstök. Okkur finnst ósanngjarnt
að þú hafir farið á undan okkur,
kona á besta aldri, en svona er lífið.
Enginn ræður sínum næturstað.
Kæra fjölskylda og allir sem elsk-
uðu Diddu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Sævar og Gréta
(fóstri og fóstra).
Þú fórst eins og litfagurt fiðrildi
um lífið og áttir þér þína eigin ver-
öld. Þessi veröld þín var eins og
garðurinn þinn; alltaf eitthvað nýtt
að blómstra, nostrað við öll smáat-
riði og lýsandi fyrir þinn innri mann.
Garðurinn þinn var ójarðneskur og
draumkenndur en þó á Sauðárkróki
og þú varst í líkama eins og við hin
og þó varstu ekki jarðnesk.
Öll þín framkoma og klæðaburður
og tal var einlægt, barnslegt, en
þroskað og hrekklaust. Þú villtir
aldrei á þér deili en komst til dyr-
anna eins og þú varst.
Þú hafðir miklar tilfinningar og
gafst af þér en þú geymdir sorg frá
sonarmissi sem var þér erfið. Þú átt-
ir erfitt með að skilja að barn hefði
verið tekið af þér því þú tókst aldrei
frá neinum en varst alltaf að gefa
sjálf.
Mikið varstu alltaf hjálpsöm og
vinföst. Þegar ég var að brasa við að
koma Hótel Tindastól af stað komst
þú og tókst öll rúmföt og þvoðir
heima hjá þér og svo hengdum við
stórþvottinn þinn til þerris saman
og fylltum öll skot og horn á hót-
elinu. Já, og fyrsta brúðkaupið sem
þar var haldið skreyttir þú. Elsku
dýrmæta vinkona, þú flaugst út í
sumarið og barst til baka íslenska
undurfagra náttúru til þess að um-
lykja ungu brúðhjónin. Ég veit ekki
hvað margir vissu hvernig demant-
ur þú varst því þú gumaðir aldrei af
sjálfri þér, til þess varst þú alltof
upptekin af fegurðinni og kærleik-
anum í kringum þig – garðinum þín-
um.
Það var svo gaman að fá þig í
heimsókn, já og að heimsækja þig.
Líf og fjör og sérstæðar skoðanir en
aldrei talað illa um nokkurn mann
og frásagnarmáti þinn einstakur, já
og fjörið í frásögninni. Æi, það var
svo gaman að þér.
Það fallega mannlega fiðrildi sem
þú varst flögraði hratt um bæði í lík-
ama og huga. Þig bar alltaf hratt yf-
ir, komst og fórst, en eins og með
önnur falleg fiðrildi þá er þín saknað
með þakklæti og blíðu. Það er sjón-
arsviptir að vorgleðinni sem þú
barst með þér ætíð.
Handskrifuðu bréfin þín til mín
eru svo skemmtileg. Skrýtnar sögur
af skagfirskri tilveru. Ég hef lesið
þau aftur og aftur og þá sé ég þig og
er með þér. Það er svo gaman.
Ég bið fyrir sálu þinni núna og
styrk fyrir þína nánustu. Hafðu
þökk fyrir elsku vinkona að hafa
fæðst. Þú gladdir og auðgaðir mína
tilveru. Megi sem flestir þínir af-
komendur erfa þínar eigindir.
Svanfríður Ingvadóttir.