Morgunblaðið - 15.04.2008, Qupperneq 26

Elsku Mæja.
Takk fyrir að vera þú.
Takk fyrir að vera föðurfjöl-
skylda Viðars og barnanna okk-
ar.
Takk fyrir að gefa þér ávallt
tíma til að tala við mig í símann
þegar ég þurfti að tala við ein-
hvern.
Takk fyrir allt og allt.
Guð geymi þig
Svanhvít Moritz.
Mig langar með örfáum orð-
um að þakka þér fyrir sam-
fylgdina í gegnum lífið. Ég á
margar minningar um þig, mig
og pabba, sem þú gerðir mikið
fyrir, og fyrir það verð ég þakk-
látur ævilangt.
En ég var ekki sá eini sem
naut samveru þinnar og góð-
mennsku heldur fékk fjöl-
skyldan mín að njóta hennar
líka.
Kæra frænka, þakka þér fyr-
ir allt saman.
Viðar Þorbjörnsson.
HINSTA KVEÐJA
26 ÞRIÐJUDAGUR 15. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ María Indr-iðadóttir fædd-
ist 14. júlí 1915.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 8. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Helga
Hannesdóttir, f. 20.
janúar 1892, d. 7.
janúar 1976, og
Indriði Helgason, f.
26. janúar 1869, d.
20. júní 1939. Systk-
ini Maríu eru: 1)
Þorbjörn, f. 2. ágúst
1917, d. 3. apríl 1979. Kona hans
var Lilja Guðrún Axelsdóttir, f. 2.
nóvember 1928, d. 31. janúar
2000. Þau skildu. 2) Hallgrímur,
f. 17. júní 1919, d. 14. febrúar
1998. Kona hans var Lilja Jóns-
dóttir, f. 18. júní 1921. 3) Páll, f.
26. júlí 1923. Kona hans var Sig-
urlaug Jónsdóttir, f. 26. október
1918, d. 3. janúar 2002. 4) Jó-
hann, f. 1. júní 1926, d. 24. júlí
1998. Kona hans var Hugljúf
Jónsdóttir, f. 12. maí 1927, d. 12.
apríl 1999. 5) Sigurlaug, f. 29.
febrúar 1928. Mað-
ur hennar Bjarni F.
Finnbogason, f. 27.
febrúar 1918, d. 11.
janúar 1975. Hálf-
bróðir Maríu, sam-
mæðra, var Ari Leó
Fossdal Björnsson,
f. 31. október 1907,
d. 23. ágúst 1965.
Kona hans var Þor-
gerður Lilja Jó-
hannesdóttir, f.
1899, d. 1981.
Árið 1940 giftist
María Sigurði Ró-
bertssyni rithöfundi, f. 10. janúar
1909, d. 27. desember 1996. For-
eldrar hans voru Róbert Bárðdal,
f. 7 september 1872, d. 22. júní
1951, og Herborg Sigurðardóttir,
f. 6. júní 1881, d. 5. nóvember
1945.
Þau bjuggu fyrst á Akureyri en
síðan í Reykjavík, lengst af í Há-
túni 8. María vann lengst af sín-
um starfsferli heima við sauma.
Útför Maríu fer fram frá Laug-
arneskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Fallin er frá María móðursystir
mín á nítugasta og þriðja aldursári.
Ég kynntist henni ekki náið fyrr
en ég var orðin 17 ára. Það var á
þeim tíma sem við fluttum í sömu
blokk og hún bjó í ásamt eigin-
manni sínum, Sigurði Róbertssyni
rithöfundi.
María var frekar hávaxin kona og
gekk um eins og hver önnur sýning-
arstúlka, teinrétt alveg fram í and-
látið. Hún fór í sund og gekk mikið,
í hvaða veðrum sem var, þó að síð-
buxur væru ekki hennar klæðnað-
ur. Það heyrði til undantekninga
færi hún í þannig klæðnað.
María var saumakona, saumaði
aðallega kvenfatnað og starfaði hún
við þá iðju heima. Hjá henni voru
iðulega gínur í fallegum kjólum og
drögtum og konur að koma og fara
frá því að máta. Þær voru nokkrar
ferðirnar sem ég fór fyrir hana til
Hr. Tofts á Skólavörðustígnum með
tölur til að láta yfirdekkja en það er
líklega liðin tíð að slíkt fáist gert í
dag. María kom mér fyrir sjónir
sem heimskona. Þau hjónin höfðu
ferðast nokkuð og dvalið erlendis,
þar á meðal eitt ár í Danmörku og
sumarlangt í Júgóslavíu sem sjálf-
boðaliðar við vegavinnu eftir síðari
heimsstyrjöldina.
María var vel lesin, sótti leikhús
og tónleika. Hún hafði talsvert skap
og hafði ákveðnar skoðanir á mönn-
um og málefnum.
Þau hjónin María og Sigurður
reyndust mér bæði vel. Hún saum-
aði kjóla á mig, eftir hugmyndum úr
kollinum á mér og að sjálfsögðu
voru þeir með yfirdekktum tölum,
glæsilegir kjólar. Sigurður útvegaði
mér vinnu í jólaleyfum meðan ég
var í skóla.
Eftir að eldri dóttir mín fæddist
fékk hún stundum að dvelja stund
og stund hjá Maríu og mikið sport
fannst henni að fá að fara með blöð-
in niður til Maju, alein. Eitt sinn
færði Maja henni skó þegar hún
kom frá útlöndum. Þeir fengu að
sjálfsögðu nafnið „Majuskór“ og
var gengið í þeim meðan pláss var
fyrir litla fætur og eru þeir ennþá
til.
María fylgdist vel með ættingjum
sínum. Eftir að ég flutti ásamt fjöl-
skyldu minni út á land hitti ég Mar-
íu yfirleitt þegar ég kom í bæinn en
þess á milli fékk ég fréttir af henni.
Mér eru minnisstæðar síðustu öku-
ferðirnar sem ég bauð henni í. Við
fórum austur fyrir fjall í yndislegu
veðri, fjallasýn og útsýni til allra
átta. Það held ég að henni hafi líkað.
Nú í haust keyrðum við um ná-
grenni Reykjavíkur og skoðuðum
nýju hverfin og þótti henni mjög
slæmt að geta ekki endað þá ferð
með heimsókn á kaffihús en ég var
því miður búin að lofa mér annað.
Minnti hún mig á þetta þegar ég
hitti hana næst en ekki vannst tími
til þess áður en yfir lauk. Ef til vill
eigum við eftir að sitja saman á
kaffihúsi síðar, hver veit.
Blessuð sé minning Maríu móð-
ursystur minnar.
Bryndís Bjarnadóttir.
Elsku Mæja frænka.
Ég kveð þig með miklum söknuði
en jafnframt með fullt hjartað af
minningum. Það voru forréttindi að
fá að kynnast konu eins og þér. Þú
varst frænka mín, nafna mín, guð-
móðir mín en fyrst og fremst áttum
við gott og fallegt vináttusamband á
mínum yngri árum, sem hefur svo
sannarlega sett mark sitt á líf mitt.
Þú hugsaðir vel um mig, fyrir það
verð ég þér ævinlega þakklát.
Ég get ekki annað en rifjað upp
allar gönguferðirnar okkar um
miðbæinn, efnavörubúðirnar og
bókabúðirnar, sem og ferðirnar í
óperuna. Viðvera þín á tónleikum
hjá mér í söngskólanum höfðu áhrif
á mig, þú varst svo stolt af mér,
elsku frænka.
Þú talaðir svo fallega um hann
afa minn, sem ég kynntist aldrei,
sagðir mér frá því hversu góður
bróðir og faðir hann var, þú talaðir
líka svona vel um pabba, sagðir að
hann og afi væru eins af guði gerðir.
Takk fyrir það.
Ég man líka svo vel eftir stund-
unum í stofunni í Hátúninu þar sem
ég lá hjá þér í sófanum og þú last
fyrir mig bókina hans Þórbergs,
Sálminn um blómið. Þrátt fyrir að
vera orðin 12 ára gömul og fluglæs
kaus ég frekar að heyra söguna
sagða af þér í staðinn fyrir að lesa
hana sjálf. Þetta eru yndislegar
minningar, elsku frænka.
Ég átti helling af fötum sem þú
saumaðir á mig, og oftar en ekki
voru þau sniðin eftir teikningu af
minni hendi sem varð til við eldhús-
borðið í Hátúninu. Gamla góða gín-
an, Jósefína Pálína, gerði sitt og
meira en það, ég var svo hrifin af
henni að ég notað hvert tækifæri til
að klæða hana upp í dressin þín til
að láta hana líta sem allra best út.
Hún endaði svo með að flytja til mín
blessunin, inn í herbergið mitt í
Engihjallanum þegar þú varst
„hætt“ að sauma.
Elsku frænka, mig langar að
þakka þér fyrir samferðina í gegn-
um lífið, ég minnist þín sem ynd-
islega góðrar og glæsilegrar konu.
Þú gafst mér mikið sem ég mun
eiga alla ævi. Þín verður sárt sakn-
að.
Máríuvers mun alltaf minna mig
á þig, þetta var okkar lag sem þú
kenndir mér og söngst síðan seinna
meir í söngskólanum.
Máríá, mild og há, móðir Guðs á jörð
helga þér, viljum vér, vora þakkargjörð
yl og trú andar þú
um þinn kalda svörð.
María Viðarsdóttir.
Það er skrítið að hugsa til þess að
María Indriðadóttir, ömmusystir
mín, sé ekki lengur á meðal okkar.
Hún hefur einhvern veginn verið
órjúfanlegur hluti af tilverunni þó
að sambandið hafi minnkað síðustu
ár og undanfarin jól hefur hún, okk-
ur fjölskyldunni til mikillar ánægju,
verið hjá okkur í mat á aðfanga-
dagskvöld. Það verður söknuður að
henni við jólahaldið.
Manngæska og hlýja er það sem
hæst ber í minningum um Maríu í
barnæsku. Við mamma heimsóttum
Maríu og Sigurð reglulega á heimili
þeirra í Hátúni 8. Ávallt var tekið
vel á móti okkur og ég minnist sér-
staklega hvað mér fannst María
alltaf fín. Hún starfaði sem sauma-
kona og saumaði sín föt að miklu
leyti sjálf og það sást á þeim af-
rakstri hversu fær hún var í sínu
starfi. María var líka skemmtileg og
mikil hlýja fylgdi henni. Hlýjan var
reyndar líka í umhverfinu því íbúðin
var alltaf vel kynt, enda María frek-
ar kulvís og ef kalt var í veðri fór
það oft illa í hana.
Þegar ég fór svo aðeins að þrosk-
ast og vitkast kynntist ég fleiri hlið-
um á henni. Til að mynda var hún
afar vel lesin og það var mjög gam-
an að spjalla við hana um nýjustu
bækurnar. Ég fékk líka að njóta
góðs af gjafmildi hennar. Í íslensku-
náminu fékk ég að gjöf orðabækur,
meðal annars Lexicon Poeticum, og
ófáar bækurnar sem eru í bókasafni
okkar hafa komið frá henni.
María hugsaði líka hlýtt til
heimahaganna í Eyjafirði og rifjaði
reglulega upp sögur þaðan í sam-
tölum okkar. Og það var einnig
greinilegt á henni að hún vildi allt
fyrir frændfólk sitt gera sem mögu-
legt var. Það var því gott að eiga
Maríu að.
Þó að María hafi verið komin vel
yfir nírætt komu fréttir af andláti
hennar á óvart, þar sem hún hafði
alltaf verið heilsuhraust. Hún var
meðal annars dugleg að fara á tón-
leika og átti meira að segja miða á
eina slíka helgina áður en hún lést.
Ég vil með þessum orðum þakka
Maríu fyrir ánægjulega samfylgd.
Hennar verður sárt saknað.
Hallgrímur Indriðason.
Við kveðjum nú Maríu Indriða-
dóttur sem fædd var árið 1915 og
hefði því orðið 93 ára í júlí. Okkar
leiðir hafa legið saman í rúm 35 ár
eða frá þeim tíma að ég kom í fjöl-
skylduna og hún tók að sér að
sauma á mig föt og passa upp á útlit
mitt. María var frábær saumakona
og miklu meira en það því hún
hannaði flíkur og gat látið efni njóta
sín og falla vel að líkama þeirra sem
áttu að bera. Flugfreyjur og fínar
frúr í bænum sóttu til Maríu til að
fá hennar flinku hendur til að móta
silki og satín í fallegar flíkur. María
saumaði fram um áttræðisaldur en
sagði þá einn daginn að nú væri hún
hætt því hún vildi ekki að viðskipta-
vinirnir þyrftu að skila aftur handa-
verkum hennar þar sem þau væru
ekki nógu vel gerð. Hún var stolt og
mátti ekki vamm sitt vita.
María var mjög vinstrisinnuð,
hafði sterkar skoðanir á mönnum
og málefnum og lét þær skoðanir
óspart í ljós. Hún hafði séð tímana
tvenna, fædd og alin upp í sveit á
Norðurlandi og kynnst kjörum
þeirra sem minna máttu sín og séð
óréttlæti heimsins bæði hér á landi
og erlendis. En þessi hæga kona
var líka ævintýrakona sem naut
þess að ferðast og skoða nýjar slóð-
ir og fór oft í ferðalög til heitari
landa meðan kraftarnir leyfðu. Hún
fór t.d. með Sigurði Róbertssyni rit-
höfundi, eiginmanni sínum, á yngri
árum til Austur-Evrópu til að vinna
við vegagerð í Júgóslavíu eftir-
stríðsáranna. Hún kom í eftirminni-
lega heimsókn til mín til Finnlands
2001 þegar mágkona hennar, Lilja,
hélt upp á 80 ára afmælið sitt og El-
ín Hrefna systir mín kom sem far-
arstjóri með þeim. María var þá
nær 86 ára. Við fjórar áttum mjög
skemmtilega daga og fórum meðal
annars til Tallinn á ferju til að nýta
ferðina sem best. Þessar fullorðnu
konur voru óþreytandi að skoða
nýja hluti.
Þótt María væri komin á tíræð-
isaldur var hægt að spjalla við hana
um þjóðmálin en bókmenntir og
tónlist var þó það sem hún naut
best. Hún var sá mesti lestrarhest-
ur sem ég hef kynnst og hefði hún
bók að lesa var hún ánægð og þurfti
ekki annan félagsskap en söguper-
sónurnar. Hún fór á Borgarbóka-
safnið og í Norræna húsið og kom
heim með fulla poka af skemmtun.
Hún keypti miða á tónleika og óp-
erur og Ása frænka hennar fór
gjarnan með henni til að auðvelda
henni ferðina. María kom endur-
nærð heim eftir að hlusta á Sinfón-
íuhljómsveitina eða óperuflutning í
Gamla bíói.
Mér fannst María alltaf vera
hefðarkona og ef við tryðum á end-
urfæðingu væri ég ekki í vafa um að
hún hefði verið aðalsmær í fyrra lífi.
Henni leiddist kuldinn á Íslandi og
þráði hlýju og birtu Suður-Evrópu.
Hún naut lífsins lystisemda, tónlist-
ar, bókmennta og ferðalaga, og gat
verið viðskotaill ef kuldinn var of
aðgangsharður. María var sjálf-
menntun, fáguð og smekkleg, alltaf
vel klædd, fór reglulega í hárlagn-
ingu og naut þess að vera fín. Virðu-
leg framkoma hennar vakti verð-
skuldaða athygli.
Ég sendi systkinum hennar, Páli
og Sigurlaugu, og öllum vinum og
vandamönnum hennar mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Við mun-
um öll sakna hennar.
Sigrún Klara Hannesdóttir.
María Indriðadóttir
✝ Jens Guðni Guð-mundsson fædd-
ist á Þingeyri við
Dýrafjörð 9. ágúst
1920. Hann lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
5. apríl síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Guð-
mundar Bjarna
Jónssonar, útvegs-
bónda og skipstjóra
frá Lokinhömrum í
Arnarfirði, f. 1870,
d. 1954, og konu hans Helgu Jónu
Jónsdóttur frá Hrauni á Ingjalds-
sandi, f. 1882, d. 1966. Systkini
Jens, sem öll eru látin, voru:
Kristján, f. 1905, fórst 15 ára,
1920, Kristín, f. 1906, d. 1996, Jón,
f. 1909, dó ársgamall, Guðbjartur,
f. 1911, fórst 42 ára, 1953, Jón, f.
1912, d. 1995, Valdimar, f. 1913,
d. 1990, Soffía, f. 1916, d. 2004,
Guðný, f. 1918, d. 1984, og tví-
burabróðir Jens, Móses, f. 1920, d.
2007.
Árið 1951 kvæntist Jens Sól-
borgu Júlíusdóttur,
f. á Grandavegi 39 í
Reykjavík 27. des-
ember 1929. Hún
var dóttir hjónanna
Júlíusar Nielssonar
trésmiðs, f. 30. júlí
1888, d. 25. febrúar
1951, og Guðrúnar
V. Jensdóttur hús-
móður, f. 10. júní
1894, d. 27. sept-
ember 1965. Systir
Sólborgar var
Svava, f. 21. desem-
ber 1927, d. 13. júní
1966. Eiginmaður Svövu var Ósk-
ar A. Sigurðsson, f. 16. júní 1917,
d. 11. apríl 1981. Þau eignuðust
sex syni.
Sólborg lést á dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Grund í Reykjavík
25. nóvember 2004.
Jens og Sólborg bjuggu allan
sinn búskap á Hörpugötu 4 í
Reykjavík, uns þau fluttust á
Grund árið 2003.
Útför Jens fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Kæri Jenni. Mig langar hér með
örfáum orðum að kveðja þig. Þú ólst
upp í fátækt hjá foreldrum þínum
vestur á Þingeyri ásamt 9 systk-
inum. Lífsbaráttan var hörð svo þið
systkinin urðuð að hjálpa til við að
leggja til heimilisins strax og geta
leyfði. Ekki var nú húsakostur
heimilisins mikill né merkilegur, ég
sé fyrir mér myndina af „Skúrnum“
sem svo var kallaður á Þingeyri í þá
daga og þú hafðir uppi á vegg hjá
þér hin seinni ár. Ekki varð því mik-
ið um formlega skólagöngu, en sjór-
inn varð fljótt vettvangur strákanna
og síðan ævistarf þeirra flestra.
Þessar aðstæður hafa vafalaust mót-
að þig fyrir lífstíð, því það var aðdá-
unarvert hve þú varst seigur við allt
sem þú tókst þér fyrir hendur og
hve vel þú komst þér áfram þrátt
fyrir litla menntun. Ég hef t.d. eng-
an séð sem rækt hefur sína vinnu af
eins mikilli samviskusemi og þú. Það
var sama hvort þú vannst hjá öðr-
um, t.d. á togara, í fiski, hjá sápu-
gerðinni Mjöll eða síðast sem vöru-
bílstjóri hjá Hafskip, eða þegar þú
rakst þinn eigin sendibíl. Alltaf
sama samviskusemin og aldrei
heyrði ég þig kvarta þó vinnudag-
urinn væri langur og aldrei man ég
eftir að þú misstir úr vinnu vegna
veikinda.
Þið Bogga bjugguð allan ykkar
búskap á Hörpugötunni en þar ólst
ég einnig upp hjá Guðrúnu ömmu,
en hún dó þegar ég var 17 ára og
eftir það bjó ég hjá ykkur þar til ég
eignaðist sjálfur fjölskyldu. Bræður
mínir fimm bjuggu á Seltjarnarnes-
inu ásamt foreldrum okkar en þegar
mamma dó, ári á eftir ömmu, tókuð
þið tvo yngstu bræðurna að ykkur.
Það má því segja að þið hafið haft
mikil áhrif á líf okkar flestra og
nokkrir okkar hafa t.d. hafið sinn
búskap í kjallaranum á Hörpugöt-
unni.
Það er óhjákvæmilegt að á stund-
um sem þessum rifjist upp ótal
minningarbrot frá liðnum tímum,
sem ég ætla þó ekki að fara nánar út
í hér en sem geymast í minningunni.
Þið Bogga voruð mjög samhent
hjón, gerðuð allt saman, t.d. ferðast,
fyrst innanlands, en seinna til Spán-
ar sem þið höfðuð mest yndi af,
dansa, o.fl.
Þú áttir við mjög erfið veikindi að
stríða síðastliðin ár og sérstaklega
eftir að Bogga dó, en nú er því stríði
lokið.
Ég vil að lokum þakka þér fyrir
hönd okkar allra bræðranna og fjöl-
skyldna okkar fyrir samfylgdina og
allt.
Ég er viss um að nú eruð þið
Bogga loks saman á ný og munuð
fljótlega leggja upp í ný ferðalög.
Júlíus Óskarsson.
Jens Guðni
Guðmundsson