Morgunblaðið - 13.07.2008, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 13. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR

 





 
 



 
  

            
! "# $!% &   '
(!!% 
! $)
(!!*% !! +! (
(!!*% , ( '$ 
(!!*% - $ .! $ 
(!!*% /  0

(!!*% 0  1 !
(!!*% ✝ Hörður Stein-bergsson fædd-
ist á Siglufirði 12.
júní 1928. Hann lést
á heimili sínu 22.
júní síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Steinbergs
Jónssonar frá Hóli
við Dalvík og Soffíu
Sigtryggsdóttur frá
Hólkoti í Hörgárdal.
Albræður Harðar
eru Ragnar f. 1927,
d. 1995, og Jón
Kristinn f. 1933, d.
1984. Bræður Harðar samfeðra eru
Karl Steinberg f. 1939 og Loftur
Gunnar f. 1943, d. 2001.
Hörður kvæntist 26. október
1957 Sigrúnu Birnu Halldórsdóttur
f. 26. maí 1938, og áttu þau því gull-
brúðkaup sl. haust. Saman eign-
uðust þau átta börn: 1) Kristjana, d.
2007, maki Friðrik Ottó, börn
Helga, Ástríður Emma, Hafdís
Kristný, Sigurborg og Haraldur
Lúðvík. 10) Steinar, maki Valdís,
börn Ásmundur Þór, Þorvaldur,
Steinar Valur og Hörður Páll. 11)
Njáll, maki Elfa Fanndal, börn Gísli
Freyr og Linda Ýr. 12) Sigurður
Kjartan, maki Guðrún, börn Anna
Margrét, Guðjón Orri, Sunna Berg-
lind og Freyja Sólrún. 13) Ásgeir,
maki Elísabet, börn Rúnar Ingi,
Rannveig Iðunn, Brynhildur, Hall-
dór Þorri og Ragnar Smári. Einnig
átti hann á þriðja tug langafabarna.
Sem barn fluttist Hörður til
Akureyrar, þar sem hann ólst upp.
Ungur hóf hann sinn sjómannsferil
á bátnum Minní frá Hrísey. Hörður
starfaði við ýmis störf til sjós og
lands, m.a. fyrir KRON. Seinni
hluta starfsævi sinnar starfaði
hann við verslunarstörf hjá Kaup-
félagi Eyfirðinga. Hans aðaláhuga-
mál voru golf og bridds og vann
hann til fjölda verðlauna í báðum
þessum greinum. Hörður og Birna
bjuggu öll sín hjúskaparár á Akur-
eyri.
Útför Harðar fór fram í kyrrþey.
Ágúst Birgir, Hörður
Ottó og Laufey. 2)
Ragnheiður, börn
Birna Hadda og
Andri Már. 3) Halldór
Jóhann, maki Þur-
íður, börn Eva Soffía,
Ásta Margrét og Ótt-
ar Már. 4) Sigrún
Soffía, maki Oddur,
börn Kristín Lillý,
Jónas, Sigurður
Helgi, Benjamín
Freyr og Patrekur
Örn. 5) Steinberg,
maki Pia, börn Hörð-
ur, Amanda Sofie og Rose Emilia.
6) Ragnar, maki Eydís, börn Eirík-
ur Birkir og Ragnar Ingi. 7) Sigur-
laug, maki Sigmundur, börn Rakel
Óla, Sandra Dögg og Jón Heiðar. 8)
Hulda Ósk, maki Hjörleifur, börn
Sindri Páll, Tara Lind og Tinna
Rut. Önnur börn Harðar eru: 9)
Sigrún, maki Haraldur, börn
Elsku pabbi, nú ertu farinn til
Lillu systur, mér finnst allt of stutt
síðan sorgin barði að dyrum síðast
en kallið kemur og aldrei er maður
tilbúinn.
Elsku hjartans pabbi minn, alltaf
svo góður, mikill knúsari og glettnin
alltaf til staðar. Þú elskaðir að fá
börnin þín og fjölskyldur þeirra í
heimsókn til ykkar mömmu. Þær
minningar munu ylja manni alla tíð.
Þú varst mikill golfari og brids-
spilari, allir bikararnir sem spanna
heilan vegg í stofunni bera vitni um
eindreginn áhuga þinn og færni þína
á golfvellinum og við bridsborðið.
Einnig hélstu alltaf með KA á
Akureyri en studdir samt þitt fólk
dyggilega þó það væri ekki í KA.
Elsku pabbi, ég veit að þú ert bú-
inn að knúsa Lillu frá mér. Ég sendi
til ykkar stórt knús frá mér.
Þín dóttir,
Sigrún Soffía.
Hörður Steinbergsson
✝ Ólöf GuðrúnTraustadóttir
Gerstacker, eða Lóa
eins og hún var allt-
af kölluð, fæddist á
Akranesi hinn 9. júlí
1951. Hún lést á
heimili sínu í Round
Rock í Texas í
Bandaríkjunum
hinn 4. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Agnes
Sigurðardóttir, f. á
Akranesi 24. októ-
ber 1931 og Trausti
Ingvarsson vörubílstjóri á Akra-
nesi, f. í Stíflu, V-Landeyjahrepp
15. júní 1926, d. 9. júní 1977.
Systkini Lóu eru Ingvar Hólm, f.
bjó þar mestan hluta ævi sinnar
fyrir utan nokkur ár á Íslandi.
Hún vann alla tíð við fjár-
málaráðgjöf og fjármálaumsýslu,
bæði í Bandaríkjunum og á Ís-
landi, m.a. í banka í Keflavík, hjá
Sambandi íslenskra samvinnu-
félaga í Reykjavík og síðast í Ari-
zona og Texas í Bandaríkjunum.
Lóa og Lee bjuggu fyrst í Kefla-
vík en 1986 fluttu þau til Phoenix í
Arizona en Lee gegndi þar her-
þjónustu sem ofursti í flugher
Bandaríkjamanna. Árið 1991
byggðu þau sér hús í litlum bæ,
Round Rock, nálægt Austin í Tex-
as og áttu þar fallegt heimili síðan.
Útför Lóu fór fram frá Akra-
neskirkju á afmælisdegi hennar 9.
júlí, í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
30. apríl 1954 og Ást-
ríður Hólm, f. 9. jan-
úar 1962. Hálfbróðir
Lóu samfeðra er Jak-
ob Adolf, f. 18. ágúst
1946.
Lóa giftist fyrri eig-
inmanni sínum, Ron
Hester, 20. mars 1976.
Þau slitu samvistum.
Hinn 14.júlí 1989
giftist hún Lee Robert
Gerstacker, f. í Banda-
ríkjunum 29. júlí 1950.
Lóa ólst upp á Akra-
nesi og lauk prófi frá
Gagnfræðaskólanum þar. Hún fór
17 ára sem au pair til Englands og
dvaldist þar í eitt ár en fluttist
nokkru síðar til Bandaríkjanna og
Elsku Lóa mín.
Ég vil þakka þér fyrir hvað þú
varst yndisleg dóttir. Þetta er búið að
vera skelfilegt ár en þú barðist eins og
hetja og gast alltaf huggað okkur. Við
ætluðum að hittast á miðri leið í Balti-
more og eiga þar saman góða daga, en
þú máttir ekki fljúga vegna veikinda
þinna. Ég þakka fyrir dásamlegar
minningar frá tímanum með ykkur í
Puerto Rico, Arizona og Texas.
Þið systkinin áttu góða æsku á
Akranesi en það breyttist margt þeg-
ar pabbi þinn féll frá á besta aldri eins
og þú.
Ég vil þakka þeim Þóru og Helgu
Jónu Ólafsdætrum fyrir öll skemmti-
legu frænkuboðin sem þær systur
héldu þér alltaf þegar þú komst til Ís-
lands. Þau voru þér ómetanleg og
verðmætar minningar. Svo vil ég
þakka Ástu dóttur minni og Óskari
tengdasyni fyrir alla hjálpina en án
þeirra hefði ég ekki getað þetta.
Ég veit, elsku Lóa mín, að þú og
pabbi þinn eru nú saman og brosið
hvort til annars meðan þið bíðið eftir
mér. Ég ætla að kveðja þig með orð-
unum sem þú kvaddir mig alltaf með,
ég elska þig.
Guð geymi þig.
Nú margir vinir þakka ástúð þína
og þinni minningu binda rósakrans.
Gott er að mega fela sig og sína
í sæla umsjá góða Frelsarans.
(G.G.)
Þín mamma.
Á mínum yngri árum var ekkert
smá-flott að eiga systur í Ameríku.
Alltaf átti ég flottasta jólakjólinn og
þegar þú komst heim með öll beltin og
keðjurnar urðu augun í litlu systur
eins og undirskálar af hrifningu. Það
áttu ekki margar stelpur á Skaganum
uppblásinn plaststól. Árin liðu og þeg-
ar ég gifti mig var hamingja þín lítið
minni en mín. Þú tókst þátt í öllu,
komst með mér í greiðslu, klæddir
mig í kjólinn og sást til þess að allt
yrði hundrað prósent. Börnum mínum
varstu aldrei bara „frænka“, þú varst
Lóa sem passaðir upp á þau og komst
til Íslands alveg frá því að halda því
elsta, Margréti, undir skírn og síðast í
fermingu Trausta þess yngsta. Á
haustin var ákveðið verkefni sem
börnin mín þurftu að ganga í að klára.
Nefnilega að senda frænku jólagjafa-
lista. Sá listi var oft æði-skrautlegur.
Jólagjafirnar bárust alltaf snemma og
var eftirvæntingin mikil og oft reynt
að kíkja í flottu pakkana frá Ameríku
sem amma passaði vel upp á. Ég man
ekki eftir að þeir hafi valdið vonbrigð-
um, ekki einu sinni síðustu jól þegar
þú sárlasin hafðir fyrir því að finna
bútasaum frá Amish-fólkinu til að
senda heim. Prjónaskapur eða önnur
slík handavinna hefur mér aldrei verið
til lista lögð en þess í stað virtist þú
hafa þá hæfileika tvöfalda. Það kom
fyrir að ég reyndi að sannfæra fólk um
að peysurnar sem þú sendir heim
væru prjónaðar af mér en ekki þér.
Enginn trúði því þó.
Þú talaðir um að kaupa íbúð á Ís-
landi sem sumarbústað en ekki alveg
strax. Það átti ekki fyrir þér að liggja
að eyða ellinni hér heima. Þörf okkar
mömmu að fá þig í heimsókn var mikil
og þörfin þín að sækja okkur heim
sömuleiðis. Þótti okkur systrum alltaf
jafn-skemmtilegt að eyða tímanum
við spjall fram á nætur og ekki síst við
að rifja upp skemmtilegar minningar
frá Akranesi og þá sérstaklega öll
prakkarastrikin. Mömmu varð oft að
orði þegar henni var nóg boðið og
þótti vitleysisgangurinn í okkur orð-
inn of mikill: Farið nú að sofa í haus-
inn á ykkur. Frænkuboðin stækkuðu
með hverri heimsókn og töluðum við
um að næst tækjum við sal á leigu svo
allar frænkur gætu verið með. Það var
mikið spjallað og hlegið þessar kvöld-
stundir.
Það var undravert að fylgjast með
hvernig þú tókst á við þín veikindi með
æðruleysi. Þú stappaðir stáli í alla aðra
og þegar við spurðum hvernig heilsan
væri þá var svarið alltaf það sama: Ég
hef það fínt, en hvernig hafið þið það?
Heimsóknin til þín í vetur gaf okkur
báðum mikið. Þó ljóst virtist hvert
stefndi mátti ekki ræða uppgjöf eða
kveðjur. Það var ekki til í þínum huga.
Þegar við kvöddumst á flugvellinum
leist þú yfir gleraugun, settir vísifing-
urinn á loft og sagðir; ég ætla ekki að
kveðja þig. Við sjáumst í maí þegar ég
kem heim. Svo sögðum við báðar eins
og ævinlega þegar við kvöddumst í
síma: Ég elska þig, sjáumst.
Með þessum sömu orðum kveð ég
þig, mín kæra. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Elsku mamma, Guð gefi þér styrk
til að takast á við sorgina og söknuðinn
og elsku Lee minn, þinn missir er mik-
ill því þið voruð hvort öðru allt.
Þín systir
Ásta.
Elsku Lóa mín, ég fyllist óumræð-
anlegri sorg og trega þegar ég kveð
þig í hinsta sinn elsku frænka mín og
vinkona. Á milli okkar myndaðist strax
í frumbernsku sérstakt samband og
vorum við nánast óaðskiljanlegar.
Hvar er Lóa? – Hvar er Þóra? Þessar
spurningar brunnu á vörum okkar
þegar við vorum aðskildar. Æði oft
vorum við spurðar að því hvort við
værum tvíburar. Það fannst okkur
fyndið. Prakkarastrikin okkar ætla ég
ekki að tíunda hér, en þau voru ófá. Ég
ylja mér við þær minningar núna.
Þó höf og lönd skildu okkur af til
fjölda ára þá var góða sambandið og
væntumþykjan okkar á milli alltaf hin
sama. Þegar þú komst í heimsóknir til
landsins, hafðir þú fjölskylduna ætíð í
fyrirrúmi. Frænkuboðin sem haldin
voru þér til heiðurs voru þér mikils
virði. Fyrir fjórum árum fórum við
saman í óvissuferð með Aad, Ástu
Óskari og börnum þeirra. Þá var glatt
á hjalla. Stansað við Kerið og skálað í
freyðivíni, farið á Klettinn og borðað
og síðan á Gullfoss og Geysi. Farið
Nesjavallaleiðina heim. Þetta þótti
þér stórkostlegt.
Meðan þú varst hér þá lá ég fársjúk
á spítala. Mikið reyndist þú mér vel
þá. Aðra óvissuferð ætluðum við að
fara fyrir tveimur árum þegar þú
komst heim til að vera við fermingu
Trausta Más frænda þíns. Þá treystir
þú þér ekki til að fara. Komin með
„kvef“, en vildir ekki vita hvert átti að
fara því þú ætlaðir að fara ferðina síð-
astliðið vor þegar þú ætlaðir að koma
á Model51 Akranes „Hittinginn“. Þar
var þín sárt saknað. Við eigum eflaust
eftir að hittast í „Óvissuferðinni“ sem
aldrei var farin. Ég kveð þig að sinni
mín kæra frænka og vinkona og send-
um við Aad, Lee þínum, sem reyndist
þér alveg einstakur í veikindum þín-
um, sem og í allri ykkar sambúð,
mömmu þinni, og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín,
Þóra.
Þrátt fyrir að hafa búið nánast hin-
um megin á hnettinum alla mína ævi
hefur þú alltaf verið til staðar fyrir
mig og mína. Svo miklu meira en bara
frænka eða eins og ég hef alltaf sagt
„Lóa frænka á engin börn en hún á
mig“ og þess hef ég svo sannarlega
fengið að njóta.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir að
hafa fengið að heimsækja þig og Lee
til Texas með ömmu páskana sem ég
fermdist. Þar kynnist ég þér upp á
nýtt, á þínum heimavelli hjá Lee og
kisunum ykkar. Það var ýmislegt
brallað þessa heitu páska, en það sem
stendur upp úr í minningunni eru
kvöldin sem við sátum og spjölluðum
um allt milli himins og jarðar. Þau
voru ófá skiptin sem amma þurfti að
koma fram og reka okkur upp í rúm
um miðja nótt „eruð þið ennþá að
kjafta“, „Lóa, barnið þarf að sofa“.
Fyrstu ummerki jólanna koma allt-
af snemma á Seljabrautinni. Í byrjun
nóvember á hverju ári bankar póst-
urinn upp á með pakkana frá Amer-
íku. Amma leyfir okkur krökkunum
að vera viðstödd þegar stóri pakkinn
var opnaður og jólapakkarnir tíndir
upp úr og komið fyrir uppi á skáp þar
sem þeir bíða jólanna. Hún amma hef-
ur þó alltaf séð til þess að pakkarnir
séu meðhöndlaðir rétt. Það má ekki
lesa á merkimiðana eða vera of lengi
með þá í höndunum, ekki spá of mikið
í lögun pakkanna og alls ekki hrista
þá. Þessar stífu reglur hafa þó valdið
því að við systkinin höfum læðst niður
til ömmu þegar enginn sér til bara til
að skoða þá aðeins betur og tryggja
það sé örugglega pakki merktur okk-
ur. Ég er nokkuð viss um að mamma
hefur gert þetta líka þó svo að hún
myndi aldrei viðurkenna það.
Innhaldsins var alltaf beðið með
mikilli eftirvæntingu. Alltaf vöktu
þær lukku gjafirnar frá frænku og
Lee. Sem barn fékk ég yfirleitt föt
sem ég gat ekki beðið eftir að sýna
hinum krökkunum því enginn átti
eins og ég, föt frá Ameríku! Á ung-
lingsárunum voru snyrtivörurnar vin-
sælar og með þeim skilaboð frá
frænku að ég ætti alls ekki að eyða
peningunum mínum í krem sem losar
mann við freknur „Magoo, það er
ekkert krem sem virkar, trúðu mér
ég er búin að prófa þau öll.“ Nú í
seinni tíð hafa svo bökunarvörurnar
og fallegu dúkarnir slegið í gegn.
Þegar ég byrjaði í framhaldsskóla
uppgötvaði ég mátt netsins og við fór-
um að skrifast á. Tölvupóstana okkar
á milli passa ég eins og gull. Eftir að
Viktor Blær fæddist styrktist sam-
band okkar ennþá meira. Þú skoðaðir
myndir af okkur á netinu og við skipt-
umst reglulega á fréttum. Allt í einu
varstu svo miklu nær okkur og gaman
hvað þér fór mikið fram í íslenskunni
sem smám saman hafði týnst eftir öll
þessi ár erlendis. Við þessi auknu
samskipti fjölgaði heimsóknum þín-
um til okkar og mikið var alltaf gaman
að hafa þig hjá okkur.
Kveðjustundirnar voru alltaf erfið-
ar en það var regla að faðma hvor
aðra og segja bara „sjáumst“.
Með þessum orðum kveð ég þig í
bili, elsku frænka, takk fyrir allt.
Ég elska þig – við sjáumst.
Elsku amma, mamma og Lee,
missir ykkar er mikill en ég er viss um
að Lóa og afi Trausti vaka yfir okkur
og leiða í gegnum þessa erfiðu tíma.
Þín
Margrét (Magoo).
Ólöf G. Traustadóttir Gerstacker