Morgunblaðið - 13.07.2008, Blaðsíða 41

hversu náin þið voruð. Það að fá að
eyða mörgum áramótum með þér
voru mikil forréttindi og það var allt-
af erfitt að kveðja þig vegna þess að
það var svo gaman með þér.
Þegar orðið jákvæðni og bros
kemur upp í hugann þá kemur mynd
af þér, Helgi minn. Það verður erfitt
að geta ekki sent á þig línu á netinu
og spjalla um daginn og veginn eins
og við gerðum oft. Eins og Dale
Carnegie sagði: „Þú getur eignast
fleiri vini á tveimur mánuðum með
því að sýna öðrum áhuga en á tveim-
ur árum með því að reyna að fá aðra
til að sýna þér áhuga.“ Og það gerðir
þú svo sannarlega, þú sýndir öllum
öðrum mikinn áhuga. Við munum
biðja fyrir þér um ókomna tíð og
biðja fyrir því að það verði vel tekið á
móti þér hinum megin. Ég kveð þig
með miklum söknuði, elsku frændi.
Elsku Guðrún, James, Már og fjöl-
skyldur, megi Guð veita ykkur styrk
til að vinna á þessum mikla missi.
Bros okkur sýnir að hjartað er heima,
hlæðu og láttu þig stressinu gleyma,
lifðu í gleði og lát þig svo dreyma,
lystisemdir sem órofa blað
og hamingju nýturðu á hverjum stað.
(Einar Sigfússon.)
Davíð Kristinsson.
Elsku Helgi Þór.
Það eru ekki til nógu sterk lýsing-
arorð í jákvæðri merkingu til að lýsa
þér. Þú varst jafn fallegur að innan
sem utan og hafðir mikil og góð áhrif
á alla sem þú þekktir. Við kynntumst
þér fyrst þegar þú og sonur okkar
Guðmundur Borgar byrjuðuð saman
í 8. bekk í Réttarholtsskóla. Þar
myndaðist frábær vinskapur milli
ykkar og nokkurra drengja þar sem
hugtökin traust, trúnaður, virðing
og samstaða voru lög sem aldrei
voru brotin. Það var frábær þroski
og hrein forréttindi fyrir okkur sem
foreldra að fá að kynnast þér og
þeim sterka vinahóp sem sonur okk-
ar hafði valið sér. Auðvitað skiptust
oft á skin og skúrir í lífi ykkar, en ég
veit að þú og Guðmundur voruð
miklir trúnaðarvinir.
Okkur hjónunum þótti einfaldlega
of lítið í boði fyrir unglinga og allt
var í raun kallað unglingavandamál.
Við ákváðum því að galopna dyr
heimilisins fyrir vinum barna okkar,
kynnast þeim og sýna þeim traust.
Strákurinn okkar fékk oft að halda
teiti fyrir vini og samferðafólk. Hann
og vinir hans vissu þó fyrirfram að ef
illa yrði gengið um heimilið eða
traustið og virðingin rataði ranga
boðleið yrði ævintýrið úti. Þessari
ákvörðun þurftum við hjónin ekki að
sjá eftir. Aldrei brotnaði glas og það
sem meira var, oft komum við
snemma heim, samt hélt gleðskap-
urinn áfram og nærvera okkar virt-
ist ekki trufla drengina.
Helgi hafði oft orð á því hvað ung-
lings- og menntaskólaárin hefðu ver-
ið skemmtileg og hvað þeir vinirnir
hefðu átt margar góðar stundir sam-
an í Grundargerðinu.
Að loknu stúdentsprófi Helga kom
hann og Raggi með okkur fjölskyld-
unni til Benidorm. Þessi ferð var frá-
bær og vorum við hjónin og Diljá
dóttir okkar ákaflega stolt af því að
strákarnir vildu koma með okkur í
frí. Með þeim áttum við margar frá-
bærar stundir og oft var setið á
spjalli. Þar ræddi Helgi oft um fjöl-
skyldu sína, hann sagði okkur hvað
gott væri að búa heima hjá Guðrúnu
móður sinni og hvað hún dekraði við
hann í mat og fataþvotti, einnig
minnti hann okkur oft stoltur á feg-
urð hennar. Helgi sagði okkur líka
frá Anítu sem hann var nýbúinn að
kynnast og fór ekki á milli mála að
hann var ástfanginn. Á Benidorm
virtist Helga líða mjög vel, hann var
ótrúlega sáttur við allt og alla, sér-
staklega þó við bróður sinn James.
Honum varð tíðrætt um hversu
traustur bróðir hans væri og hvað
hann væri áreiðanlegur í alla staði
og svo kom þessi fleyga setning frá
Helga „Ég og James erum eins og
tveir hanskar og pössum saman, já
par af leðurhönskum“ og stoltið
leyndi sér ekki. Helgi var óspar á hól
í garð annarra og nennti að taka eft-
ir litlu hlutunum sem svo oft gefa líf-
inu meira gildi.
Helgi var mikill fjölskylduvinur og
gaf sér ávallt tíma til að heimsækja
okkur, nú síðast í júní.
Elsku Helgi, haf þökk fyrir frá-
bær kynni síðasta áratug, þín minn-
ing mun verða vel varðveitt á okkar
heimili. Að lokum vil ég votta allri
fjölskyldu Helga okkar dýpstu sam-
úð. Sorg okkar allra er óbærileg.
F. h. fjölskyldunnar í Grundar-
gerði,
Áslaug Þóra Harðardóttir.
Góður vinur og spilafélagi, Helgi
Þór Másson, er látinn og skilur eftir
sig skarð í hópi okkar sem aldrei
verður fyllt. Okkar síðustu kynni
voru á spilakvöldi fyrir rúmlega
tveimur vikum síðan þar sem hann
fór á kostum sem endranær og sýndi
í síðasta sinn hvílíkur yfirburðaspil-
ari hann var. Hann sat við hlið bróð-
ur síns, James, og unnu þeir marga
glæsta sigra með samstilltu átaki.
Það vita þeir sem þekktu Helga að
þar fór góður og skemmtilegur
drengur sem gott var að hafa sér við
hlið í kröppum dansi. Leikstíll Helga
einkenndist af fádæma vinnusemi,
útsjónarsemi og sókndirfsku, en
ekki síst því að hann var fyrstur
manna til að koma liðsfélaga til
hjálpar ef eitthvað bjátaði á. Þannig
var hann sá spilafélagi sem allir sótt-
ust eftir að hafa í sínu liði.
Þrátt fyrir yfirburði sína í okkar
hópi kom hann ætíð fram af lítillæti
þótt hann ætti sannarlega ríkulega
inneign fyrir öðru. Þá var hann alltaf
glaður og reifur og aldrei var langt í
grínið. Að öllu þessu samanlögðu er
auðsætt að okkur var mikill heiður
og ánægja að því að fá að njóta nær-
veru Helga á spilakvöldum. Hann
mun ávallt verða með okkur þegar
við hittumst og minning hans mun
lifa í öllum þeim sögum um afrek
hans sem við munum aldrei þreytast
á að segja.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
Helga og ekki síst James bróður
hans á þessum erfiðu tímum. Missir
okkar er mikill, þeirra er ómælan-
legur.
F.h. spilafélaga,
Ólafur Jón Jónsson.
Elsku Helgi Þór, það er skrítið að
hugsa til þess hvað það er stutt síðan
við ræddum um það hvað við héldum
að gerðist eftir dauðann. Þú sagðir
að þú héldir að það væri eitthvað
svakalegt sem gerðist, að það tæki
eitthvað við sem væri æðra okkur
öllum. Þú sagðir líka að þú værir
spenntur að komast að þessu.
Það leið varla sá dagur að við töl-
uðum ekki saman á MSN. Það var
alltaf svo gaman og gott að tala við
þig. Það var ósjaldan sem ég leitaði
ráða hjá þér við alls kyns „vanda-
málum“ og þú varst alltaf með ein-
hver ráð til að gefa mér eða sagðir í
gríni að ég væri rugluð.
Ég var mjög ánægð þegar þú
ákvaðst að sækja um í HR því þá sá
ég fyrir mér að mæta þér á göng-
unum og það hefði nú gert skóladag-
inn skemmtilegri. Að mæta fallega
brosinu þínu og glaðlega andlitinu.
Þú varst alltaf brosandi og í góðu
skapi. Það var virkilega gott að vera
í kringum þig.
Þegar maður hugsar um Helga
Þór þá sér maður fyrir sér sætan og
brosmildan strák sem öllum líkaði
vel við.
Ég mun alltaf geyma í hjartanu
mínu allar minningarnar um þig,
spjöllin okkar, bíltúrana sem við tók-
um og allar stundirnar með þér. Sér-
staklega þykir mér vænt um síðasta
bíltúrinn okkar þar sem við ræddum
um haustið og ég reyndi að gefa þér
góð ráð varðandi námið, því þú virt-
ist vera svolítið „týndur“.
Elsku Helgi minn, mér þykir svo
vænt um þig og það er svo sárt að
hugsa til þess hve illa þér leið, en ég
vona að þér líði betur á þeim stað
sem þú ert á núna. Þú ert ábyggilega
brosandi og að fíflast eitthvað eins
og alltaf, ég sé það alveg fyrir mér.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Ég votta fjölskyldu og ástvinum
alla mína samúð og bið Guð að gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Þín vinkona,
Hildur Georgsdóttir.
Helgi var einn af þessum strákum
sem gátu hrifið allt og alla í kringum
sig. Skært bros hans og löngun til að
hafa gaman af lífinu var til eftir-
breytni. Húmor hans og uppátæki
voru óborganleg og við vinirnir er-
um þess fullvissir að við munum
ekki kynnast neinum sem á jafn auð-
velt með að láta okkur fara að hlæja
og skemmta okkur. Við vorum þrír
saman vinir í bekk í Menntaskólan-
um við Sund. Oft var lítið lært en
fíflagangur og félagslíf var sett í for-
grunn. Við gátum hangið saman
heilu dagana án þess að verða leiðir
á hver öðrum og svo einkennilega
vildi til að ef einhver ládeyða kom
yfir hópinn þá tókst Helga alltaf að
rífa mannskapinn af stað í allskyns
uppátæki. Eitt uppátæki af mörgum
sem okkur er mjög minnisstætt er
þegar við þurftum að mæta í ensku-
tíma á mánudagsmorgnum. Eins og
gefur að skilja var oft fjör um helgar
og menn því oftar en ekki þreyttir á
mánudagsmorgnum. Í nóvember á
öðru ári hafði tiltekinn kennari ætl-
að að kenna hlustun í ensku. Menn
áttu mjög erfitt með að halda ein-
beitingu enda þreyttir eftir brölt
helgarinnar. Allt í einu hringir sím-
inn hjá Helga en við það komu
skruðningar í segulband kennarans.
Helgi hafði stillt símann sinn á þögn
og því vissi kennarinn ekki af hverju
tækið lét svona og beið ekki boðanna
og skipti um tæki. Eftir að hafa
skipt sjö sinnum um tæki upplýsti
Helgi kennarann um að ljósin í stof-
unni yllu trufluninni. Kennarinn
slökkti þá ljósin og viti menn,
skruðningurinn hætti. Helgi hafði
þá líka slökkt á símanum sínum.
Þetta varð til þess að klukkan 8 á
mánudagsmorgnum gátum við sofið
fyrstu tvo tímana, en menn undr-
uðust að slökkt væri í stofunni hjá 2.
H.
Helgi er sá maður sem fór ekki í
manngreinarálit hann gat setið með
hverjum sem var í skólanum og tal-
að við alla sem jafningja sína. Hann
var mikill vinur vina sinna og tók
upp hanskann fyrir þá sem honum
fannst brotið á. Hjartahlýr vinur,
traustur og skemmtilegur, allt þetta
var Helgi. Dauðsfall Helga varð því
mikið áfall. Enginn átti von á þessu.
Tilfinningarnar hafa flætt og spurn-
ingar vaknað um ástæður og mögu-
leika á að koma í veg fyrir að Helgi
sé farinn. Engin svör. Þau fáum við
sennilega aldrei. Helgi gat fundið til
með öðrum og hjálpað þeim en hann
sýndi ekki eigin tilfinningar. Hann
faldi þær svo vel að enginn okkar
vinanna tók eftir einhverju sérstöku
í fari hans rétt áður en hann fór. Nú
situr eftir spurningin um hvort við
hefðum getað gert eitthvað til að
forða endalokunum. Engin svör fást,
Helgi er farinn og því verður ekki
breytt. Hann vildi láta sér líða betur
og þetta var hans leið. Við sem
syrgjum Helga sjáum hversu mikið
hann hafði fram að færa og hversu
mikill missir er að honum úr þessu
lífi.Hans er sárt saknað og það
skarð sem hann skilur eftir sig í
hjörtum okkar mun aldrei verða
fyllt. Það sem við getum lært af við-
burðaríkri ævi Helga er hversu allt-
of stutt hún var.
Hvíldu í friði, elsku besti vinurinn
okkar.
Eldur og Hallgrímur.
Við Helgi Þór vorum ekki háir í
loftinu þegar vinskapur okkar hófst.
Við lékum okkur saman nánast dag-
lega. Helgi Þór var og er alltaf sér-
stakur hluti af mínu lífi því margar
minningar á ég með honum. Fyrsta
prakkarastrikið gerðum við saman,
fyrstu sjoppuferðina fórum við sam-
an og þegar ég lærði að hjóla vorum
við einnig saman.
Ég man einmitt hvernig fyrsta
áfallið mitt var. Ég var sjö ára og
Helgi Þór sex ára. Hann var nýbyrj-
aður í Fossvogsskóla og einn daginn
eftir skóla hringdi ég í Helga Þór og
spurði hvort hann vildi koma að
leika eins og við vorum vanir að
gera. Helgi Þór sagðist ekki geta
það því hann væri að fara að leika við
Gulla. Ég man enn eftir sársaukan-
um því ég hélt að vinskap okkar væri
þar með lokið og hann hefði eignast
annan leikfélaga.
Eftir 11 ára aldur skildust leiðir
okkar smátt og smátt en samt vorum
við alltaf góðir félagar og mér þótti
alltaf mjög vænt um að hitta Helga
Þór og spjalla við hann.
Við Helgi Þór höfðum talað um
það að við myndum reyna að hittast
og eyða tíma saman og gera eitthvað
skemmtilegt. Þann 27. júní rættist
það á sinn hátt þegar ég hitti Helga
Þór og við skemmtum okkur mjög
vel saman. Þessi tími sem við áttum
saman reyndust vera síðustu sam-
verustundir okkar og eru þær mér
mjög dýrmætar.
Þessi kveðjustund er mér mjög
sár en minningin um Helga Þór lifir
með mér.
Hannes Þór Egilsson.
Vinur okkar Helgi var einn af
þessum drengjum sem gátu hrifið
alla með sér. Skært bros hans og
lífslöngun var okkur til eftirbreytni.
Við munum seint kynnast öðrum
þeim sem eiga jafn auðvelt með að
vekja hlátur.
Gamansemi Helga og uppátæki
voru mörg hver óborganleg. Þrír
saman sóttum við vinirnir Mennta-
skólann við Sund. Á þeim árum vék
lærdómur gjarnan fyrir fíflagangi og
félagslífi. Við gátum hangið saman
heilu dagana án þess að verða leiðir
hver á öðrum. Ef örlaði á ládeyðu
tókst Helga alltaf að rífa mannskap-
inn af stað í allskyns uppátæki.
Þannig þurftum við á öðru ári að
mæta þreyttir í enskutíma snemma
á dimmum mánudagsmorgni í nóv-
ember eftir erfiðar vökunætur helg-
arinnar. Kennarinn ætlaði að kenna
hlustun í ensku. Þreyttir áttu menn
mjög erfitt með að halda einbeit-
ingu. Allt í einu hringir farsími
Helga en við það hófust miklir
skruðningar í segulbandi kennarans.
Helgi hafði stillt símann sinn á þögn
og því vissi kennarinn ekki af hverju
segulbandið lét svona og beið ekki
boðanna en skipti um tæki. Eftir að
hafa skipt sjö sinnum um segul-
bandstæki upplýsti Helgi kennarann
á sannfærandi hátt um að líkast til
væru það ljósin í stofunni sem yllu
trufluninni. Kennarinn slökkti þá öll
ljós og viti menn, skruðningurinn
hætti, enda hafði þá Helgi slökkt á
símanum. Þetta varð til þess að
þreyttir gátum við sofið fyrstu tvo
tímana, enda slökkt í kennslustof-
unni hjá 2.H.
Það mætti skrifa heila bók um öll
uppátæki Helga og lífsgleði. Seint
varð hann fúll eða sýndi vanlíðan.
Helgi var vinsæll í vinahópi og
mikill vinur vina sinna og tók gjarn-
an upp hanskann fyrir þá sem hon-
um fannst brotið á. Hjartahlýr vin-
ur, traustur og skemmtilegur. Þetta
var Helgi.
Dauðsfall Helga varð okkur gríð-
arlegt áfall. Tilfinningarnar hafa
flætt og spurningar vaknað um
ástæður og möguleika á að koma í
veg fyrir brottför Helga. Eftir á að
hyggja fann hann auðveldlega til
með öðrum og hjálpaði en hann
sýndi sjaldan eigin tilfinningar.
Hann faldi þær svo vel að enginn
okkar vinanna tók eftir neinu sér-
stöku í fari hans rétt áður en hann
fór.
Nú situr eftir spurningin um hvað
við hefðum getað gert til að forða
þessum endalokum vinar okkar.
Ekki dugir að spyrja hvers vegna,
því að það fæst ekkert svar, enda eru
vegir Guðs órannsakanlegir og mátt-
ur okkar dauðlegra manna svo lítill
og skilningur enn minni, enda þótt
við þykjumst vita og neitum stund-
um að viðurkenna að gátur hins
mikla lífs verða aldrei ráðnar.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Hans er sárt saknað. Það skarð
sem hann skilur eftir sig í hjörtum
okkar mun aldrei verða fyllt.
Hvíldu í friði, elsku besti vinur, og
hafðu þökk fyrir allt.
Eldur Ólafsson og
Hallgrímur Andri
Ingvarsson.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. JÚLÍ 2008 41
✝
Útför okkar ástkæru
KATRÍNAR ELSU JÓNSDÓTTUR,
Espigerði 8,
Reykjavík,
sem andaðist á heimili sínu föstudaginn 4. júlí,
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 14. júlí
kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Umhyggju, félag langveikra barna.
Bjarni Ragnarsson, Kristbjörg S. Gísladóttir,
Melíssa Katrín, Gísli Ragnar og Sverrir Tómas,
Alma Eydís Ragnarsdóttir,
Brynja Björk Baldursdóttir,
Anna María Sverrisdóttir,
Guðfinna Inga Sverrisdóttir,
Sigurður Sverrir Sigurðsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
MAGNÚS G. JENSSON,
Klukkurima 5,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 6. júlí.
Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju
þriðjudaginn 15. júlí kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast hans er bent á
Krabbameinsfélagið.
Kristín G. H. Sveinbjörnsdóttir,
Jens Magnússon, Ása Kristveig Þórðardóttir,
Sigríður Magnúsdóttir, Ásmundur Friðriksson,
Magnús Magnússon, Sigurlaug Hrönn Lárusdóttir,
Elín Magnúsdóttir,
Helga Magnúsdóttir, Erlendur Sæmundsson,
Kristín Björg Magnúsdóttir,
Hrafnhildur Gígja Magnúsdóttir, Haraldur Theodórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.