Morgunblaðið - 06.10.2008, Blaðsíða 20

20 MÁNUDAGUR 6. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Indriði PállÓlafsson fædd-
ist 6. desember
1951. Hann andaðist
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
25. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Ólafur
Indriðason, f. í
Áreyjum í Reyð-
arfirði 4. október
1921, d. 16. október
1986, og María Jón-
asdóttir, f. á Þur-
íðarstöðum í Fljóts-
dal 18. apríl 1929.
Indriði kvæntist 1. desember
1984 Eddu G. Ár-
mannsdóttur, f. 31.
desember 1949.
Foreldrar hennar
voru Ármann Magn-
ússon, f. á Leir-
ubakka í Landsveit
1. janúar 1920, d. 4.
júní 1999, og Að-
alheiður Ásta Er-
lendsdóttir, f. í
Reykjavík 7. októ-
ber 1914, d. 14. jan-
úar 2008.
Útför Indriða
Páls fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elsku Indriði.
Okkur langar með fáeinum orðum
að minnast þín. Bjartar og hlýjar
minningar líða um huga okkar frá
fyrstu kynnum. Það var ógleyman-
legt að vera með ykkur hjónunum á
Spáni í sumar þó að þú værir orðinn
veikur. Það var dýrmæt stund. Svo
má ekki gleyma matarboðum ykkar
á gamlárskvöld sem við hjónin höf-
um verið hjá ykkur á síðustu ár. Líf-
ið getur verið ljúft og sárt og það er
sorglegt að þurfa að horfa á eftir
góðum vini yfir móðuna miklu í
blóma lífsins.
Elsku Edda, megi Guð styrkja
þig í sorginni. Þú hefur misst mikið.
Elsku Indriði.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
( V. Briem.)
Hannes og Magnea.
Kveðja frá Strætókórnum
Í dag verður til moldar borinn
Indriði Páll Ólafsson, mikill heið-
ursmaður og prúðmenni, en hann
lést að kvöldi 25. september á líkn-
ardeild Landspítalans í Kópavogi.
Indriði gekk í Starfsmannakór
Strætisvagna Reykjavíkur haustið
1994 og hefur verið virkur félagi í
kórnum síðan. Árið 2001 var nafninu
breytt í núverandi heiti, þ.e. Strætó-
kórinn.
Á síðasta starfsári kórsins voru
veikindi farin að hrjá Indriða en
hann mætti þó alltaf á æfingar með
okkur. Við sáum að honum leið vel í
þessum félagsskap, því þar voru
hans vinir. Hann kom ávallt með á
allar uppákomur sem kórfélagar
stofnuðu til og fór með okkur á
söngmót, bæði erlendis og hér
heima. Hann var mikill dansmaður,
enda var hann félagi í Þjóðdans-
afélagi Reykjavíkur, og á skemmt-
unum hjá kórnum slógust konurnar
um að fá að dansa við Indriða.
Indriði ók stórum bifreiðum um
24 ára skeið. Fyrst steypubílum og
rútum, m.a. hjá Kynnisferðum, og
Hagvögnum, en 1981 hóf hann fyrst
starf hjá SVR. Samanlagður starfs-
aldur Indriða hjá SVR og Strætó bs.
eru rúm 18 ár. Mörg þessara ára ók
Indriði leið 5 og var hann mjög vel
liðinn af farþegunum. Sérstaklega
var tekið eftir hversu tillitssamur
hann var gagnvart eldra fólki og
passaði vel upp á að aka ekki af stað
fyrr en farþegar voru sestir. Eins
og fyrr segir var Indriði mikið prúð-
menni og gott að vera í nálægð
hans.
Fyrir hönd Strætókórsins og eig-
inkvenna kórmanna vil ég þakka
honum og eiginkonu hans allar
ánægjulegar samverustundir. Eddu,
eiginkonu Indriða, sendum við okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Guðmundur Sigurjónsson
formaður.
Indriði Páll Ólafsson
Hnyklarnir hennar
Gauju eru hættir að
dansa og tifið í prjón-
unum hefur þagnað.
Amma Gauja er látin. Síðustu dag-
ar hafa verið erfiðir en hún háði
aðdáunarverða baráttu sem enginn
gat unnið en Gauja gaf allt sitt og
vildi vinna en það var kominn tími
til að fara. Við rifjum upp minn-
ingar um skvísuna ömmu, handa-
vinnukonuna sem aldrei stoppaði
en hún hafði bæði prjóna og heklu-
nál sér við hlið þar til hún fór.
Teppin hennar munu halda á okk-
ur hita næstu áratugi, teppin sem
Jóhann heitinn og hún unnu að í
samvinnu.
Það laumast bros fram á var-
irnar þegar maður hugsar til
hennar máta föt, eins og fagmaður
með sína sérstöku takta, snúandi
sér til hliðar og toga niður peys-
una um leið og hún spyr hvort hún
sé ekki fín. Einnig þegar hún
montaði sig af lipurleik sínum,
engin var eins lipur og hún. Þegar
hún talaði um þetta „gamla fólk“
sem voru jafnaldrar hennar en
henni fannst þetta vera gamalt
fólk en hún sjálf rétt komin af létt-
asta skeiði. Stoltið í röddinni þeg-
ar hún kynnti kærastann sinn
hann Sveinbjörn og bætti svo yf-
irleitt við: „Er hann ekki sætur.“
Þetta er bara smábrot af því sem
gerði Gauju svona skemmtilegan
og lifandi persónuleika, en hún var
sú flottasta og hef ég oft öfundað
hana af sjálfstraustinu sem hún
bjó yfir.
Gauja tilheyrði kynslóð sem
færri og færri börn fá að njóta, tif-
ið í klukkunni var það eina sem
sagði til um tímann en heimilið
sjálft var tímalaust.
Þar var setið og saumað, spjall-
að, púslað eða litað, ekkert stress
en oft gat umræðan orðið heit ef
Guðríður Petersen
✝ Guðríður Pet-ersen fæddist í
Hafnarfirði 8. febr-
úar 1925. Hún lést á
Líknardeild Landa-
kotsspítala 18. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Víðistaða-
kirkju 2. október.
um pólitík var að
ræða og þá var ekk-
ert verið að skafa ut-
an af hlutunum, oft
greip maður andann
á lofti vegna þess
hversu beinskeytt
hún gat verið.
Hún kenndi Sæ-
unni Önnu að prjóna
og hekla en litla
daman hún Brynja
Sif hafði ekki eins
mikinn áhuga á þessu
dútli en þær náðu vel
saman að púsla eða
leika sér með dúkkurnar hennar
ömmu. Amma Gauja var nefnilega
einstök áhugamanneskja um dúkk-
ur og var gríðarlega ánægð með
„baby born“ dúkku sem hún fékk
frá Dísu systur sinni og var stolt
af því að þetta var flottasta gerðin.
Brynja Sif mátti leika sér með
hana en hún þurfti að fara vel með
hana að sjálfsögðu.
Oft heyrði maður frá henni eftir
að hún hafði keypt nýja dúkku að
dúkkan hefði horft svo fallega á
hana og hún varð einfaldlega að
kaupa hana, þannig lifði barnið í
henni.
Það var erfitt að kveðja hana,
glampinn í augunum var farinn, en
húmorinn enn til staðar eins og
þegar stelpurnar voru búnar að
koma sér fyrir í rúminu hennar á
líknardeildinni og ég spurði hvort
ég mætti ekki bara skilja þær eftir
og hún svaraði að það væri sjálf-
sagt en hún ætlaði bara að skríða
upp í hjá einhverjum herramann-
inum á deildinni og hló svo. Húðin
hennar var svo mjúk þegar ég
kyssti hana bless og enn erfiðara
var að vita að líklegast var þetta
okkar síðasta stund. Við verðum
víst aldrei tilbúin að kveðja ástvini
í hinsta sinn. Einn hornsteinn í lífi
okkar er farinn. En ætli sé ekki
best að nota hennar orð þegar hún
kvaddi Sæunni Önnu síðast á spít-
alanum með kveðjunni „síjú lei-
ter“.
Þín
Auður.
Á æsku- og ungdómsárum hefur
maður tilhneigingu til að ganga að
ýmsu sem gefnu. Þannig er t.d.
með gott viðmót og atlæti á heim-
ilum vina og vinkvenna. Seinna
skilur maður að ekkert slíkt er
sjálfsagt og að það á stóran þátt í
að treysta þá vináttu sem stofnað
er til á unga aldri.
Við vorum svo lánsamar að vera
heimagangar á heimili Guðríðar og
Jóhanns, foreldra Elínar vinkonu
okkar. Myndarlegt og fallegt
heimili þar sem oft var gestkvæmt
og þar sem okkur mætti ætíð góð-
vild og gestrisni.
Gauja var fremur hlédræg kona
sem naut sín best á sínu heimili.
Hún var ákaflega myndarleg hús-
móðir. Hún var umhyggjusöm og
trygg sínu fólki og vinum. Henni
féll aldrei verk úr hendi og allt lék
í höndunum á henni. Við sjáum
hana fyrir okkur með einhverja
handavinnu: útsaum, flík, prjón,
hekl eða eitthvert annað skapandi
verk. Þannig var það allt til síð-
ustu stunda. Bæði ættingjar og
vinir eiga margvíslega fallega
handavinnu eftir hana.
Í erfiðum veikindum síðastliðið
ár sýndi Gauja styrk og æðruleysi.
Hún fékk líka að finna hve vel
börn hennar og aðrir nákomnir
stóðu saman um að veita henni
hjálp og stytta henni stundir.
Við þökkum Gauju samfylgdina
og einlæga vináttu. Börnum henn-
ar og öðrum aðstandendum vottum
við innilega samúð.
Birna og María.
Ein af bestu vinkonum okkar
hjóna í Hafnarfirði, Guðríður Pet-
ersen, er látin. Við Sigga kynnt-
umst hjónunum Gauju, eins og hún
var gjarnan kölluð og Jóhanni
heitnum Petersen fyrsta búskap-
arár okkar í Hafnarfirði. Síðar
leigðum við íbúð á Skólabraut 2,
sem faðir Gauju, Guðjón Arn-
grímsson átti.
Jóhann vann hjá mér sem skrif-
stofustjóri frá 1962 til starfsloka.
Þar fyrir utan áttum við mikla og
góða samleið í einkalífinu og vor-
um við hjónin nánast daglegir
gestir á heimili Gauju og Jóhanns
að Tjarnarbraut 7. Það var alltaf
fjölmennt á heimili þeirra hjóna,
hvort sem var af skyldmennum
eða vinum, enda voru þau mjög fé-
lagslynd og störfuðu víða og má
þar m.a. nefna K.F.U.M og K og
Sjálfstæðisflokkinn.
Gauja var ein af þessum konum
sem aldrei féll verk úr hendi. Hún
saumaði jafnt á sig sem og á alla
fjölskylduna auk þess sem margir
aðrir nutu saumaskaparins. Hún
var mikil hannyrðakona og flink í
höndunum. Mörg heimili í Hafn-
arfirði skarta vafalaust fallegum
hlutum úr hennar ranni.
Hún var mikil fjölskyldukona og
frændrækin. Árlega fóru þau hjón-
in í frí til Ameríku þar sem frænd-
fólk Jóhanns bjó og ferðuðust þau
víða innan Bandaríkjanna sem var
mjög framandi á þeim tíma. Þess-
ar ferðir voru þeim hjónum mikils
virði. Svo vildi til að sumarið 1976
var ég staddur í Washington og
hitti þá fyrir Gauju og Valdísi
systur hennar.
Þær voru þá að heimsækja Þór-
hildi frænku Jóhanns og mann
hennar Ellert. Í ferðinni keypti
Gauja á mig köflóttar sumarbuxur
sem ég kunni ákaflega vel við en
fékk lítið að nota heima á Íslandi.
Börnin voru hins vegar lukkulegri
með það sem kom upp úr tösk-
unum ætlað þeim.
Síðasta vetur var Gauja lögð inn
á Borgarspítalann á sömu deild og
ég dvaldi á. Þó við værum bæði
veik þá heimsótti hún mig á stof-
una eins oft og hún gat og mikið
var gott að hitta hana svona
hressa og káta þrátt fyrir að hún
væri að byrja að veikjast af
krabbameini og kringumstæðurnar
ekki hinar ákjósanlegustu. Þetta
voru seinustu samskipti okkar
Gauju.
Við Sigríður sendum börnum
Gauju og fjölskyldum þeirra sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu Guðríðar
Petersen.
Sigríður og Árni Grétar
Finnsson.
Guðríður Petersen var fjöl-
skyldu okkar kær á margvíslegan
hátt. Hún og eiginmaður hennar,
Jóhann Petersen, voru þungamiðj-
an í samskiptum okkar við okkar
íslensku ættingja yfir tímabil sem
spannar fjórar kynslóðir. Fjöl-
skyldur okkar hafa alltaf viðhaldið
sérstökum tengslum og gagn-
kvæmar heimsóknir milli Íslands
og Bandaríkjanna eru orðnar fjöl-
margar.
Gauja var alltaf ættmóðirin sem
við leituðum til í heimsóknum okk-
ar til Íslands. Heimili hennar stóð
okkur ávallt opið og skipaði hjá
okkur sérstakan sess. Gauja naut
þess að ferðast til Bandaríkjanna
og lærði ensku á seinni hluta æv-
innar til þess að geta notið meiri
og betri samskipta við Bandaríkja-
menn.
Hún ferðaðist víða í Bandaríkj-
unum og var aldrei feimin við að
kanna ný svæði eða spjalla við fólk
sem á vegi hennar varð. Í gegnum
tíðina höfum við deilt með Gauju
mörgum sameiginlegum fjöl-
skylduævintýrum sem nú verða
geymd í minni og reglulega rifjuð
upp fyrir komandi kynslóðir. Hin
sterku fjölskyldubönd munu við-
haldast og styrkjast í gegnum
börn hennar, barnabörn og barna-
barnabörn.
Greenesboro, NC, USA,
Björg, Dick, Scott, Lisa og
Gunnar Matthews.
Góð Vorboðakona, Guðríður Pet-
ersen, er fallin frá.
Guðríður hefur verið ein af
máttarstólpum Vorboða síðustu
áratugi. Þeir eru ekki margir
fundirnir hjá Vorboða sem hana
hefur vantað á. Guðríði hefur alltaf
verið hægt að treysta á ef eitthvað
hefur staðið til í Sjálfstæðishúsinu,
hvort heldur vegna basara, kosn-
inga eða hvers sem til stóð. Sér-
staklega vil ég þó nefna jólasvei-
nakaðlana hennar sem hún útbjó
og gaf í happdrættið á jólafundi
okkar, nú síðast á fundinn okkar
fyrir seinustu jól. Því fylgdi alltaf
sérstök tilhlökkun og spenna að
sjá hver hreppti kaðalinn.
Mér er minnisstætt þegar ég
fylgdi móður minni á Vorboðafundi
sem lítil stelpa. Þá sátu Vorboða-
konur við hvert borð og kepptust
við að sauma og föndra eins og
þær ættu lífið að leysa og höfðu
varla tíma til að gæða sér á hnall-
þórunum sem þær höfðu útbúið
áður en haldið var á fundina. Jafn-
framt ræddu þær bæjar- og lands-
mál, höfðu margt til málanna að
leggja og voru vel að sér um
landsins gagn og nauðsynjar. Síðar
á lífsleiðinni hafa þessar konur
verið mér fyrirmyndir dugnaðar
og sjálfstæðis.
Guðríði hef ég þekkt frá því ég
man eftir mér. Þeir sem hana
þekktu vita að hún var mikil hann-
yrðakona. Ég var ekki há í loftinu
þegar hún fór að sauma á mig föt.
Þegar mikið lá við treysti mamma
engum nema henni Gauju og alltaf
var hún boðin og búin að hjálpa.
Hún saumaði m.a. á okkur systk-
inin fermingarfötin og dragt á mig
þegar ég útskrifaðist sem stúdent.
Það voru hátíðlegar stundir þegar
maður kom í kjallarann á Tjarn-
argötunni og Gauja með títuprjóna
í munnvikinu nældi faldinn upp og
tók málin.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Guðríði hennar mikla og góða starf
í þágu Vorboða um leið og ég
sendi börnum hennar og fjölskyld-
um innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
F.h. Vorboðakvenna,
Lovísa Árnadóttir.
Fallin er frá einstök og yndisleg
kona, Guðríður Petersen, eða
Gauja frænka, eins og hún var
jafnan kölluð í okkar fjölskyldu.
Gauja ólst upp í Hafnarfirði og
bjó þar alla tíð. Hún var mikill
Hafnfirðingur og áttu hún og eig-
inmaður hennar, Jóhann Petersen
heitinn, notalegt og fallegt heimili
sem gaman var að heimsækja.
Gauja var einnig tíður gestur á
heimili Dísu systur sinnar í Hafn-
arfirði og síðar í Garðabæ, en þær
vor mjög nánar og rétt árið á milli
þeirra. Nú hefur Dísa misst góða
systur og vinkonu sem hún mun
sakna sárt. Það mun fylgja því
tómleiki að fá ekki fréttir af Gauju
frænku. Þá var líka oft kíkt við í
leiðinni en heimili Gauju frænku
hin síðari ár var í næsta nágrenni
þó að í öðru sveitarfélagi væri. Það
var alltaf gaman að hitta Gauju
frænku sem hafði mikinn áhuga á
málefnum líðandi stundar, ekki
síst stjórnmálum, og lá ekki á
skoðunum sínum um menn og mál-
efni.
Gauja var feiknamikil handa-
vinnukona og verður hennar ekki
síst minnst fyrir það. Myndarskap
hennar verður vart með orðum
lýst. Það lék allt í höndunum á
henni og hvaðeina sem hún kom
nálægt var fallegt og vel gert.
Fjölbreytnin var nánast óendan-
leg. Hún prjónaði, saumaði föt og
lagfærði, saumaði út, bjó til jóla-
skraut, páskaskraut, vann búta-
saum og margt fleira. Hinir ein-
stöku jólakaðlar hennar voru afar
eftirsóttir og munu prýða mörg
heimili á jólum um ókomna tíð. Að
baki handavinnu Gauju lá mikil
vinna og sat hún aldrei auðum
höndum. Það leyndi sér heldur
ekki hvað hún naut iðju sinnar og
hafði ánægju af að færa öllum sem
nálægt henni stóðu fjöldann allan
af fallegu handverki. Hún hafði
líka gaman af að kenna öðrum til
verka og föndra með börnum og
barnabörnum.
Það var alltaf eitthvað skemmti-
legt og sniðugt sem hún fann upp
á að búa til. Í seinni tíð tók hún að
sér að leiðbeina eldri borgurum
við handavinnu og hafði hún mikla
ánægju af því.
Síðastliðið ár háði Gauja harða
baráttu við illvígan sjúkdóm. Hún
barðist hetjulega og lét ekki deig-
an síga heldur hélt allan tímann
áfram að sinna handavinnu og
fylgjast með líðandi stundu.
Við þökkum elsku Gauju frænku
fyrir allt sem hún hefur gert fyrir
okkur og fyrir allar góðu sam-
verustundirnar sem við höfum átt
með henni í gegnum tíðina. Minn-
ingin um góða frænku mun ylja
okkur um ókomna tíð.
Við vottum fjölskyldu hennar
innilega samúð á sorgarstund og
erfiðum tímum.
Guðjón, Fanney og börn.