Morgunblaðið - 06.10.2008, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. OKTÓBER 2008 21
MINNINGAR
✝ Símon IngvarKonráðsson
málari fæddist í
Reykjavík hinn 17.
júní 1919. Hann lést
á líknardeild
Landakotsspítala
29. september síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Konráð Ingi-
mundarson mót-
oristi, f. 1886 í
Vestmannaeyjum,
d. 1957 og Guðrún
Sigríður Ein-
arsdóttir, verkakona og hús-
móðir, f. 1886 á Húsavík eystri,
Borgarfjarðarhr., d. 1967. Börn
þeirra hjóna, sem öll eru nú látin,
voru Jón Einar, Nikólína, Con-
cordia, Sigríður María, Símon
Ingvar, Sigurveig Stella, Ágúst
Ingimundur og Elínberg Svein-
björn (Lalli).
Eftirlifandi eiginkona Símonar
er Doris Jelle Konráðsson hús-
móðir, f. 12.10. 1928, gengu þau í
hjónaband 17.6. 1949. Börn þeirra
hjóna eru: 1) Paul Erik f. 1948, d.
sambýliskona hans er Ingunn
Nielsen, börn Einars eru Símon
Karl, Sigríður Rós og Elías Snær.
7) Birgir, f. 1960, börn hans eru
Anna Gígja, Ingvar Dór, Aron
Gauti, Rögnvaldur Nökkvi og
Saga Kristín. 8) Díana, f. 1963,
eiginmaður hennar er Smári B.
Ólafsson; dóttir Díönu er Karen
Andrea, synir Díönu og Smára
eru Reynir Óli og Ívar. 9) Helen,
f. 1972, og eru synir hennar Berg-
ur Ari og Kjartan. Langafabörn
Símonar eru tuttugu talsins.
Símon vann sem mjólkursendill
í Reykjavík á unglingsárum fram
á fullorðinsár og fram að námi
vann hann m.a. sem kaupamaður í
sveit. Hann nam málaraiðn hjá
Fritz Bertelsen árin 1945-46 og
hjá Þorbirni Þórðarsyni 1946-49
og lauk prófi frá Iðnskólanum í
Reykjavík 1949 og sveinsprófi
sama ár. Símon vann við húsa-
málun í Reykjavík fram til ársins
1969 en þá fluttist fjölskyldan til
Svíþjóðar og bjó þar til ársins
1974. Þegar heim kom fór Símon
fljótlega að vinna á Líkkistu-
vinnustofu Eyvindar Árnasonar
þar sem hann vann til ársins 1991.
Símon var virkur félagsmaður í
Málarafélagi Reykjavíkur og var í
stjórn félagsins í nokkur ár.
Símon verður jarðsunginn í dag
frá Fella- og Hólakirkju og hefst
athöfnin kl. 13.
2005, Doris átti hann
fyrir hjónaband en
Símon ættleiddi
hann og gekk honum
algerlega í föð-
urstað, synir Páls
eru; Trausti og Júl-
íus Símon og er eft-
irlifandi sambýlis-
kona Páls Guðrún
Ragna Krüger og
synir þeirra eru Val-
geir og Bergþór. 2)
Olga Karen Jelle, f.
1950, synir hennar
eru Jón Símon, Pét-
ur Marinó og Heimir. 3) Bryndís
f. 1953, gift Ragnari S. Ólafssyni;
sonur Bryndísar er Óðinn. 4) Sig-
ríður Guðrún (Sirrý) f. 1954, d.
1999, eftirlifandi eiginmaður
hennar er Þorbjörn Guðmunds-
son; börn Sigríðar eru Katrín
Björk, Bryndís Ísfold og Árni
Rúnar. 5) Rögnvaldur Ragnar, f.
1956 og er kona hans Kirsten
Godsk; dóttir Rögnvaldar er
Momo Rakel, synir hans og Kirs-
ten eru Kristján, Jónas, Daníel og
Ísak. 6) Einar Andrés, f. 1959,
Ég kynntist fjölskyldunni í
Rjúpufelli fyrir 15 árum, var strax
tekinn í hópinn og það tókst góð vin-
átta með okkur Símoni og hélst alla
tíð þrátt fyrir að aðstæður breytt-
ust. Það var gott að eiga Símon að
vini og hann var góður tengdafaðir.
Hann var hreinskiptinn og skemmti-
legur heim að sækja, ferskur og
stutt í kátínuna, lundin létt, hafði
gaman af að spjalla og rökræða.
Hann var vel lesinn og fylgdist vel
með því sem var að gerast í sam-
félaginu, ekki síst í pólitíkinni. Hann
tók óhikað afstöðu og varði málstað
þeirra sem minna máttu sín.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
var hún orðin býsna stór, börnin öll
á lífi og barnabörnin byrjuð að tínast
inn. Það var oft fjölmennt í afmælum
og jólaboðum en það var rík hefð í
fjölskyldunni að koma saman þegar
einhver átti afmæli og skipti ekki
máli hvort áttu í hlut börnin eða full-
orðnir. Símon og Doris nutu þess að
hafa fjölskylduna í kringum sig og
leystu vel hlutverk sitt sem höfuð
hennar. Stundum þegar talið barst
að fortíðinni og rætt var um lífs-
hlaup Símonar og Dorisar og hvern-
ig þeim hafði tekist að framfleyta
stórum barnahóp á málaralaunum
einum saman, var svarið: „Jú, þetta
gat verið erfitt á stundum en þetta
var ekkert til að kvarta yfir.“ Síðan
bættu þau við: „Stundum mátti ekki
tæpara standa en með samstilltu
átaki og mikilli nýtni tókst þetta.“
Þau ræktuðu með sér það viðhorf
að þrátt fyrir allt og að á stundum
hafi lítið verið til skiptanna hafi þau
haft það gott og þannig hafi það
lengst af verið. Þetta viðhorf nægju-
semi og jákvæðni ræktaði Símon
með sér meðan ævin entist og svarið
spurningunni hvernig hefur þú það
var ætíð það sama, ég hef það fínt.
Símon naut mikillar hamingju í
hjónabandi. Þegar ég hitti Símon og
Doris í fyrsta sinn, komin á efri ár,
fékk ég strax á tilfinninguna að enn
lifði vel í glóðinni sem tendruð var
fyrir mörgum áratugum. Stundum
var smátuð en það risti ekki djúpt og
maður fann glöggthversu tilfinn-
ingaleg tengslin voru sterk, og þau
nutu gagnkvæmar umhyggju og ást-
ar hvort annars.
Það eru mikil forréttindi og gæfa
hvers manns að fá að njóta svo
langrar samvistar í ást og um-
hyggju. Fyrir þessum sterku
tengslum fann maður vel í heim-
sóknum í burstabæinn við Þingvalla-
vatn. Símon og Doris og bústaður-
inn, sem var byggður í sama stíl og
burstabæir fyrri tíma, voru eins og
ein heild, þarna leið þeim vel og
kannski áttu þau þar sínar bestu
stundir á efri árum. Nú er Símon
genginn til náða eftir langt og far-
sælt líf. Hann gerði sér vel grein fyr-
ir að hverju stefndi síðustu mánuð-
ina sem hann lifði, hann var sáttur
við lífið og var tilbúinn að hefja nýj-
an könnunarleiðangur. Hvert sá
leiðangur hefur leitt hann veit eng-
inn. Um leið og ég sendi Doris mínar
bestu kveðjur, vona að hún eigi eftir
að eiga marga góða daga þrátt fyrir
að samferðamaðurinn til margra ár-
tuga hafi vikið af leið, vil ég þakka
Símoni fyrir trygga vináttu og góða
samferð.
Þorbjörn Guðmundsson.
Það var haustlegt, ég sat í bílnum
fyrir utan Rjúpufell 44 og flautaði.
Ég var nýbyrjaður að slá mér upp
með yngismær úr Fellunum, en það
var ekki hún sem kom til dyra, held-
ur vörpulegur maður, sem gekk að
bílnum hjá mér og spurði hvort ég
vildi ekki frekar koma inn en að sitja
einn úti í bíl og flauta, ákaflega feim-
inn þáði ég það. Þetta voru mín
fyrstu kynni af tengdaforeldrum
mínum.
Mér var tekið með kostum og
kynjum og hefur svo verið alla tíð
síðan á þeirra heimili. Þar er alltaf
nóg pláss fyrir alla, enda stór fjöl-
skyldan og oft mikið fjör. Símon
kvæntist eftirlifandi konu sinni Dor-
is fyrir rúmum 59 árum, þau komu
níu börnum til manns og afkomend-
ur í dag eru 60. Hann orðaði það svo
fallega þegar hann sagði nú nýlega:
„Ég er orðinn 89 ára og á þennan
fjársjóð, er hægt að óska sér ein-
hvers meira?“
Símon var einn af þessum mönn-
um sem hægt var að ræða við um
hvað sem er og maður kom aldrei að
tómum kofunum hjá honum. Hann
hafði sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum, en var samt aldrei óvæg-
inn. Það var gaman að skiptast á
skoðunum um pólitík við hann og oft
þurfti ekki mikinn neista til að koma
af stað miklu báli á þeim vettvangi.
En það var alltaf stutt í glensið og
kitlandi hláturinn smitaði alla í
kringum hann.
Símon var einstaklega minnugur
og rifjaði stundum upp æskuárin í
Reykjavík, þegar hann var mjólk-
urpóstur og hjólaði um allar trissur
með mjólkina í glerflöskum til
þyrstra borgarbúa. Það var líka
fróðlegt að heyra sögur af stríðs-
árunum, frá Bretavinnunni og
mörgu öðru, sem var svo framandi.
Hann hafði næmt auga fyrir nátt-
urunni, það sást best í kringum bú-
staðinn þeirra á Þingvöllum, sem
var sannarlega sælureitur, byggður
eins og gömlu torfbæirnir með flottu
grasþaki og hleðslunni í kringum
húsið. Þar sást líka vel hversu góður
málari hann var, enda menntaður
sem slíkur. Það var oft gaman að
vera á Þingvöllum og börnin okkar
nutu þess vel að fá að fara með afa
og ömmu í sveitina.
Hjá Símoni virtist tíminn standa í
stað, hann hætti að vinna 72 ára og
sá eftir að hafa ekki hætt fyrr, því að
hann hafði það svo gott í ellinni.
Doris stjanaði líka við hann, hafra-
grautur á hverjum morgni, mið-
dagslúrinn á sínum stað og allt ann-
að í föstum skorðum. Hann var
duglegur að heimsækja börnin sín
og barnabörnin, keyrði um allt eins
og herforingi, á meðan hann gat.
Þau hjónin voru líka dugleg að heim-
sækja ættmennin í Danmörku og
Svíþjóð, sérstaklega eftir að Birgir
sonur þeirra flutti til Gautaborgar.
Þau voru líka tíðir gestir í Eyjafirð-
inum, þar sem þrjú af börnum þeirra
bjuggu.
Við nutum þess þegar þau komu í
mat til okkar, þá var oft glatt á
hjalla. Það síðasta sem hann sagði
við mig var einmitt í tilefni af mat-
arboði, sem hann því miður komst
ekki í, þá sagði hann: „Og mundu
eftir að hafa kjötið mjúkt.“ Það ætla
ég að reyna í framtíðinni kæri Sím-
on, ég þakka samfylgdina og vona að
góður Guð veiti Doris og fjölskyld-
unni styrk í sorg þeirra, þín verður
sárt saknað.
Kveðja,
Smári B. Ólafsson.
Elsku afi. Mikið er erfitt og sárt
að setjast niður og skrifa hinstu
kveðju til þín. Þú varst svo yndisleg-
ur afi. Man allar ferðirnar í hjólhýsið
ykkar á Þingvöllum og svo seinna
sumarbústaðinn sem þú byggðir. Ég
á margar af mínum skemmtilegustu
bernskuminningum með þér og
ömmu að brasa eitthvað uppi í sum-
arbústað. Þar var alltaf nóg að gera,
hvort sem það var að hjálpa ykkur
við að vinna í landinu, sinna búinu
sem við krakkarnir bjuggum til við
hlið safnhaugsins eða fara og veiða
fisk í Þingvallavatni. Minnist frasans
sem þú varst svo vanur að segja ef
maður meiddi sig: „Þetta grær áður
en þú giftir þig.“ Svo náttúrlega að
skella bara júgursmyrsli á sárið og
þá átti allt að batna.
Þú varst líka duglegur að minna
mann á að lyfta fótunum ef maður
dró lappirnar, það ætti sko ekki að
ganga svoleiðis. Það var líka alltaf
svo gott að vera heima hjá ykkur
ömmu í Rjúpufellinu. Fékk svo oft
að gista hjá ykkur og þá borðuðum
við hafragraut saman á morgnana
sem amma eldaði alltaf handa þér.
Nú á síðari árum var gaman að sitja
með þér í eldhúskróknum og hlusta
á þig segja frá gamla tímanum, þeg-
ar þú vannst sem málari, frá því
þegar þú byggðir húsið ykkar á Suð-
urlandsbrautinni og fleiri skemmti-
legar sögur, þá hlóstu mikið og hafð-
ir gaman af. Sé þig fyrir mér þar
sem þú sast alltaf í eldhúskróknum
að leggja kapal eða í stólnum þínum
inni í stofu að horfa á fréttirnar.
Elsku afi, ég get ekki lýst því með
orðum hvað ég sakna þín mikið.
Þakka allar góðu stundirnar sem við
áttum saman.
Þín afastelpa,
Karen Andrea.
Hann afi Símon er fallinn frá. Við
munum það báðir þegar við vorum
litlir og vorum í pössun hjá ömmu og
afa. Ef það var ekki hér í bænum þá
vorum við á Þingvöllum að leika
okkur í sumarbústaðnum eða úti að
veiða í vatninu – bústaðnum vín-
rauða með græna torfþakinu sem
okkur bræðrunum þótti gaman að
príla upp á og leika okkur á. Afi var
ekki ýkja sáttur við það og vorum
við oftast reknir niður, en við príl-
uðum strax aftur upp þegar hann
leit af okkur.
Afi var hress karl og var hann
alltaf að brasa eitthvað í sumarbú-
staðnum, sem hann byggði frá
grunni með aðstoð fjölskyldu sinnar.
En nú erum við orðnir eldri, búið að
selja bústaðinn og hann afi okkar
fallinn frá, 89 ára að aldri.
Hann hafði gaman af því að sitja
og hlusta á útvarpið og lesa bækur.
Hann var ekki mjög tæknisinnaður
og lærði aldrei að nota gsm-símann
en fjarstýringunni á sjónvarpinu
stjórnaði hann einn.
Nánast alltaf þegar maður hitti
hann var hann hlæjandi eða bros-
andi. Jafnvel á síðustu dögunum. Við
fórum að heimsækja hann á spítal-
ann og fundum hann inni í eldhúsi
með starfsfólkinu og körlunum á
deildinni, að fá sér smáhressingu
fyrir svefninn. Hann var mjög fé-
lagslyndur maður.
Á efri árum hans hittum við hann
ekki eins oft og við hefðum viljað. Þá
helst þegar þau komu í mat, því að
afi elskaði eldamennskuna hans
pabba.
Við kveðjum hann með söknuði og
biðjum Guð að varðveita hann og
veita ömmu okkar styrk.
Reynir Óli og Ívar Smárasynir.
Ég kynntist Símoni Konráðssyni
þegar ég var 10 ára gamall og kunn-
ingsskapur okkar hefur haldist óslit-
inn síðan. Það er margs að minnast
þegar ég hugsa til baka og rifja upp
okkar góðu kynni. Símon var ein-
staklega góður drengur, alltaf léttur
í lund og hafði þægilegt skap. Það
var engin lognmolla þar sem Símon
var. Seinna bundumst við Símon
ennþá sterkari böndum þegar ég
giftist systur hans, en fram að þeim
tíma má segja að ég hafi verið
heimagangur á heimili móður hans.
Við Símon gerðum margt saman,
fórum t.d. saman í sumarfrí þar sem
við áttum margar góðar stundir. Á
þeim árum vorum við starfandi mál-
arar og báðir virkir í starfi stétt-
arfélags okkar. Það varð þess
valdandi að oftar en ekki vorum við
saman á árshátíðum og oft fórum við
saman í ógleymanlegar ferðir með
Málarafélaginu.
Ég vil með þessum orðum kveðja
góðan vin og samferðamann. Ég
minnist hans með þakklæti og þakka
fyrir þær stundir sem við áttum
saman. Ég votta fjölskyldu hans
mína dýpstu samúð. Hvíl í friði.
Guðmundur Þ. Björnsson.
Símon Ingvar
Konráðsson
Elsku amma mín! Einu sinni leið
þér miklu betur og þá var oft gaman
að vera hjá þér og afa. Síðan fór þér
að líða alltaf verr og verr og heyrðir
oft illa. Þú varst mjög glöð þegar ég
fékk bílpróf og ég skutlaði þér stund-
um í búð og í banka. Nú veit ég að þér
er að batna. Ég veit það vegna þess
að þú ert núna hjá Guði og hjá Guði
Kristín Margrét
Sigurðardóttir
✝ Kristín MargrétSigurðardóttir
fæddist á Sjáv-
arbakka í Arnarnes-
hreppi 23. nóv-
ember 1929. Hún
andaðist á Dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Hlíð á Ak-
ureyri aðfaranótt 5.
september síðastlið-
ins og fór útför
hennar fram frá
Höfðakapellu á Ak-
ureyri 12. sept-
ember.
getur þú passað mig
líka. Ég vona elsku
amma að þér muni
alltaf líða vel.
Faðir vor, þú sem ert á
himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á
jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort dag-
legt brauð,
og fyrirgef oss vorar
skuldir,
svo sem vér og fyr-
irgefum vorum skuldu-
nautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa oss
frá illu.
Því að þitt er ríkið,
mátturinn og dýrðin
að eilífu. Amen.
Þú varst alltaf góð við mig.
Þinn
Héðinn Jónsson.
Elsku systir. Mig langar til að
skrifa nokkur minningarorð um þig.
Mér finnst að við höfum átt góða
æsku. Við þurftum að fara snemma
að heiman. Ég var ellefu ára og þú
fimmtán, ég í fyrsta skipti. Við fórum
inn í Eyjafjörð ég á Borgarhól og þú á
Munkaþverá. Ég grét alla leiðina upp
í Hvamm, þar tókum við mjólkurbíl-
inn til Akureyrar og annan fram í
fjörðinn. Ég fékk að sofa hjá þér um
sumarið, það var svo stutt á milli bæj-
anna. Það var yndislegt að fá að kúra
hjá þér elsku systir. Þú varst svo góð
við mig og alla sem voru í kringum
þig.
Þú varst snemma læs og last öll
ósköpin fyrir okkur. Þar á meðal
draugasögur og þá flýtti maður sér
með fæturna upp í rúm. Höfum sjálf-
sagt haldið að einhver myndi bíta í
tærnar á manni.
Ég giftist austur í Norður-Þingeyj-
arsýslu en svo leigði ég hjá þér her-
bergi í Spítalaveginum sumarið 1953,
þar sem maðurinn minn var á síld-
arskipi þetta sumar. Ég átti Kidda
minn og þú Didda og Bigga auk þess
sem þú varst ófrísk að Margréti. Ég
vorkenndi þér svo mikið þegar þú
þurftir að fara niður í kjallara til að
þvo sjófötin af Styrmi en þá voru eng-
ar þvottavélar nema hjá örfáu fólki og
lítið um hlífðarföt eins og nú er. Það
rifjast svo margt upp fyrir mér að ég
gæti haldið endalaust áfram.
Þær urðu ekki margar ferðirnar til
Akureyrar eftir þetta. Síðast þegar
ég kom til þín þá áttum við góða
stund saman. Skoðuðum gamlar
myndir en það var svolítið erfitt að
tala við þig því að þú varst farin að
heyra svo illa en varst stálminnug.
Ég fékk alltaf fréttir af þér í gegnum
Laufeyju systur okkar. Hún var svo
góð, heimsótti þig á sjúkrahúsið.
Þökk sé henni fyrir það.
Ég vil að endingu þakka þér allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an, þær voru bara of fáar. Ég kveð
þig í bili elsku systir og trúi að við
hittumst aftur. Hvíldu í friði. Ég
sendi mínar innilegar samúðarkveðj-
ur til allra ástvina.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þín systir,
Jóhanna Sigurðardóttir (Jonna).