Morgunblaðið - 06.10.2008, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 6. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristinn Ás-grímur Eyfjörð
Antonsson fæddist
á Akureyri 18.
september 1935.
Hann lést á
krabbameinsdeild
11E á Landspít-
alanum sunnudag-
inn 28. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ósk Jóhann-
esdóttir, f. 18. febr-
úar 1898, d. 14.
mars 1978, og Ant-
on Axel Ásgrímsson, f. 21. ágúst
1885, d. 3. maí 1967. Systkini
Kristins sammæðra voru Helena
Svanhvít Sigurðardóttir, f. 1924,
d. 1988, og Sigríður, f. 1925, d.
1982. Samfeðra Kristinn Lén-
harð, f. 1906, d. 1936, Að-
alheiður, f. 1907, d. 1978, og
Margrét, f. 1926, d. 2005.
Kristinn kvæntist 28. nóv-
ember 1959 Hjördísi Hjörleifs-
dóttur, f. 2. október 1940. For-
eldrar hennar voru Hjörleifur
Jónsson bifreiðaeftirlitsmaður, f.
7. október 1910, d. 31. janúar
1984, og Margrét Ingimund-
ardóttir húsmóðir, f. 7. sept-
ember 1912, d. 23. mars 1986.
Dóttir Kristins er Agnes Ey-
fjörð skrifstofumaður, f. 22.
ágúst 1956, gift Elíasi Erni Ósk-
arssyni pípulagningameistara, f.
grímur tæknifræðingur, f. 9. apr-
íl 1966, var kvæntur Margréti
Hrönn Viggósdóttur, f. 2. nóv-
ember 1965, d. 6. september
2003. Börn þeirra eru Sunna
Ósk, f. 25. september 1984, í
sambúð með Magnúsi Blöndahl
Kjartanssyni, f. 2.desember 1981,
Nanna Margrét, f. 4. desember
1993, og Tinna Kristín Indíana, f.
16. febrúar 2000. Unnusta Krist-
ins er Hrund Grétarsdóttir, f. 6.
maí 1968. 5) Hulda Sjöfn þjón-
ustufulltrúi, f. 26. janúar 1968,
gift Jóni Ólafi Jóhannessyni
húsasmíðameistara, f. 16. febrúar
1965. Synir þeirra eru Kristinn
Ásgrímur og Jóhannes Þór, f. 29.
júlí 2005.
Kristinn ólst upp á Akureyri
fram að tvítugsaldri. Hann dvaldi
oft á Syðra-Hvarfi í Svarfaðardal
hjá frændum sínum og naut þess
tíma mjög. Hann lauk námi frá
Iðnskólanum á Akureyri 1953.
Rúmlega tvítugur kemur hann til
Reykjavíkur og fer að læra flug.
Hann fékk atvinnumannaflug-
mannsskírteini í ágúst 1967.
Hann vann ýmsa verkamanna-
vinnu, vann svo hjá slökkviliði
Keflavíkurflugvallar frá 1973 allt
þar til að hann slasaðist við
vinnu sína þar 1982. Hann vann
nokkur ár hjá byggingarfulltrú-
anum í Reykjavík. Síðustu ár
naut hann tímans með fjölskyldu
sinni í Stafnaseli, húsi sem hann
byggði sjálfur, og í sumarhúsi
sínu í Hraunborgum í Grímsnesi.
Útför Kristins fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
1. desember 1959.
Börn þeirra eru Eva
Ósk, f. 1. janúar
1984, sambýlismaður
Davíð Kristinsson, f.
23. júlí 1981, og
Birkir Örn, f. 27.
febrúar 1991. Sonur
Agnesar er Rúnar
Þór, f. 26. janúar
1974, sambýliskona
Regína Margrét
Gunnarsdóttir, f. 11.
apríl 1976, þau eiga
Elías Orra, f. 30.
apríl 2008.
Börn Kristins og Hjördísar
eru: 1) Ástþóra ljósmóðir, f. 20.
ágúst 1958, gift Magnúsi Eiríks-
syni tæknifræðingi, f. 10. desem-
ber 1953. Börn þeirra eru Hrafn-
kell Freyr tölvunarfræðingur, f.
22. ágúst 1982, í sambúð með
Margréti Jóhannsdóttur íþrótta-
fræðingi, f. 5. október 1975, þau
eiga Arnþór Goða, f. 31. maí
2008, og Hjördís, f. 8. október
1995. 2) Anton Ásgrímur vél-
fræðingur, f. 10. ágúst 1960,
kvæntur Helgu Sveinsdóttur
kennara, f. 18. janúar 1956, dótt-
ir þeirra Ásgerður Inna, f. 27.
desember 1994. 3) Hjörleifur
tæknifræðingur, f. 14. ágúst
1962, var kvæntur Bjarneyju K.
Garðarsdóttur, f. 5. október
1955, sonur þeirra Ástþór, f. 12.
febrúar 1997. 4) Kristinn Ás-
Elsku pabbi minn er dáinn. Hann
gekk í gegnum erfið veikindi af
miklu æðruleysi.
Minningarnar um árin okkar
saman þjóta um hugann og ég veit
ekki hvar ég á að byrja. Pabbi minn
var mikill stríðnispúki, það var allt-
af stutt í glensið og fjörið hjá hon-
um. Hann var líka til í að ræða al-
varleg málefni eins og trúmál enda
var hann trúaður maður. Þú varst
góður vinur, pabbi minn, og ég gat
alltaf leitað til þín. Þú hafðir enda-
lausan tíma og áhuga á lífi mínu og
minna. Það eru forréttindi að hafa
átt þig að. Ég man hvað þú varst
svo glaður þegar Hrafnkell Freyr,
sonur minn, barnabarnið þitt, fædd-
ist. Þú varst alls ekki búinn að jafna
þig eftir slysið sem þú lentir í í
vinnunni í slökkviliðinu á Keflavík-
urflugvelli þar sem þú lamaðist fyr-
ir neðan mitti. Rétt farinn að staul-
ast um en þú ætlaðir sko að koma
til mín upp á fæðingardeild upp-
réttur og það gerðir þú og notaðir
bara tvær hækjur og slepptir hjóla-
stólnum. Svona varstu nú, þú ætl-
aðir þér eitthvað og þá gerðirðu
það. Þú passaðir Hrafnkel svo oft
fyrir okkur Magga. Ég man svo vel
þegar við biðum eftir fyrstu íbúð-
inni okkar og vorum í kjallaranum
hjá ykkur mömmu. Ég var á næt-
urvöktum og þú leist eftir Hrafnkeli
fyrir mig á daginn. Ég man þegar
þú skreiðst upp stigann með Hrafn-
kel undir handleggnum, hann var
þá nokkurra mánaða. Þú gast svo
vel passað þó þú gætir ekki gengið
upp stigann, það var frábært að sjá
ykkur saman. Hrafnkell var í miklu
uppáhaldi hjá þér og þú hjá honum.
Aðaláhugamál þitt vorum við
börnin þín, barnabörnin og barna-
barnabörnin. Það var ekkert sem
við tókum okkur fyrir hendur þér
óviðkomandi og þú hafðir endalaus-
an áhuga á því hvað við öll vorum
að gera. Þú hafðir skoðun á öllu
sem við gerðum og fannst okkur
nóg um stundum. Þú tókst þátt í
leik okkar, námi og störfum í gleði
okkar og sorg. Það var enginn glað-
ari en þú þegar gekk vel hjá ein-
hverju okkar. Nýjasta áhugamálið
mitt með þér kom nú fyrir nokkrum
árum þegar ég og fjölskylda mín
eignuðumst sumarhús rétt hjá þér
og mömmu. Þá fékk ég mikinn
áhuga á plöntum, gróðursetningu
og umhirðu gróðurs. Um það vissi
pabbi allt og gat hjálpað mér mikið.
Við hjálpuðumst að við að gróð-
ursetja, grisja og hlúa að gróðri og
höfum yndi af að vera saman úti í
móanum.
Lífið er þraut og leysa hana þarf,
ljúft það og sárt er í senn,
en bjartsýni ég fékk í föðurarf
og frábært lífið er enn.
Pabbi þú hefur kennt mér svo mikið
margt hefur þú lifað og reynt,
ég veit ég er sterkari fyrir vikið
þótt erfiðleikarnir fari ekki leynt.
Ætíð má tárin af vöngum þerra,
alltaf þú ert til að hugga mig,
þú hefur lyft mér úr þunglyndi verra,
þakklát ég er Guði fyrir þig.
Takk fyrir stuðning og styrk þinn mikla,
sterk ég horfi framtíðar til,
þú sýnir mér lífið sem ótal lykla
sem ganga að hverjum þeim lás er ég vil.
(Árný Sigurbjörg Guðjónsdóttir.)
Ég elska þig, pabbi minn, og mun
alltaf minnast þín. Fjölskylda mín
biður að heilsa og óska þér góðrar
ferðar í þína hinstu för. Guð blessi
þig.
Þín dóttir
Ástþóra og fjölskylda.
Elsku pabbi minn, hvernig getur
þetta verið að þú sért horfinn á
braut. Hvern á ég að spyrja ráða
núna? Pabba var mjög umhugað um
allt það sem við systkinin vorum að
gera svo að stundum þótti okkur
nóg um. En mikið á ég eftir að
sakna þessara yfirheyrslna. Hvern-
ig hafa gullmolarnir það, hvað eru
margar kindur bornar, eru þær ein-
lembdar eða tvílembdar, hvar er
þessi lóð, hvenær fáið þið hana af-
henta, hvernig hús á að byggja
o.s.frv. Áhugi hans á því sem við
tókum okkur fyrir hendur sýndi
glöggt hve mikils virði við vorum
honum og að okkur farnaðist vel.
Ef eitthvað gekk ekki nógu vel, þá
var hann alltaf fyrstur að hlaupa
undir bagga með okkur hvort sem
það var að mála, múra, smíða,
byggja, passa börnin okkar eða
skutlast fyrir okkur. Aldrei taldi
hann eftir sér þau fjölmörgu hand-
tök sem léttu undir með okkur.
Pabbi var einstaklega handlaginn
og það var í raun ekkert sem hann
ekki gat eða það fannst mér alla-
vega.
Stuttu eftir að pabbi hóf lyfja-
meðferðina var ljóst að styrkur
hans og heilsa fór þverrandi. Því
ákváðum við Óli að flýta brúðkaupi
okkar til að þú gætir fylgt mér upp
að altarinu, elsku pabbi, því ég
mátti ekki til þess hugsa að gifta
mig án þín. Þér leist nú ekkert á
það, þar sem þú treystir þér ekki til
þess. Tíminn leið og brúðkaupið
nálgaðist, þá jókst styrkur þinn aft-
ur og jú, þú ákvaðst að leiða mig
upp að altarinu. Ég minnist þess á
brúðkaupsdaginn er þú varst kom-
inn í skrúðann og eins og þér var
einum lagið, nokkuð ánægður með
sjálfan þig, horfðir á mig brosandi
og sagðir: „Handsome?“ Já, þú
varst sko myndarlegur pabbi minn
eins og alltaf. Upp kirkjugólfið
gengum við saman hönd í hönd og
ég alsæl að fá þig til verksins.
Ógleymanlegar minningar á ég frá
sumarbústaðnum ykkar mömmu í
Grímsnesinu. Þar var allt eins og
best verður á kosið fyrir alla ald-
urshópa: Sulla í pottinum, sulla í
tjörninni, leika úti í kofa, gróður-
setja tré, flatmaga, sóla sig og bara
hafa það kósí saman.
Aðdáun þín og natni við drengina
okkar var einstök. Fallegt var að
sjá þegar drengirnir komu í áttina
til þín í göngugrindinni og teygðu
litlu höndina til afa til að heilsa þér
með handabandi, siður sem þú
kenndir þeim. Þú lagðir þig sér-
staklega fram um að fanga athygli
þeirra, með því að spjalla við þá og
sýna þeim hluti sem þeim fannst
áhugaverðir. Ekki taldir þú það eft-
ir þér að klöngrast niður á gólf
þrátt fyrir fatlaða fætur til að nálg-
ast þá betur.
Það er erfitt að útskýra andlát
þitt fyrir þriggja ára peyjum sem
skilja ekki af hverju afi er ekki
lengur hér. Nafni þinn sagði við
mig um daginn að nú værir þú bú-
inn að vera á veikur á spítala og al-
veg að verða búinn að vera dáinn.
Og ég reyndi aftur að útskýra fyrir
honum hvernig þetta er en þá
reiddist hann og sagði: „Jú víst er
hann alveg að verða búinn að vera
dáinn.“ Svo þegar við förum í heim-
sókn til ömmu, þá bæta þeir við „og
afa líka“. Elsku pabbi, ég kveð þig
og óska þér góðs gengis á nýjum
stað, guð varðveiti þig.
Þín dóttir
Hulda Sjöfn.
Elsku afi minn, mér finnst óraun-
verulegt að vera að skrifa minning-
arorð um þig. Að þú sért farinn, að
ég eigi aldrei eftir að hitta þig aft-
ur.
Þú varst alltaf svo góður og
skemmtilegur og gaman að spjalla
við þig um allt milli himins og jarð-
ar. Þú varst svo klár og mér þótti
alltaf svo mikið til þín koma, búinn
að sinna hinum ýmsu störfum um
ævina og áttir skemmtileg áhuga-
mál eins og til dæmis áhugi þinn á
grasalækningum, þú hafðir alltaf
ráð undir rifi hverju við hinum
ýmsu kvillum. Það var hægt að
spjalla við þig um allt milli himins
og jarðar.
Ég mun ávallt muna allar ynd-
islegu stundirnar sem við áttum
saman. Þið amma tókuð alltaf svo
vel á móti mér og þegar ég var
yngri voruð þið alltaf svo dugleg að
passa mig og leyfa mér að vera hjá
ykkur.
Það er erfitt að vera svona langt í
burtu þegar sorgin ber að dyrum
en ég þarf að láta mér nægja að
senda hlýja strauma til fjölskyld-
unnar.
Þín,
Sunna Ósk.
Elsku afi minn.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Mér fannst gaman að hjálpa þér
afi minn og saman vorum við að
bera á trén og vökva í sumar við
sumarbústaðinn. Afa fannst svo
gaman úti í móa með skítugar
hendur eftir moldina, mér fannst
það nú ekki leiðinlegt heldur. Það
er því gott að hugsa um það sem
segir í spámanninum: Og þegar
jörðin krefst líkama þíns muntu
dansa í fyrsta sinn. Það eru margar
minningar þar sem við afi og amma
vorum í sumarbústaðnum að leika
okkur saman og gera eitthvað
skemmtilegt. Afi var líka oft að
segja mér hvaða náttúrulyf ég ætti
að taka þegar mér var illt í mag-
anum. Hann gaf mér regnálm að
drekka þegar mér var illt í mag-
anum, hann var einstaklega bragð-
vondur en virkaði mjög vel. Ég
sakna þín elsku afi minn og ég mun
aldrei gleyma þér og minningunum
um þig. Guð blessi þig elsku afi
minn.
Hjördís afastelpa.
Elsku afi, ég á svo margar minn-
ingar um þig, en samt finnst mér
þær svo allt of fáar.
Ég man þegar ég var lítill í pöss-
un í Stafnaselinu og átti að fara að
sofa, ég vildi alltaf að þú kæmir til
mín og klóraðir mér á bakinu.
Ég man allar samræðurnar sem
við áttum um málefni líðandi stund-
ar.
Ég man að gjarnan þegar maður
kom gangandi að Stafnaselinu gat
maður séð þig inn um gluggann í
stólnum við símann að lesa blöðin.
Ég man eftir að oft þegar ég kom
í heimsókn þá spurðirðu hvort ég
væri ekki blankur, gaukaðir að mér
pening og glottir út í annað.
Ég man allar stundirnar sem þú
hjálpaðir mér við ýmislegt, til dæm-
is fyrstu íbúðina okkar Möggu,
fiskabúrin og fleira. Stundum var
eins og þú kynnir allt.
Ég er svo glaður að þú náðir að
hitta langafabarnið þitt, Goðann
eins og þú kallaðir hann. Hann var
svo hrifinn af þér og þú af honum.
Ég á eftir að segja honum margar
sögur af þér.
Ég sé þig fyrir mér í brúna vest-
inu, að tyggja tyggjó og segja sögur
og brandara.
En fyrst og fremst man ég eftir
þér sem besta afa í heimi og góðum
vini. Bless afi minn, ég á eftir að
sakna þín.
Hrafnkell Freyr Magnússon.
Elskulegur svili minn og vinur
Diddi hefur kvatt. Konan hans hún
Hjördís er litla systir mannsins
míns heitins. Árin sem við öll höfum
átt saman í lífi og leik eru orðin æði
mörg, nærri hálf öld. Samgangur
fjölskyldnanna alltaf mikill og ná-
inn. Dagleg samskipti, stuðningur
og einlæg vinátta ríkjandi. Fylgst
fyrst með börnunum á báðum bæj-
um og seinna stóra barnabarna-
hópnum svo fallegum og efnilegum.
Kristinn Ásgrímur Eyfjörð eins
og hann hét fullu nafni var fæddur
á Akureyri og hafði alltaf sterkar
taugar norður og hélt vel sinni
hljómfögru norðlensku. Hann var
maður bóka og fróðleiks, duglegur
að afla sér þekkingar á hinum ýmsu
málum og einstaklega áhugasamur
um allt það sem tengdist fjölskyld-
unni. Þau voru náin hjón Hjördís
mágkona mín og Diddi og máttu
vart hvort af öðru sjá. Allt þeirra líf
snerist meira og minna um barna-
hópinn og velferð þeirra. Þau áttu
gott heimili sem var þeirra „kast-
ali“. Þar undu þau best og seinna í
sumarhúsinu í sveitinni við útivist
og ræktun. Á báðum stöðum var
ávallt opið hús fyrir alla fjölskyldu-
meðlimi og vini. Diddi svili minn
var mér elskulegur vinur alla tíð.
Þau hjón studdu vel við bakið á
Villa mínum þegar hann tókst á við
erfiðan nýrnasjúkdóm. Eins voru
þau umhyggjusöm við mig og mína
þegar Villi fór svo allt of fljótt og
alla tíð síðan. Þessar síðustu vikur
hafa verið þungar hjá mínum kæra
vini og hans elskulegu konu sem
umvafði hann alla daga ást og birtu,
á sinn einstaka hátt. En þau fengu
líka margar gleðistundir og þær
notuðu þau vel með stóra hópnum
sínum.
Mig langar nú að þakka öll góðu,
skemmtilegu og glöðu árin sem við
höfum átt saman. Spámaðurinn Gi-
bran segir: „Og hvað er að hætta að
draga andann annað en að frelsa
hann frá friðlausum öldum lífsins,
svo að hann geti risið upp í mætti
sínum og ófjötraður leitað á fund
guðs síns.“
Ég bið góðan Guð að blessa svila
minn Kristin Antonsson á nýjum
leiðum í landi ljóssins. Ég bið Guð
að blessa konuna hans og barna-
hópinn stóra.
Ásgerður Birna Björnsdóttir
og fjölskylda.
Nú eru tímamót sorgar í lífi fjöl-
skyldu sem ég hef verið hluti af í
mörg ár og er mér svo kær. Við
andlát Didda langar mig að deila
nokkrum minningum.
Í Stafnaselið var maður alltaf vel-
kominn jafnt á nóttu sem degi og
var ég nú hálfgerður heimalningur
hjá þeim hjónum Didda og Hjöddu.
Didda var alltaf umhugað um að all-
ir fengju nóg að borða.
Mér er minnisstæð spurning sem
hann spurði mig í hvert skipti sem
við hittumst: „Ertu búin að borða í
dag, Hrefna mín?“ Líklega fannst
honum ég heldur lítil og ræfilsleg.
Mikið þótti mér samt vænt um
spurningar hans og áhuga á því
sem var að gerast hjá mér, Robba
mínum og tvíburunum okkar, hest-
unum og sveitinni. Þar að baki var
ósvikin umhyggja.
Diddi var alltaf hjálpsamur og
fljótur til ef einhver þurfti á honum
að halda þrátt fyrir að þurfa sjálfur
að berjast við storma lífsins. Sá
styrkur sem Diddi bjó yfir bið ég
góðan Guð að megi fylgja fjölskyld-
unni áfram.
Hrefna Grétarsdóttir, Róbert,
Rakel og Sædís.
Kristinn Ásgrímur
Eyfjörð Antonsson