Skinfaxi - 15.03.1930, Qupperneq 20

92
SKINFAXI
framan búðarborðin, komu nú saman til þess að hlusta á
menntandi fyrirlestra, lesa saman fræðandi rit, rabba saman
um nauðsynjamál þorpsins í framtíðinni, og loks til þess að
njóta nauðsynlegra skemmtana saman. Einn þýðingarmikill
þáttur i fræðslustarfi félagsins var útgáfa félagsblaðs, er einn-
ig ýtti undir unglingana að koma fram opinberlega í ræðu og
riti. Þannig óx félagslyndi, og er til stórverkanna kom, fundu
menn fljótt, hve átök æskunnar eru sterk, ef hún er sameinuð.
Áhrifa U. M. F. E. gætir víða, bæði beinlínis og óbeinlínis.
Góðtemplarahreyfingin, sem siðar varð til þess að útrýma
svo að segja öllum drykkjuskap hér, á að mestu að þakka
U. M. F. E. sínar ágætu viðtökur almennings.
U. M. F. E. hefir starfað hér að ýmsum framfara- og menn-
ingarmálum fleirum. Iðnaðarnámskeið félagsins hafa t. d.
orðið öðrum til fyrirmyndar.
Að lokum vil eg nota tækifærið til þess, fyrir hönd þorps-
búa, að þakka þeim Aðalsteini Sigmundssyni og Ingimari Jó-
hannessyni, sem nú eru, þvi miður, báðir fluttir héðan, fyrir
þeirra mikla og óeigingjarna starf sem æskulýðsleiðtogar hér
á Eyrarbakka. Er það mín innileg ósk, að við fáum fyr eða
síðar sýnt þeim augljósa ávexti sins dáðrika starfs hér: Vax-
andi félagslíf, aukna almenna þekkingu og sameiginleg átök
við að skrýða landið og losa andann úr viðjum hégómlegs
munaðar.
Mundakoti, 26. april 1930.
Jón Einarsson.
Baðstofukvöld.
Löngum hefir verið vitnað í unaðsstundir þær, sem kveð-
skapurinn gamli og góði veitti íslenzku sveitaheimilunum um
ömuna tið. Þegar gaddliriðar lömdu utan lnisin með ógur-
legum hvin, tók raddsterkur kvæðamaður sér bók í liönd, og
atti kappi við storm og stórhrið, og því hærra sem hvein i
rjáfri, þvi æstari gerðust vikingasöngvar kvæðamannsins, óx
honum móður og röddin varð mýkri og hreimmeiri, og eftir
skamma stund hafði liann allt á valdi sinu, jafnt stormhljóð
og snælduhvin, og samstillta liugi heimilisfólksins, sem brunnu
af eldi og áhuga æ þvi meir, sem söngur kvæðamannsins gerð-
ist áhrifameiri. Jók söngurinn að mun hraða og áheldi hinna
vinnandi handa. Svo segir þjóðskáldið Einar Benediktsson: