Skinfaxi - 01.04.1970, Blaðsíða 18

hann verður að fara þessa leið án þess
að missa nokkuð af hraða sírrum!
Þetta er hægt með því að setja hring-
snúing á knöttinn í spyrnunni.
Hér verð ég að vísa aftur til kaflans
um hornspyrnuna, því þar notaði ég
sömu spymuaðferðina. Það gerist þannig,
að maður lyftir tánum dálítið, þ. e. dreg-
ur þær nær leggnum. Þá sneiðir maður
knöttinn í spymunni með miðri ristinni
innanverðri og knötturinn nemur við
hælinn. Á hægfara kvikmynd lítur þetta
út eins og knettinum sé strokið með fæt-
inum. Hitti maður knöttinn talsvert aft-
arlega með hælnum, þá flýgur knöttur-
inn hátt í loft upp. Ef snertingin við
knöttinn verður framar, en samt að sjálf-
sögðu fvrir aftan ökklann, þá verður flug
knattarins á sama hátt lægra.
Þessari aðferð er einnig beitt í auka-
spyrnunni, þegar maður ætlar að lyfta
knettinum yfir vegginn. Þetta æfði ég
ekki sjaldnar en hornspymuna, og þess
vegna tókst mér að ná vissu öryggi í
þessu með tímanum. Ég hafði alltaf mik-
ið gaman af slíkum aukaspyrnum. Mér
fannst þetta skemmtilegra en vítaspyrna.
Það er nefnilega sagt, að vítaspyman
þýði örugga markskorun. Á sama hátt
eru ákúrurnar óskemmtilegar, sem knatt-
spyrnumaður fær, ef honum mistekst
vítaspyrna.
Þegar um aukaspyrnu er að ræða,
krefst enginn þess skilyrðislaust að skor-
að verði mark. Allra sízt er þess að vænta,
þegar keppinautamir hafa myndað
traustan varnarvegg, sem enginn maður
getur skotið knetti gegnum. En ég beið
einmitt alltaf eftir slíkum tækifærum —
að skora yfir óvígan varnarvegg. Mér
tókst t. d. margsinnis að skora úr þannig
stöðu hjá keppinautum okkar „VfR
Kaiserslauten“. Markvörður þeirra,
Bernd, þekkti þó nákvæmlega auka-
spymur mínar, enda hafði hann áður
leikið með okkar liði. Ég man t. d. eftir
einum leiksigri okkar gegn þessum ná-
grönnum okkar, þar sem ég skoraði eina
mark leiksins á þennan hátt.
Enn þá erfiðara er samt að skjóta
knettinum „fyrir endann á veggnum" við
slíkar aðstæður. Slíkt er auðvitað aðeins
hægt með rækilegum hringsnúningi
knattarins. Hin óvænta braut knattarins
hjálpar verulega til þess að koma mark-
verðinum gjörsamlega í opna skjöldu.
Markvörðurinn telur markhornið vera
tryggilega varið, þar sem vamarmanna-
veggurinn er eins og girðing fyrir fram-
an það. En boltinn flýgur þá þannig, að
frá stöðu markvarðar virðist hann vera á
öruggri leið aftur fyrir markalínu, en
snúningurinn beinir honum á furðulegan
hátt inn fyrir markstöngina og í netið.
Slík markskot er erfitt að verja. Jafnvel
jxkt markvörðurinn geri sér nógu tíman-
lega ljóst að hætta sé á ferðum, hikar
hann við að stökkva af ótta við árekstur
við markstöngina.
Alfred Pfaff var snillingur á þessu
sviði. í Evrópubikarkeppninni tókst hon-
um tvisvar að leika þetta bragð í keppni
við Glasgow Rangers.
Þegar ég lít til baka, kemur mér eitt
atvik sérstaklega í hug. Brotið var gegn
sóknarmanni okkar í knattspyrnukapp-
leik, sem háður var í Speyer. Brotið var
greinilega framið innan vítateigs, en þrátt
18
SKINFAXI