Skinfaxi - 01.04.1970, Blaðsíða 19

fyrir það benti dómarinn ekki á víta-
spymupunktinn, heldur lagði hann knött-
inn nákvæmlega á 16 metra línuna. Því
miður er þetta mjög algengt fyrirbrigði,
þar sem margir dómarar vilja hliðra sér
hjá því að kveða upp harðan refsidóm
yfir brotlegum leikmönnum. Eg hugsaði
með mér, að ef til vill gæti réttlætið feng-
ið sína uppreist, ef mér tækist að spyrna
knettinum í netið eigi að síður. Knöttur-
inn var fyrir miðju marki og það gerði
miklar kröfur til þess, sem framkvæma
skyldi aukaspyrnuna. Fyrir framan mig
röðuðu varnarmenn sér upp í óvíga girð-
ingu. Ef skotstaður aukaspyrnu er ekki
beint fyrir framan markið heldur meira
til hægri eða vinstri, gefst miklu betra
tækifæri til að sneiða knöttinn framhjá
varnarveggnum, og einnig er betra að
skjóta yfir varnarmennina úr slíkri stöðu.
Hér voru því góð ráð dýr. Ég hljóp því
að knettinum frá hlið og spyrnti. Hann
smaug rétt fyrir ofan höfuð varnarmann-
anna. En hærra fór hann ekki heldur
sigldi rakleitt í vinstra markhornið ofan-
vert. Við unnum þennan leik 1:0.
Svona mikilvægar geta aukaspymurn-
ar reynzt, og ég finn blátt áfram til í sál-
inni, þegar ég horfi upp á það, hversu
kæruleysislega er oft farið með slík mark-
tækifæri. Ef leikmennimir leiða ekki
hugann að þessu, þá er það skylda þjálf-
arans að gera það. Og engan veginn er
málið afgreitt með því að fela einum
liðsmanni að sjá um allar aukaspyrnur.
Aðeins leikmaður með mikla skothörku
er slíku verkefni vaxinn.
Engan veginn má skilja mál mitt svo,
að hinn bezti varnarveggur sé gagnslaus.
Hins vegar eru til ýmsar aðferðir til að
mvnda slíkan vegg. Algengasta aðferðin
er sú að láta varnargarðinn verja homið,
sem er nær og markvörðinn hornið, sem
er fjær (og öfugt).
Mér virðist hins vegar betra að haga
þessu eins og við gerðum í landsliðinu.
Þar voru tveir menn látnir standa fyrir
framan hornið, sem nær er, en þrír fyrir
framan hitt. í miðjunni var svo bil þannig
að markvörðurinn hafði knöttinn í góðu
sjónmáli. Hann bæði gat nú og varð að
einbeita sér að báðum hornum marksins,
en það gerir hann ekki samkvæmt al-
gengasta skipulaginu, sem hefur þann
ókost, að markvörðurinn getur ekki var-
ast snúningsboltaskot, sem koma í þann
hluta marksins, sem hann er ekki „ábyrg-
ur“ fyrir.
Að sjálfsögðu hefur homsvæði auka-
spyrnunnar mikla þýðingu frá sjónarmiði
varnarinnar. Þess vegna verður mark-
vörðurinn að stjóma fyrsta manninum í
varnarveggnum fyrir framan sig þannig,
að hann sé í beinni línu við ytri mark-
stöngina.
Enda þótt ég hafi sjálfur alltaf reynt
að skjóta beint í mark úr aukaspymu í
nánd við markið, þá hef ég einnig orðið
vitni að öðrum árangursríkum aðferðum.
Til dæmis er það háttur Willi Schröders,
að blekkja mótherjana með því að þykj-
ast spyma í sjálfu aðhlaupinu þegar hann
kemur að knettinum, síðan spyrnir hann
boltanum yfir varnargarðinn með skoti
úr kyrrstöðu, en þá eru vamarmennimir
meira og minna komnir úr jafnvægi. Að
sjálfsögðu er þetta herbragð skipulagt
fyrirfram, enda fylgir því sú nauðsyn, að
SKINFAXI
19