Skinfaxi - 01.10.1970, Blaðsíða 23

Hvernig stendur á því, aS foreldrar, sem
jafnaðarlega vilja mikið á sig leggja fyrir
gengi og hag barna sinna, sjá ekki ástæðu
til að vera vitni að þátttöku þeirra í slíkri
hátíð, sem allir eru sammála um, að er
einstök og orkar þátttakendum vafalítið til
gæfu?
Ég trúi því að hér sé meir um að kenna
sinnuleysi en raunverulegu viljaleysi þorra
foreldra. En það er sinnuleysi og hugsunar-
leysi, sem erfitt er að afsaka og fyrirgefa
og umfram allt, það má ekki oft við bera.
Við megum alls ekki snúa höfðinu öfugt,
andlitinu aftur, þegar við eigum að horfa
fram á veg með forustusveit nýrrar kyn-
slóðar, sem okkur hefir verið trúað fyrir
að koma til þroska.
Þetta vissi hinn gamalreyndi Haukdæl
ingur. Hann sá ástæðu til að minna okkur
á það um leið og hann fórnaði hugsjón
sinni dýrmætum dögum frá nauðsynjaverk-
um í baráttu sinni við ösku og eitur Heklu
gömlu.
Til staðfestingar á því hve sinnulaus hin
fullorðna kynslóð er um farnað afkomenda
sinna skal dæmi nefnt. Við lcngstan dag í
bezta veðri á stórfögrum stað í nágrenni
þéttbýlis var haldin tveggja daga héraðs-
htáíð, ætluð sérstaklega til útilegu og
skemmtunar fyrir fjölskyldur, jafnframt því
að börn og ungmenni skyldu una við keppni
og leik. Fjölbreytt skemtmiskrá var mið-
uð við allra hæfi.
Á hátíð þessa komu á fimmta hundrað
ungmenni, skemmtu sér og kepptu í íþrótt-
um með prúðmennsku og án nokkurra
áfalla. Voru sjálfum sér og öðrum til sóma.
En fullorðna fólkið sást naumast á mót-
stað.
Með velvild getum við leitað þeirra skýi--
inga, að fullorðið fólk vilji hvíla sig heima
uni helgar eða telji jafnvel heppilegast að
ungt fólk sé út af fyrir sig við slíka skemmt-
an.
Hvorttveggja mun fjarri sanni. Heilbrigð-
um ungmennum er það í raun hvatning og
ánægja, að fullorðnir fylgist með og taki
þátt í áhugamálum þeirra- Hér má og ekki
því gleyma, að rík nauðsyn ber til að sem
flestir styrki fjárhag íþróttahreyfingarinn-
ar með þátttöku í slíku samkomuhaldi.
Annað atriðið verður glöggt metið ef við
berum saman þátttöku fullorðinna í áður-
nefndum hátíðum og svo áhuga og þátttöku
hinna sömu á hestaþingum og mótum.
Um hestaþing er auðvitað flest gott að
segja. En sá grunur hlýtur að læðast að
okkur ef tóm verður til, að ef til vill snúi
andlitið ekki rétt á fylgjunni þeirra, sem
er stöðugt í ferð foreldra til hestaþinga og
gleðifunda en á þess aldrei kost að fylgja
þeim til þeirra skemmtana og móta, sem
sérstaklega eru ætluð vaxandi heilbrigðu
æskufólki.
Þótt sumum kunni að þykja gæta hér
hótfyndni í málflutningi, er á það að minna,
sem fyrr var að vikið, að ætla má að vilji
margra sem að er sneitt muni betri en at-
höfn segir til um.
Ef við teljum einhvers virði að börn vor
verji tómstundum sínum vel, ber okkur að
styrkja þau í þeirri viðleitni. Fullþroska
mun flestum nógu erfitt að átta sig i tilver-
unni um sinn. Hvers mundu þá óráðnari við
þurfa.
Á síðustu tímum verður ekki efnt til
samkomu eða móta að nokkru marki nema
með miklum kostnaði. Hið sama er að segja
um kennslu alla og þjálfun. Af þessum sök-
um er íþróttahreyfingin stöðugt í fjárþröng
og þeir eru ótaldir, sem fara á mis við
íþróttalif og starf, vegna þess að útbreiðsla
og aðstaða takmarkast stöðugt af þröng-
um fjárhag.
Ber hér allt að sama brunni- Aðstoð hinna
SKINFAXI
23