Skinfaxi - 01.02.1974, Qupperneq 15

Guðmundur Þórarinsson:
Gætið öryggis
á íþróttavellinum
Eitt af |)ví, sem oft hefur angrað mig á
íþróttavellinum og í æfingasölunum, er
andvaraleysi þeirra, sem þar eru við æf-
ingar, andvaraleysi þeirra gagnvart öðr-
um iðkendum á staðnum og jafnvel
gagnvart sjálfum sér.
Kastaramir geta verið mjög hættulegir
á vellinum, ef þeir athuga ekki að þeir
eru með áhöld, sem geta valdið stórslys-
um, jafnvel æfilöngum skaða ef þau hitta
annan íþróttamann eða -konu, áður eða
eftir að áhaldið kernur niður.
Kastarar fara sér sjaldan sjálfir að
voða, enda oftast um stutta atrennu hjá
þeim að ræða og yfirleitt nokkuð öruggt
kastundirlag. Stökkvarar aftur á móti
geta átt það til að stökkva, jafnvel af full-
um krafti, í sandgryfju sem ekki hefur
verið hre\dð um langan tíma, og er því
orðin grjóthörð! Hlauparar eiga það einn-
ig til að taka á sprett á braut, sem þeir
þekkja ekki og vita ekki um hvort hættur,
holur eða annað, kunna að leynast í.
Því langar mig að þessu sinni að snúa
máli mínu aðallega til þeirra, sem stjórna
æfingunum, því þeirra er oftast að líta
eftir að ekkert slys verði á æfingunni.
Það er eitt af því fvrsta, sem gera þarf
æfendunum ljóst, að það eru ótrúlega
margir möguleikar á að meiða sig við
æfingar.
Algengust meiðsli íþróttamannanna