Skinfaxi - 01.06.1986, Blaðsíða 34

“Eitraða peðið kveikti í mér”
Spjallað við
Jón L. Árnason stórmeistara
Texti: Guðmundur Gíslason
Það hefur sennilega ekki farið framhjá neinum er fylgist með
skák, að Jón L. Árnason náði síðasta áfanganum að
stórmeistaratitli nú um daginn. Og það gefur örugglega ekki
farið framhjá þeim er lesa Skinfaxa að Jón skrifar um skák í
blaðið. í tilefni þessa glæsilega árangurs Jóns, fannst mér
tilvalið að spjalla stuttlega við hann um ferilinn.
Jæja! Þetta tókst hjá þér, eins og ég var
búinn að segja við þig áður en þú fórst.
- Já! Þú grísaðir á það.
En segðu mér varstu ekkert í öðrum
íþróttum?
- Ekki get ég sagt það, maður var
aðeins í fótbolta eins og aðrir strákar.
Ég fór ef ég man rétt, á eina æfrngu hjá
Val í fótbolta, fleiri urðu þær nú ekki.
Þar sem ég byrjaði ekki að stækka
almennilega fyrr en svo seint, fór ég
aldrei í körfuboltann. Svo hef ég jú
aðeins verið í golfinu þegar tími gefst
til frá skákinni.
Hvenær kemur svo skákáhuginn?
- Ég lærði mannganginn 5-6 ára. En
áhugann fyrir alvöru fékk ég ekki fyrr
en 1972, þegar heimsmeistaraeinvígið á
milli Fischer og Spassky var haldið
hérna. Og kveikjan varð þegar Fischer
drap eitraða peðið á h2 í fyrstu skák-
inni, en mér hafði fundist skákin frekar
leiðinleg þangað til. Og þetta eitraða
peð hefur hingað til farið vel í mig.
Fórstu upp úr þessu að stúdera skák og
tefla?
- Já! Ég tók þátt í mínu fyrsta móti þá
um haustið 1972, það var unglingamót
TR, og lenti að mig minnir í 3-5 sæti.
Síðan hefur maður haldið þessu áfram,
og þetta hefur nú eiginlega komið af
sjálfu sér. Ég var nú frekar latur við að
mæta á æfingar upp í Taflfélagi, stúd-
eraði bara heima og tefldi við vini og
kunningja.
Var ekki árið 1977 mjög viðburðaríkt
hjá þér?
- Jú! Það má örugglega segja það. Því
ég varð íslandsmeistari í landsliðs-
flokki fyrst þá, í fyrstu atrennu og varð
þar með yngsti íslandsmeistarinn í
þessum flokki. Síðan varð ég Norður-
landameistari unglinga um sumarið. Og
um haustið varð ég svo heimsmeistari
unglinga 16 ára og yngri á móti í Frakk-
landi. Þar tefldi m.a. Kasparov, en ég
tapaði skákinnivið hann, og hann
komst þar með upp fyrir mig á mótinu,
en hann missti flugið í lokin. Jú þetta
var ansi mikil spenna er á þessu stóð,
en mjög gaman. Þannig að þetta ár er
mjög minnisstætt, og vonandi verður
þetta ár það lflca a.m.k. hefur það verið
það fram að þessu.
Hvað kom svo næst?
- Arið eftir náði ég fyrsta áfanga að
alþjóðlegum meistaratitli á móti í New
York. Og loka áfanganum að þessum
titli náði ég svo ekki fyrr en 1979 á
móti í Póllandi, og var þá orðinn alþjóð-
legur meistari. Árin á eftir tefldi ég á
mörgum mótum, þó ég hafi ekki náð
sambærilegum árangri. En ég held að
mér hafi nú farið stöðugt fram samt, en
ég var þá í námi í Háskólanum með
þessu. Þannig að ég gat ekki helgað
mig skákinni eingöngu eins og núna,
þar sem ég er búinn í námi að sinni.
Hvemig er með kostnað við þessar
mótsferðir?
- Yfirleitt verðum við að greiða þetta
sjálfir, eða í það minnsta ferðakostnað-
inn. Ef mótin eru lokuð, þá sjá móts-
haldarar um uppihald, annars ekki.
Þannig að þetta getur verið mikill kost-
naður að taka þátt í móti, fyrir utan svo
vinnutap á meðan. Ég seinkaði mér
aðeins í námi til að geta verið líka í
skákinni. Vildi það frekar til að þurfa
ekki að sleppa henni alveg.
Varstu vel undirbúinn fyrir mótin í
Helsinki og Búlgaríu ?
- Já! Ég hafði teflt nokkuð mikið m.a.
á Reykjavíkurskákmótinu, Visa-lands-
keppninni og svo á móti í New York
34
Skinfaxi 3. tbl. 1986