Skinfaxi - 01.02.1991, Qupperneq 27

V I Ð T A L
bent á neinn möguleika til
áframhaldandi endurhæfingar og voru
jafnvel hræddir við alla þátttöku í
fþróttum.
Leiðin til
sjálfshjálpar
Það er Ijóst að upplýst starfsfólk
heilbrigðiskerfisins hefur þekkingu á
gildi hreyfingar fyrir fatlaða
einstaklinga. Þrátt fyrir það er aðeins
sumum einstaklingum bent á þessa
staðreynd og því er það algjör tilviljun
hvort endurhæfingu lýkur innan
kerfisins eða hvort haldið er áfram að
viðhalda því sem náðst hefur og bæta
ástandið enn betur.
Þessu verður því aðeins breytt að
starfsmenn heilbrigðiskerfisins nýti sér
vitneskju um áhrif líkamsþjálfunarfyrir
fatlaða einstaklinga og upplýsi sjúklinga
sína um mikilvægi þess að halda sjálfir
áfram þeirri endurhæfingu sem þegar
hefur farið fram. Þetta er leiðin til
sjálfshjálpar.
Iþróttir eru ekki bara kepptti þannig að
þeir aðilar sem ekki eru íþróttaáhuga-
menn í því tilliti þurfa ekki að láta það
breyta neinu varðandi það starf seni
þeir geta lagt að mörkum til að fatlaðir
finni leiðina til sjálfhjálpar.
Líkamsþjálfun úti í
samfélaginu er hjálpar-
miðill heilbrigðisþjón-
ustunnar, til framdráttar
almennu heilbrigði í
landinu. Innan IF er
starfandi sérstakt læknaráð
sem er lilbúið til að veita
bæði starfsmönnum
heilbrigðisþjónustunnarog
öðrum upplýsingar og
aðstoð vegna þátttöku
fatlaðra í fþróttum.
Sumir voru
bara búkur
og höfuö
Á síðustu Olympíuleikum
sáum viðmjögmikiðfatlað
fólk taka þátt í hinum
ótrúlegustu íþrótta-
greinum. Einstaklingasem
voru sumir ekkert nema
búkur og höfuð, en voru ekki svo
frábrugðnir okkur hinum í eðli sínu.
Þeir njóta þess ekki síðuren viðað taka
þátt í keppni og hvergi er gefið eftir.
Fólk sem býr við minni fötlun og sá allt
þetta fólk sem lífði lífinu án
sjálfsvorkunar hlýtur að upplifa þessa
sýn á sérstakan hátt. Og það
mikilvægasta er að allir áttu sér það
markmið að yfirstíga fötlun sína.
Við getum ekki ætlast til þess að fólk
sætti sig við fötlun sína, enginn skyldi
dæma annan mann til neins án þess að
hafa sjálfur verið í sporun hans. Það er
aftur á móti skylda okkar að benda
fötluðum einstaklingum á það að
þátttaka í íþróttum hefur gefið mörgu
fötluðu fólki miklu meira en líkamlega
endurhæfingu.
Og það má ekki gleymast að okkar
fötluðu íþróttamenn, sem nú hafa margir
náð því að skipa sér í raðir fremstu
íþróttamanna í heiminum, í sínum
fötlunarflokki, voru fyrir nokkrum árum
byrjendur. Ekkert hefur hjálpað þeint
til að komast í fremstu röð annað en
stöðug þjálfun og sjálfsagi. Því er það
mikilvægt að fólk geri sér grein fyrir
því að grunnurinn er mikilvægastur og
íþróttasamband fatlaðra leggur mikla
áherslu á að ná til allra fatlaðra
einstaklingasem ekki hafa haft tækifæri
til þess að taka þátt í íþróttum eða koma
sér ekki af stað.
Áhuginn þarf auðvitað að koma frá
fólkinu sjálfu, en það má ekki gleymast
að fólk fær sjaldnast áhuga á því sem
það ekki hefur kynnst eða þekkir ekki.
Þess vegna er það hlutverk IF að kynna
möguleikana fyrir fólkinu og það eru
eitt af aðal verkefni okkar.
Með þátttöku í fþróttum hafa margir
öðlast trú á sjálfan sig á ný, sjálfstraustið
hefureflst og þannig verður til hringrás
endurhæfingar sem skilar þjóðfélaginu
sterkari einstaklingi.
Sjúkraþjálfarabraut Háskóla Islands og
Iþróttasamband fatlaðra hafa nú hafið
samstarf sem fötluðum er mikils virði.
Það er ekki nokkur vafi á því að ef
viðbrögð heilbrigðisstétta, félagsráð-
gjafa, sálfræðinga og iðjuþjálfa varðandi
mikilvægi áframhaldandi endur-
hæfmgar verða jafn jákvæð og námstjóra
við sjúkraþjálfunarbraut HÍ þá mun
margt vinnast á næstu árum. Lítil
hvatningfráaðilumsemsjúklingar setja
traust sitt á getur ráðið úrslitum um
þátttöku fatlaðra í íþróttum.
Bogfimi krefst einbeitingar.
Skinfaxi
27