Skinfaxi - 01.08.1995, Blaðsíða 36

Eg held að ég hafi alltaf haft
það í huganum að verða að
lokum hestur. Eg vissi
nákvœmlega hvert ég var að fara
og ég einbeitti mér að leiðinni
þangað. Þegar ég náði takmarki
varð nýtt takmark til. I hvert
sinn sem ég kláraði eitt markmið
fékk ég líka meiri trú á sjálfum
mer.
Ég hafði alltaf það lokatakmark að
verða sá besti, en ég nálgaðist það
takmark með því að taka eitt skref í
einu. Það er þess vegna sem ég var
ekki hræddur þegar ég fór í North
Carolina-háskólann strax eftir
framhaldsskólanám.
Allir sögðu við mig að ég ætti ekki að
fara þangað þar sem ég væri ekki nógu
góður til að spila með svo góðum
háskóla. Mér var sagt að fara frekar í
háskóla flughersins þar sem ég hefði
örugga vinnu eftir námið. Allir þóttust
vita hvað væri mér fyrir bestu en ég
hafði sett mér mitt eigið markmið.
Ég setti mér alltaf skammtíma-
markmið. Þegar ég lít til baka sé ég
að hvert þessara markmiða leiddi
mig að því næsta. Þegar ég var ekki
valinn í körfuboltaliðið á öðru ári í
framhaldskóla lærði ég margt.
Mig langaði ekki að líða þannig aftur.
Mig langaði aldrei að hafa það sama
bragð í munninum eða hafa sama
hnútinn í maganum.
Ég setti mér markmið að komast í
byrjunarlið framhaldsskólans. Ég
einbeitti mér að þessu markmiði allt
sumarið. Þegar ég æfði hugsaði ég
ekki um annað. Þegar ég komst
síðan í byrjunarliðið setti ég annað
markmið sem ég gat mögulega náð á
þeim tíma. En ég þurfti að æfa
mikið og lengi til að ná þessum
markmiðum.
A leiðinni teiknaði ég mynd í huga
mínum af þeim leikmanni sem ég ætlaði
að verða og hvernig ég ætlaði að spila.
Ég held að ég hafi alltaf haft það í
huganum að verða að lokum bestur.
Ég vissi nákvæmlega hvert ég var að
fara og ég einbeitti mér að leiðinni
þangað. Þegar ég náði takmarki
varð nýtt takmark til. I hvert sinn
sem ég kláraði eitt markmið fékk ég
líka meiri trú á sjálfum mér.
Ég var búinn að ná það mörgum
takmörkum að nú hafði ég trú á þvíað
ég gæti leikið í North Carolina-
háskólanum. Þetta var allt í huga mér -
ég skrifaði aldrei neitt niður - ég
einbeitti mér bara að næsta markmiði.
Ég held að þetta hugarfar sé
nauðsynlegt fyrir alla. Þetta er
ekkert öðruvísi en fyrir þann sem
ætlar sér að verða læknir. Ef það er
þitt markmið og þér gengur ekki vel
í líffræði þarftu að byrja á að einbeita
þér að því fagi, þegar það tekst
kemur nýtt markmið. Þegar þú
hefur náð toppnum í líffræði
einbeitir þú þér að eðlisfræði og svo
framvegis.
Taktu allt í litlum skrefum. Ef þú
gerir það ekki verður markmiðið oferfitt
og líkur á að þú gefist upp. Segjum til
dæmis að eina takmarkið þitt væri að
verða læknir. Það eina markmið tæki þig
of langan tíma til að halda
einbeitingunni. Hvað ef þú stðan næðir
ekki markmiðinu? Væri lifið búið hjá
þér? k
Oll skrefin eru eins og bútar úr
púsluspili. Þegar allir bútarnir eru
komnir saman er komin rnynd.
Ef þú gerir þitt besta nærðu að setja
flesta bútana saman. Það fá ekki allir að
sjá lokamyndina. Það geta ekki allir
orðið bestir í sölumennsku, körfubolta og
svo framvegis. Þú getur samt sem áður
verið talinn einn afþeim bestu.
Þess vegna set ég mér alltaf
skammtímamarkmið. Hvort sem
það er golf, körfubolti, viðskipti eða
fjölskyldan set ég mér alltaf mark-
mið sem ég á raunhæfa möguleika á
að ná á næstunni. Ég spyr
spurninga, ég les, ég hlusta. Ég
gerði það hjá Chicago White Sox. Ég
var ekki hræddur að spyrja að því
sem ég vissi ekki. Af hverju ætti ég
að vera hræddur? Ég er að reyna að
ná næsta markmiði mínu. Hjálpið N
mér, gefið mér leiðbeiningar. Það er
ekkert að því.
Eitt skrefí einu ég sé enga aðra leið til
að nálgast markmið þín.
Þýtt og endursagt úr bók Michael
Jordan, „I can't accept not trying". I
næsta tölublaði Skinfaxa mun Jordan
tala um óttann.