Skinfaxi - 01.08.2002, Blaðsíða 11

Fortfomoblftð-SlHtifeBKi'
Hvaö með þig Maríko. Af hverju valdir þú viöskipta-
fræði? „Ég valdi viðskiptafræðina því ég vissi að það
væri praktískt nám. Ég held að hún sé góð undirstaða
fyrir hvað sem maður tekur sér fyrir hendur í framtíð-
inni. En ég er ekki enn búin að ákveða hvað ég ætla að
verða þegar ég verð stór. Það á bara eftir að koma í
ljós.“
Þátturinn ykkar, Hjartsláttur, vakti mikla lukku í
sumar. Verður framhald á næsta sumar? ,,Það er
ekki komið í Ijós ennþá. Þetta gekk vel í sumar. Það er
bara spurning hvar við verðum staddar í vor, hvað
okkur langar til að gera og hvort við tímum að eyða
sumrinu aftur í þetta,“ segir Þóra.
En er ekki gaman að starfa við sjónvarp? ,,Jú, það
er mjög gaman og maður kemst ábyggilega ekki í
skemmtilegri vinnu, en þetta er líka mikið stress, segir
Maríko og Þóra skýtur inn í: „Þetta er brjáluð törn að
taka að sér svona þátt og mikil vinna á meðan henni
stendur. Það er nauðsynlegt að taka góða hvíld á milli.
Fríið er því kærkomin endurnæring fyrir næstu sjón-
varpstörn ef af henni verður," segir Maríko og bætir
við: „Þetta er líka þannig að maður er stöðugt í vinn-
unni. Þó maður sé ekki á tökustað eða uppi á Skjá-
Einum þá er maður stöðugt, allan sólarhringinn, að
reyna að fá nýjar hugmyndir fyrir þáttinn og velta
hlutunum fyrir sér þannig að maður er aldrei í fríi.”
Fengu blóðið til að renna!
Nú lögðuð þið ykkur í ýmss konar hættu í
þáttunum, m.a. príluðuð þið upp á þriðju hæð á
þakrennu, fóruð í fallhlífarstökk, siguð í foss o.fl.
Voruð þið aldrei smeykar? ,,Jú, jú, við þurftum alltaf
að vera að gera eitthvað nýtt til að halda okkur á tánum
og fá blóðið til að renna. Við vorum nú aldrei beint í
neinni hættu, nema kannski þegar við fórum í fossasig.
Þá sigum við niður foss og Þóra festist inni í fossinum,"
segir Maríko. „Og ég hélt að ég væri að drukkna," bætir
Þóra við, „en fattaði eftir á að vatnið náði mér ekki
nema upp á hné.“ „Þetta endaði með góðu hláturs-
kasti,“ segir Maríko og þær stöllur skella upp úr.
Ef við förum aðeins í önnur málefni, sem þið fylgist
sjálfsagt eitthvað með í gegnum fjölmiðla, þá hefur
ávana- og fíkniefnanotkun aukist hér á landi. Hvað
finnst ykkur um þessa þróun? ,,Ég held að það séu
mun alvarlegri hlutir í gangi en fjölmiðlar eru færir um
að upplýsa okkur um,“ segir Þóra og Maríko bætir við:
,,Ég er í vinahópi sem kemur ekkert nálægt þessu
þannig að ég geri mér ekki grein fyrir ástandinu og á
erfitt með að meta það. Maður sér þetta og les vissu-
lega af og til um skelfilega atburði í fjölmiðlum en þetta
er samt einhvern veginn dálítið fjarlægt manni.“ ,,Þetta
er alveg rétt hjá Maríko. Maður hefur engar forsendur
til að meta þetta þegar maður er ekki mitt inni í þessu
sjálfur, þetta er svo miklu hrottalegra heldur en hægt er
að ímynda sér. Maður verður að sjá þetta með berum
augum til að átta sig á vandanum og þar stendur
kannski hnífurinn í kúnni, það er ekki nógu mikill skiln-
ingur á vandanum." „Þetta er líka svo flókinn vandi að
það standa allir á gati,“ segir Maríko. „Já, á að herða
refsingar eða jafnvel leyfa fíkniefni?" segir Þóra „Eng-
inn veit hvað er rétt. Ég held að hertar refsingar hafi
ekkert upp á sig. Það þarf fyrst og fremst að mæta
fíklum sem veikum einstaklingum sem þurfa á hjálp
fagaðila að halda til að losna. Á meðan maður heyrir
sögur af fíkniefnasölum sem halda áfram að selja
fíkniefni í gegnum síma á Litla hrauni þá veit maður að
Það breytir ekki öllu hvort þeir sitja inni í eitt eða tvö ár.
Þeir flýjá svo bara land og reyna að halda áfram í útlöndum þar sem þeir eru
búnir að eyðileggja starfsmöguleika sína hér á landi,“ segir Maríko og heldur
áfram: „Eina lausnin er að forðast þetta algjörlega. Byrja aldrei að fikta. Það
er eitthvað það sorglegasta sem getur hent fólk að lenda í klóm fíkniefna og
ótrúlega erfitt að horfa upp á ástvini lenda í slíku. Þú getur ekkert gert til að
hjálpa. Þú sérð bara manneskju sem þér þykir vænt um þjást óendanlega og
skilur ekki af hverju hún getur ekki hætt. Fíknin er bara svo flókin og fólk sem
verður fórnarlamb hennar er statt í vítahring sem ekki er auðvelt að losna úr”
segir Þóra. ,,Ég held að það séu ofboðslega margir í dag sem hafa einhvern
tímann prufað einhver efni. Vandamálið er bara að það stendur ekki skrifað
á einstaklingum hverjir sleppa við að verða fíklar og hverjir ekki. Unglingar
eru því að taka mikla áhættu þegar þeir prufa í fyrsta skipti því það sér
enginn fyrir hverjir komast út úr þessu og hverjir fara alla leið í skítinn. Þetta
er a.m.k. ekki áhættunnar virði, en ég held að unglingar láti dálítið blekkjast
af þeim sem segjast hafa prufað, en ekkert hafi komið fyrir.“
Með bundið fyrir augun!
Haldið þið að ástandið sé slæmt í skólum landsins? ,,Ég veit ekki hvort
það er slæmt, en það er vissulega eitthvað um neyslu í skólunum," segir
Maríko. „Ég man þegar ég var í menntaskóla þá voru kennararnir alveg gjör-
samlega með bundið fyrir augun. Þeir tóku ekkert eftir því hvort nemendurnir
voru að taka eitthvað eða ekki. Og það var ekki endilega vegna þess að þeir
þyrðu ekki að horfast í augu við vandann, heldur gerðu þeir sér ekki grein
fyrir honum,“ segir Þóra.
Nú var haldin Menningarnótt í Reykjavík í sumar og
okkur eru enn að berast fréttir af þeirri nóttu, ekki
vegna þess hvað það var gaman heldur vegna allra
„unglinganna" 12-14 ára sem voru ofurölvi niðri í
bæ. Hver ber ábyrgðina á þessum börnum? „Foreldr-
arnir,“ segja þær hiklaust í kór. „Það er engin spurning að
foreldrarnir verða að fylgjast með börnunum sínum og
bera ábyrgð á þeim. Vissulega vilja foreldrar allt fyrir börn-
in sín gera, en einhvers staðar verður að draga mörkin. Ef
dóttir mín væri niðri í bæ blindfull á þessum aldri þá væri
ég að afneita vandanum ef ég ætlaði að kenna einhver-
jum öðrum um. Foreldrar verða að fylgjast með börnum
sínum, það eru þeir sem koma þeim í heiminn og eiga að
ala þá upp,“ segir Maríko og Þóra heldur áfram: ,,Það er
bara staðreynd að foreldrar eru í mismiklum tengslum við
börnin sín. Ég held að það sé mikilvægt að tala við börnin
sín sem jafningja í stað þess að tala yfir þeim. En þótt
ábyrgðin hvíli á foreldrunum þá gleymist oft að aðstæður
á heimilum geta verið mjög erfiðar og foreldrarnir eiga
kannski sjálfir í mestu erfiðleikum við að glíma við lífið, eru
jafnvel í neyslu sjálfir."