Skinfaxi - 01.08.2002, Qupperneq 34

fwvamaWad-Skinte*a-
að fá sig til að rísa upp gegn því, en það
verðum við einfaldlega að gera.“
Var ákveðinn i að fremja sjálfsmorð
Nú lentir þú sjálfur í eineiti á þínum
yngri árum. Hversu alvarlegt var það?
„Einelti er alltaf alvarlegt mál. Hvað varðar
mitt einelti þá var ég gjörsamlega kominn á
botninn og vildi ekki lifa lengur. Ég var
ákveðinn í því að fremja sjálfsmorð, þetta
var bara spurning um tíma. Sem betur fer
ákvað ég að lifa alltaf einn dag í viðbót og
athuga stöðuna. Ég var tilbúinn með snör-
una, púströrið, slönguna og ég var alltaf
með viskýflösku hjá mér svo ég gæti
drukkið mig fullan áður en ég framkvæmdi
verknaðinn. Ég komst sem betur fer yfir
þetta. Ég hafði ekki trú á samfélaginu
heldur hafði ég trú á sjálfum mér og áttaði
mig á að það er allt sem þarf. Ég þarf
engan nema sjálfan mig og því segi ég oft
við sjálfan mig að ég sé skemmtilegasta
manneskjan sem ég þekki, án mín geti ég
ekki lifað. Þetta er sjálfsálit í jákvæðri
merkingu og tengist ekkert mínu starfi. Ég
er bara eins og ég er. Ég er ekki að þykjast
vera eitthvað annað og þannig vil ég fá að
vera í friði fyrir öðrum. Ég er eins og ég vil
að ég sé en ekki eins og samfélagið ætlast
til að ég sé, þannig næ ég að brjótast í
gegnum hvaða hindrun sem er og lifa
erfiðu tímana af. Ég glími við erfiðleikana
en legg þá ekki til hliðar.
Fólk verður að þora að taka á erfiðleikum,
koma með þá fram í dagsljósið. Ég fæ enn
fullt af nafnlausum bréfum frá fólki sem lagt
er í einelti. En af hverju eru þau nafnlaus?
Ég þoli það ekki. Ætlum við endalaust að
vera i einhverjum moldvörpuleik? Við verð-
um að þora að taka á vandanum."
Hvenær lentir þú í eineltinu og í hvaða
formi var það? „Mitt einelti var mjög
margbrotið. Það byrjaði í barnaskóla og var
andlegt en fór líka út í líkamlegt, ég var
laminn, ég var tekinn upp á borð á bóka-
safninu í skólanum, klæddur úr fötunum og
það var hlegið að mér. Það endaði með því
að ég var sjálfur farinn að klæða mig úr
fötunum á bókasafninu án þess að ég væri
neyddur til þess, og stóð þar á typpinu.
Þetta gerði ég til að losna við þá niður-
lægingu að vera píndur til þess og ég var
því sjálfur farinn að gera mig að fíflinu.
Kennarar komu því að máli við foreldra
mína og sögðu að ég hefði strípihneigð.
„Þið verðið að gera eitthvað í þessu,“
sögðu þeir. Þannig var ég orðinn vanda-
málið og ég tók á mig miklar byrðar sem ég
átti ekki að þurfa að bera. Þetta eru hlutir
sem ég flokka sem einelti, andleg vanlíðan
sem samfélagið skapaði mér.“
Þú fórst snemma í leiklistina. Var það
vegna mikils áhuga á leiklistinni eða
fannstu frið þar og gast verið einhver
annar en þú sjálfur? „Ég fór ungur inn í
Leikfélag Hafnarfjarðar. Þar naut ég örlítið
meiri virðingar, en fljótt fékk ég á mig stimp-
ilinn Stebbi fífl. Mér leið best hjá Leikfélag-
inu, þar gat ég verið ég sjálfur en jafnframt
farið úr mínu hlutverki og verið einhver
annar og þá var verið að hlæja að einhver-
jum öðrum en mér. Ég gat því notað leik-
listina sem ákveðna flóttaleið og notaði
hana óspart. Ég mæli samt ekki með þeirri
leið.“
Hvenær losnaðir þú út úr þessu? „í raun
losnar maður aldrei út úr þessu. Þetta er
eitthvað sem fylgir manni alla tíð, en maður
verður bara að nota það á jákvæðan hátt
og læra af mistökum annarra og sinna.
Tilfinningalegur vanþroski minn er enn til
staðar að mörgu leyti og ég er að vinna í
honum.“