Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1942, Blaðsíða 27

eygði, og við sigldum þetta með jöfnum hraða,
suður á bóginn, með báðar vélar fyrir hálfu
afli. Við ætluðum í okkar óboðnu heimsókn
á Lissabonhöfn næstu nótt, og fara síðan
strax í gegnum Gíbraltarsund og sigla inn í
Miðjarðarhafið. Og þar átti lífið aftur að
verða viðunandi!
Ó, þú fagra, bláa Adríahaf! Ég þekkti það
og elskaði frá fyrstu för minni þangað sem
nýliði 1910. Hverjir af austurrísku vinunum
mínum frá þeim árum, skyldu ennþá vera á
lífi? Riscovary, Fischer, Rigele? Smám sam-
an skýrðust nöfn og andlit í endurminning-
unni, þegar ég rifjaði upp minningarnar frá
æskudögunum. En ýmsir af gömlu félögunum
af skólaskipinu ,,Hertha“, höfðu nú látið líf
sitt í öldum hafsins! Von Guéard á ,,Emden“,
Otto Spee greifi, von Klein, von Kries, Viet
og nokkrir fleiri með beitiskipadeildinni við
Falklandseyjar, Ileermann á S. 22, Jauch á
U 40. Og hver verður næstur?
„Maður fyrir borð!“ hrópaði Hennig báts-
maður. Burt með alla drauma! „Stanzið báð-
ar vélar! — Leggið mikið á stjórnborða!“
Alveg rétt, þarna kom höfuðið í ljós, maður-
inn barðist um í öldurótinu. „Bakborðsvél
fulla ferð áfram!“ U 73 sveigir í stórum boga.
Kapteinninn skríður upp um turngatið. Kast-
línur og björgunarbelti eru til taks. „Viðbún-
ir miðskipa! Báðar vélar hæga ferð! — Stanz-
ið!“ Ludolf bátsmaður og tveir hásetar standa
fram á.En þegar sundmaðurinn grípur í grind-
ina kringum fremsta djúpstýrið, ríður alda yf-
ir U 73, og bógurinn stingst í kaf. Mennirnir
þrír fram á halda dauðahaldi í netvarann.
Þegar bógurinn kemur upp úr aftur, er
sundmaðurinn horfinn! Jú, þarna, 10 metra
framundan hliðfallt, flýtur hann meðvitund-
arlaus á yfirborðinu. Það tekur of langan tíma
að snúa bátnum á ný. Fangalínan hingað!“
En Ludolf er þegar stokkinn fyrir borð með
iínuna og syndir í áttina til mannsins. Skyldi
honum takast það? Sekúndurnar eru eins og
heil eilífð. Nú nær hann mannjnum, bregður
um hann línunni, og báðir eru dregnir um
borð af sterkum örmum. En Truppner yfir-
kyndari er stirður og sýnir ekkert lífsmark!
Þetta er annar maðurinn á fimm dögum!
Druknaði maðurinn er lagður í turninn, þar
sem Hennig bátsmaður og 2. háseti gera á
honum lífgunartilraunir. Þeir tæma sjóinn úr
lungunum og byrja síðan öndunaræfingar:
10 mínútur, 20 mínútur, hálftíma. Kafteinn-
inn hefur mist alla von. U 73 heldur aftur á-
fram með hálfri ferð suður á bóginn. Sannar-
lega er aðeins eitt skref á milli vor og dauðans.
27:
En Hennig bátsmaður heldur áfram að dæla
lofti: 40 mínútur, 50 mínútur. „Nú lifnar
hann við!“ Og druknaði maðurinn fer að
anda, hann opnar augun, geispar — og er
lifandi! Hann er ennþá mjög máttfarinn og
ber merki dauðans, en um kvöldið er hann
þó aftur orðinn hress og kátur. Það varð bjart-
ara yfir öllum skipverjum, þegar bölinu var
bægt frá, og lífið kom aftur til okkar. Það
þarf margt að gera þessa nótt, og hið liðna
gleymist brátt í iðu nýrra atburða. Þó getur
maður ekki stillt sig um að horfa á Trupner
yfirkyndara með undarlegum tjlfinningum.
Maðurinn var dáinn.
Það gekk vel að leggja tundurduflunum. I
dögun vissi enginn óviðkomandi, að fjögur
dufl lágu í norður- og átta í suðurmynni
Lissabonhafnar. Varðskipið, sem hafði séð
skuggan okkar, var of seint í snúningum. Við
vorum komnir í kaf og liéldum verki okkar
áfram í friði, þegar það beindi leitarljósum
sínum á staðinn þar sem við höfoum verið.
Portúgalinn hlaut að álíta, að sér hefði mis-
sýnst, og þannig fór fyrir fleirum!
Að loknu starfi gerðum við okkur ósýni-
lega og sigldum allan fyrri hluta dagsins á
20 metra dýpi úti í rúmsjó. Við notuðum þann
tíma til að þvo okkur og raka, að því loknu
snæddum við myndarlegan morgunverð, og
síðast en ekki sízt fengum við okkur góðan
blund, til þess að bæta okkur upp nætur-
göltrið. Því ekki var gott að segja, hvað við
tæki.
En næsta atvik var þó aðeins spaugilegt!
Kl. 11 er skipað: „Allir tilbúnir að fara
uppá yfirborðið!“ Báturinn lyfti sér hægt.
Sjónpípan kom upp úr. Kapteinninn leit snögt
í kringum sig, síðan aðgætti hann allt vand-
lega. „Ekltert grunsamlegt að sjá. — Tæmið
alla sjógeyma!“ Báturinn kemur upp úr.
„Opnið turnhlerann!“ Allt umhverfis okkur
var heill floti af litlum fiskibátum, sem sýsl-
uðu friðsamlega um net sín og færi, en allt í
einu fóru skipverjar að hrópa og kalla, settu
upp segl og þrifu árarnar. „Stanzið austur-
dæluna!“ Vélarnar eru aftur settar í gang,
og við siglum í suður með miklu reykskýi
aftur úr okkur. Hennig bátsmaður hverfur
skyndilega, en kemur brátt íljós aftur með
merkjarúllu undir hendinni, gengur að flagg-
stönginni, og augnabliki seinna blaktir
franski fáninn við hún: Áhrifin voru auðsæ,
og bátverjar urðu aftur rólegir. Ýmsir veifa
til okkar húfum sínum, og friður ríkir á ný.
ímyndun er sterkt afl!
Meðan þessu fór fram sökk norska gufu-
VÍKINGUR