Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1942, Blaðsíða 28

skipið „Þorgeir í Yík“, á einu af tundurdufl-
um okkar úti fyrir Lissabon. með 500 tonn af
hveiti innan borðs!
Framundan liggur hið mikla klettatröll:
Gíbraltar! Veðrið er orðið betra og hafið kyrrt
en einmitt nú hefðum við gefið mikið til þess
að fá duglegt vestanrok, sem hefði falið bát
okkar forvitnum augum austur í gegnum
sundið. Ekki varð okkur samt að þeim óskum.
19. apríl er reglulegur suðrænn vordagur, —
hægur norðVestan andvaiú, marsvínav^ða
veltir sér í sólbaði. Himininn er heiður, í öll-
um áttum sést reykur frá gufuskipum á aust-
urleið, þau ætla gegnum sundið. Loftskeyta-
stöðin okkar tilkynnir á hverjum stundar-
fjórðungi mikið loftskeyasamband óvinaskipa.
Auðvitað ætluðum við að fara huldu höfði
gegnum Gíbraltarsund, til þess að auðveldara
væri að leggja tundurduflum á Miðjarðarhafi.
Þetta virðist vera ofur einföld fyrirskipun,
en það er erfiðara í framkvæmd. Það er til-
gangslaust að kafa því á þann hátt mundum
við vera í marga daga að komast í gegn.
Rafgeymar okkar voru næstum tæmdir, svo
við héldum okkur ofansjávar eins lengi og
kostur var. Spurningin var, hve lengi það
tækis. Okkur heppnaðist að halda okkur í
hæfilegri fjarlægð frá nokkrum skipum, og
vöktum því ekki athygli, en kl. 4 fengum við
óskemmtilega samfylgd gufuskips, sem sigldi
sömu stefnu og við, 2500 m. frá okkur á
stjórnborða, með sama seinagangi. Þegar
vélarbilun neyddi okkur til að stanza, — opin
á kælivatnsdælunni voru full af. þörungum, —
þá stanzaði skipið nákvæmlega jafnlengi.
Auk þess sendi það út loftskeyti, sem við gát-
um ekki ráðið. Loksins vorum við búnir að
gera við bilunina, og héldum áfram, tilbúnir
til að kafa skyndilega, hvenær sem var.
Til þess að losna við hinn óvelkomna föru-
naut, drógum við brezka gunnfánann að hún,
hann svaraði þegar með því að draga upp
bláa enska fánann, en hélt sig þó alltaf í
námunda við okkur. Um kl. 6 mættum við
stóru skipi, sem var á vesturleið, og myndi
fara um 100 metra frá okkur á bakborða.
Þetta var slæm klípa fyrir okkur, því við
vorum of ferðlitlir til að geta sveigt á bak-
borða, og þar sem hitt skipið var einnig of
nærri okkur, höfðum við heldur ekki svigrúm
til að snúa undan á stjórnborða. Þessvegna
var skipað „Viðbúnir að kafa!“ Stóra skipið
er nú aðeins 2000 metra frá okkur, það beygir
skyndilega á stjórnborða og snýr að okkur
hliðinni. Sjáum til! Herskip með stórum fall-
byssum! „í kaf undir eins“, og U 73 hverfur
VÍKINGUR
niður á 20 metra dýpi með blaktandi enskan
fána, snýr norður á bóginn og kemur ekki
upp, fyrr en í rökkrinu tveim tímum seinna,
úti fyrir spönsku ströndinni.
Enn setjum við stefnuna á Gíbraltar tilbúnir
til að kafa hvenær sem er. Ljósin eru kveikt,
eftir því sem dimmir. Það logar á sömu vitum
og venjulega, en auk þess er þremur skærum
leitarljósum beint út á sundið ofan af klettin-
um. Um 10 leitið erum við í mjósta hluta
sundsins, og leitarljósið leikur um okkur, svo
við verðum að kafa. Ljósin sjást greinilega
gegnum sjónpípuna. Klukkustund eftir mið-
nætti hefur meðstraumurinn skilað okkur
inn gegnum sundið, og við förum upp á yfir-
borðið. Tunglskinið og hinn langþráði vest-
ankaldi var vel þegið, og það hvessti líka
myndarlega. Frá kl. 3 til 7 tókst okkur að
leika á mörg varðskip, sem sigldu ljóslaus.
í aftureldingu var vindhraðinn 9 stig, og við
klufum vaxandi bylgjur í bezta leiði. Átta-
vitinn var enn haldinn sínum gamla kvilla
og menn fóru aftur í skinnklæðin. Það var
ekki viðlit að skjóta eða leggja tundurdufl,
— en Gíbraltar lá þó að baki okkar. Til
allrar hamingju fyrir okkur, voru ekki til
vorið 1916 nægilega virkar sæsprengjur, svo
för okkar gegnum sundið var greiðari en
vænta mátti.
24. apríl ætluðum við að skjótast inn í
frönsku hafnarborgina Bizerta, en urðum að
hætta við það, vegna þess að U 73 hreppti
ofsarok og stórsjó, er var hættulegt á grunn-
inu. Það var hvorki hægt að leggja tundur-
dufl ofansjávar eða neðan. Dælurnar í bátn-
um biluðu, og nú var ekki annað að gera en
sigla til eyjarinnar Malta, til þess að gegna
þar ætlunarverki okkar í Valettahöfn. Ég man
ennþá að ég vaknaði um morguninn hinn 25.
við kallið: „Það er skotið á okkur!“ Við höfð-
um reynt að forðast lítið gufuskip, sem við
sáum í birtingu, en það stýrði í veg fyrir okk-
ur og skaut á okkur um leið og það fór fram
hjá. Við urðum að kafa og halda okkur neð-
ansjávar, þangað til seinni hluta dagsins, til
þess að losna við mörg skip, sem leituðu okkar
í grennd við Kap Bon. Það var eitt af illræmd-
ustu svæðum Miðjarðarhafsins, eftir því sem
við fréttum síðar! Næsta dag náðum við
Malta, einum degi á eftir áætlun, og um mið-
nætti vorum við úti fyrir höfninni í Valetta.
Ég mun aldrei gleyma þeirri nótt! Við
siglum norðvestlæga stefnu, svo sem hálfa
aðra sjómílu frá hafnarmynninu, og fórum
framhjá St. Elmo hafnargarðinum. Hafnar-
vitarnir voru ljóslausir, en borgin, hafnar-
28